Een rustige kerst in Nieuw-Vossemeer

Goedemorgen allemaal. De kerkklokken maakten mij wakker om half negen. En dat is niet erg, want ik heb de telefoon van kantoor mee deze kerstdagen, dus ik kan alle boekingen aannemen. Contact hebben met mensen die nu aan het werk zijn, om mensen die tijdens deze kerstdagen een dierbare verliezen, bij te staan. En hoe fijn is het dan, als je op de achtergrond wat mee kunt denken of mee kunt helpen. En mijn collega's zijn eventjes vrij vandaag en morgen. Want wat is er hard gewerkt, bij mijn Uitvaartstichting Hilversum. Wat doen we een mooie dingen met elkaar. En wat zijn we bezig met onze herpositionering, en hoe fijn om samen te werken, met al die mooie uitvaartondernemingen in Hilversum en omgeving. Om die kleine intieme vorm van dienstverlening te mogen aanbieden. Goedemorgen, het is kerst, eerste kerstdag 2019. Het jaar 2019 loopt naar zijn einde toe. En wat een bijzonder jaar was dit. Een jaar van afsluiten, loslaten, opnieuw beginnen. Ik vond het een intens jaar. Ik ben moe merk ik. Moe van alle indrukken, moe van misschien wel het weer herpositioneren, hier in Nieuw-Vossemeer, en in Hilversum. En het mag zomaar, dat moe zijn. Eergisteren was Annemarie jarig, en op deze verjaardag, was er een prachtige mix van mensen, ver weg, dichtbij, oud en nieuw. En het was heerlijk, dus allemaal dank je wel, dat jullie gekomen zijn. Fijn.
En nu op deze vroege kerstochtend, realiseer ik me, hoe heerlijk ik deze stilte vind. Zondag op een feestje bij Joke, vroeg iemand me, hoe het is, en of we Wassenaar niet missen. En ik vind dat altijd lastig. Want ik mis Wassenaar wel, soms, even een boodschap halen. Maar de mensen uit Wassenaar van wie ik ben gaan houden, die zijn er nog steeds. Die komen nog steeds hier. En hier, in dit mooie kleine dorpje, is het leven fijn en goed. Geniet ik intens van het bezoekje van meneer Pastoor, of van een prachtige kaart in de brievenbus van het oudere artsenechtpaar, of noem maar op. Van onze nieuwe vrienden Joke en Seb, of van even het praatje in de SPAR. Maar vooral van de stilte hier, de tuin, de vogeltjes, het atelier met de houtkachel, van het samenzijn.

En dat laatste is nog niet zo vaak, want het werk heeft mij/ons wel opgeslokt. Het was wel en het is wel veel. Maar een ochtend zoals nu, het is heerlijk. Ik las een interview in het NRC en deze man zei 'ik probeer goed te luisteren naar mijn hart'. En ik, ik probeer dit al heel lang, en vaak lukt het ook, maar soms vergeet je even naar je hart te luisteren. En nu ik hier woon, probeer ik dat weer beter te doen. Mijn hart, mijn lichaam, mijn innerlijke stem, het wijst me echt de weg. Zo heb ik ook geluisterd en gekozen, toen het over mijn werk ging. Zo heb ik ook geluisterd, toen het over dit huis ging. En zo voel ik nu, dat het goed is. Ik maak de juiste keuzes en dat geeft me rust. En wat zo bijzonder is, hier kan ik dit echt zo voelen en doen. In Wassenaar lukte me dat niet. Ik voelde daar niet de rust, die ik hier mag voelen. En het fijne is dat ik soms wat schoffel in de tuin, wat onkruid weghaal, wat blad weghaal. En alleen al dit bezig zijn is fijn. Dus ik hoop dat dit gevoel in 2020 mag blijven. De rust, de eenvoud soms, het stil zijn. We kregen met de kerst, een boekje van Pater Bertus, onze buurman. En een mooie kaart. Bijzonder, deze man, had tijdelijk iemand in huis genomen, die geen huis meer had. Mooi en toen hij een kopje koffie met taart kwam eten op de verjaardag van Annemarie zei hij 'leuk al die vriendinnekes'. Geweldig he...Brabant, als je me ooit gezegd had dat ik hier zou wonen, dan zou ik heel hard zijn gaan lachen. Maar het leven is fijn, in het Brabantse land. De mensen, zijn zo vriendelijk. Zo is er een buurman bezig voor Annemarie met het doortrekken van de internetkabel van het atelier naar binnen hier in het huis, die man is gisteren al een uur of vijf bezig geweest, en maandag komt hij weer. Zo lief...en lieve mensen, het jaar 2020 staat voor de deur. Ik mag met een kerkeraad een strategie sessie voorbereiden en zelfs de geloofsbelijdenis opnieuw vaststellen met elkaar. Prachtig lijkt me dat. Ik denk dat mijn moeder zou glimlachen, als ze zou weten, dat ik vanuit mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst, dit soort mooie trajecten mag begeleiden. Ook mag ik weer een dag voor de Nationale Politie verzorgen. Fijn! Maar ook verheug ik me, op de tuin, het gras, de heggen, de bloemen, ik zie overal al bloembollen tot leven komen, blauwe druifjes voor mijn moeder. Ik zie de klimhortensia vol met knoppen. Ik zie de vijgenboom vol knoppen, ik kan niet wachten tot dit nieuwe leven, zich hier laat zien. Ik verheug me op fietsen door de polders, op vrienden die komen logeren en ook gaan fietsen. Ik verheug me op het lezen van dat boek, ik kreeg van Annemarie een abonnement op book-a-zine. Romans in tijdschrift vorm, heerlijk, zomaar voor in de tuin. Ik ga met mijn nichtje in Groede, het jaar 2019 evalueren en kijken wat 2020 ons gaat brengen. Leuk, hoe ik een volle neef van me tegenkwam tijdens een presentatie in Hilversum. Henk Dirkx. Een zoon van de broer van mijn moeder. Familie. Dit was een hele leuke ontmoeting in een onverwachte setting, althans voor mij. In 2020 ga ik ook af en toe zomaar een lang weekend vrij nemen, en lekker zwemmen in de Grevelingen, of vul maar in. En we gaan weer naar El Gouna, in november heerlijk! In 2020 ga ik echt minder werken, en meer thuis zijn. Ik wens ieder een kerst, zoals hij of zij dit zich wenst. Ik wens je, dat je dromen uit mogen komen, dat het leven je aanreikt wat je nodig hebt. Dat je niet alleen bent, dat je opnieuw verkering krijgt als je dat wilt, dat je gelukkig bent, en vooral wens ik je gezondheid. En als die gezondheid er niet is, of niet mag zijn, dan wens ik je dat iedereen ongelooflijk goed voor jou zorgt. En je vasthoudt, als het even niet meer gaat. Dat je gedragen wordt, als dat nodig zou zijn. Dat wens ik je...en voor nu wens ik je nog wat stilte toe...omarm het maar. Fijne kerstdagen en een prachtig 2020! Liefs, Anita van Loon

Een dagje in volledige afzondering.....

En vandaag zit ik helemaal in mijn eentje, achter deze prachtige voordeur. De klopper is ingepakt in een mooie, door Annemarie gemaakte kerstkrans, ik zit hier in mijn oude kloffie bij te komen, van een best wel intensieve periode. Een periode, waarin ik samen met allerlei andere mensen rond de Uitvaartstichting Hilversum, heel veel stappen heb gezet. Succesjes heb behaald. En nu ben ik een paar dagen vrij. Zomaar niks, wat uren compenseren, een kerstkaart schrijven, onder de zonnebank, wat blad harken, de hele vieze auto wassen, maar vandaag, vandaag ben ik in volledige afzondering. Achter deze prachtige deur. Een vriendin van mij zou langskomen, maar zij is ziek. En ik zit hier met een tafel vol kranten, bladen, koffie en een croissantje en ik geniet. Intens. Het leven in Nieuw-Vossemeer is een rustig en mooi en stil leven. In tegenstelling tot de hectiek, waar ik dagelijks in zit. De combinatie van ontdekken, onderzoeken, je rol innemen, af en toe wat leuke mensen trainen, gecombineerd met dit mooie stille leven, is een goede combinatie. Het vult elkaar aan. Het voegt toe. Vandaag las ik in het NRC een stukje over werkgeluk. En terwijl ik dat las, realiseerde ik me, dat ik echt een prachtige combinatie van dingen in mijn leven heb mogen samenvoegen. Mijn baan, met mooie mensen werken, aan een prachtige vorm van dienstverlening. En dan het leven achter deze voordeur. De intensiteit van dit huis. En dan heb ik het nog niet, over al die mooie mensen die ik mijn vrienden en vriendinnen mag noemen.

Met wie ik zomaar op zondagochtend een kop koffie mag drinken, op mijn geliefde Flakkee, of met wie ik zomaar een glas wijn mag drinken, soms laat in de avond. Het is er allemaal. In dit nieuwe dorp worden we uitgenodigd, door leuke mensen, voor een glas wijn, een lekker hapje, een expositie. En terwijl ik me dit alles realiseer, hoorde ik vanmorgen meneer pastoor zingen. Prachtig mijn oude buurman, een aanbidder van de heilige maagd Maria, zingt volgens mij in zijn badkamer ofzo. Ik had het nog nooit gehoord, Annemarie wel. Laatst vroeg hij me 'hoor je me wel eens zingen'. En ik had hem wel een keer in de kerk horen zingen, maar nog nooit terwijl ik in mijn bed lag. En vanmorgen vroeg, ik probeerde wat uit te slapen, hoorde ik in de verte iets van zijn gezang. Prachtig, ook dat hoort bij hier wonen...meneer pastoor. Gisterenavond mocht ik in Hilversum, samen met een bekende landschapsarchitect, een presentatie verzorgen voor een Stichting, voor de Commissie Cultureel Erfgoed. En toen ik de website van deze Stichting van te voren bekeek, kwam ik een bestuurslid tegen met de achternaam van mijn moeder. Geweldig. Dirkx een mooie bijzondere naam, juist door die X erachter. En toen bleek een volle neef van mij in deze commissie te zitten. Dus ik presenteerde o.a. aan mijn neef mijn toekomstplannen voor begraafplaats Bosdrift. Zo leuk, en zo bijzonder. De wereld is klein, en dat merk ik steeds maar weer. En vanmorgen kreeg ik een foto van een artikel in de krant, over de toekomst van de USH. Ons nieuwe pand. En ik, ik prijs me oprecht gelukkig, wonen in een Rijksmonument en straks ook werken vanuit een Rijksmonument, volgens mij is dat rijkdom toch. Wonen aan een begraafplaats en werken op een begraafplaats. Hoezo klopt alles? En langzaam aan, schuiven we op naar de kerstdagen, de verjaardag van Annemarie, en loopt het jaar 2019 naar zijn einde. En dan krijgen we dat hele mooie jaar, met die ronde getallen 2020. Heerlijk, vroeger zou het zo zijn geweest dat ik in 2024 met pensioen zou mogen gaan. Nu ben ik maar wat blij dat dit wat is opgeschoven en dat ik pas in 2028 met pensioen hoef te gaan. En wie weet ga ik nog wel even door. Ik vind dat alles nu zo mooi klopt. Het lijkt alsof alle stukjes van de puzzel passen. Het klopt. 2019 was een prachtig jaar. Hard werken, verhuizen, wennen, loslaten van veel prachtige dingen, denk aan Yarden, aan Wassenaar en nu lijkt het alsof ik hier al jaren ben. En woon, en leef. Het voelt als een van mijn oude truien, beetje sleets, beetje groot, maar o zo comfortabel. En dit jaar was een prachtig jaar. En 2020 wordt het jaar van de balans hoop ik. Die is nu soms zoek. Annemarie en ik leven van de briefjes op tafel, over en weer naar elkaar. Als ik weg ben voor werk, zijn het lange en intensieve dagen. Vanaf 05.15 uur tot 20.00 uur minimaal. Soms nog veel later. En daar tussendoor had ik nog trainingen en hotelovernachtingen en Annemarie is altijd van woensdag op donderdag weg, bij Roos. Fijn, en leuk, juist voor een moeder en haar kind. Maar soms betekent dit, dat we elkaar ergens tegenkomen. En dit alles, dit mag wel iets veranderen vind ik. Want tijd is ook kwaliteit. En samenzijn hier in deze prachtige omgeving is fijn. Gisteren vroeg iemand me of ik het erg vind om in Brabant te wonen. En natuurlijk zeg ik nu 'nee het is helemaal niet erg. Het is fijn. Brabant is fijn. En dat meen ik. Nu ga ik naar boven, even lekker ontspannen, onder de zonnebank.

