Stormachtig en eerste volle werkdag in het nieuwe jaar!

En met deze foto begin ik deze blog. Een jaar vol dromen, ligt voor ons. Dromen dichtbij, en dromen nog wat verder weg. Voor mij begint het met een grote wens. Plezier. Gisteren was de Nieuwjaarsreceptie bij Yarden. Ron op de zeepkist. Leuk altijd, omdat volgens mij die zeepkist echt speciaal voor hem getimmerd is. Hij is niet zo groot namelijk. En het leuke is, dat alle relatiegeschenken gedeeld worden met het personeel. Je krijgt een nummertje. Mijn nummertje heb ik aan Ingrid gegeven, de dame van de receptie. In de hoop dat zij nu twee leuke dingen heeft. Grappig was, toen Edward boven kwam met een prachtige magnum Italiaanse wijn, toen hoopte ik maar, dat Ingrid zoiets zou lusten. Jaloezie, welnee...haha. Ik moet erom lachen, want soms heb ik een gebrek aan tijd, aan rust, aan samen zijn, maar nooit heb ik een gebrek aan wijn. Dus het zit wel goed he. En terwijl ik dit schrijf, stormt het hier om het huis heen. Vannacht was windkracht 10 voorspeld met een springtij. Vind ik altijd eng, komt vast door alle verhalen over de watersnoodramp vroeger. Verteld door mijn vader. Het nieuwe jaar, en Ron gebruikte als metafoor het karretje in de achtbaan. Welnu, daar zit ik al een poosje in. Het enige dat ik heb geleerd, is het maar gewoon te laten gebeuren. Maar dat is voor een van Loontje wel een uitdaging hoor. Het loslaten en weer verder gaan. Het niet kijken naar al die non verbale communicatie. Het niet horen van verhalen, die je eigenlijk niet wilt horen. En ga zo nog maar even door. Ja volgens mij hoort een achtbaan bij het leven en lijkt ons leven hier soms verdacht veel op. Woonde ik gisteren in gedachten nog in Drenthe, nu woon ik soms in Gelderland, soms in Zeeland, soms in...werkelijk geen idee. En ach, die achtbaan stopt wel een keer. En als ik er dan uitstap, dan liggen dingen weer op zijn plek. Dan vallen dingen samen en is het goed, zoals het is. Misschien ga ik wel hier wonen....

Mooi he, dat is bij de Krammersluizen, vanaf de Grevelingendam, ga je rechtsaf, richting Tholen en daar heb je een prachtige toren die je kunt beklimmen, en dan kijk je alle kanten op. Je ziet Flakkee, je ziet Tholen, je ziet Schouwen Duiveland, je ziet veel windmolens, maar vooral het uitzicht is prachtig. Een van de plekken die je ziet, is het restaurant gelegen aan de dam van Oude Tonge naar Bruinisse. En dit was het uiterste punt voor de rolstoelbus van mijn vader. En soms gingen we hier dineren, met Pa in de rolstoel. Dan kon hij kijken naar de paragliders, naar het water, de vissers, en de vergezichten. Dan werd zijn zo klein geworden wereld, een stukje groter. Leuk die vader van mij. Morgen word ik geïnterviewd voor het programma 'ik mis je' op de begraafplaats van mijn ouders, bij hun graf. Daarna zou ik naar tante Liezeke gaan met Mirna. Maar Mirna moet onverwachts werken, dus dat wordt anders helaas. Tante Liezeke ken ik al mijn hele leven. Zij was bevriend met mijn moeder, en haar man oom Leen, was een van de meest trouwe vrienden van mijn vader. Prachtig hoe die twee tot het laatst hun vriendschap hebben gedeeld. Oom Leen is kort na mijn vader overleden. Hun namen werden in dezelfde herdenkingsdienst in de kerk genoemd. We zijn nog met elkaar naar deze dienst gegaan. Mooi en klein. En zo is ook het contact met Mirna en met tante Liezeke gebleven. Mooi en klein. Nog steeds. Pa zou glimlachen bij dit bericht. Gisteren was de dag heel vol. Vandaag begin ik hier en heb ik vanmiddag een afspraak in Apeldoorn. Dus een dag vol variatie. Fijn wel, dat is het fijne van mijn leven nu. Oh ja, en gisteren een heel leuk telefoontje. Een verzoek om coaching, buiten Yarden. Ja ik zeg dit bewust, want binnen Yarden coach ik ook een tweetal collega's op dit moment. Fijn, coachen is wel mijn ding. Geeft mooie energie, en leuk is, dat mensen zelf komen tot een antwoord op hun vraag. Ik spiegel slechts.

Mooi he, spiegelen.... De hele week is gevuld, met ontmoetingen, gesprekken, alle vrijwilligers die een consulenten rol vervullen komen samen. Samen met de nieuwe vrijwilligers van Humanitas. Een bijeenkomst met een afvaardiging vanuit het hoofdbestuur. Ron weer gesproken gisteren. Kortom volop vooruit. De enige weg is vooruit volgens mij. Mouwen oprollen, doorgaan en uiteindelijk soms wat zaken van je afschudden. Loslaten, om verder te komen. Met elkaar. Elkaar vasthoudend, komen we best ver geloof me. En ook al weet je niet wat je bestemming is, als je gelooft in jezelf, dan komt het uiteindelijk goed. Van Loon heeft zich herpakt. Griep onder de knie. Snot nog niet helemaal weg. Maar 2019 is begonnen en ik ga vooruit! Dag, ik wens jullie allemaal dat je vooruit gaat. Niet gelijk in de hoogste versnelling. Soms wat vertragen, even vanuit een toren naar de wereld kijken. Dan zie je veel meer. Observeren en niet gelijk doorpakken. Rust nemen. En genieten van wat er is. Een mooi 2019 gewenst!