Oude muziek op mijn nieuwe plek....

En terwijl Cat Stevens zingt, zit ik in de hal, de 'wijnhal' zoals ik deze ook wel noem en ga ik een blogje schrijven. De tafel wiebelt nog, dus dat moet nog in orde gemaakt worden, maar verder is dit een soort van schatkamer voor mij. Prachtige magnums met mooie wijnen, 1,5 liter, 3 liter, 5 liter, en een (helaas lege) van 15 liter.

Een lust voor het oog, en ook voor je smaakpapillen hier. Mijn kelderkast, met een prachtige temperatuur en lekker donker, herbergt een rijkdom aan flessen. Ik heb vorige week alles geïnventariseerd en in mijn logboek verwerkt. Ik zit hier helemaal in het mosgroen, een prachtige ribbroek gekocht gisteren in Halsteren. Heerlijk, zomaar zin in, en straks komt Els, met Cor en Sandra, om lekker hier te lunchen. Een glas champagne in het atelier, en dan een superfijne lunch met een heerlijk glas Nau Mai erbij. Jawel uit Nieuw-Zeeland natuurlijk. Lekker fris. Leuk om Els hier te mogen ontvangen, net alsof mijn vader even op bezoek komt. Dit weekend heb ik telefoondienst en een aardige collega ondernemer belde mij gisterenochtend al om kwart voor zeven uit bed. Ik liep verdwaasd rond, zonder bril, maar kon uiteindelijk iets betekenen voor deze dame en haar familie. Fijn. Leuk ook, om zo bezig te zijn. In de tuin, rond het huis en gewoon aan het werk eigenlijk. Nu zingt Janis Ian, heerlijk al die oude muziek. En bij al die oude muziek horen mooie herinneringen. Fijn. Ik zit dus simpelweg te genieten hier in huis. Ik voel een heerlijke rust, ik ben blij met alle bollen in de tuin, die voorzichtig hun groene gezichtjes laten zien. Wat zal er allemaal uit gaan komen. Ik ben meer dan benieuwd. Gisteren hoorde ik een mevrouw in een winkel tegen iemand anders zeggen, dat de winter nog komen gaat. Brrrrr ik hoop van niet. Ik wil dat het voorjaar komt, dat de zon, net als vandaag, mooi schijnt, en alles in het licht zet. Vanmorgen vroeg had ik een uitvaartondernemer, een vriendin van me, eigenlijk, aan de telefoon. Leuk met haar praat ik altijd over personeelsbeleid. Fijn om te sparren af en toe met iemand, die ook een bedrijfje heeft. Ik voel me soms een beetje alleen, met alle verantwoordelijkheden die ik heb binnen mijn huidige baan. Ik maak zoveel keuzes, en wil af en toe eens lekker sparren met iemand, die ik vertrouw en goed ken. Dus bedankt lieve collega voor ons contact vandaag. En inmiddels is het alweer 19 januari 2020. De eerste maand van een nieuw jaar, en deze maand is druk begonnen. Met veel crematies, begrafenissen. De bekende 'piek' een piek vol verdriet, voor al die nabestaanden. Gek, omdat Els vandaag komt, zat ik wat foto's van mijn vader te bekijken. En zag ik die glimlach, die mooie kop met haar, die leuke truien die hij altijd droeg. En realiseer ik me, dat het gemis er altijd is. En dat is anders dan in het eerste jaar na iemands overlijden, en het is anders, omdat mijn Pa wel 86 jaar mocht worden, en sommigen worden nog niet eens 1 jaar. Dus verdriet is er in veel maten en soorten. En voor iedereen anders. Sommigen blijven hangen in het gemis, of in boosheid, anderen gaan door, herpakken zich en leven voort op de manier, zoals hij of zij dat zo graag gezien zou hebben. Ik kies voor het laatste, want ons leven gaat door. En missen, doe ik zoveel mensen. Ook mensen die nog leven soms. Maar missen hoort ook bij het leven. Net zoals pijn voelen. En net zoals genieten. Het leven is voor mij een prachtig palet aan kleuren ( veelal blauw, groen en bruin tegenwoordig voor mij). Ik lach, want ja, je kunt mij uittekenen in een van mijn blauwe colberts, of af en toe in een groene trui. Thuis veelal bruin, mijn oude kloffie. En ook daarin lijk ik denk wel heel erg op iemand, over wie ik veel schrijf. Ik zit met een enorme grijns op mijn gezicht nu. En geniet. Straks een glas champagne om te toasten op het leven. En op al die mooie mensen die dichtbij mij zijn en van wie ik hou. Dank je wel! En terwijl de blauwe druifjes voor mijn moeder, me toelachen, lach ik vandaag met jou. Ik ben gelukkig!

