Ken je dat gevoel....

Ken je dat gevoel. Je wilt buiten zijn en eigenlijk is het te koud. Ik zit nu al heel vroeg aan de tafel buiten op het terras, met een dikke shawl om, te genieten van de vogels, de stilte en van Teun die gewoon weer even lekker stout is. Al gewandeld met Teun en geprobeerd de lessen die ik krijg van Annemarie, over het opvoeden van een ondeugende lieve hond, zo goed mogelijk door te voeren. Het dorp ontwaakt, een vrachtwagen die stil staat, een auto, een moeder die zich klaar maakt, om haar kinderen voor te bereiden op een schooldag. En ik, met een Nespresso buiten. Zomaar om nog even te genieten voordat we weer massaal naar binnen gaan, de kou is al voelbaar, en maart roert zijn staart. Het is vandaag 30 maart 2022. Alweer drie volle maanden achter de rug van het jaar 2022. Mijn tuin, onze tuin staat bomvol prachtige tulpen, narcissen, blauwe druifjes, hyacinten en de magnolia bloeit al volop. Kleur, vrolijkheid, en de klimhortensia, zit bomvol knoppen, zo ook de eikenbladhortensia, groentinten tuimelen over elkaar heen. En ik, ik geniet ervan. De juttepeer van meneer pastoor uit 1853, althans zo zeggen de verhalen, staat mooi in bloei, en zilverberk is mooi groen. Mijn kasje vol met bloemenzaden, laat van alles zien, en ik wacht nog even met de dahlia's en canna's. Zo lijkt het net alsof ik een soort van Hendrik Jan de tuinman ben. Maar ik merk wel, dat ik er verstand van begin te krijgen. Ik denk groep 3 ongeveer, maar er zit vordering in. Vrienden van mij hebben echt verstand van tuinen, en ik kan hen af en toe om raad vragen. Bij het snoeien, wat doe je wel en wat doe je niet. Heerlijk is dat. En ondertussen is het ook ervaringen opdoen. Als ik zie hoe ik onze tuin heb laten veranderen en hoe mooi en rijk deze nu al is. Heerlijk.

Het jaar 2022 is een raar jaar. Oorlog, verlies, persoonlijk verlies, nieuwe ontmoetingen, bestuurlijke rollen wellicht, nieuwe uitdagingen bij de Uitvaartstichting, ziekte, Corona en de besmettingen, krijg ik mijn bezetting rond, nieuwe coachtrajecten, littekens en zoeken naar balans in dit alles. Het lijkt wel alsof Corona ook met mensen veel gedaan heeft, we zijn teruggeworpen op onszelf. We zoeken naar verbinding of houvast en weten niet zo goed hoe. Op een feestje krijg je van alles, een hand, een voorzichtige omhelzing, een boks, een groet, een zwaai, we doen maar wat en weten het niet. Na een vergadering krijg je berichtjes 'u was eergisteren langer dan 15 minuten met iemand samen die corona heeft' en dan test je jezelf maar weer. Gek, als je het nog niet hebt gehad die besmetting. Energieprijzen die omhoog schieten, bizar. En in dit jaar, waar ik 63 mag worden, stoppen vrienden en bekenden al met werken, zijn mensen al met vervroegd pensioen gegaan of aan het gaan. En als ik daaraan denk, dan ben ik blij, nog een jaar of vijf te mogen werken, bij de Uitvaartstichting in Hilversum. Omdat er nog zoveel moois te doen is. Omdat er nog zoveel uitdagingen zijn. Omdat we nog lang niet klaar zijn. Omdat er nog veel meer gebruik gemaakt moet worden van de Bosdrift, en van al het moois dat bij ons is. Gek, hoe ieder jaar weer, mensen je ontvallen, en ook hoe generaties doorschuiven. Mijn ouders, mijn ooms en tantes, wij zijn nu de senioren, de vergrijzende generatie. Eng ook wel een beetje, soms dan. 

