Ja alles is anders. Was vorig jaar een vakantie in november, een vakantie naar de zon, naar El Gouna, in 2020 is door Corona, het hele leven anders geworden. En deze vakantie staat in het teken van de achtertuin, het wegwerken van een enorm wortelstelsel van de klimop, hele stukken zijn er mee vol gegroeid. En wij, sleuren en trekken, knippen, scheppen alles er uit. Ongekend, kruiwagens vol. Heerlijk, om zo fysiek bezig te zijn, doosjes paracetamol te eten, want die verdomde rug doet zoveel zeer, maar toch…als je ziet, hoe de tuin er nu uitziet, dan word ik blij. Morgen wat vaste planten kopen, waardoor het voorjaar 2021 echt alles anders er uit zal zien. Mooie beplanting, bloeiende planten en meer kleur. Heerlijk…maar er is meer anders. Ik ben rustiger dan ooit, ik geniet van het kleine, dat boek, dat kopje Nespresso, de krant en een uurtje langer slaap. Een beetje schuldig voel ik me wel, want mijn collega’s werken zich een slag in de rondte. Doen zo enorm hun best, om alles voor elkaar te krijgen. En heel af en toe is er even contact. Betaal ik wat, regel ik wat zaken op afstand, maar dan is het weer voorbij. En onze vrienden, en bekenden zijn allemaal op afstand. Zo gek, zo anders dan ik gewend ben. Zo stil weer dan…zo stil dat ik er zelf stil van word. Gisteren een mooie fotosessie mogen hebben voor het blad Uitvaart. Een foto voor op de cover, omdat ik geïnterviewd ben over de documentaire van Paul Rigter. Ja geweldig, ik schreef er al over. En nu komt er een onwijs leuke spontane foto van mij op deze cover. Gek, hoe ik nu naar mezelf kijk, als een vrouw van 61 jaar, met een grijze kop, een mooie glimlach, en een rust die is neergedaald in mijn leven. Hier in het Nieuw-Vossemeerse is het begonnen, of is het gekomen, net hoe je het wil zien. Deze plek is onze plek, echt onze plek. Met veel samenwerken, veel samen zijn en genieten van alles wat er is. En ondertussen draai ik heerlijke muziek, een prachtige mix van nummers, die me raken steeds maar weer. Met mijn favoriete zanger Stef Bos natuurlijk, met zijn prachtige verhalende stem. Herinneringen, muziek brengt zoveel mooie momenten uit het leven terug. Het nummer ‘lass die Sonne in dein Herz’ of een nummer van Cat Stevens, mijn eerste single vroeger, Lady d’Arbanville. En zoveel meer. Dansend met dat meisje, waar je stiekem naar glimlachte op je 19e of rijdend in mijn eerste auto, een Lelijke Eend, hoe mooi is het, wat muziek met me doet. Het laat me glimlachen, genieten en stil zijn. En het doet me beseffen, dat ik ouder ben geworden, dat een nummer als Lady in Red, me doet denken aan een mooie vrouw. Dat een nummer van Helene Fischer me doet denken aan vroeg in de auto op weg naar Hilversum, en dan hoorde je dat nummer op Radio2. Maar ook muziek van mijn ouders, prachtig…En nu drink ik mijn kopje koffie, ligt het boek ‘het begraafplaatsgevoel’ van Anna Kroon naast me. Want ja, die begraafplaatsen, die doen zoveel met me. Grappig hoe iemand me zei, toen ze mijn nieuwe auto zag dat deze auto past bij mijn werk, en bijna een rouwauto is. Een zwarte Mercedes station maar wel een met AMG wielen eronder. Stoer, sterk, en stevig. Het past me zo. Zoals alles wat er nu is, me past. En mooi om te constateren, dat iedere fase in je leven, weer nieuwe dingen brengt. Waardoor je soms dingen loslaat, laat gaan, omdat het simpelweg niet meer past. En het mooie vind ik, dat ook al verandert je leven, laat je dingen los, in je hart draag je alles bij je, met je mee. Je vrienden die er niet meer zijn, je ouders, je jeugd, ja die jeugd…gisteren moest ik er nog even aan denken, toen het ging over die discussie van minister Slob. Over wat ‘anders zijn’ met je doet, in een omgeving die er nog niet klaar voor was. Of waar het geloof zwaar veroordelend kon zijn. En wat dit betekende in mijn leven en hoe ik me ook daar langzaam aan van los heb gemaakt. Hoe ik steeds weer koos voor mijn onafhankelijkheid, en ook nu nog, deze keuze maak. Ja zomaar is alles anders…ook in mijn leven, is heel veel anders geworden. Ben ik nog dichter bij mezelf gekomen, nog meer dan ik al was. En Corona helpt me daar soms een beetje bij. Afstand nemen, afstand houden, loslaten, glimlachen en weer doorgaan. Wat een gekke tekst eigenlijk, alsof ik blij ben met wat er nu is. Nee zeker niet, maar ik ben me wel veel bewuster geworden, van wat er echt toe doet en wat helemaal niet. En als het ooit weer mag, en we elkaar weer mogen omhelzen, ontmoeten, dan zal ik met jou het leven vieren, en met jou ook. Dan zullen we dansen op al die nummers van vroeger, hier in de tuin, of waar dan ook. En dan laat ik je zien, wat Corona voor moois gedaan heeft met mijn tuin. Met mij, mijn leven. En dan ben je welkom, zoals je altijd welkom zult zijn, ook nu, en straks. En als dat vaccin er is, en we weer lekker bij het Wagenhuis mogen gaan eten, of lunchen in de tuin, of Lessen in Levenskunst kunnen verzorgen hier, of…vul maar in, dan gaan we het allemaal doen. Jij, en ik, en wij, en onze vrienden, familie en buren. In 2021 ziet ons leven er weer anders uit…nu nog even volhouden, pas goed op jezelf. Het komt goed, geloof me…alles zal goedkomen! Dag, ik ga nog even vakantie houden…met een mooi glas witte wijn! Proost op het leven! Op ons, op jou, op iedereen in je buurt, ver weg, of dichtbij, proost