Jij ontbreekt mij...wat een mooie woorden...

Uitvaartstichting Hilversum heeft een rouwcafé, een ontmoetingsplek, iedere derde zondag van de maand, in De Einder, onze koffiekamer op de Zuiderhof. En op dit moment zijn wij aan het bedenken, hoe gaan we dit jaar, ervoor zorgen dat mensen die hier behoefte aan hebben, de weg gaan vinden naar dit rouwcafé. En al zoekend op internet, kom je bij prachtige initiatieven terecht, die er al zijn. En in de regio Haaglanden is er een rouwcafé genaamd Jij ontbreekt. En als je het verhaal van de initiatiefnemer Barbara leest, dan komt deze naam voort uit een eigenlijk een liefdeszin, die zij en haar inmiddels overleden man, elkaar stuurden 'tu me manques' of te wel 'jij ontbreekt mij'. Een zinnetje, met zoveel meer diepgang dan 'ik mis je'. Want jij ontbreekt mij, heeft een diepere lading, het doet je beseffen en voelen, hoe compleet je samen met iemand kunt zijn, en als die liefde er niet meer is, dan ben je echt een stuk van jezelf kwijt. Dan lijkt het alsof je een essentieel onderdeel van jezelf mist. Jij ontbreekt mij...
Woorden, taal, wat een rijkdom, en hoe kun je soms met een woord, of een zin, het verschil echt maken. Hoe kun je geraakt worden, door een zin. Soms krijg je met de kerst van die kaarten, waar men echt voor is gaan zitten. Waar je echt de tijd neemt om de ander te schrijven. Eigenlijk was dat wel heel leuk. Vroeger had ik een correspondentievriendinnetje in Utrecht,..leuk, en aan haar schreef ik altijd brieven, en iedere week zat ik voor mijn gevoel, uren te schrijven, aan die vriendin die eigenlijk geen deel uitmaakte van je leven op de boerderij, maar met wie ik wel zoveel deelde. Woorden. Ik hou zo van woorden. In het NRC staat 'oordelen begint niet met spreken maar met luisteren'. Luisteren, is een kunst. Zo kennen we allemaal wel een collega, die altijd dwars door jouw zinnen heen praat. Luisteren, is ook stil zijn. En dat is ook zo mooi, in ons rouwcafé. Je kunt zomaar stil zijn, je hoeft niet te praten, je mag gewoon je kop koffie, je glas wijn drinken, en voor je uit staren over die prachtige heide. Ik doe dit ook vaak als ik thuis ben, dan zit ik aan de keukentafel en staar ik voor me uit, de tuin in, ik zie de vogeltjes...ik geniet van het gazon, de bomen, de kleuren die langzaam aan, door de zachte winter, weer anders lijken te worden. De bolletjes die voorzichtig uit de grond komen. Zomaar staren in de stilte. Gisteren op mijn vrije dag, was ik even op Flakkee, bij mijn vrienden in de polder. En als je bij hen in de keuken zit, dan staar je de ruimte in en Hans zei 'ik verveel me nooit' en ook al doe je niet zoveel. En soms is voor je uit staren, de ruimte op je in laten werken, heel erg fijn.
Terwijl ik dit schrijf, draai ik 'the essential van Leonard Cohen'. Laatst sprak ik over mijn muzieksmaak. En deze is nogal serieus volgens mij, met af en toe een spannende uitspatting, en Cohen is een van mijn favoriete zangers. Zijn laatste, postuum uitgebrachte cd, is prachtig. Zo intens...vijf sterren in de recensies. Echt bijzonder, die diepe lage stem van hem. Geweldig...en nu die film, in de bioscoop over hem. Ik ga deze graag zien, heerlijk...en deze muziek maakt me rustig. Ondertussen denk ik na over geloofsbelijdenissen, over samenzijn met een kerkeraad, a.s. zaterdag. Over de komst van een oude collega, hij komt logeren dit weekend, bijzonder, hoe mijn leven zich vult met mooie ontmoetingen. Gesprekken, samenzijn met mensen. Ontmoeten van mensen, nieuwe mensen in een nieuwe wereld, Hilversum. En warm bad, met af en toe wat rare ontwikkelingen, en deze wil ik graag het hoofd bieden. En tussen al dit soort momenten door, kreeg ik het gedicht van Toon Hermans - er moeten mensen zijn die zonnen aansteken - en bij dat soort mensen wil ik horen. Ik wil confetti strooien, ik wil het licht weer aandoen, ik wil liefde geven en ontvangen, ik wil mijn armen openen, ik wil dansen en lachen. En vooral samen met iemand anders, met de mensen om me heen. Prachtig, deze man, mijn moeder was zijn fan, was een woordkunstenaar. Hij kon schrijven, zingen en hij liet je lachen. Een bijzonder mens. Weer een mens vol woorden, mooie weloverwogen woorden...zijn tekst over sterven, was de tekst van mijn moeder. En dan ben je aan je laatste beetje toe...