Ik val altijd gelijk in slaap. Ben nu ook wel eventjes lekker moe. En hier zie je hoe mooi de zolder is geworden. Schuifdeuren met een prachtige metalen beslag. We gaan deze deuren nog een mooie grijs blauwe kleur geven. Heerlijk, wat een plek. Oh ja, nog eventjes. Achter die hele mooie voordeur, zit ook een soort van 'schatkast' mijn wijnkast onder de trap. Ik kocht altijd wijn, al heel lang in mijn leven, ik begon er mee toen ik in de van Lansbergestraat woonde in Den Haag. Als ik wat geld over had aan het einde van de maand, dan kocht ik hele mooie flessen wijn. En deze dronk ik op met mijn vrienden en vriendinnen. Heerlijk, toen al en nu nog steeds. Nu heb ik een plek, waar ik een soort van verzameling oplegwijnen heb, vaak nog in de kist. En deze kunnen koel en donker, nog een paar jaar wachten. Maar hier ligt ook champagne, de zogenaamde champagne van mijn vader zeg ik altijd. Gekocht, nog steeds, bij Chrisje. Een man, die vroeger bij mijn vader op de boerderij kwam. Daar een karretje, een paardentrailer ofzo had staan. Zijn broer woont in de buurt van Reims. En een paar keer per jaar appt hij me of ik nog champagne nodig heb. En tja, heb je eigenlijk champagne nodig. In gedachten zie ik een, nu overleden oom, zijn wenkbrauwen fronsen. Want natuurlijk heb je geen champagne nodig. Maar champagne hoort voor mij, bij het leven. Het leven met mijn vrienden, het genieten met elkaar. Het delen met elkaar. Dus ja, ik heb wel af en toe champagne nodig. Gewoon om te toasten op het leven. Een kostbaar iets, dit leven. Dat voel ik, dat realiseer ik me iedere dag maar weer. Volgens mij is het Diggy Dex die zingt 'treur niet' zijn ode aan het leven. En dit liedje mag je wel draaien op mijn uitvaart, mijn ode aan het leven. Heerlijk, een gek, ritmisch liedje...zo puur. En als je dan bij dit liedje een glas champagne drinkt, dan is mijn ode aan het leven klaar. Missie volbracht. Dag! Geen zorgen hoor, ik ben gezond en gelukkig. Maar ben zo blij met die 'schatkast' en vooral met die inhoud. En eigenlijk is de basis van dit alles, dat je zomaar mag leven. En dit leven is niet vanzelfsprekend, dat weten velen met mij. En voor hen dus deze 'ode aan het leven'! Als ik een toast uitbreng, is die speciaal voor jou, en voor jou, voor je vader, voor je man, voor je vrouw...voor jou!

Tel je zegeningen....

Vandaag, 30 november 2019, zie je aan de tuin, de bomen, dat de winter geleidelijk aan zijn intrede doet, of gaat doen. De berk laat al zijn blaadjes vallen, en geeft hierdoor het uitzicht op de kerk, weer een heel ander karakter dan in de zomer. Mooi, die kleuren, geel en rood, goud bijna, en als dan het zonnetje er zo strak doorheen komt, dan geniet ik. Vanaf mijn keukentafel, is dat palet aan kleuren mijn beeld. Lekker met een mooi glas met inhoud voor me, geniet ik van deze dag. De open haard aan, lekkere muziek op de achtergrond, en eindelijk weer thuis. Althans zo voelt het. Vorige week zondag vertrok ik naar Zutphen, voor een vierdaagse (2 x 2 dagen) training voor de Nationale Politie. Een mooie opdracht, met mooie betrokken mensen. Slapen in een hotel in Zutphen en werken vanuit een prachtig Rijksmonument Huis t Velde in Warnsveld. Warnsveld, een plaatsje, waar ooit familie van mijn moeder mocht wonen. 192 km verwijderd van mijn huis in Nieuw-Vossemeer. Vandaar dat hotel. Wel zo praktisch. En het leven in een hotel als je werkt, is bijzonder. Om je heen veel mensen die daar ook alleen maar slapen, in verband met werk. Alleen eten, vroeg naar bed. De krant lezen en helemaal op jezelf teruggeworpen zijn. Ach, het zit er weer bijna op. Volgende week nog 2 losse dagen. En ik leer veel. Van de acteurs, mijn collega's, maar ook van de mensen aan wie ik de training mag geven. En ook die omgeving is prachtig. Een soort van ereveld, voor alle omgekomen Politie mensen. Een prachtige natuur, kortom, mooi. En vrijdag was ik weer in Hilversum, en mocht ik weer genieten van de mooie herfstkleuren op mijn begraafplaatsen.

Hier zie je mijn eigen heg, maar ook op Zuiderhof en op de Bosdrift en de Noorderbegraafplaats zie je deze prachtige gloedvolle kleuren terug. Prachtig. Gek, ik, ik zag vroeger nooit hoe mooi de omgeving is. Hoe mooi de natuur is. En nu, sinds ik hier woon, kijk ik echt zo anders naar alles om me heen. Geniet ik zoveel meer van alles. En nu, vandaag geniet ik van de rust. Het niks hoeven. Straks onder de zonnebank, een beetje bijkleuren, dat leuke vrolijke kleurtje van El Gouna nog even vast zien te houden. Tussendoor, telefoontjes, lekker de krant, die Nespresso erbij. De witte chocolade letter, gekregen van Roos, heerlijk. Ik heb niet zoveel te melden. Anders dan, dat het goed vertoeven is bij mijn Uitvaartstichting. Mijn, ja, zo voelt het. Alsof het een essentieel onderdeel van mij en mijn leven is geworden. Ik bereid me in gedachten voor op de wedstrijd tussen Badhr en Rico. Geen idee meer wie gaat winnen. Voor beiden een soort van respect, spannend. Leuk ook. De decembermaand, overal al kerst. Zelfs al kerstliederen op de radio. Maar eerst maandagavond Sinterklaas met mijn team. Leuk, zelf gekookt door twee medewerkers. En iedereen een surprise en gedicht. Hard gewerkt, om een surprise, of iets wat daarvoor door moet gaan te maken. Ik, zo niet creatief. Maar leuk is het wel, om in een surprise proberen iets van jezelf terug te geven. Tja..en wat zal dat dan zijn bij mij. Even wachten nog. Maandag is het zover. Het gaat in ieder geval over leven, over het leven en hoe je dit leven kunt! Ik ga dit jaar ook maar weer eens kerstkaarten schrijven. Ik heb het gevoel dat ik heel ver weg ben, van een aantal vrienden. En hoe leuk is het dan, om elkaar weer eens ouderwets per post iets te laten horen. Ik ga ervoor. En ik hoop ook, dat ik kerstkaarten krijg. Leuk vind ik dat. Post krijgen. Lezen.

En terwijl ik dit schrijf is het hier doodstil. Heerlijk...ik hoor bijna het bubbeltje in mijn champagne. Fijn :)! Mooi he, dit bloemetje uit mijn eigen tuin. Rozana heet ze. Ik heb, op advies van Pauline, deze bloemetjes onder mijn eikenblad Hortensia geplaatst. Rondom de voet van mijn buitenlantaarn. Prachtig, kwetsbaar en sterk. Want ook nu nog zie je die mooie paarse kleur. Gek, hoe ik foto's loop te maken buiten. Van al dit soort beelden. Afgelopen week gebruikte ik het woord - bewustwording - een aantal keren in mijn training. En toen ging het over je eigen gedrag, je non verbale gedrag. En nu, nu gaat het over alles in dit leven. Alles om je heen. Zie je het wel. En ben je je ervan bewust wat dit alles met jou doet. Ik heb zelf het gevoel, dat ik intenser leef, dan ooit tevoren. Waar heeft dit dan mee te maken? En gek, soms gewoon met het feit, dat er mensen ziek zijn, dat voor hen het leven niet zo vanzelfsprekend meer is, zoals ik het altijd zie of heb gezien. Dat ik me realiseer, dat je echt iedere dag moet genieten. Van elkaar, van de dingen die er zijn. Van al dat mooie. Ik val in herhaling, ik weet het, maar ik realiseer me steeds maar weer, dat dit het is. Dit, is wat er nu is. Vanmorgen stond ik in mijn wijnkast, jawel, ik kan er in staan. Anderen doen de wijnkast open. Maar ik, ik heb een soort mini museum onder mijn trap. Vol met schatkisten, vol met prachtige boeken. En kisten gevuld, met werkelijk sublieme wijnen. En ik moest glimlachen, want ik kreeg een prachtig sommeliers mes, bij een wijnpakket. En ik had dit niet verwacht. En weet je, dan ben ik blij, als een klein meisje, met zomaar een heel mooi mes. Het ligt te pronken, ik ga het gebruiken. Ik geniet er intens van. En zo ben ik gelukkig in mijn eigen bubbel. Ben ik gelukkig met alles om me heen. Ik heb mijn wijnlogboek, dat ik al heb sinds 1997, weer in gebruik genomen vandaag. Grappig om daar doorheen te bladeren en te zien, op welke moment je met anderen samen was, en genoot van een bijzondere fles. Ik ben gewoon mijn geschiedenis aan het schrijven. Mijn leven vast aan het houden, mijn verhaal aan het vertellen.

