Waar was je nou?????

Deze week maakte ik wel meer dan 70 uur of zo. Ongekend ik was overal en nergens, ik was in Almere, in Amsterdam, Den Haag, Leidschendam, Joure, Assen, Groningen en vandaag en gisteren was ik met een groep prachtige mensen samen in Zonheuvel in Doorn. En in het bijzonder in het Maarten Maartenshuis, een schitterend huis, midden in de bossen in Doorn. In dit huis, een zogenaamde buitenplaats woonde Maarten Maartens (een schilder, dichter) in 1903 tot aan zijn dood in 1915 met zijn gezin.En nu is dit prachtige huis, een locatie waar je kunt trouwen, trainen en waar wij als Vereniging Yarden ons tweedaagse Yarden College hebben laten plaatsvinden. Een Yarden College is er voor onze vrijwilligers, en heeft als doel, elkaar ontmoeten, leren van elkaar en elkaar inspireren. En deze dagen waren wij met ca. 40 mensen bij elkaar, vrijwilligers, mijn voltallige team, Pieter uit het Hoofdbestuur, en ook afgevaardigden uit onze Ledenraad. Prachtig om met elkaar te zijn, te genieten, lekker te eten, te leren, en ook jezelf even volledig onder te dompelen. En gisterenavond, mochten wij met elkaar getuige zijn van een prachtige voorstelling van de drie dames van de Kunst van het Rouwen. Een theatergroep, vrouwen die ieder voor zich op hun eigen wijze, keihard geconfronteerd zijn met verlies. Je man verliezen, weduwe zijn, doorleven met je gezin, alleen, in een wereld, die rouw best nog heel ingewikkeld vindt. En dan ga je hierover met elkaar heel puur, heel echt theater maken. En deze voorstelling, een try out nog, heet 'waar was je nou...'. En gaat over verlies, rouw, afscheid, maar ook wat dit doet met jou als mens, als medewerker. En hoe goed soms, maar hoe onhandig soms ook, een werkgever, een mens, een manager, een collega met jou omgaat als je verlies hebt. En wist je eigenlijk dat 25% van de mensen zich niet begrepen voelt door hun werkgever, als het over rouw en verlies gaat? Wist je dat mensen vaak heel lang ziek blijven, na zo'n heftig verlies. Dat het ongekend ingewikkeld is, om met elkaar verder te gaan, als collega's na zo'n ingrijpende gebeurtenis. En verlies is meer dan dood, het gaat ook over scheiding, verlies van baan, verlies van vriendschap, of verlies van je gezondheid. Pffffttt...daar zat ik dan in de zaal, terwijl deze drie prachtige vrouwen, zich zo ongekend kwetsbaar lieten zien. En vroegen om feedback, om interactie, om hoe het dan wel moest. We mochten mee doen, een vrijwilliger mocht op de stoel van de leidinggevende gaan zitten en in gesprek gaan met de vrouw die haar man verloren heeft. Jezus...en die komt binnen hoor. Die echte pure emotie...dus, als je ooit een keer deze voorstelling wil zien, Vereniging Yarden gaat deze voorstelling in het land laten zien. Want wie kent er niet iemand, die ook te maken heeft met verlies. Welk bedrijf heeft hier niet mee te maken, een medewerker, en zijn of haar partner komt te overlijden. Ik herken het ook. In mijn team, om me heen. En ja, ook ik ervaar een soort van lieve klunzigheid om me heen, mensen willen er zo graag voor je zijn, maar hoe doe je dat dan... Dus ja, je begrijpt het wel. Na die voorstelling wij met die drie prachtige vrouwen, Lizette, Mariska en Stephanie, de bar in gegaan. En hoe mooi is het dan, om gewoon te praten, over verlies, over deze voorstelling, over wat het allemaal met je doet. Dus ja, die bar, dat werd wel laat, niet voor iedereen, maar voor een paar.... En vanmorgen 8 uur, ontbijten, en om kwart over negen, weer aan de bak. Workshops over hoe je effectief