En met deze woorden ontstaat in mij, mijn eigen tekst :
Ik mag het leven aanraken. Heel intens, zo intens, dat het soms pijn doet. Ik word geraakt, aangeraakt, en raak soms gewond, door wat er om me heen is. Ik verbind mijn wonden en sta op, ik ga door. Ik leef. En in alles voel ik dit. Steeds maar weer. Een echte van Loon, staat steeds weer op en geeft nooit op. En raakt aan, tikt aan soms. Met eigenlijk maar een doel, het leven te omarmen, liefde te geven, te ontvangen, en dankbaarheid, hoort daarbij. Dankbaar voor dat kopje koffie aan je keukentafel, die lach, terwijl er eigenlijk niet zoveel te lachen is. De vriendschap, die door alles stroomt. Je telefoontje, je woorden. Je 'ik mis je' of je stem door de telefoon. Je kaartje met de kerst. Het gedicht over je kinderlijk verbazen. Iemand oprecht kunnen missen. En nu, denk ik aan mijn vader. Want wat kan ik deze mens missen. Zo vreselijk, omdat hij alles in zich had, wat mij gevormd heeft. Met gelukkig, een beetje Ma van Loon er bij, ik moet nu lachen, omdat we het hier gisteren nog over hadden aan die mooie keukentafel met elkaar. Dus dank je wel, dat ik dit leven op deze manier mag leven, mag voelen, mag doorleven, mag aanraken.
En nu, wil ik eigenlijk wel op een andere manier eindigen, dan andere keren. Want ik vind, als ik dit alles teruglees, mijzelf wel bloedje serieus de laatste tijd. Terwijl ik toch eigenlijk meestal wel een beetje gek ben. Van een feestje hou, graag de voetjes van de vloer gooi, en probeer dansend het leven te omarmen. Dus ga ik vandaag deze dag, een vrolijke wending geven. En dit betekent niet dat ik nu opeens verkleed in de carnavalsoptocht mee ga lopen. Gewoon eerst maar eens een nespresso en dan een stukje muziek uit de 70'er jaren. Lekker...heb een lekkere dag!