En zo ga ik, een herinnering aan het papier toevertrouwen, voor iemand die ziek is. Zijn dochter heeft me dit gevraagd. En het bijzondere is, de mens die nu ziek is, had een lijntje met mijn vader. En mijn herinnering zal dus een soort verlengstuk zijn, van de band die mijn vader met deze meneer had (en zijn echtgenote, ja zij in het bijzonder, want mijn vader vond haar prachtig) en dat, dat zal ik er ook in vermelden. Ik hoop dat deze meneer, zal glimlachen bij het idee. Want hoe leuk is het, als iemand anders zegt 'wat een mooie vrouw heb jij'. Ik lach dan altijd maar wat voor me uit. En geniet van mijn rijkdom, haha. En eindigend met een herfstblad en een spontane eikenblad hortensia bloem, die zomaar eenzaam zich laat zien, in deze struik, wens ik jullie een mooi weekend toe. Kijk maar om je heen. Geniet van je ziet. Geniet van wat er is. Heb elkander lief. Fijne Sinterklaas, een mooi weekend nog. Dag! En, zoals mijn moeder altijd zei, 'tel je zegeningen'. Echt tel ze maar....

Een palet van kleuren

En soms wordt je in dit leven overvallen, door de ongelooflijk mooie kleurenpracht, door de diversiteit en de schoonheid hiervan. Overal waar je kijkt zie je andere kleuren, nuances, kleurschakeringen, die je nooit eerder zo zag. Keek ik toen anders, of keek ik naar heel andere dingen, werkelijk geen idee.

Het leuke is, dat ik sinds ik onze tuin in Nieuw-Vossemeer heb, en ik realiseer me, dat ik dit ooit ook had, toen ik in Groot-Ammers woonde, dat ik geniet van bloemen en van planten. Van de eenvoud soms, maar ook van de rijkdom, de veelheid aan kleuren. Ik voel soms aan bladeren nu, en realiseer me, hoe ik me er nu van bewust ben, hoe zacht een blad van een plant kan voelen. Het moet niet gekker worden toch...en toen we dus vorige week in Egypte waren, was het genieten van al die prachtige kleuren. Veel foto's gemaakt en terwijl ik dat deed, of Annemarie eigenlijk (een Samsung maakt volgens mij echt mooiere foto's dan een IPhone, gevaarlijke uitspraak geloof ik..)realiseerde ik me dat het ook een andere manier van kijken is. Mensen zeggen ook nu tegen me, dat ik er relaxed uit zie. Grappig gisteren zei een oud collega me ''ze straalt weer". Welnu en zo voelt het ook. Ik kijk, ik geniet, ik leef. Ja ik leef optimaal, ondanks lange autoritten, maar wie wil dat niet in zo'n prachtige Mercedes Benz. Als het koud is verwarm ik mijn stoel, mijn nek en ik, ik kom gewoon daar waar ik wezen moet. En bijzonder eigenlijk, de hele discussie over 100 km rijden, of 130, ik luister er naar, lees erover en realiseer me, dat ik heel vaak 100 km rijdt nu. Het gejaagde lijkt eraf. Ik heb ook, en dit is weer een linke uitspraak, al sinds juli geen enkele boete gekregen voor te hard rijden. Gek, wat deze rust met me doet. Ik glimlach, want ik moest even denken aan Ton, mijn voormalige HR-manager die me waarschuwde ooit voor het rijden van veel boetes. Tja Ton er is dus wel degelijk iets gebeurd met deze van Loon. Een soort rust overvalt me. Ondanks een bomvolle agenda soms, ondanks zorgen en stress, die ieder mens soms heeft, ik kan dit leven heel goed aan. Mijn omgeving maakt zich drukker om mijn autoritten en werkdagen, dan ik zelf. Ik vind het leuk en fijn. En het begon met al die kleuren. Kleuren horen voor mij bij het leven. Geel is de kleur van mijn vader. Het verhaal hoe hij voor de eerste keer bij zijn vriendin Els ging eten, en gele rozen meenam. Speciaal voor haar. Geel omdat dit de enige kleur is die hij zag. Als je een blauw jasje ofzo aan had, ging hij gokken welke kleur het was. En voor mij is de kleur blauw al jaren lang mijn kleur. Vroeger was dit nog groen. Nu diverse tinten blauw.

Ik heb ook wel vijf blauwe colberts, allemaal net iets anders. Veel blauwe broeken, verschillende tinten blauw. En vroeger was dit zwart. Kleuren in trainingen, daar is ook veel om te doen. Leon de Caluwé heeft daar vele boeken over geschreven. Het blauwdrukdenken, groendruk denken etc. Leuk ik werk er wel graag mee. Maar wat ik ook erg mooi vind, is de verschillende kleuren huid, die je ziet in ons leven. De ene kleur bruin, of wit kan zo anders zijn. Toen ik op het strand lag, viel het me op, al die mooie tinten bruin/wit/bijna zwart soms van mensen in de zon. Ja daar zeg ik wat, mensen in de zon, dan lijkt het werkelijk alsof de wereld, het leven naar je lacht. Het voelt zo anders, als je in 29 graden rondloopt, geniet in je korte broek, tijd hebt om om je heen te kijken, te wandelen, te slapen, te lezen, en ja op dat soort momenten valt me de schoonheid van het leven nog meer op. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik eigenlijk ook altijd intens kan genieten van de mooie luchten, als ik aan het autorijden ben. De hemel die langzaam ontwaakt. Dus ja, ik kijk goed als ik vrij ben, in de zon lig, maar ik kijk ook goed, als ik gewoon aan het werk ben. Gisteren had ik een gesprek met een collega van me, en spraken we over de rijp en de nevel, die 's morgens over de Hoornboegse heide ligt, en wat een prachtig gezicht dit is. Foto's makend van de natuur, waar je dagelijks in mag vertoeven, in mag werken. Tja, ook daar die kleurenpracht, die lichtval, dat blad wat langzaam aan rood kleurt, oranje. Toen ik na de eerste nacht thuis, dinsdagochtend de luikjes open deed van onze slaapkamer, en de tuin in keek, toen zag ik ook die kleurenpracht, de natuur die het landschap zo mooi doet veranderen. En ondertussen zie je de groene blaadjes van de blauwe druifjes al stiekem boven de grond uitkomen. Mooi....welnu genoeg gezeverd (volgens mij Zeeuws) over kleurenpracht. Wat ik er zo maar mee wil zeggen, is dat het leven voor mij (en dit zeg ik bewust) een enorme schoonheid in zich heeft. En tja, steeds weer bereiken je berichten, van mensen van dichtbij of wat verder af, die ziek zijn. Die moeten knokken, om in dit leven te blijven. En gisteren toen ik kerstpakketten bestelde, bij een firma, die een deel van de opbrengst aan Goede doelen schenkt, koos ik voor ALS en KWF. Gek, omdat deze twee rotziekten dichtbij me staan. Me iedere keer weer aantikken. En als ik hier een kleur aan moet verbinden, gevoelsmatig, dan kom ik uit bij rood.

Want rood is voor mij de kleur van de liefde. Liefde, die maakt, dat we met elkaar heel dichtbij elkaar blijven. Dat we elkaar heel stevig vasthouden, juist op dit soort momenten. Dat we elkaar hoop geven, liefde geven, aandacht geven en dat we ons realiseren, dat liefde de levensader is bij alles wat we doen. Ik geloof er heilig in, dat liefde ons bij elkaar brengt, bruggen kan bouwen. Dat liefde en geloven in de liefde, want hoe kijk je nu naar liefde, als je hierin zwaar beschadigd bent. Hoe ga je om met liefde, als je die liefde maar niet vindt, of niet meer vindt, of ooit dacht gevonden te hebben en ga zo maar door. En toch, realiseer ik me altijd weer, dat liefde ook is, aandacht voor elkaar. Luisteren naar elkaar. Die hand op je arm. Die glimlach, die knipoog, die omhelzing, of soms die vraag 'hoe gaat het met je'. Attent zijn, even zien, dat het met die ander wat minder gaat. Of even luisteren naar het verhaal van de ander. Ook dat is liefde. Ik kijk naar die programma's soms waarin mensen elkaar ontmoeten, en de verhalen die daarbij horen. Ik realiseer me, dat het leven een stuk eenvoudiger is, als je met iemand samen mag leven, van wie je houdt. Waarin je elkaars nukken en ongemakken kent, maar waarin je ook altijd weet, dat die ander er is. Steeds maar weer. En weer terwijl ik dit schrijf, komen er vele voorbeelden voorbij, verhalen, vrienden en vriendinnen, waar het leven iets anders voor in petto had of heeft. En weet je voor al die prachtige mensen, die af en toe die hand, die blik, die aanraking nodig hebben. Ik heb ruimte genoeg in mijn hart en zal er voor je zijn. En dit meen ik. Mijn ouders leerden me te delen, onbaatzuchtig bijna. Dank je wel hiervoor. Ik voel me rijker dan een koning, en dat voel ik in iedere vezel van mij. Allemachtig, wat een gekke blog is dit geworden. Wat een rijk palet aan kleuren. Alles is toch nog goed gekomen met je, zei mijn moeder me ooit en nu, nu glimlach ik alleen maar....

