Wat een gekke titel. Dat is toch gewoon zondag 3 juni zou je zeggen. Jawel, maar deze week, en gisteren in het bijzonder, was indrukwekkend. Een leven waarbij de dood en het leven naast elkaar bestaan. Waar ik een indrukwekkende uitvaart vol liefde mocht meemaken, van Marja, mijn collega, voor velen zo bleek uit de prachtige verhalen, een bijzondere vriendin. Een uitvaart waar ik een boek over kan schrijven, maar dit nu even hier niet doe. Want de liefde die ik daar ervaren mocht, tussen Marja en haar partner, maakte dat ik toen ik direct in de auto stapte, om naar de vergadering van het Hoofdbestuur in Amsterdam te gaan, deze begon om 19 uur diezelfde dag. In de auto dacht ik nog na, over de liefde die ik tijdens de uitvaart mocht voelen, en toen heb ik wel even wat mensen gebeld, en natuurlijk Annemarie gebeld. Want hoe belangrijk is het, dat je vandaag zegt, tegen de mensen die je dierbaar zijn, dat je van hen houdt. Want niemand weet wat morgen komt, anders dan een nieuwe dag. En dan maak ik maar een sprong, want er is zoveel gebeurd deze week. Prachtige autoritten met Ron, die vanwege zijn fietsongeluk, niet zelf kon rijden, urenlang in gesprek samen, samen in de file. Mooi, een band die sterk is, is sterker geworden. Om 06.05 uur stond ik al in Oegstgeest, om 06.45 soms stonden we samen al in de lift. Leuk om dit zo te mogen ervaren. Op vrijdagochtend heb ik het LUMC gebeld, en jawel, eindelijk lijkt er een lichtpuntje, dinsdagochtend mag ik met spoed bij mijn eigen specialiste dokter Netelenbos komen. Ik vertelde over mijn been, mijn pijn, de ervaringen tot nu toe, de vele loketten die ik heb mogen bezoeken en dat er een vermoeden is, dat er een stolstel van lymfklieren in dat been zit te rommelen. En direct, rekening houdend met mijn lunch met de Koningin, mag ik dinsdagochtend komen. Bloedonderzoek, en een onderzoek. Ik hoop een biopt. Kom op, want dat been doet zeer. En tussen dat alles door, mijn 'pak' opgehaald. Wow zo mooi...
Je kunt de details niet goed zien, een blauwe ruit, schitterend met mooie knopen, verschillende stiksels, een super kekke voering, knalblauw en Anita van Loon in het oranje (speciaal voor de Koningin) erin geborduurd. Jawel, want gisteren was het twee juni 2018. Door mij de dag van de liefde genaamd. De dag waarop Marc en Jolanda een feest gaven, omdat zij 12,5 jaar samenzijn. Een superleuk feest in Castricum. En ik, ik zat in het complot, want ergens tijdens dit feest, zouden zij gaan trouwen samen. En ik, ik mocht deze dag een soort informele ambtenaar zijn, er was een schaduwambtenaar bij, maar ik mocht alles aankondigen en ik mocht, direct na het ondertekenen van de akte, het woord voeren en hun liefde delen met de mensen in de zaal. Tja, wat zeg je dan, dit was super. Dit was voor mij de reden, om een dergelijk chique pak te kopen. Dit was iets, waardoor ik een familie van heel dichtbij mocht leren kennen. Dit was prachtig om voor Marc en Jolanda te mogen doen. Een handvol collega's was hierbij aanwezig, uit mijn oude team, dansende mensen, gesprekken met mensen, kortom, ik mocht zomaar onderdeel zijn van iets heel intiems.
En dus wat dit mijn week van de liefde, mijn week die bol stond van de intensiteit. Mijn week van de mooie gesprekken, mijn week van het echte contact. Mijn confrontaties met mensen, mijn verwondering over mensen, en hoe fraai deze prachtige afsluiting met een huwelijk. En ik was zo trots toen mij gevraagd werd, deze rol als 'ambtenaar' voor hen te mogen vervullen. Ik was emotioneel, want mijn moeder was ook ambtenaar van de burgerlijke stand, en ik, ik zou dit zo graag ook doen ooit, in een volgende loopbaan. En toen Jolanda en Marc mij belden op 20 februari, was ik vereerd, ongekend vereerd. En gisteren voelde het, alsof ik heel speciaal mocht zijn, juist voor deze twee mensen. Super.
