Cabrio rijden, bijeenkomst Nijmegen en nog veel meer...

Oh hoe heerlijk, cabrio rijden, afgelopen week heb ik twee dagen in de cabrio gereden en vanuit de cabrio kantoor en afspraken bezocht. Hoe fijn, op een terras een afspraak hebben en mensen ontmoeten. Een bila met iemand vanuit het hoofdbestuur, aan het IJ. Kan slechter toch? Maar ook een bijeenkomst met vrijwilligers in het mooie Nijmegen, een ongekend end rijden, en om half twaalf thuis ofzo, maar wel heel okay. Een inspirerende, fijne vergadering en nieuwe vrijwilligers ontmoeten. Mensen, die echt heel veel inspanningen willen verrichten, voor Vereniging Yarden. Ik word er blij van. Nu nog even thuis aan het werk, en jawel, eindelijk die twee kilo haar eraf. Geknipt in een mooie salon hier in Wassenaar, bij Linda. Leuk, fris en luchtig... En weet je, ik vind het leven echt super de moeite waard. Mooi weer, vrolijke mensen, goede gesprekken, en leuke plannen. Een ronde tafel bijeenkomst over diversiteit, de uitnodiging komt eraan. Praten met mensen, over hoe wij als Vereniging Yarden het juiste kunnen doen, voor iedereen in de samenleving. Mooi begin van meer hoop ik. Maar ook met Face the Future, om samen met hen een bijdrage te leveren aan de integratie tussen newcomers en dutchcomers. Kijk maar.... Mooi hoe Razan en ik, hier vermeld staan. Met die foto, die zo duidelijk staat voor onze verbinding. Fraai. Ik ben er trots op. En tussen dit alles door, mijn bila met Ron. Een mooi en open gesprek. Over samenwerking en waar wij samen voor staan en gaan. En ik hoop dan alleen maar, dat de zon, de mooie strakke lucht, maakt dat alles open trekt. Ben ik een dromer, of een realist...god helpe mij! En dit meen ik oprecht. En weet je, dan sta je zomaar aan de vooravond van vier vrije dagen. Ik realiseer me ieder jaar opnieuw, dat mei die mooie tijd is, met al die feestdagen, waardoor je lange weekenden kunt genieten van het leven. Van je vrije tijd, van het samen zijn. Van de rust, het even niet hoeven. Een collega zei me vandaag nog 'pas je wel jij, je maakt hele lange dagen'. En dat klopt. Ja dat klopt. Gisteren was een voorbeeld waarbij ik denk ik van 8 uur tot 23.30 uur gewerkt heb. Maar daarentegen staat dan ook dat ik vandaag minder werk en minder kan werken. Deze ruimte, daar hou ik van. Heerlijk. Onafhankelijk zijn, daar is ze weer. Dat past mij zo. Aanstaande zondag, gaan wij met een grote groep vrijwilligers, collega's, genodigden, naar het concert van de 3JS. Een herinneringsconcert, voor Moederdag, maar eigenlijk voor iedereen die je ontvallen is. Die je mist. Waar je van houdt, en die niet meer bij jou is, hier op aarde. Wat dacht je van deze tekst : Zo kan het toch niet langer - In dit huis brandt de kilte Schreeuwt de stilte Dooft het vuur Dat het nog zo lang heeft geduurd Is gek maar vanaf hier gaat het snel Wees niet bang en wacht niet langer Spaar me niet Weet dat je me nooit meer terugziet Het boek gaat dicht ik zeg je vaarwel Zwijg als je toch niet meer de moed hebt om te blijven De conclusies trekt ten koste van mij Nu moet je verder Het wordt alleen maar erger en wranger Zo kan het toch niet langer Het kan niet langer Kan niet langer Wat een vreemde vrede nu we alles weten We zijn maar lief en zwijgen over strijd en verdriet We denken, voelen, zeggen maar niets Nu nog die laatste zoen, lood in je schoenen Een laatste woord sterft alsof het nooit werd gehoord Een deur gaat dicht, het leven gaat door Zwijg als je toch niet meer de moed hebt om te blijven De conclusies trekt ten koste van mij Nu moet je verder Het wordt alleen maar erger en wranger Zo kan het toch niet langer Ja en ik realiseer me, soms moet je gewoon niet kijken, maar gewoon maar luisteren. Heb ik wel vaker bij muzikanten. Ik kan intens genieten van de tekst, de muziek, en ik wens mezelf een ander uitzicht. Maar dat heb ik ook wel eens in een vergadering. Door te kijken, en door goed te zien, zie je veel meer, dan alleen het woord. Steeds maar weer. Soms kun je door de mimiek, het non verbale zoveel meer zien en horen, dan alles wat gezegd is. Gisterenavond reed ik terug uit Nijmegen, laat, de weg was redelijk leeg, en in de veiligheid van mijn auto, voelde ik me alleen. Voelde ik me heel dichtbij mijzelf. Nadenkend, over wat gezegd is, nadenkend over wat ik gezien had, nadenkend, over eenzaamheid, over strijd, over het met elkaar goed doen en goed hebben. En op dit soort momenten, realiseer ik me, hoe heerlijk het is, om soms te rijden over 's lands wegen, en je gedachten te mogen ordenen. Gewoon jij alleen, gewoon ik alleen. Even niet te hoeven praten, bellen, ontmoeten, maar gewoon zomaar even zijn. En als je me dus vraagt, wat mijn wens is, dan is het soms, gewoon zomaar even te mogen zijn. Ik alleen, met niet zoveel meer, dan een stukje muziek, die Mercedes ster onder mijn handen, het rustig rijden op weg naar huis .Het me realiseren, dat ik steeds weer thuiskom met een hart vol liefde. In een huis vol liefde. Hoe mooi is dat... En tenslotte, zojuist een telefoontje van het ziekenhuis. Na alle onderzoeken, worden er nu röntgenfoto's gemaakt van mijn heup. Volgens de neuroloog kan hier sprake zijn van slijtage, waardoor dat gekke been van mij overbelast is of wordt. Welnu, een nieuwe heup op je 58e, moet kunnen toch? Haha, ik moest wel lachen. En ik dacht even aan Els, en aan nog een dame die ik ken, zij hebben beiden een nieuwe heup, en lopen weer als een kievit, toch? Leeftijden, ach, wat zegt leeftijd nu...als dit het probleem is, dan is de oplossing nabij. We gaan het zien. Lieve mensen, een mooie vrije dag morgen! Enjoy! Anita