Een zonnig blogje op een koude vrijdag

Goedemorgen, op deze frisse vrijdagmorgen zit ik op mijn werkkamer, 1e etage, 1e kamer links, in Nieuw-Vossemeer te werken. En eigenlijk rond ik mijn intensieve werkweek af, en tussendoor neem ik mijn tijd, om me voor te bereiden op minimaal 27 graden in El Gouna. Nog een boodschapje bij de Spar, waar ik een handkus kreeg van een leuke buurman. En waar ik van de eigenaar van de Spar, een schilmesje kreeg voor komkommers of citroenen. Leuk, hoe de gemoedelijkheid de overhand hier heeft. En hoe ik hiervan geniet. Mercedes in de garage, laatste mails weg, kopje Nespresso erbij, wel wat wil je nog meer als mens. Niks toch. Gisteren bij de uitvaart van de moeder van een vriendinnetje van mij, in de stromende regen, nog even bij het graf van mijn ouders gestaan. Daarna nog even bij opa en oma langs, althans hun graf. En toen weer terug naar Nieuw-Vossemeer. Het is slechts 25 kilometer verwijderd van de plek waar ik geboren ben. Lekkere dingen gehaald in het kaaswinkeltje op Flakkee, grappig daar rondlopen en herinneringen komen terug. Maar daar hebben we het nu niet over. Bijzonder is, om naast een vreemde mevrouw onder de paraplu te lopen door een straat, waar herinneringen liggen. Waar schoolvriendjes woonden, waar mensen wonen, of gewoond hebben, die belangrijk waren in mijn leven. En met deze vreemde mevrouw, zomaar een gesprek te hebben, over het rouwcentrum in Amsterdam Zuidoost. Mevrouw was een antropologe en ik, ik begon over mijn ervaring met Jitske Kramer en Danielle Braun, hun prachtige opleiding, die ik ooit heb mogen meemaken. En ik, ik begon te vertellen over de rouwrituelen. Zou dat nou een soort 'gekte' zijn van mij, dat ik die dood zo intrigerend vind. Dat ik het mooi vind, om de verhalen van het leven te horen, vanuit al die verschillende perspectieven. Dat was gisteren natuurlijk zo aan de orde. Ieder kind, heeft zijn eigen beleving bij zijn jeugd. En ook in dit gezin, hoor je de verschillen. Terugrijdend, met een auto vol champagne, ook wel fijn, want ik had natuurlijk weer het nodige besteld bij Chrisje, kwam ik thuis in dit mooie huis en heb ik een paar uur voor pampus op de bank liggen slapen. Want wat ben ik moe. Van het harde werken, van alles, dat nieuw is en anders. Maar ook van alle indrukken, alle mooie en minder mooie dingen, die ook bij dit leven horen. Van het harde werken, hier thuis en overal. En nu, nu is het tijd voor vakantie. Morgen gaan we wandelen door dit mooie dorp. Krijgen we verhalen te horen, over bijzondere gebouwen in Nieuw-Vossemeer en wordt het pleintje van Merijntje onthuld. Stamppot eten in de kroeg, ach het is gewoon heel lekker relaxed. Zondag nog wat muziek luisteren in het kerkje en tussendoor koffers pakken en het huis klaarmaken voor Hans en Ria. Zij komen hier een weekje wonen. Hoe fijn is dat. De poezen worden schromelijk verwend, ik weet het zeker. Hans en Ria zijn poezen liefhebbers, dus dat zit helemaal goed. En als ik uit het raam kijk, dan zie ik mijn mooie tuin. Dan geniet ik eventjes in stilte. Dan voel ik in gedachten al die zon op mijn huid. Lekker boeken mee om te lezen. Niet zoveel spannends, maar rondlopen in El Gouna is op zich al een heerlijk vooruitzicht. Wij gaan altijd op onderzoek uit, slingeren langs nieuwe wijken, langs strandjes, en genieten van de vriendelijkheid van dit deel van Egypte. Dus op deze koude, maar o zo zonnige dag, terwijl de klok een keer slaat, omdat het half 12 is, wens ik iedereen een mooie koude, zonnige week toe. Zorg goed voor elkaar. Ik hoop met een iets beter kleurtje terug te komen. Nu ben ik grauw en grijs, maar alleen van buiten, niet van binnen. Daar schijnt de zon. En niets kan daar verandering in brengen. Ik heb het leven lief...Anita

Licht en donker...

Gisterenavond mochten wij het terrein van de Zuiderhof in het licht zetten. En hoe....een avond met naar schatting 185 bezoekers, met mooi voorgedragen gedichten, maar vooral al die lichtjes, aangestoken voor diegene die nu in dit leven, niet meer bij je is.

Mooie woorden, prachtige muziek, glühwein, en aandacht. Het thema was aandacht. Aandacht voor elkaar. Aandacht voor die meneer of mevrouw die naast je zit. Een glimlach, een woord, een handreiking. Fraai. Zo simpel, zo eenvoudig en zo fijn. Mooi was, toen ik naar de muziek en het gezang van Revoce zat te luisteren, dat ik naast een meneer zat, die erg emotioneel was. En wij pakten elkaars hand. Een glimlach, tussen zijn tranen door. Aandacht. Hoe simpel kan het zijn. De meeste medewerkers van Uitvaartstichting Hilversum waren aanwezig, sommigen met partners, vrijwilliger Hans, broer Paul (hij zorgde ervoor, dat het terrein er bijna feeëriek uitzag), met prachtig roze en paars led licht. Bomen als in een sprookjespark. En het leek even alsof de hemel lichter was, deze avond.
Mooi, en nu, is het bijna weer donker. En deze dag, was zo'n hele mooie stille dag. Wat uitslapen, tijd voor elkaar, een glaasje champagne drinken, op deze 3e november 2019. En ondertussen wat kleine aanpassingen nog doen in ons mooie huis. Ik wat stil en op mezelf. Gisteren ook al, moe en op mezelf. Gek, hoe ik niet ben van de grote drukte. Hoe ik niet zo houd van allerlei mensen om me heen, maar meer van het één op één contact ben. Een goed gesprek. Een moment van rust. Hoe ik van observeren houd, van om me heen kijken. En daar ook van kan genieten. Gisteren was ik stil, doordat er soms zoveel in mij omgaat. Mijn gedachten na een gesprek, een ontmoeting. En nu zo goed voelbaar, mijn vermoeidheid. Het geeft niet, het mag er allemaal zijn. Vandaag is een dag, die mij daarbij helpt. Een dag waarin ik het tempo kan bepalen. En de rust kan nemen. Ook kan herinneren. Een schilderij ophangen van vroeger, een schilderij dat boven het bed van mijn ouders hing. Een schilderij van een foto van mijn broer en mijzelf. Leuk, het hangt nu op een mooi plekje in ons huis. Net zoals de foto van de boerderij, gemaakt door Nick, vanuit zijn straaljager, wat was mijn vader daar trots op. Ja mijn vader, mijn moeder, mijn schoonvader, Cees, Evelien, Loes gisteren heb ik voor jullie allemaal een kaarsje aangestoken. En nog eentje voor al die andere mensen, die mij zo dierbaar zijn, en die ik bij me draag. Mijn vader, zijn stem mis ik nog het meest.

Bijzonder is wel, dat Paul Rigter, de documentaire maker, deze stem heeft gefilmd. Dus ooit dan hoor ik weer zijn stem, dan hoor ik weer hoe hij zegt 'Anita geef die jongens een gevulde koek'. Haha, mijn lieve oude vader. Wat zal ik glimlachen als ik hem terug zal zien op het beeld. En zijn stem zal horen. Gisteren mocht ik een gedicht voorlezen en dat ging hier ook over.

Alsof je er weer even bent
Een gevoel
alsof er een hand werd gelegd op mijn rug
een gevoel, een gevoel van ben jij het?
ben jij het echt, ben je weer even bij me terug?

Een schaduw
alsof ik iemand langs me heen zie gaan
een schaduw, die lijkt op jou
ben jij het echt, zie ik jou daar nu staan?

Een stem
alsof de radio ineens aan gaat
een stem, een stem die lijkt op de jouwe
ben jij het echt, ben jij degene die tegen me praat?
is het echt
ik weet het niet
het enige wat ik wel weet is
dat dit alles me helpt, tegen het verdriet.

Het is net alsof jij op deze manier
mij wilt laten horen, voelen en weten
dat jij mij, net zoals ik jou
niet bent vergeten...

Dit gedicht is niet van mijzelf. Maar van een dame geloof ik, gevonden op internet. Er zijn zoveel woorden, die ons helpen op dit soort momenten. Weet je, en gisteren was ik zo moe, maar toen ik al die mensen zag, al die tranen en later al die mensen met hun lichtjes zag verdwijnen in de duisternis, met een kaarsje in de hand, op weg naar het graf van hun dierbare, toen was ik niet meer moe. Ik voelde dat wat ik nu mag doen, in Hilversum, mijn leven zoveel rijkdom geeft. Zoveel meer geeft, dan wat ik tot nu toe heb gedaan. En ik vergeet hierbij nooit, dat ik dit gevoel voor het eerst mocht ervaren bij Yarden. Ja bij Yarden, dat prachtige bedrijf. Veel mensen spreken me aan, over het nieuws rond en bij Yarden. En ik, ik kan alleen maar één ding zeggen en dat is, dat ik blij ben dat ik ooit bij Yarden heb mogen werken. En stop alsjeblieft met oordelen, en spreken over dit bedrijf. Oordeelloos aanschouwen, door mijn moeder gedeeld en geleerd, is hier van toepassing. Bij Yarden heb ik geleerd, hoe je zorg kunt geven aan je medemens. En hoe je kunt zorgen voor een goed afscheid. En nu, in Hilversum mag ik verder bouwen aan een prachtige Stichting. En gisterenavond was een avond om nooit te vergeten. Memorabel. Dus dank je wel, collega's, partners, Paul en Hans. Dank je wel. Top! En leuk, tussen al die collega's door, loopt een jonge man. Hij werkt hard, doet heel erg mee. Heeft volgens mij een hart van goud, en soms valt zo iemand je op, is hij een stille onzichtbare schakel en helpt hij, waar nodig. En toen ik deze foto zag, vond ik dit beeld zo kenmerkend, voor hoe het kan gaan in het leven.

Soms kom je ergens binnen, en ben jij die verbindende schakel, die zorgt dat mensen bij elkaar komen. Aan elkaar verbonden zijn en blijven. Soms is dit je rol. En als het moment daar is, dat je los moet laten, kost het even tijd, om alle schakels weer aan elkaar te verbinden. Ik heb nu het gevoel, dat ik hier weer mee bezig ben. Een schakeltje veranderen, een nieuwe schakel toevoegen. Met als intentie, een ongekend sterke ketting te smeden. Klaar voor de toekomst. Meerjarenplannen klaar, prognoses klaar. Ik ga ervoor, op naar een nieuwe langdurige verbinding.
Gek hoe ik kan mijmeren, op een mooie rustige dag als vandaag. Heerlijk, hoe de stilte, de rust, me nu overvalt. En ik geniet, van het licht en het donker. Van het leven...een fijne zondagavond nog!

Tijd, een kostbaar iets....

Ja, welkom in mijn nieuwe wereld. De wereld, waarin ik hoop meer tijd te hebben, voor andere dingen en voor mijn vrienden en familie. Dingen, als het gras maaien, bezig zijn in de tuin, of zomaar gewoon eens een wandeling maken, door de prachtige omgeving van Nieuw-Vossemeer. En geleidelijk aan, lijkt dit moment te zijn bereikt. Ook al is het rijden naar Hilversum (en jawel ik weet wel dat velen dit al gezegd hebben) best een uitdaging, met boeren en bouwers, en racende busjes met werkmannen, die op je bumper hangen. En ook als is Nieuw-Vossemeer een eind weg, en als je een kadootje wilt kopen moet je altijd in de auto stappen en een eindje rijden. Maar wat de overhand heeft, is dat deze plek, voor mij een gevoel van thuiskomen geeft. Ik denk en nu ben ik heel eerlijk naar mijzelf, dat ik ooit dit gevoel had in Schoonhoven. En nu, na zoeken en zwerven, heb ik dit gevoel weer. Rust, een plek, waar ik tot rust kan komen. Waar ik goed alleen kan zijn. Goed samen kan zijn. En waar ik vooral kan genieten van de kleine dingen. Het buiten zijn, het bezig zijn. Het zagen van houtjes voor de kachel. De dingen, waarmee ik het leven hier, heel aangenaam kan maken. En eigenlijk is dit een vorm van puur en eenvoudig leven. Het doet me (natuurlijk) weer denken aan mijn vader, die altijd zei 'ik hoef eigenlijk niet weg, hier thuis ben ik gelukkig en heb ik alles. Er is geen mooier plekje dan hier in de Oostmoer (de polder waar wij leefden)'. En grappig hoe ik dit nu ook voel. En deze mooie plek is nu ook klaar, op drie schuifdeuren na, en nog wat kleine dingen. Maar het huis is bijna klaar. En ook voor logees al heel goed bewoonbaar. De extra badkamer voorziet in alles wat nodig is. De bedden liggen lekker, de dekbedden zijn fijn. De sfeer is prachtig. En dit huis, heeft zoveel schattige details, waar de geschiedenis voelbaar is.

