Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




vrijdag 26 maart 2010

Een avond op Flakkee....een middag ook al eigenlijk....

Vanmiddag zo rond kwart over drie arriveerde ik in Dirksland, bij het ziekenhuis en bij mijn vader. Ik schrok van hem, zijn ogen dicht, zonder gebit (dan lijkt iemand wel 100, nu ben ik wel wat gewend met al die overledenen tegenwoordig daar bij mijn interim opdracht, maar toch...je eigen vader is weer heel anders)een heel verdrietig beeld. Het bijzondere is, dat ik eigenlijk heel stil word van dit alles, ik ga handelen en optreden, en het lijkt alsof mijn emotie meegenomen wordt als ik in de auto zit, en heel hard zit mee te zingen met wat verdrietige teksten vaak...mijn manier om te verwerken wat er nu allemaal aan de hand is. Mijn vader, mijn grote lieve vriend, de man van wie ik zielsveel hou, is verworden tot een man die geen regie meer heeft en afhankelijk is. Vanavond heb ik hem geholpen met het eten van een bakje vla, een soort nutridrink, krachtvoeding die me doet denken aan mijn moeder, zij dronk alleen nog maar dit soort voedsel. En nu mijn vader...hij moet op krachten komen, hij eet slecht en weinig, hij drinkt weinig, want slikken is moeilijk...hij praat moeizaam, en hij ligt daar maar...toen Els kwam, zag ik haar schrikken vanmiddag. En weet je, het is echt anders, of het over je partner gaat of over je vader. Je weet, en tante Anita zei het zo mooi vandaag, dat je ouders eerder overlijden dan jij. Je weet, dat het zomaar kan zijn dat je ouders ziek worden en jij hen gaat verzorgen. Maar als het over je vriend, je partner, je geliefde gaat...dan wordt het ingewikkeld. Als je je partner zonder kunstgebit moet kussen, dat moet toch anders voelen of niet dan...En na mijn ziekenhuisbezoek, ben ik kort even langsgegaan bij tante Anita en oom De. Tante Anita was weg, en na deze update, ging ik richting boerderij. En dat is pas echt gek. De boerderij zonder Pa van Loon. Alles netjes, want Jantje heeft mijn bed opgemaakt en alles is spic en span. Maar het voelt zo leeg...de ziel is er uit, want de ziel dat is mijn Pa. Zolang dit huis een 'Van Loon huis' is, moet hij hier zijn...en dat is niet meer...dit huis gaat over in andere handen. En nu zit ik hier in het donker, alleen op die grote boerderij. Alles is op slot, ik ben niet bang...ik zit hier goed, maar ik mis mijn vader. Gewoon om mee te praten, om drie keer hetzelfde soms te vertellen, dat geeft niet, maar hij hoort hier te zijn, samen met mij, met Els, en het lijkt wel alsof zelfs de katten hem missen. Zij komen niet meer naar de achterdeur...zij blijven in de schuur. Vanavond kwamen Els en ik in het ziekenhuis aan en toen was Arie er...en Pa tilde zowaar zijn been op. Dus, beweging!!! We hebben hem ernstig toegesproken dat alleen hij er voor kan zorgen, dat er nog iets kan ontstaan in zijn leven. Dat het niet alleen maar een verpleeghuis hoeft te worden, maar dan moet hij oefenen met lopen en staan. Dan moet hij zwaaien met zijn benen...en hij zegt maar 'ik kan het niet...' ingewikkeld hoor. En opeens hoorde ik mijzelf zeggen 'Pa een echte van Loon geeft nooit op en jij bent mijn/ons voorbeeld, dus ook jij moet niet opgeven' en dan huilt hij...en schudt met zijn hoofd...en ik hoop toch zo, dat hij niet op zal geven...
Vanavond zijn Els en ik uiteten gegaan bij de Brasserie in Middelharnis, leuk, gezellig en we hebben fijn gepraat, ook over andere dingen, even een stukje ontspanning temidden van alle hectiek...het was mooi...
Ik mijmer nog even na, voordat ik ga slapen, ik mis mijn liefste, mijn Annemarie...ik ben zoveel weg nu, zo vaak zonder haar, ik mis het echt...en ik dank alles en iedereen voor alle lieve briefjes, mails en wat nog meer...het doet me goed!
Liefs, een fijn weekend, een groet vanaf Flakkee, vanaf onze boerderij, dag, Aniet