Het is midden in de nacht, tien over twee....ik zit aan tafel, ben rusteloos en kan weer niet slapen. Gisterenavond zomaar, ik wreef met mijn handen door mijn haar, en had bossen haar voor me liggen. Het is begonnen....mijn haar gaat uitvallen, en heel hard volgens mij...doodeng vind ik dit. Confronterend....voor we naar bed gingen zei Annemarie 'lieverd ik hou ook van je zonder haar....' en dat weet ik wel, maar nu is het echt zo'n feit, zo'n zichtbaar feit...als je straks met een kale kop rond loopt, ziet iedereen dat je kanker hebt.
Maar hier moet ik nog even doorheen, en ook dat lukt, daar geloof ik in...gelukkig gaan we vandaag naar die mevrouw voor een muts of sjaal of wat dan ook, passend bij mijn eigen koppie...
Zodra alle haren weg zijn, plaats ik wel een foto. Dan kunnen jullie er vast aan wennen.
Dag, slaap lekker allemaal.
Liefs
Anita