Het luikje op zolder, hier hingen vroeger de hammen te drogen, of de worsten. Prachtig. Ik hou van dit soort luikjes, deurtjes en vooral van die sfeer. Het doet me denken aan de vakantie in Bessana Vechio. Het verlaten dorpje in de buurt van San Remo, ooit verwoest door een aardbeving en nu in wederopbouw, er wonen slechts 56 mensen. Deze mensen maken van huisjes weer bewoonbare plekken. Kiezen bewust voor een plek. En natuurlijk wonen er in Nieuw-Vossemeer 2415 mensen, of misschien weer al wat meer, en is dit een modern dorp met een prachtige Spar, een slijter, een kroeg en het Merijntje pleintje (jawel Merijntje Gijzen, het nieuwe pleintje met beeldje en verlichting wordt 9 november geopend en nog eens feestelijk ook). Maar ook hier in dit prachtige dorp, en in ons prachtige huis, is zoveel moois te zien. Vandaag, woensdag, een dag waar ik wat werk voor de Stichting, en wat tijd voor mezelf heb, doordat ik geen reistijd heb, staat op het programma gras maaien, jawel ook mijn nieuwe gras, met de maaier op de hoogste stand en hout hakken. En ook wat mest toevoegen aan mijn wat arme grond, zodat de eikenblad hortensia nog beter gaat groeien. Leuk, hoe vrienden die hier komen en meer verstand hebben van tuinieren dan ik, mij tips geven en ik, ik luister gewoon en volg trouw deze aanwijzingen. Ik koop Culterra en zorg dat mijn grond 'rijker' wordt. Leuk. En bijzonder vind ik ook, dat ik me hier druk maak om heel andere dingen.

Zo kwam ik gisterenavond thuis, zo rond tien voor acht en stond de kerkklok stil. En nog steeds hoor ik de klokken niet en staat de tijd niet goed. Gek, hoe je leven in de war kan zijn, door zoiets. Toen wij hier kwamen wonen zei een buurman 'je zult wel moeten wennen aan de kerkklok. Maar geloof me, als hij het niet doet, dan mis ik hem...' . En eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik dit nu al herken. Na drie maanden wonen in Nieuw-Vossemeer mis ik het geluid van de klok, als deze het niet doet. En ondertussen is de herfst begonnen, worden de nachten kouder, vertrek je in het donker en kom je in het donker weer thuis. De kachel aan, de auto onder de carport of in de garage, ja deze is leeg en opgeruimd. En ook deze tijd, heeft een mooie sfeer. Ik hou ervan. De tijd van herdenken, Allerzielen of Allerheiligen, a.s. zaterdag lichtjesavond op de Zuiderhof, en straks in december Wereldlichtjesdag. Herdenken van al die lieve mensen, die ooit in ons midden waren en nu niet meer hier dichtbij ons zijn. Altijd een wat melancholiek gevoel. Het past bij deze donkere periode in het jaar. Fijn vooruitzicht, om straks nog even de zon op je huid te mogen voelen. Te mogen genieten van de warmte, het fijne leven in El Gouna. Heerlijk vooruitzicht. En eigenlijk zeg ik niet zoveel in deze blog, had ik gewoon tijd en zin om wat te mijmeren. Over de eenvoud van het leven. De rust, de stilte, het anders kleuren van de bomen, de hagen, en hoe fraai het is, die nevel vroeg in de ochtend te zien over het gras, het veld. Hoe mooi de lucht kleurt, als je het vroeg in de ochtend licht ziet worden. En hoe ik stil ben, en steeds meer mijn bestemming vind, mijn rust vind. In mijzelf en in ons leven hier. Hoe mijn vrienden, onze vrienden en familie hier naadloos inpassen en hoe als vanzelf, het leven weer vorm krijgt. Nieuw huis, nieuw werk, nieuwe en oude contacten, die ook naadloos in elkaar over kunnen lopen. Het leven gaat verder, en een volgende fase in mijn leven is aangebroken. Werken en thuis zijn. Actiever dan ooit, doordat ik buiten bezig ben. Genieten van elkaar, van de tijd die er is.

Annemarie in haar atelier, eten koken voor vrienden, een lunch voor de familie als Floor 25 jaar is geworden, jawel vandaag. En al die andere mooie momenten, die vriendschappen, het slapen bij mijn vriendinnetje in Ermelo, en ook hoe dat als vanzelfsprekend voelt. Een vriendschap van jaren geleden, die gewoon altijd is gebleven, dat is tijd hebben voor elkaar. Het gesprek in de auto, aan de telefoon, het bijstaan van vrienden die het even lastig hebben, kortom het er voor elkaar zijn, volgens mij is dat de essentie waar het omgaat. Oh ja, en hoe fijn is het, als mensen van vroeger, er nu weer zijn. Of nog zijn, of terugkeren. Heerlijk...volgens mij is dat echte vriendschap. En dan maakt het niet uit, of ik je vaak of weinig zie, als ik je maar zie. Als je er maar bent....als er maar tijd is voor de ontmoeting. Tijd....het geeft me rust. Zoveel rust.

De stilte...

En soms overvalt de stilte je. En vandaag is zo'n dag. Die kabbelt voorbij, veel later uit bed dan gewoonlijk en een soort van vertraging in alles. Nadenkend over meerjarenbegrotingen, of ik het gras wel of niet ga maaien dit weekend en nog veel meer. Af en toe een telefoongesprek, wat mails, wat betalingen doorvoeren en tussendoor mijn Nespresso en mijn water met een bubbeltje. De maand oktober kleurt de tuin roodbruin, geel en groen, en geeft onze plek hier een heel nieuwe dimensie. De zolder is op de schuifdeuren na klaar en morgen wordt het atelier voorzien van een glazen schuifwand. Klaar.

En dan niks meer, althans niks meer in en rond het huis. Wat meer tijd voor ontspanning, een concert, theater, of eten met vrienden en vriendinnen. Heerlijk...nu het najaarszonnetje en de achterdeur nog open. Hoe fijn. Als dit geen genieten heet. En terwijl ik dit schrijf voel ik me weer die geluksvogel. Want hoe bizar het bericht, dat een man met wie ik vroeger als kind speelde, omdat hij een paar boerderijen verderop woonde, en net zo oud is als ik ongeveer, de diagnose ALS heeft gekregen. Achterlijk, gek, onwerkelijk. Het raakt me, het tikt emoties aan, die ergens diep in mij verstopt zijn. En steeds weer is er dat gevoel, dat het leven het soms echt van ons overneemt. En dat je niets meer te vertellen hebt. Dat lege briefje, waar mijn moeder vroeger over sprak, daar lijkt het op. Je hebt niets in te brengen anders dan een leeg briefje. En ik maar prediken over zelf de regie nemen in het leven. Tja...en toch blijf ik hierin geloven. En dat ziek worden, of ziek zijn, vaak iets is van pech hebben. De verkeerde kaart krijgen. Hier kun je ernstig over van mening verschillen en dat mag ook. Feit is, dat het mij altijd weer bewust maakt, dat ik vandaag maar moet leven. Ik heb geen idee wat er morgen gaat komen. Anders dan wat mijn agenda mij aangeeft, en de afspraken die er staan. Ik ben net even in mijn onderbreking van het werk, naar de AH gereden, getankt alvast voor morgen, en boodschappen gehaald voor het weekend. Fijn. Normaliter doet Annemarie dit allemaal. En op een dag als deze doe ik dit eens een keer. Heerlijk, een rustige supermarkt, zo anders dan op zaterdag. En ook dat is kwaliteit van leven he...meer vrije tijd. Niet meer fulltime werken. Mijn uren voor de Uitvaartstichting maak ik eigenlijk wel in 3 dagen Hilversum. En een dag als vandaag is een schrijf dag, een regel dag, op afstand. Heerlijk. En die 4e dag is echt vrij. Tenzij ik geen trainingen geboekt heb staan, dit jaar best nog wat...goed gezaaid en nu aan het oogsten. Fijn. Volgend jaar ga ik dit minder doen, om echt meer vrij te zijn. Tijd voor mezelf, tijd voor de tuin, het gras, de heg, de beplanting...nu eerst maar eens kijken, hoe de tuin zich gaat ontwikkelen. Of alles aansluit, of alle verstopte bollen zich gaan laten zien. Of de blauwe border, mooi wordt...ik hoop het zo. Afgelopen maandag waren we in Utrecht, bij het in ontvangst nemen van de mastertitel voor Florine, knap he...en dan hoor je een heel mooi verhaal, over een kind dat je al zo lang kent. Leuk, om de observatie van iemand anders over Florine te horen.

En daar las ik dat Johanna Westerdijk, geleefd van 1883 tot 1961, de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland was. En deze dame deed hele leuke uitspraken, zie hiernaast. Ik geloof dat ik met haar wel eens een wijntje had willen drinken.
Op de een of andere manier intrigeert de wereld rondom Universiteiten en Hogescholen mij ten zeerste. Ik weet nog dat ik in mijn ADP-tijd een studie mocht volgen aan de Rijksuniversiteit Groningen, en daar maandelijks vier dagen mocht verblijven in het Academie hotel. Bezig met master onderdelen als Human Development, Strategische Marketing van Diensten, Human Core Business. Steeds weer intrigeert het mij, waarom mensen de dingen doen, zoals ze dit doen. En ik merk, dat ik dit in iedere rol in het leven, doe. Dat ik nadenk, gedrag observeer, probeer te analyseren, waarom iemand doet wat hij of zij doet. En hoe ouder ik word, hoe meer dit alles me bezighoudt. De leergang Corporate Antropologie, van Daniëlle en Jitske, heeft mij hierbij ook geholpen. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de vogeltjes buiten zingen. Zie ik de poes, die in de bijkeuken op het aanrecht zit en intens geniet. De andere poes ligt op de bank te slapen. Wat een mooi leven. Ik voel me een tevreden mens. Ik maakte net een foto van mezelf, toen ik met de kap open, over het dijkje langs het gehuchtje Notendaal reed, en zag een rustig ogend mens. Gelukkig en tevreden. En met een soort van innerlijke rust. Het accepteren, dat het leven is wat het is. Dat er mooie mensen zijn, van wie ik mag houden, met wie ik bevriend mag zijn. Mijn gesprekken met vriendinnen, mijn werk, de prachtige natuur. Gisteren mocht ik er nog een lezing over geven in onze De Einder, de koffiekamer, met uitzicht over de heide. Leuk, ongedwongen, vrolijk en vanuit mijn hart. En ik denk dat dit het is. Mijn hart spreekt, in alles wat ik doe.