Vanmorgen lag ik in bed en werd ik wakker gemaakt, door de kerkklokken. En werd de zondag heel plechtig ingeluid. Ik hou daarvan, in bed liggen en luisteren naar de geluiden om je heen. Vroeger hoorde ik de vogels en de bomen ruisen als ik wakker werd op de boerderij. En dan lag ik veilig in mijn bedje te luisteren. Nu, vandaag, lig ik niet zo lekker in bed, mijn been speelt enorm op. Liggen doen zeer. Dus nachten zijn soms verworden tot piekermomenten, want als je niet kunt slapen in de nacht, dan komt het leven langs. En in het donker, zijn dit ook vaak de minder mooie kanten van het leven. Daar ga ik nu niet over schrijven, want in mij zit de euforie van de liefde. En die euforie wil ik vasthouden. Leuk, gisterenavond appte Wouter mij, want hij gaat ook trouwen deze zomer. En hij gaat zijn pak weer passen en vroeg naar mijn pak. En naar mijn ervaringen, leuk om die met hen te delen. Dus lieve mensen, de zondag met kranten en zon, met tijdschriften om te lezen, ligt voor me...heerlijk. Ik wens jullie een prachtige zondag, en als er nieuws is, of een nieuw been, of wat dan ook, dan hoor je me...Dag!
Je kunt de details niet goed zien, een blauwe ruit, schitterend met mooie knopen, verschillende stiksels, een super kekke voering, knalblauw en Anita van Loon in het oranje (speciaal voor de Koningin) erin geborduurd. Jawel, want gisteren was het twee juni 2018. Door mij de dag van de liefde genaamd. De dag waarop Marc en Jolanda een feest gaven, omdat zij 12,5 jaar samenzijn. Een superleuk feest in Castricum. En ik, ik zat in het complot, want ergens tijdens dit feest, zouden zij gaan trouwen samen. En ik, ik mocht deze dag een soort informele ambtenaar zijn, er was een schaduwambtenaar bij, maar ik mocht alles aankondigen en ik mocht, direct na het ondertekenen van de akte, het woord voeren en hun liefde delen met de mensen in de zaal. Tja, wat zeg je dan, dit was super. Dit was voor mij de reden, om een dergelijk chique pak te kopen. Dit was iets, waardoor ik een familie van heel dichtbij mocht leren kennen. Dit was prachtig om voor Marc en Jolanda te mogen doen. Een handvol collega's was hierbij aanwezig, uit mijn oude team, dansende mensen, gesprekken met mensen, kortom, ik mocht zomaar onderdeel zijn van iets heel intiems. 
En dus wat dit mijn week van de liefde, mijn week die bol stond van de intensiteit. Mijn week van de mooie gesprekken, mijn week van het echte contact. Mijn confrontaties met mensen, mijn verwondering over mensen, en hoe fraai deze prachtige afsluiting met een huwelijk. En ik was zo trots toen mij gevraagd werd, deze rol als 'ambtenaar' voor hen te mogen vervullen. Ik was emotioneel, want mijn moeder was ook ambtenaar van de burgerlijke stand, en ik, ik zou dit zo graag ook doen ooit, in een volgende loopbaan. En toen Jolanda en Marc mij belden op 20 februari, was ik vereerd, ongekend vereerd. En gisteren voelde het, alsof ik heel speciaal mocht zijn, juist voor deze twee mensen. Super.
Vanmorgen lag ik in bed en werd ik wakker gemaakt, door de kerkklokken. En werd de zondag heel plechtig ingeluid. Ik hou daarvan, in bed liggen en luisteren naar de geluiden om je heen. Vroeger hoorde ik de vogels en de bomen ruisen als ik wakker werd op de boerderij. En dan lag ik veilig in mijn bedje te luisteren. Nu, vandaag, lig ik niet zo lekker in bed, mijn been speelt enorm op. Liggen doen zeer. Dus nachten zijn soms verworden tot piekermomenten, want als je niet kunt slapen in de nacht, dan komt het leven langs. En in het donker, zijn dit ook vaak de minder mooie kanten van het leven. Daar ga ik nu niet over schrijven, want in mij zit de euforie van de liefde. En die euforie wil ik vasthouden. Leuk, gisterenavond appte Wouter mij, want hij gaat ook trouwen deze zomer. En hij gaat zijn pak weer passen en vroeg naar mijn pak. En naar mijn ervaringen, leuk om die met hen te delen. Dus lieve mensen, de zondag met kranten en zon, met tijdschriften om te lezen, ligt voor me...heerlijk. Ik wens jullie een prachtige zondag, en als er nieuws is, of een nieuw been, of wat dan ook, dan hoor je me...Dag!