En ondertussen gebeurt er best ook veel met mijzelf. Ik coach af en toe wat jonge mensen, zie hun uitdagingen en verwonder me met regelmaat. Ik ben gevraagd voor een aantal besturen of stuurgroepen en ik maak keuzes, wat wil ik wel en wat wil ik niet. Ik mag dagvoorzitter zijn voor een congres, ik mag interviewer zijn. En ik mag nog steeds directeur zijn in Hilversum. En daarnaast wil ik een goede partner zijn, een leuke vrouw en een goede vriendin. En als ik dan in mijn eigen leven, verlies ervaar, dan komt dat harder binnen dan ooit. Omdat het me doet beseffen, hoeveel verlies ik al heb gehad, dichtbij, mensen van wie ik hou, of mensen die me dierbaar zijn, vrienden en vriendinnen. En dan koester ik wat er is. Hoe weinig ik soms mijn vrienden ook zie. Ik hou zoveel van ze. Ik ben zo gelukkig met alles en iedereen in mijn leven. Ik ervaar mijn eigen rijkdom. En ik kom mezelf ook tegen. Ik stel mezelf van die reflectievragen 'doe ik het goed' ik voel me soms eenzaam in mijn rol. Een rol, die weinig ruimte geeft om te sparren. Een rol, die klein lijkt maar veelomvattend is. En hoe fijn is het dan om samen met een andere directeur van een andere begraafplaats rond te rijden in een golfcar, en te praten over mogelijkheden, nieuwe kansen en uitdagingen. Want ik realiseer me, dat ik dit mis. Het delen en praten over mijn eigen rol. Mijn eigen werk. En daar gebruik ik dan mijn netwerk voor. De mensen uit de branche, met wie ik kan sparren. En met mijn vrienden praat ik over hun leven, hun emoties en hun verdriet. En ik realiseer me, dat ik niet zo goed praat over mijn pijn. Mijn eigen pijn. Die er is, ja ook ik heb soms een thema, een vraagstuk. En dan ben ik blij, als ik dit hier thuis deel. Als ik erover praat met een goede vriendin. Of als ik erover schrijf, zoals nu. 

En terwijl Teun me terugroept naar het leven van nu, naar vandaag. En hij probeert violen te eten, met een kwispelende staart, geniet ik nog even van mijn Nespresso. En de krant, en alles om me heen. En verheug ik me op een lang weekend vrij, lekker even erop uit. Heerlijk. Dag, een fijne dag allemaal. Zorg goed voor jezelf en voor die ander. Heb lief!

Genietoloog

Afgelopen week overleed Lars. Zomaar...nog jong en zijn kaart is net zo prachtig als de man zelf. Een man volop in het leven, wij ontmoeten elkaar bij Yarden en we hadden prachtige gesprekken. Over het leven, over wijn, over elkaar. Soms wandelt iemand je leven in, en dan voel je hem of haar dichtbij. Zo'n mens is hij. Zijn vrouw belde me om dit te vertellen en mijn hart huilt. En op zijn kaart stonden allerlei woorden, en waarden passend bij wie hij is. En een van die woorden is - genietoloog -. En dat woord dat draag ik bij me voor de rest van mijn leven. Ik noemde mezelf altijd een levenskunstenaar, maar als je genietoloog bent, dan ben je al een stukje verder op de ladder van de levenskunst. Dan ben je in staat, om alles en iedereen te omarmen. En jawel, dit is mijn invulling. En hij, hij was een genietoloog. Een prachtig mens en hij liet je meegenieten. Echt iedereen, ik herinner me nog een culinair diner met champagne en wijnen in Amstelveen, we werden getrakteerd door Lars. Zo was hij, hij nodigde wel 30 man uit, om met hem en zijn gezin te genieten. Wat een kerel. Ik weet nog hoe blij ik was, als hij weer terugkwam na een vakantie. Hoe we samen in mijn kamer koffie dronken en onze levens deelden. Gek, hoe je dan als je weggaat bij een organisatie, ook dit soort genietologen niet meer dagelijks ziet, soms nog spreekt, hoe dit hoort bij samenwerken. Maar we zijn elkaar nooit vergeten. Een genietoloog kan genieten volgens mij van een stukje witte chocolade in je mond, en hier dan langzaam een slokje Nespresso overheen laten gaan, ongekend, een explosie van heerlijkheid in je mond. Ik ga vrijdag afscheid nemen van Lars...