Mijn werk, de ontmoeting gisteren met de accountant vanaf kwart voor 7 in de ochtend, de mensen op mijn werk, de file waardoor ik 3 uur nodig had om weer thuis te komen. En dan de heerlijke muziek in de auto, terwijl je stil staat en alles nog eens voorbij mag komen. Het coachtraject, het wonen naast meneer pastoor, het klopt toch zo..koken voor vriendinnen, het is er allemaal, en het hoort zo bij mij. Zo ook de stilte, de rust, de ontspanning. Ik hoef er de deur niet meer voor uit, het is hier, in en rond mijn huis. Het is goed, zoals het is...en grappig nu ik die foto hierbij plaats, zie ik de rimpeltjes in mijn hals. Doet me denken aan mijn oma. En ik grinnik, het loensen en het rommelige haar, mijn eeuwige blauwe trui, gewoon een vrouw die 60 jaar is geworden en gelukkig is. Wat een zegen he...

Zaterdagse overpeinzingen en thuiskomen.

En als echte Mercedes liefhebber gaat je hart sneller kloppen als je een dergelijk exemplaar ziet staan. Deze foto stuurde mijn collega Leon (en partner Niels) me vanuit Kreta. Een tochtje door de bergen en jawel hoor, daar staat zomaar een droom in een oud schuurtje. In gedachten zie ik hier dan een prachtige authentieke auto voor me, die voor allerlei doeleinden gebruikt kan worden. Wat dacht je van een Uitvaartstichting Hilversum rouwauto, waarmee we een overledene over ons terrein rijden. Ja gek hoe ik kan dromen, en gisteren toen ik keek naar het programma Bed & Breakfast en dat stel zag, met die liefde voor oude auto's, een kever, een oud Volkswagen busje, een oude Volvo, ach dan gaat mijn hart sneller kloppen. Dus wie weet als ik niet meer hoef te werken, dat ooit mijn droom nog eens uit gaat komen, die hele mooie oude Mercedes hier onder de carport, of in de garage. En heel misschien daar nog een lelijk eendje bij, mijn allereerste auto, ook zo geweldig! Die auto die ik dan kan gaan poetsen, zodat ze altijd glimt. Ach geweldig, dus met zo'n foto alleen al, gaat mijn fantasie met me op de loop en droom ik weer verder. En zo vergaat het mij met regelmaat. Ik droom, over veel zaken, over ontmoetingen, over mooie mensen en zo was eigenlijk ook deze week een aaneenschakeling van mooie ontmoetingen, de lunch met Joke in Wassenaar, lekker ouderwets bij Mila, en leuk om dan Suzanne en andere bekenden te mogen ontmoeten, naast Mila en Simone. Eventjes naar mijn schoonouders, en lekker onder de zonnebank. Simpel maar oh zo fijn. Hier lekker gewerkt aan mijn meerjarenplannen voor de Stichting, en ondertussen nadenkend over waar bloembollen gepoot moeten worden. En nu, die mooie zaterdagochtend, met de krant, Nespresso, al het grof vuil (het laatste zo ongeveer) weggebracht, boodschappen gedaan. En straks een cake bakken, lekker die geur, een herinnering aan vroeger. Leuk om bezig te zijn met mijn wijnkast, een hoekje vol charme, waar ik mijn hobby echt tot leven laat komen. Mooie houten kisten, gevuld met prachtige wijnen. Magnums en prachtige collectors items. Nieuwe champagne besteld bij Chrisje. Fijn.
Deze week voelde ik mijn vermoeidheid, kou gevat op mijn spieren, mijn rug, mijn borst, het deed allemaal zeer. Een stijve nek, kortom eventjes genoeg. Nu dit weekend even de rust terug pakken. Lekker lezen, wat rommelen in en rond het huis. De laatste bloembollen de grond in, beetje onkruid wieden, kortom niet zoveel. Vriendinnen van An die komen en daar ga ik voor koken, fijn, ik heb er zin in. In dit hele stille weekend. En maandag naar Utrecht, waar Florine haar master in ontvangst mag nemen. Een glas wijn, en verder niet zoveel. Fijn. Afgelopen week was ik alleen thuis, en het was me toch heerlijk stil. Ik heb dan de neiging om de deur dicht te houden, en ik dwarrelde wat door het huis heen. Op zolder wat rommelen, dozen uitpakken, lekker bezig zijn. En stap voor stap het huis afmaken. Deze week komt de glazen pui in het atelier. Heerlijk, dit afsluiten, dit weekend nog wat hout hakken. Fijn. En dan lekker kacheltje branden, en de plek is klaar, voor alles dat er komen gaat...Het lijkt alsof er heel veel is afgesloten nu in mijn leven. Dat er veel dingen zijn die voorbij zijn, die afgerond zijn en ook als zodanig voelen. Grappig hoe dan door een bericht van iemand van de Ledenraad, je zomaar even terug gaat naar je werkzame leven hiervoor. En dat je ondertussen voelt, dat je echt nieuwe stappen gezet hebt. Afgelopen week liep ik op het Centraal Station in Den Haag en kwam ik daar een oud-collega tegen. Ik was 25 jaar toen ik bij de HTM ging werken, en deze vrouw zat in mijn team destijds. Zij werkt er nog, en we omhelsden elkaar en ze vroeg me 'we zoeken weer een manager kom je weer terug'. Gek, en leuk na 35 jaar. En op dat moment realiseerde ik me opeens dat ik nu gewoon een vrouw ben van 60 jaar, die ervoor gekozen heeft om op het platteland te gaan wonen. Om lekker te gaan genieten van een ander levenstempo, wat minder werken, wat meer rustig thuis zijn. Een boek te lezen, zomaar niets doen. Een stukje fietsen, letterlijk het wat rustiger aan te gaan doen. Het voelt goed, en vreemd tegelijk. Een andere dynamiek, een ander gevoel maakt zich van me meester. Het lijkt op afscheid nemen, loslaten en weer verder gaan en het is al gebeurd. Ik heb al zoveel los gelaten nu, en ik geniet van de rust die over me is gekomen. De keuzes zijn goed geweest. Ik heb mijn eigen plek gevonden, en ben nu zover, dat ik er ook echt van mag gaan genieten. De werkmannen zijn bijna klaar, nog een paar details, en het resultaat is een resultaat om trots op te zijn. Een unieke plek, met een knipoog naar mijn geboorte eiland, met een hart vol herinneringen, ik ben weer thuis gekomen....

Rijksmonumenten en ander cultuur historisch erfgoed...

En dan woon je zomaar in een Rijksmonument. Met zo'n leuk bordje bij de deur en krijg je te maken met Monumentenwacht, en allerlei prachtige oude materialen. Maar ook met stukje hout, die zomaar ergens uitvallen, of lekkages. Bijzonder, vaak leuk, en het lijkt nu alsof ik al zoveel verhalen kan vertellen, over een huis, of de omgeving. De vorige eigenaren, hebben ons voorzien van oude boekjes en fotomateriaal, van vroeger. En vorige week, met dank aan Daan, een jongen uit mijn team, is dit fotomateriaal aangevuld met moderne beelden, vanuit de drone. Kijk maar eens.

De geschiedenis van dit huis, samen met nog twee huizen, ooit het bezit van de kerk. En geleidelijk aan is dit bezit verkocht, en naast ons was vroeger de Rabobank. Nu heb ik niet zoveel met de Rabobank, maar dit is persoonlijk. En dus laat ik dit maar even zo. Maar ik heb wel iets met kerken, met begraafplaatsen, met het leven op en rond zo'n begraafplaats. En hoe leuk is het nu, als ik hier de tuin uitloop, dan sta ik op een prachtige begraafplaats.

Onderhouden door een enthousiast team van mensen, en soms sta je stil bij een grafmonumenten, of een reeks van monumenten, en realiseer je je, wat het leven soms voor je in petto heeft. Of heeft gehad. En gek, hoe je dan altijd weer terug gaat kijken, naar je eigen leven. En mijn leven van nu, is mijn team ontvangen en voorzien van een hapje en drankje in het nieuwe atelier, mijn leven is een berichtje krijgen van Chrisje, over champagne en nog zoveel meer. En weer die glimlach rond mijn mond, als herinnering aan mijn vader, volgens mij een van de weinige boeren op Flakkee, die met regelmaat champagne dronk. En mijn leven is ook dit, een prachtige ontmoeting op de Bosdrift, een begraafplaats uit 1889, ontworpen door Springer en later aangevuld met een ontwerp van Andriessen in 1912.

Grappig mijn oma is geboren in het jaar 1900. En overleden in 1991. Sterk ras die familie van mij. Het doet je wederom denken aan je eigen sterfelijkheid. Geen zware gedachten, want gisteren sprak ik mijn vriendinnetje Jannie. Zomaar aan de telefoon. Want tegenwoordig, is afstand iets, en heb je meer telefonisch contact soms. En gebruik ik mijn reistijd, om bij te praten. Heerlijk is dat. En Jannie is altijd mijn hoop, omdat zij werkt in het ziekenhuis en ik altijd hoop op 'die pil' die er ooit moet komen, zodat ik zelf kan bepalen, wanneer mijn leven stopt. Gisterenavond toen ik thuis kwam heb ik een programma gezien over Alzheimer, dementie. En dat lijkt mij het meest erge. 1 op de 5 mensen krijgt Alzheimer, 1 op de 3 krijgt kanker. Bizar toch...juist aanleiding om het leven nu gewoon te leven. Vandaag. En toch weer even terug naar vroeger, want hoe mooi is het, om verhalen van vroeger te horen. Om mensen te horen vertellen, over hoe het vroeger was. Het doet me denken aan die oude dame, die op de begraafplaats op mijn raam tikte. Ze stond daar een beetje in paniek, want ze kon het graf van haar moeder niet meer vinden. Vaasje met orchideetjes in haar hand. En dankzij mijn team, en dankzij Ron, die haar bracht naar de plaats waar haar moeder de as had verstrooid, en haar later weer naar haar auto bracht, hebben we deze dame kunnen helpen. En juist in het verhaal van deze dame kwam alles samen, zij leek licht dementerend te zijn. En zij wilde het verhaal van haar moeder vertellen, en wij vanuit de Uitvaartstichting mochten haar helpen. Het begon wat verdrietig en eindigde zo mooi. Zo ook dat gesprek met mensen die zich bekommeren om ouders van overleden kinderen. En die op wereldlichtjesdag, deze herdenking vorm gaan geven, bij ons op de Zuiderhof, op 8 december a.s. Een lichtje branden voor jouw dierbare, voor jouw overledene...ik weet zeker, dat ik een paar lichtjes ga branden. Mooi toch, hoe wij als Uitvaartstichting Hilversum, hier onze bijdrage aan mogen leveren. In onze prachtige gebouwen, deze keer ontworpen door Dudok op de Zuiderhof. En als je dan van cultuur historisch erfgoed houdt, van oude gebouwen, van Rijksmon umenten en je mag het leven op deze manier vormgeven, hoe fraai is dat. Als dat geen rijkdom heet...en dan vergeet je simpelweg even, al die dingen die er ook zijn en je soms verdrietig maken. Het positieve overheerst, de liefde van en voor mijn medemens overwint alles. Het ontmoeten, het samenzijn, dit is wat het leven voor mij in petto heeft. Dank je wel baas boven, zou mijn schoonvader zeggen. En ik glimlach....