2020 - een mens krijgt wat hij kan dragen -

2020, het nieuwe jaar is begonnen. Is mooi begonnen, met vuurwerk in de verte, wij waren bij Pauline en Vincent in Welberg, en vanaf de dijk bij hun huis, zagen wij prachtig vuurwerk in het weiland, schitterende flitsende lichtpartijen. En 2020 ging van start met Happy New Year van Abba op de speaker. Een muziekstuk, dat mij altijd doet denken aan mijn schoonmoeder omdat zij altijd zo vrolijk wordt van Abba. En hierdoor ik ook. Zojuist meneer pastoor aan tafel voor een kopje thee. En al pratende vertelde ik over mijn moeder, zij zei altijd 'god geeft wat je kunt dragen' en hier in mijn eigen woorden nu van gemaakt - een mens krijgt wat hij kan dragen -. En we kunnen wel wat dragen realiseer ik me altijd. En gelukkig maar, want daardoor kan ik mijn armen openen en mijn hart openen voor jou. Omdat in mij een rust is gekomen, die ongekend fijn en veilig voelt. Omdat ik weet, dat ik ouder mag worden, en ja soms veel aan mijn hoofd heb, en soms iets twee keer vertel (ik ben altijd bang voor beginnende alzheimer, maar het schijnt dat meer mensen van mijn leeftijd dit hebben, dus ik ben weer gerust). Maar ik weet ook, dat ik veel aan kan. En dat mijn basis, mijn fundament stabiel en rustig is. Weer iets dat ik heb meegekregen vanuit mijn jeugd. En ach, als het soms gaat stormen of eventjes tegen zit, dan ga ik wel door. Dan geef ik niet op. En daarom deze foto, de symboliek van een deur die open staat, een hart dat open staat, voor jou. Er is plaats voor jou, in mijn huis, in mijn hart. Wat een mooi begin van 2020. Ik hou van dat getal. Ik hou van afgeronde getallen. Ik merk dat ook met mijn bankrekening. Als er een niet afgerond bedrag op staat, dan doe ik mijn best om het bedrag van 473 euro bijvoorbeeld aan te vullen tot 500. Dus zal wel een tikje autistisch of zoiets zijn. Geeft niet. Ik merk, dat ik dit altijd doe. Getallen rond maken. Ik leg ook altijd dingen recht, en naast elkaar, hou van stapeltjes. En doosjes. En zie mezelf dit altijd doen. Ik hou ook van een hoekige auto, een Mercedes, een G-klasse, zo'n soort jeep achtig ding, echt heel vierkant, echt gaaf om te zien. Stel je voor dat ik ooit genoeg geld zou hebben, dan koop ik dat model. Bijzonder, hoe je als mens toch allemaal je afwijkingen hebt.
Gisterenavond kreeg ik, net als iedereen, prachtige filmpjes, berichtjes, woorden van allerlei echt mooie mensen in mijn leven. En voor mij is dat rijkdom. Pure rijkdom. Dus lieve mensen, ik heb het afgelopen jaar al zoveel teruggekeken, geëvalueerd, en gereflecteerd, we laten 2019 voor wat het was. En een van de berichten die ik mocht ontvangen was 'het is een goed jaar, om een goed jaar te hebben'. En volgens mij wordt dit de essentie van 2020. En ik ga ervoor, om dit er van te maken. Een goed jaar. Goed voor iedereen, goed voor alle nabestaanden die bij ons komen in Hilversum, goed voor de ondernemers die onze dienstverlening afnemen, goed voor de mensen die bij Uitvaartstichting Hilversum werken, goed voor de partners met wie ik mag samenwerken, goed voor mijn vrienden, mijn familie, goed voor jou en goed voor mijzelf ook. En goed voor mijzelf betekent wel iets van gas terug nemen. Want het lijf van deze van Loon, protesteert wel een beetje soms. Het lijf van mij is moe. Ik loop slechter, ik heb last van mijn rug. Dus goed voor mijzelf betekent ook een beetje pas op de plaats. Vroeger naar bed, rustiger leven, niet alles hoeft morgen klaar. En bewuster kiezen voor wat ik wel en niet ga doen. Dus 2020 wordt een goed jaar. Tja...en dit schrijvend, realiseer ik me, dat niet iedereen dit kan zeggen. Dat is echt zo klote...want potverdomme als je te horen hebt gekregen dat je ALS hebt, of kanker, of reuma, of weet ik watvoor klote ziekte dan ook. Excuseer mij voor het woord. Ja dan wordt 2020 echt geen goed jaar. Dan heb je werkelijk geen idee, wat er voor je staat en ligt. Wat er komen gaat. Maar weet in ieder geval, dat ik er voor je zal zijn en dat meen ik uit de grond van mijn hart. En dat ik met je mee denk, er voor je ben, een keer voor je zal koken, of een keer met je zal doorzakken, als je dat wilt. Of een keer met je rond ga rijden in mijn supersonische Mercedes cabrio...ik neem je mee en zal je dragen, waar ik dat kan. Want in deze essentie ook, wordt 2020 een goed jaar. Dus sta je op de drempel, van allerlei nieuwe dingen, een nieuwe baan, een nieuwe liefde, een nieuwe....vul maar in, heb maar vertrouwen. En lukt het even niet, of wankel je een beetje...dan mag je even leunen, bij mij. Ik realiseer me, net zoals meneer pastoor zich dat realiseert, dat een mens krijgt wat hij kan dragen. En ik, ik ben er klaar voor, 2020 wordt een goed jaar. Voor mij, voor jou, voor ons allemaal.....volgens mij is dat ook een stuk van een lied. Ik ben het boek van Frits Spits aan het lezen, over zijn overleden vrouw, over zijn rouw, zijn verlies...en hoe muziek je dan kan dragen...en terwijl ik dit schrijf, ga ik de cd's die bij dit boek horen, draaien. La vie est belle....een prachtig 2020 gewenst van mij!