En deze levenskunstenaar, Anita van Loon, want ik ga nu lessen volgen of ervaren, zodat ik ooit ook een genietoloog genoemd mag worden, woont hier in dit prachtige dorp. Met dat mooie gouden haantje op de kerktoren. Hier is mijn haven, hier is mijn thuis....ken je dat liedje. Dat gaat vast over Nieuw-Vossemeer. Grappig gisteren zocht ik een foto, en ik vond er velen, alleen die ene niet...en toen zag ik mezelf in 2017, 2018 etc. tot nu. En grappig dan zie je dat ook een levenskunstenaar lijnen van het leven krijgt, ouder wordt, en dat dit zichtbaar is, dus in dit jaar, waar ik 63 mag gaan worden, zie ik dat de butsen en de deuken, de lijnen van het leven, ook mij raken. Haha...ik dacht altijd, dat dit niet zo was. Welnu, troost jezelf en ga eens door je fotoboeken. En het leuke is, dat iedereen om mij heen, ook deze tekenen van sleetsheid krijgt. En voor mij, ik weet nog hoe mooi ik de handen van mijn vader vond, is dit een teken van schoonheid. Van het leven leven, van genieten, van lessen volgen tot levenskunstenaar, en dan ga ik nu voor mijn master, ik wil genietoloog worden. In een tijd, die bol staat van de spanning, oorlog, Corona in allerlei varianten, uitdagingen op zakelijk gebied, thema's die mijn hoofd doen duizelen soms, mogelijkheden om toe te treden tot diverse besturen, juist in deze tijd, ga ik proberen nog meer te genieten. Gisteren zei iemand dat je aan mijn tuin kon zien, dat Teun er is. En ja dat klopt, Teun plast af en toe in de tuin, sjeest erdoor heen, maar ik leer Teun vooral ook te genieten, en als dit dan betekent, dat mijn grasmat iets minder mooi is, of dat er een narcisje geknakt is, omdat hij nog niet weet dat dit een narcisje is, tja...dan is dat maar zo. Teun moet ook genieten. En soms doet hij dat niet. Net hadden we een tafereel hier, Teun lag binnen voor het kattenluik en de poes wilde naar binnen. En Teun hield het luik dicht, tja...een hond en een poes, En uiteindelijk is de poes toch binnengekomen en was het eventjes een klein beetje spannend hier. Nu liggen beiden te slapen, de een op de tafel (ja dat mag niet) en de ander eronder. En ik, ik probeer een stap te maken als levenskunstenaar, een trede hoger of breder te komen, zodat ik, maar ook jij, nog meer kunt waarderen, hoe ons leven is. Hoe bijzonder...

En ook al ziet de wereld om me heen, er soms echt zo uit als hiernaast, toch blijf ik dit doen. Want dat liedje van Willeke Alberti of zo 'het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen' schiet me nu te binnen. En ik zet deze muziek nu maar aan. En zachtjes zing ik mee...

Zingen, soms zing ik in de auto. Met een grote glimlach, want nu pas begrijp ik waarom ik in de kerk mee moest zingen met de heren. En mijn mond moest houden als de dames zongen. Tja, maar als je tien bent ofzo, snap je dat niet. Doet dat bijna zeer. En gelukkig moest ik veel fietsen, omdat we op de boerderij woonden, maar zingen deed ik, op mijn moment, op mijn eigen plek. En nu zing ik in de auto. En realiseer ik me, dat dit beter is, voor jou. Voor de ander in mijn leven. Maar zingen en muziek en dansen is wel heel fijn. Ik kan intens genieten van onze partybox en keihard muziek draaien in het atelier of buiten in de tuin. Dansen met Annemarie, of dansen met mezelf, of op mijn verjaardag met vrienden in de tuin. Ik hou er zo van...mijn vriendinnetje Jannie, heeft altijd van die mooie verjaardagen, met live muziek van haar man en allerlei vrienden. En hoe leuk was het toen haar vader vroeger op zijn mondharmonica ging meespelen en haar broers de pannenset als drumstel gebruikten. Volgens mij is dit alles zien en waarderen, al een eerste voorwaarde om genietoloog te mogen worden. 