vergadert en met elkaar komt tot resultaat, maar ook over jouw 'waarom'. Waarom doe je wat je doet. En ook hier weer prachtige verhalen, ontmoetingen, ontboezemingen soms...wat een rijkdom. Heet dit werken? Is dit mijn baan? Jawel...ik zeg toch heel vaak, dat ik een geluksvogel ben. Dat er vast op een wolkje iemand het voor mij regelt daar boven. En mij gewoon zomaar in het licht plaatst. Jawel, zo voelde het ook dit weekend weer. Tjerk mijn collega van de divisie Verzekeringen, was gisteren onze gast. Een man met een geweldig verhaal, inspirerend, enthousiast, anders, en zo uniek, hij nam ons mee in de wereld van de uitvaart verzekeringen en ja, daar hoort ook keuzerecht bij. Maar Tjerk, denkt in kansen, in mogelijkheden. Hij ziet perspectief, en hij maakt altijd verbinding met de Vereniging, onze leden. Prachtig, dus ja Tjerk, dank, dat je er bent, en er gisteren was. De afgelopen week mocht ik met wat collega's uit het team van Noord, naar een prachtig toneelstuk Dood & Zo. Indrukwekkend, Annemarie Prins, een oude actrice, samen met Eva Duijvestein, een jonge actrice. Zij ontrafelen de dood, op een indringende wijze. En weer zat ik zomaar in Assen in het theater, en kwam ik Alice tegen, Alice is een collega die mij zeer nauw aan het hart ligt, gaat, of hoe zeg je dat. Zo bijzonder, ik ken voor mijn gevoel in Assen niemand, en zomaar word ik omhelsd door Alice...weet je, het leven brengt zoveel moois bij elkaar. De dood ook, daar ben ik van overtuigd. Want dat is als het ware onze basis nu, ook mijn basis, werken rondom het thema dood. Vandaag ook hoorde ik de motivatie, het waarom van onze vrijwilligers, waarom breng jij als vrijwilliger zoveel tijd door voor onze Vereniging, wat maakt dat je dit doet? En al die verhalen, die maken echt dat je tot het diepst in je ziel geraakt wordt. Een jonge man uit Limburg, een nieuwe vrijwilliger Mark, uit Limburg zei 'er is niets zo groot als het hart van een vrijwilliger' en ik onderschrijf dit. Want al die prachtige mensen, die ik gisteren en vandaag mocht ontmoeten, mijn drankje met Hanna in de bar, het gewoon zomaar lachen met elkaar, ondanks het verlies van een geliefde, die verbondenheid met dat ruwe, soms rauwe rouwrandje, maakt dat ik me zo thuis voel in deze baan, dat ik mijn zegeningen tel, steeds maar weer. Dus ook nu, thuis, samen met Annemarie vieren we dat we 11 jaar getrouwd zijn (jawel gisteren...)dus nu drinken we champagne, eten we sushi, en goddelijke hapjes, staan de bloemen er prachtig bij en realiseer ik me, dat leven en dood zo verdomde dicht bij elkaar liggen. Dat jij als mens, zoveel kunt doen, om het verdriet van die andere mens, wat draaglijk te maken, wat te verlichten. Soms door je hand, soms door een blik, een knipoog, een glimlach, of soms door gewoon te zeggen 'ik weet het ook even niet..' maar door de verbinding van jouw hart, naar het hart van de ander, kom je echt al heel ver. Dus lieve mensen van Vereniging Yarden, met wie ik in Zonheuvel mocht zijn, met wie ik in bar mocht zijn. Die ik mocht omhelzen, met wie ik een traantje heb gelaten, lieve Kunst van het Rouwen vrouwen, dank jullie wel, dat jullie er zijn. Dat jullie je openen, en zo genadeloos veel delen met mij, met elkaar. Dank...mijn leven is weer zomaar een stukje rijker, en het gaat niet om die rijkdom, maar het gaat erom, wat je ermee doet...en ik, ik denk erover na, en probeer iets te doen, naar jou en jou, en jou...in dit leven, ik probeer mijn lessen van het leven, te vertalen, naar een handreiking naar jou! Fijne zondag allemaal!