Donkere nachten en grauwe regenachtige dagen, de herst is begonnen...

Ja, de herfst is begonnen. En natuurlijk is dat anders, betekent dat je een kwartiertje eerder wegrijdt, in die toch al zo donkere vroege ochtend. Betekent, dat ik een keer een parkeerplaats ben opgereden de afgelopen week, omdat het zo kei- en keihard regende. De eikenblad hortensia verkleurt naar rood, het gras komt geweldig mooi op. De grond is zompig en nat. De mannen van het groen op het werk, hebben regenpakken aan, want zij werken buiten. Bladblazers doen het werk. Hier is het tijd voor de openhaard, de houtkachel buiten in het atelier. Vocht, natte voeten, maar oh wat een bijzonder jaargetijde. En met die herfst komen er soms ook situaties voor, die je raken. Teleurgesteld in hoe mensen soms kunnen doen, herinneringen uit een verleden, toen mijn vader nog leefde, spelen op en komen binnen. Afscheid nemen bestaat niet, is een zin uit een liedje, volgens mij van Marco Borsato, maar zeker weten doe ik het niet. Gisteren in de auto luisterde ik naar een oud liedje van Albert Hammond, the Peacemaker. Mooi, eenvoudig en met die zin 'no matter what you do I love you' en deze zin 'you will take good care of me, and I will be your caretaker' raakt me zo. Heerlijk, en dan zing ik heel hard mee, terwijl ik door de regen rijd. Denkend aan alles wat er met me gebeurd is, en nog steeds gebeurt. En gisteren kwam er een oud collega bij me langs, en realiseerde ik me, hoe waardevol contacten zijn, mijn telefoongesprekken in de auto, met dierbare vriendinnen, het luisteren naar mooie muziek en vooral het heel dicht bij mezelf blijven. De herfst, de kleuren buiten veranderen. Het pad van de garage naar het huis is nat, de planten in de tuin lopen nog wat uit. Het huis is geleidelijk aan ons huis aan het worden, bijna klaar, nog wat details, wat kleine of soms grotere dingen die we uit gaan stellen, omdat het geld simpelweg op is. Geeft niks, het is zo geweldig mooi. Ik stop nu met het plaatsen van foto's. Soms is het ook genoeg.

En we hebben nog tijd, het leven geeft me nog zoveel tijd. Gisteren sprak ik hier weer even over, gek, hoe dat ziek zijn, kanker, me nog steeds kan raken. Mijn kaak die nog steeds niet zo sterk is. Implantaten en bruggen, kortom het hele spul wordt nog een keer verbouwd, maar als het straks december is, de winter is begonnen, in het volgende seizoen, dan heb ik een mond om te zoenen. Een gebit, prachtig passend bij mijn grijze kop!
Gek hoe in deze fase van het leven, het wel gaat over leeftijd. Vriendinnen worden 50, een enkeling 70, haha. En ik 60 alweer en ach, 60 voelt gewoon als rijkdom. Ik ben zover gekomen, ik voel me goed en sterk. Veerkracht is het woord dat bij me opkomt. Hoe vang je klappen op, hoe ga je om met pijn, zowel fysiek als mentaal. Hoe ga je om met afwijzing, of juiste met enthousiasme, hoe ga je om met die dingen die ook bij het leven horen. Die je raken, tot in het diepst van je kern. En ik, ik neem het erbij. Teleurstelling, verdriet, ik heb het gevoeld deze week, en ik neem het erbij. Som omdat het beter is, soms omdat ik het doe ter nagedachtenis aan mijn vader, soms omdat ik geleerd heb van mijn moeder, dat het leven niet alleen maar vreugde kent. En dat dit soort emoties hier ook bij horen. En zoals ik altijd zeg, 'een echte van Loon, geeft nooit op'. En ik, ik geef nooit op. Soms kom je dingen tegen, die je nooit had verwacht, werk- of privé gerelateerd, het maakt niet uit. En dat ga je dan maar aan. Gisterenavond sprak ik met een vriendin over keuzes maken. En met een keuze ga je ergens voor staan. En dat is wat ik doe, ik ga ergens voor. En dan blijf ik staan. Ik ben niet ondersteboven te krijgen. Recht je rug en gaan. En nu, op deze wat koude, maar heldere zaterdagochtend, zit ik aan tafel, heb ik kranten vanaf woensdag doorgebladerd, mijn Nespresso gehad, mijn haar te lang, want ik ben nog niet bij de kapper geweest. En weet je wat zo leuk is, dit wordt een supergaaf weekend. Vandaag komt mijn team uit Hilversum, die hele lange reis maken naar Nieuw-Vossemeer. Ik hoop dat Gert-Jan piano gaat spelen, net zoals Bert de afgelopen week. Bert is de stoffeerder, en hij speelde de sterren uit de hemel. Rijkdom toch, die mooie akoestiek in de hal. Welnu, daar ontvang ik het team, met de kachel in de woonkamer aan, de houtkachel in het atelier ook. Gezellig en fijn, met een glas champagne en lekkere hapjes. En daarna gaan we om een uur of zes, naar het Wagenhuis, lekker eten en gezellig samenzijn. Een cadeau van mij aan hen, omdat ik blij ben met deze nieuwe werkgever, en vooral met dit team. Trots en blij. En zondag, komen hele oude goede vrienden langs voor een lunch, Roel en Karin. En hier ben ik zo blij mee. Dus nu, hoog tijd, om alle voorbereidingen verder af te maken. Natuurlijk ziet de zolder slaapkamer er al prachtig uit, net nog niet klaar, zoals er veel kleine dingen net nog niet klaar zijn. Maar het geeft al zo'n prachtig beeld, van hoe dit superfijne huis uit 1795 verworden is, tot een prachtige plek, waar ik zomaar mag zijn. Mazzelaar he..ben ik. Ja en dat ben ik echt. Een mazzelaar die steeds weer een nieuwe kans krijgt, en het lijkt, alsof al die kansen me nog rijker maken dan ik was. En dit gaat over rijkdom in mij, niet op de bank, nee die even niet. Haha, ik glimlach erom. Dat is niet zo belangrijk, die innerlijke rijkdom, die tikt echt aan, die raakt! Dat is het leven...

Een lome zondagochtend

Terwijl ik nog overal zand voel, en stof van de stukadoor, zit ik gewoon zomaar lekker aan de keukentafel. Annemarie was al druk bezig met het sproeien van de tuin, omdat ons gras langzaam aan groeit en geleidelijk aan kleuren de ingezaaide stukken groen.

Gisteren realiseerden wij ons hoe geweldig het is dat er water uit de kraan komt. Voor ons een vanzelfsprekendheid, maar eigenlijk is dit zo een luxe.
Dit weekend komt er niet zoveel uit onze handen, omdat er veel gebeurd is, maar we eventjes niet verder kunnen. Wachten op de schilder, of wachten op de timmerman, of wachten op een andere vriendelijke meneer. En ondertussen realiseer ik me, dat er zo enorm veel is gebeurd, en dat we zover op weg zijn, en dat met name deze laatste loodjes maken, dat we verlangen naar weer een gewoon huis. Waar de deur gewoon dicht kan, waar de katten door een luik naar binnen kunnen, waar touwtjes en andere constructies gewoon niet meer nodig zijn. En dit weekend, hadden we al een beetje dit gevoel. Gewoon doordat we niets deden, werkelijk niets, los van dat sproeien. Een drukke volle week lag achter me. Hilversum, de Politie en als klap op de vuurpijl, een interview vrijdagavond voor NH Radio, met dank aan mijn collega Ramona. Zij regelt dit allemaal, en dat is fijn.

Nu mijn Nespresso, de krant, wat kaartjes schrijven. Gisterenavond hebben we de houtkachel in het atelier voor het eerst gestookt. Met dank aan het aanwakkermachientje van onze oude buren uit Wassenaar, René en Andrea. Zij genoten vaak en veel van de barbecue en hadden zo'n ratelapparaatje, waarmee je smeulend vuur, of beginnend vuur even kon aanwakkeren, een soort van prrrr geluidje maakte ik altijd. En ik heb van hen zo'n apparaatje gekregen en gisteren voor het eerst gebruikt. Super en dank je wel lieve voormalige buren. We moesten grinniken gisteren toen ik het gebruikte...een mooie herinnering aan Wassenaar.