Gisteren op mijn werk, kwam er een prachtig kunstenaarsduo het rouwcafé binnen. Geweldige mensen, tachtigers al, op de fiets, ze wonen nog in Zeeuws-Vlaanderen, maar keren terug naar Hilversum. Ik ga iets doen met hun kunst. Geweldig, hoe mensen je leven binnenstappen, en hoeveel plezier je dan hebt met elkaar. Plezier op een begraafplaats. Ik hoop zo, dat mensen onze plek gaan zien als een plek met een glimlach. Waar je komt en binnenkomt, waar je stil mag zijn, maar waar je ook muziek mag spelen, kruip achter die piano en speel een liedje voor mij. Ik zou het zo fijn vinden, doe het maar...

Lieve mensen, terwijl het leven soms en nu heel vaak, getekend wordt door verdriet, verlies, pijn, en juist die rauwe kant laat zien, probeer ik kleine momentjes van geluk te ervaren, te delen. Probeer ik afscheid te nemen morgen, van een prachtig mens en draag ik hem in mijn hart. Hij zal bij mijn vrienden en vriendinnen boven weer verder gaan met genieten, althans dat gun ik hem. Er zitten genoeg leukerds daar, waar hij naar toe gaat. En geloof me, mijn moeder staat bij de hemelpoort, en zij laat deze mens er zeker in. Welkom, een warm welkom. Ik zal je intens missen en je mooie werk als genietoloog voortzetten. Met al die mensen om me heen. Deze levenskunst gaat nooit verloren...dag!

In de schaduw van het leven, zal ik altijd een toost op je uitbrengen!.

 

Zaterdagochtend....

En vandaag is zo'n zaterdagochtend, stil, Annemarie is met Teun naar de hondenschool. Een soort van eerste examen. Ik heb graszaad ingezaaid en de tuin lekker gesproeid, ben benieuwd. Want ook mijn gras is lelijk geworden, door die gekke natte wintermaanden. Mos, modder, rommel, nu maar zien wat er gaat gebeuren. De eerste keer alweer gemaaid, en voor dit moment best tevreden.

Zaterdagochtend dat was voor mij altijd langzaam samen wakker worden, kopje koffie, relaxed en dan beginnen aan een weekend zonder verplichtingen. En nu, met Teun zijn alle dagen anders. Even wennen, even schakelen, uitslapen, dat is er niet meer bij. Wakker worden en gelijk 'aan' staan. En ik, ik was me er niet bewust van, wat een impact een hondje heeft op je hele leven. En aan de andere kant, zie ik een beestje, dat blij is, als je thuis komt, dat lief is, en super trouw, dat je doet lachen (en soms huilen) en dat beestje, dat gedijt wel goed hier. Op kantoor een crime in mijn beleving, omdat hij druk is, onrustig soms ook. Maar voor dit moment kan het even niet anders. Het gaat beter, steeds beter...en ik geniet er nu wel van. Ik moest even wennen...maar ik moet altijd wel even wennen geloof ik. En ik ben in een fase in mijn leven aangekomen, dat ik heel graag zelf de regie wil hebben, de ruimte wil hebben en krijgen om de dingen te doen, op een manier die bij mij past. En nu, met een pup in huis, gaat er niks meer over mij of over jou, alles draait even om dit prachtige lieve beest. Teun. 

