Ik hoor je denken 'wat heeft deze foto nu te maken met ouder worden...' en toch houdt het verband met elkaar voor mij. Ik kwam hier te wonen, vlak voordat ik 60 werd. Genieten van de stilte, de tuin, de grote Katholieke kerk en het leven in een klein dorpje. En later, vorig jaar, kwam daar opeens zomaar een hondje bij. Teun. Een eigenzinnig, lief ondeugend hondje. En hij zit zomaar voor zich uit te kijken, te luisteren naar de vogels, te genieten van de stilte hier boven op de tafel. En nee, natuurlijk mag dat niet, maar ja....Teun zou Teun niet zijn, en hij is een vrijbuiter, lijkt op iemand denk ik. En ja voor mij is ouder worden, anders kijken. Anders kijken naar dingen die tegenzitten, of tegenvallen. Anders kijken naar materie, welvaart, rijkdom, minder snel onder de indruk zijn van iets. En gewoon met twee beentjes op de grond staan. Je niet zomaar meer omver laten blazen. Je vrouwtje staan. Maar ouder worden is meer dan dat. Is ook je met regelmaat verwonderen over wat er om je heen speelt. Is ook intenser genieten van de kleine dingen van het leven. Is vriendschappen waarderen, en niet kijken naar kwantiteit, maar naar kwaliteit. Ouder worden is rustig in de file staan en naar Neil Diamond luisteren, of liever nog naar Leonard Cohen. Een beetje melancholiek, maar zo zijn. Of de nieuwste liedjes van Boudewijn de Groot, ook wel een beetje triest, beluisteren. En je niet druk maken over een uurtje meer of minder. Ouder worden is rust vinden, ook als het even tegenzit. En denken over oplossingen, die over het algemeen, gewoon voorhanden zijn. Soms is het ook berusten. Of aanvaarden.
Voor mij is ouder worden een fijne tijd. Ja nogal wiedes, ik ben gezond, heb een hartstikke mooie baan, een geweldige vrouw, prachtige vrienden en vriendinnen, een fijn dorp, een heerlijke plek om te wonen, en stoelverwarming in mijn Mercedes. En Teun. Dus ja, makkelijk praten. Ik ben me hiervan bewust, als ik andere mensen spreek of hoor. Als ik die eenzame weduwe ontmoet in mijn Huiskamer in Hilversum. Of als ik hoor over die zieke man, of vrouw. Ja dan is ouder worden anders en niet zo fijn. Nu, op 31 januari 2023 durf ik rustig te zeggen, dat ik het prima vind om in dit kalenderjaar 64 jaar te mogen worden. Gek ook wel, om je te realiseren, dat er ergens een keer pensioen in zicht gaat komen. Dat ik vrije tijd ga krijgen, nog meer aandacht aan die heerlijke tuin mag geven. En toch ben ik nog lang niet van plan om te gaan stoppen. Omdat ik nog jaren in Hilversum wil blijven werken. Omdat ik nog af en toe les wil geven, ook na mijn pensioen, ook als ik echt oud ben, want nu ga ik weer een programma van twee dagen (verdeeld in een maand) voor aankomende coaches verzorgen. Fijn. En omdat ik ook mensen verder wil helpen, met coaching en training. Met lessen in levenskunst. Met leven misschien wel. Omdat ik echt het gevoel heb, dat ik nu intenser leef dan ooit. En nee, niet met grootsheid en indrukwekkende dingen, maar gewoon met dat zalmomeletje als lunch met mijn schoonouders. En dat hele bijzondere glas wijn erbij. Het zijn juist die dingen, die er echt toe doen. Die kleine momenten van geluk.
En soms droom ik, dat ik nog aan tafel bij mijn vader zit. In de zorginstelling, en dat hij zomaar mijn hand vasthoudt en 'mijn lieffie' zegt of 'mijn zorgje' en dan in het dialect van Flakkee, klinkt lekker hoor. Want juist die kleine dingen, die mis ik zo.
Mijn moeder in het hoekje van de bank met haar puzzelboekje, en samen luisteren naar Nana Mouskouri. Hoe fijn kan klein zijn. Toen waren zij ouder en ik nog jong. Nu word ik ouder en vraag ik mij soms af, als ik in het hoekje van de bank zit, hoe mijn leven eruit zal zien, als ik oud ben en misschien wel alleen. Geen idee, we zien wel. Voorlopig zit ik wel af en toe in dit hoekje, maar vaker nog ben ik lekker bezig, wandel ik door de polder of rond de Kreek, met Teun. Genieten we samen van het vrij zijn.
Ik wens eigenlijk iedereen wel, deze rust. Deze tevredenheid met het leven. Het is fijn. Het maakt ook dat je stil kunt staan, bij die ander. Die het wellicht minder fijn heeft. Het maakt dat je je hand kunt uitsteken naar die ander. Dat je kunt luisteren. Dat je vanuit je rust, dat stukje aandacht kunt geven aan de wereld om je heen. Want vroeger zat ik mezelf dood te ergeren in een file. Nu geniet ik van de muziek, of dat mooie gesprek in de auto. Van die meneer die zwaait naar Teun, als hij naast me zit. Mijn moeder zou glimlachen, als ze dit zou lezen en ze zou zeggen 'kind het is toch nog goed gekomen met je'. Deze woorden waren haar laatste woorden, die ze tegen me zei, voordat ze stierf....dus haar zegen heb ik. Dank je wel mama van Loon.