Weet je wat zo lekker is, je kunt hier zo heerlijk rommelen en bezig zijn. Bolletjes zetten in de tuin, ik heb gisteren een blauw paarse border geplant, met Ossetong, Ridderspoor, Lupine en Sierui erin. Leuk, je krijgt dan plantjes die er werkelijk niet uitzien, en hoopt maar, dat dit ooit iets gaat worden. Vers van de kweker, dus ik ben benieuwd. Ook heb ik Ooievaarsbek rondom de grote tuinlantaarn geplaatst. Leuk is dit, nu wachten tot het voorjaar komt, en dan zien wat er allemaal gebeurd is in je tuin. We hebben veel witte hortensia's in allerlei soorten, klim, eikenblad en gewoon, en daar tussendoor veel blauw/paars en hier en daar denk ik verdwaald wat roze. We gaan het zien, tuinieren is geduld hebben. En geduld heb ik wel denk ik zelf. Althans meestal. Soms betrap ik mezelf erop dat ik sneller wil, dan mogelijk is. En dat kan niet. Althans niet in alle gevallen. En dat is eigenlijk ook nu hier het geval. Ik ben ongeduldig, wil dat het af is. En juist die laatste stukjes, die puntjes op de i, kost tijd. En uiteindelijk zal het fraai zijn. Dus tijd voor de burenborrel, die gaan we begin oktober organiseren. Een middagborrel voor de buren uit de straat. Leuk, en gezellig. Althans dat hoop ik, haha, terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen. Want de buren kennen mij als vrouw in een iets te grote korte broek met een oude polo. Verwassen en versleten. Of ze kennen mij als mevrouw in de Mercedes, met een colbertje aan, op weg van of naar het werk. En daartussen zit niet zoveel. En dat klopt ook. Er zit niks tussen. Uitdaging om dit nog eens voor elkaar te krijgen. Dus even nadenken wat ik aandoe, tijdens die burenborrel. Voorlopig hoef ik nog even niks. Lekker genieten van mijn kopje koffie, van de tuin, vanmiddag even naar Kortgene, voor een gezellig glas wijn bij Jolanda. En de komende week, lekker aan de slag in Hilversum. Ja en dan, volgend weekend, komen de collega's naar Nieuw-Vossemeer. En maken we met elkaar er hier een gezellige zaterdagmiddag/avond van. Leuk, ik heb er zin in! Een mooie week gewenst. Ik las net in de krant een stuk enerzijds over de verplichting nu, om meer vrouwen aan de top te krijgen en anderzijds een stuk over 50 plussers en hun kansen op arbeidsplaatsen. Uitdaging, ik draag graag mijn steentje bij, aan beide thema's. Ik vind het belangrijk om een prachtige mix van mensen in je organisatie aan het werk te hebben. Mensen die elkaar aanvullend zijn en kunnen zijn. Ik verwonder me altijd erom, waarom dit toch nog zo moeilijk is of lijkt. Of ben ik nu naïef. Ja dat denk ik wel, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de zondagschool, het liedje 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. En hoe dat liedje, eigenlijk in mijn jeugd, in mijn leven, voor mij een leidraad is geweest, om de ander te accepteren hoe hij of zij is. Ongeacht opleiding, rang, stand, status, kleur, religie, sexuele voorkeur. Met dank aan Ma van Loon natuurlijk. Want zij heeft mij dit geleerd en niemand anders. En weer heb ik de herinnering, en realiseer ik me, dat er wel een paar keer per week iets gebeurd, waardoor ik denk, aan die mooie mensen, die ik mijn ouders mag noemen. En waarom ik dankbaar ben, voor alles, wat er is en wat er mocht gebeuren in mijn leven. En ik neem jullie steeds weer mee, en geef jullie een inkijkje in mijn leven. Ik open de deur naar het verleden, een heel klein beetje, en soms wat meer. Want daar ligt mijn basis, daar is mijn thuis. En hoe leuk, als ik nu naar huis rijd, zie ik staan Middelharnis en daaronder Nieuw-Vossemeer. En dan voel ik dat mijn weg bepaald is. En zou ik zo graag zien, dat mijn ouders mij hier zien rondlopen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik dat mijn vader alleen maar zou genieten. En mijn moeder, zij zou mij even terzijde nemen en beginnen over mijn korte broek, en mijn oude versleten polo...en toch glimlachen zij nu, terwijl ze mij, ze ons hier zien scharrelen...een mooie zondag gewenst. Ik geniet, van alles, van het leven en ik vergeet hen niet, ik vergeet je niet, waar je ook bent...nooit!

Relaties, ontmoeten, trots zijn, kortom het dagelijkse leven anno september 2019!

En soms zijn het dit soort uitspraken, die me bijblijven. Omdat volgens mij het leven soms grenzeloos kan zijn. Waarom? Omdat ik denk in mogelijkheden. En zijn er dan nooit momenten, waar ik tegen op kan zien. Jawel, en dan neem ik mijn moment van stilte, dan kies ik voor de rust, en ga ik nog even snel 3 x naar het toilet, of 4 x kan ook. En dan ben ik klaar, en natuurlijk vergeet ik altijd dingen te zeggen, of te doen. En zo was het deze week ook. Op 12 september de ondernemersavond van Uitvaartstichting Hilversum, ca. 75 aanmeldingen, en ik denk dat we inclusief het team, met 80 mensen waren, een paar afmeldingen, een paar bezoekers die er kort waren, maar wat een mooie avond, op de begraafplaats Zuiderhof. Prachtig hoe daar mijn team stond, en hoe we met elkaar een super mooie avond hebben neergezet. Filmpjes, muziek, lekkere happen en drankjes, kortom bijzonder! Leuk was, dat iemand vanuit de Raad van Toezicht zei 'ach niemand weet wat je wilde gaan zeggen, dus als je iets vergeten bent, weet alleen jij dat'.

En eigenlijk is dat een manier van kijken naar de dingen, die ik zelf ook vaak doe. En volgens mij is dat optimisme, positiviteit. Ik denk echt, dat ik dit van mijn moeder geleerd heb. 'Iedere dag een beetje beter' was haar antwoord, als je aan haar vroeg, ook in de laatste maanden van haar leven 'dag mama hoe gaat het vandaag met je'. En op de moeilijkste momenten in mijn leven, als ik 'klein' of angstig ben, als ik het even niet meer zie zitten, dan denk ik aan haar, en vraag ik me af 'wat zou mijn moeder in deze situatie doen'. En mijn moeder ging door. Toen zij niet meer kon lopen, probeerde ze om het weer te leren, kon het niet meer zonder stok, dan was dat maar zo, maar ze liep. En eigenlijk pas een paar maanden voor het einde van haar leven zei ze 'ik kan niet meer' en toch bleef ze optimistisch. Als iemand niet meer op bezoek kwam, omdat haar ziekbed maar duurde en duurde, dan kwam er nooit een oordeel, of een vervelende woord, dan vroeg ze mij 'waar is...' en als ik dan zei dat die persoon het eventjes niet aan kon, om te komen, dan hoorde ze de boodschap en oordeelde niet. Prachtig en zo prachtig als zij was in het leven, zo zal ik nooit kunnen zijn, maar ik hoop ergens op haar te mogen lijken. En helaas zijn de mensen die dichtbij haar waren en leefden, niet meer dichtbij mij, maar mijn intuïtie zegt me, dat ik best wel op haar lijk. En vanuit dit vertrouwen, leef ik mijn leven. En ga ik door en geef ik nooit op. En dat vind ik persoonlijk wel heel fijn. Dat oordeelloos zijn, dat is wel een uitdaging, volgens mij voor iedereen. Want natuurlijk heb ik een mening, vind ik dingen en mensen leuk of minder leuk. Heb ik moeite met hoe soms de dingen gaan. Maar zo vaak denk ik aan Ma van Loon, op dit soort momenten in mijn leven.

Deze week kenmerkte zich, door veel beweging in en rond het huis, door tuinmannen, door het aanleggen van bestrating, door verlichting in de tuin, en nog veel meer. En geleidelijk aan, komt er licht in de tunnel, de zolder en de hal nog, en stap voor stap komen we dichterbij waar we willen zijn. En dan kan die borrel voor de buren komen, een zondagmiddag, of die borrel voor onze vrienden, ik hoop het zo. En gisteren was ik lekker het gras aan het maaien, heb ik leuk wat bollen geplant, de tuin gesproeid, en terwijl je dan met een zachte bezem het zand tussen de tegels veegt, dan voel ik me zo rijk als een koning, of koningin. De stilte maakt, dat ik zomaar op een bedje in de tuin kan gaan liggen en kan gaan slapen. Het ruisen van de bomen, de prachtige luchten, tja, wat heeft een mens eigenlijk nodig om te ontspannen, om goed bij te komen. De vloer kraakt, Annemarie loopt boven en dan hoor je werkelijk alles. Afgelopen week was de KPN monteur hier, en kregen we het maar niet voor elkaar, internet, en tv. En hij is hier uren geweest, ging af en toe van ellende maar wat op de piano spelen, en toen hij na uren vertrok, was het gefixt. Internet en interactieve tv.

Kortom, we maken ook hier weer onderdeel uit van het gewone leven. Haha..wat een gedoe. Een oud huis is prachtig, maar je komt ook veel tegen, wat hoort bij dit oude huis, kieren, scheuren, versleten tegels. Dus je moet er wel van houden. Gelukkig doe ik dat, hou ik enorm van dit huis. Bijzonder, om te ervaren dat ik het gevoel heb 'weer thuis te zijn gekomen'. Zo sprak ik het gisterenavond uit tegen Annemarie. Het voelt alsof ik weer thuis ben. De oude hordeur, doet me denken aan de boerderij. Gisteren hing ik het oude naambordje van mijn ouders, op in mijn garage. Grappig, vroeger hing dat bij de achterdeur met een scheepsbel. Fraai en leuk, trouwens ook wel een leuk idee voor hier, een oude scheepsbel bij de achterdeur. Geen idee waar die bel van mijn ouders is, of eigenlijk wel. Ik glimlach nu, want een herinnering doet je meestal glimlachen. De scherpe randjes zijn er vaak al af, als iets verworden is tot een herinnering. Mooi hoe ik sprak met een vriendinnetje van me, over herinneren. Over mensen in je leven, waar je mooie en ook minder mooie dingen mee hebt mogen beleven. Ik probeer terug te denken aan dat stukje wat zo mooi was, waarom je ooit voor elkaar koos. En ook als ik denk aan mensen die niet meer bij me zijn, over de doden niets dan goeds, dan lijkt dat wel te kloppen. Want de minder mooie dingen, herken ik nog wel, maar met een glimlach. Want wat vooral bijblijft en bijgebleven is, is waarom ik iemand zo mis. En waarom ik zoveel van iemand hou. Mijn vader, al die leuke reacties op het schilderij van hem, waar hij zo ondeugend kijkt, is zo'n man. Ik glimlach alleen maar als ik aan hem denk. En mijn liefde voor hem is oneindig. Wat een heerlijke man, en ja wat een ondeugende man, wat een boef soms, maar wat En dit huis, waar ik mezelf weer rond zie scharrelen, geeft me veel herinneringen en dus het gevoel dat ik thuis ben. En net werd er gebeld, de stukadoor, die maandag komt en ik zit nog in mijn 'nachtgewaad' hier aan tafel en Annemarie moest dus opendoen. En net belde Suus, afgelopen week hebben we afscheid genomen van haar moeder. En soms zit je in de aula, en door de verhalen, mag je dichterbij iemand komen. En zo is het ook met Suus, door het afscheid van haar moeder, heb ik een kijkje mogen nemen in haar leven. En wat is dat mooi, om met elkaar afscheid te nemen. Het hoort een beetje bij deze fase in ons leven. Al onze ouders bereiken een leeftijd, en dit betekent, dat wij steeds vaker bij een afscheid aanwezig zijn. We schuiven als het ware weer een stukje op, en wij zijn de senioren aan het worden. Zelf vind ik dit een prachtige fase, het lijkt alsof je een laagje dieper gaat in jezelf. Alsof andere waarden belangrijk worden. Het gaat niet zozeer om de buitenkant. Het gaat om een meer intense laag...ik heb er even de woorden niet voor. Het is een dieper voelen. Welnu, het nachtgewaad gaat uit, de douche gaat aan. Heerlijk deze zaterdagochtend, het komt goed. Fijn weekend gewenst!