En Teun doet me denken aan Bas. De Bas die nooit geboren is, de Bas die in mijn gedachten er uit zou zien, als het jongetje van de Calvé reclame, die op dat voetbalveld rent en dan scoort en zijn shirtje over zijn hoofd trekt en gekke bewegingen maakt. Mijn Bas. En mijn Bas is nooit gekomen. Door de keuzes die ik gemaakt heb, in mijn leven. En in al die keuzes zit een patroon. Want ik kies en laat dan soms mijn idealen, mijn eigen dromen gaan, voor de ander. Ik stap dus altijd eventjes op zij. Ik geef dan veel van mezelf, en zet mezelf aan de kant. En manier van zijn, die bij mij hoort. En ik denk, dat sommigen nu deze zinnen nog eens lezen en zich afvragen, is dit Anita van Loon? Ja dit is ook Anita van Loon. Maar dan die kwetsbare, raakbare Anita van Loon. Die Anita van Loon, kennen niet zoveel mensen. Ik heb liever zelf iets minder, dan dat degene van wie ik hou dit heeft. Ik geef mijn laatste euro aan jou. En als ik dan zelf even pas op de plaats moet maken, dan kan en doe ik dat. Gek, hoe dat stukje ook in mij zit. En zo was dat ook met mijn droom over Bas. Ik heb Bas laten gaan, ik heb het idee van een Basje van Loon losgelaten. En nog steeds als ik moeders zie met hun kinderen, dan voel ik een pijn, die me raakt. Een pijn van gemis. Ik had zo graag een Basje op de wereld gezet. En terwijl ik dit schrijf, rolt een traan me over de wangen. Zomaar, omdat die er ook zit, die traan. Omdat ik dit ook zo voel....en het mag er zijn. En wellicht overcompenseer ik dit alles, door lekker hard te werken, veel van mezelf in te zetten, voor iets anders, voor de mensen na mij. Omdat ik iets wil achterlaten, voor anderen. Welnu terug naar nu, vandaag 12 maart 2022.

De stilte is voelbaar. Ik ben stil, ik ben vaker stil dan ooit...in gedachten, over het leven, mijn leven. Over de mensen om me heen. Over alles wat er is en mag zijn. Gisteren een mooi gesprek met een vrouw van Joodse afkomst, beschadigd door het leven. En over wat de oorlog met haar pijn doen. Ongekend, wat oorlog doet. Ik denk aan mijn moeder en hoe zij haar bijdrage leverde aan mensen die niets meer hadden, en moesten vluchten. Prachtig. En ik denk dus ook aan mijn vader, die het mogelijk maakte, dat dit alles kon. Mensen met een groot hart. En als je dit leest, denk dan niet dat ik niet gelukkig ben. Want ik ben zielsgelukkig, meer dan gelukkig en gelukkiger dan ooit. Alleen in dit leven gebeuren vreselijke dingen, en die raken me meer, dan toen ik 20 was. Die raken me, omdat ik me realiseer dat er mensen zijn, die macht inzetten en daarmee zoveel kapot maken. Zoveel levens, gezinnen, families kapot maken. Ongekend.  Dus deze zaterdagochtend een wat serieuzer bericht. En terwijl ik nadenk en terugdenk, denk ik aan die lieve meneer, die vriend van de Bosdrift is geworden, en de naam van zijn overleden moeder, op het bordje voor de wand 'Vrienden van de Bosdrift' wil laten plaatsen. Hij schonk ons een cederboom, en gisteren hebben we die cederboom geplant op de Bosdrift. Prachtig, uniek en geheel volgens plan van Leonard Springer, de ontwerper van deze prachtige plek. Dus zomaar loopt er een meneer je leven in, en geeft je een kado, uit dankbaarheid voor die mooie begraafplaats, die we nu hebben of die we nu nog mooier aan het maken zijn. 'Dank u wel meneer...'. 

En terwijl de lucht wat lichter wordt, de Nespresso lekker smaakt, de krant voor me ligt, wens ik je een mooi weekend. De aanmeldingen voor de prachtige lezing van Geerteke van Lierop op zondag 27 maart a.s. op de Bosdrift, zie onze website www.uitvaartstichtinghilversum.nl druppelen binnen. Het wordt een prachtige middag, ik weet het zeker...dus wil je komen, geef je dan op via aanmelden@uitvaartstichtinghilversum.nl en haar verhaal zal je raken. Of aanraken...kom maar gewoon. Ik hoop dat je gaat wandelen, buiten gaat zijn, gaat dansen, gaat genieten, gaat liefhebben, gaat....vul maar in. Heb het leven lief....

Dag!