Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 1 mei 2016

Afscheid nemen.....


 
 

En zomaar opeens was hij weg, zaterdagmiddag zo rond de klok van vieren, stopte zijn hart ermee...en vader Smitshuijsen is overleden. 92 jaar oud, een innemend mens, die genoot van de kleine dingen. Een man, die hield van harmonie en die blij was, met alles om hem heen. Zijn kinderen, zijn kleinkinderen, zijn vriend Reynaud, en Emmy...zijn grote liefde. We waren net te laat, vijf minuten ofzo...hij was nog warm, overleden in zijn stoel, met zijn hand in de hand van een broeder, omdat zijn hart wat langzaam werkte...nog grapjes makend, en zomaar gleed hij weg...en toen wij aankwamen, Annemarie en ik werden wij naar een aparte kamer gebracht en werd ons verteld, dat vader Smitshuijsen overleden was. Weer een afscheid, begeleidt door John Heskes, mijn collega van Yarden. Mooi en eenvoudig, zoekend naar muziek, naar foto's brachten wij vandaag de dag met elkaar door. Bloemen die door Suzie gemaakt worden, mooi en creatief, blauw, paars en wit...dinsdagavond de condoleance, woensdag de uitvaart...op 4 mei om 18.15 uur in Den Haag.
Afscheid nemen bestaat niet...zo luidt de titel van een liedje, maar jawel, afscheid nemen bestaat wel...want hij kijkt je niet meer aan, hij zegt niets meer over je leuke schoenen of iets anders...zo aaide hij laatst Annemarie haar gezicht en zei hij 'mijn lieve meisje, met haar vrolijke bruine ogen en mooi gestifte lipjes'...een emotievol moment, zo kort geleden nog en nu al zo vol waarde...Vaders en dochters, die intense band. Ingewikkeld ook weer om te zien, hoe families het doen met elkaar...of soms wel het juist niet doen. Weinig verbinding, en hierdoor verloopt een proces rondom afscheid nemen zo traag soms, bijna stroperig...moeilijk, want ondertussen worstelt iedereen met zijn verdriet. Zijn eigen herinnering, zijn eigen pijn...en er wordt van jou verwacht, dat je heel veel keuzes maakt, op bed opbaren of juist niet. Wel muziek, wie spreekt er en wanneer...en bijzonder was, dat ik vrijdag juist een college mocht volgen, voor wie doe je het allemaal, voor jezelf, voor de overledene...voor de ander, voor wie zeg je bepaalde dingen, voor wie draai je muziek. Voor wie zijn de rituelen, voor jouw eigen gemoedsrust, of voor die van de ander, voor de overledene als eerbetoon of....het kan allemaal...afscheid nemen is zo simpel nog niet. En dit afscheid voert me terug naar al die keren van afscheid, mijn eigen herinneringen, mijn eigen herdenken en mijn eigen eenzaamheid hierin. Vader Smitshuijsen, voor mij was u die wijze leuke en vooral innemende man. Die een beetje eigenzinnig was, die veel lachte, maar ook die man, die nooit echt zei wat hij dacht...maar ik zal mij u herinneren als een lieve schoonvader. Een man, die veel gaf...en weinig vroeg. Dank u wel...rust zacht, Anita