Vandaag begon mijn dag met een soort ochtendgymnastiek. Het sjouwen van steigerhouten planken, allemaal naar boven de trap op en de trap af. Steeds maar weer. Heerlijk...ons bed wordt opgehoogd en krijgt luiken met leren lussen, als ik Annemarie goed mag beluisteren. Zodat we meer bergruimte krijgen en de slaapkamer die stoere uitstraling krijgt. Gaaf en leuk. Steigerhout, puur materiaal, doet me denken aan de schuren van mijn vader. Allemaal houten balken, die werden opgestapeld als een soort schutting, steeds hoger en hoger en daarachter lagen alle aardappelen, duizenden kilo's. En straks lig ik in een bed, met die geur van hout, puur hout. Gisteren kreeg ik een uitleg van Annemarie over het verschil tussen een leren lus en een leren riem. Ik kan het niet meer reproduceren, geeft ook niet. Klinkt stoer.
Deze week was een waanzinnig mooie week, waarbij ik soms ook verwonderd ben, over hoe het leven gaat. Over functiebenamingen en nog meer ingewikkelde dingen. En verwonder ik me weer, hoe druk mensen het kunnen hebben met dit soort gekkigheid. Ik heb dus nu maar voorgesteld, om gewoon maar Anita van Yarden op mijn kaartje te laten zetten. Waarom....omdat het er volgens mij niet zo toe doet, wat je functiebenaming is, en ook omdat ik persoonlijk vind, dat een titel mensen soms anders doet gedragen. En mijn simpele levenswijsheid is - het gaat er niet om wat je bent, maar wie je bent -. Jij, alleen jij, en wat jij doet en hoe jij het doet, is belangrijk. Omdat jij zelf altijd eindverantwoordelijk bent, voor je leven, voor de dingen die je doet. Vanmorgen las ik een interview met Hans Wiegel, en hij zegt 'ik wil graag iets voor mensen betekenen. Ik ben niet op macht belust. Als je veel geeft, krijg je veel terug'. En ik realiseer me dat, terwijl ik me er daarnaast van bewust ben, dat ik nooit geef om te mogen ontvangen. Ik geef, omdat ik simpelweg wil geven, wil delen met jou en met de ander. Ik voel me rijk en gelukkig en volgens mij is dat waar het over gaat. Tevreden zijn met wat er is. Genieten van het moois om je heen. En stil staan bij alle verdrietige dingen die er ook zijn, denk aan Nice, aan Turkije, maar denk ook aan verdriet, verlies en afscheid nemen. Ons werk, en vanuit dat werk, probeer ik mensen een beetje te helpen. Probeer ik af en toe mijn hand uit te steken en mensen een klein stukje op weg te helpen, zonder er iets voor terug te verwachten. En dit laatste brengt me nog een keer bij mijn oude team. Gek om te zien, hoe snel je vergeten bent, en hoe snel mensen je kunnen vervangen of laten vervangen door iemand anders. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat dit ook bij het leven hoort. Zo ben je er en zo ben je er niet meer. Zo wordt je toegezongen, en zo zingt men een ander toe. Dit is het leven, en loslaten schuurt dus soms. En heeft ook hier in dit team geschuurd, en mij geraakt. En mooi is dan weer en dit leer ik ervan, dat doordat het schuurt en me raakt, ik in ieder geval voor mijzelf kan zeggen, dat het voor mij echt was. Het gevoel voor die club. Dat ik echt van hen gehouden heb. En dat vanuit dit gevoel, ik hen zal herinneren, als een mooie periode in mijn leven. En nu, vanuit dit loslaten, weer vooruit zal gaan, verder zal gaan en niet meer terug zal kijken. Het was wat het was. En vandaag is het zoals het is. Een mooie dag, met mooie pure houten planken in mijn huis. Met een man, die ruikt zoals werkmannen ruiken, naar zweet en van die oer luchten. Altijd maar weer blij, dat mijn vader altijd zo lekker rook. Of zou dat zijn, omdat hij mijn vader was...en ik zo gek op die man was, dat zal wel iets gekleurd zijn denk ik...de geur van mijn vader. Gisterenochtend in de auto, op weg naar Almere, vroeg ik mij af, of ik een foto heb van zijn handen. Ik mis zijn hand op mijn hand zo enorm. Hij raakte me altijd zo teder aan, met die rimpelige door het leven getekende handen. Mijn vader...en gisteren was de dag van Edward, mijn team Verenigingszaken is compleet. Edward komt er bij. Een jonge man, met veel charisma en uitstraling. Een man met visie die veel gaat toevoegen aan het team Verenigingszaken. En hiermee gaan wij Yarden als uitvaartvereniging enorm op de kaart zetten. Gaan wij ervoor zorgen, dat wij als team gaan schitteren. Maar vooral dat Yarden als uitvaartvereniging van zich laat horen. Een prachtige club, waar ik energie van heb en krijg. Een nieuw team, met nieuw elan, met veel energie en hele mooie projecten. Dit bedoel ik dus met vooruitkijken...en Edward, hoort zo bij mij. Ik ben er blij mee. Met hem, met mijn team, met Tom, Wouter, Monique, Natasja, Edward, Vivian en Majid. Herbert en Sandra horen er ook bij, anders qua organisatie inrichting, maar toch...met elkaar gaan we het doen. Wat een kansen...
Vandaag een dag waar ik simpelweg van ga genieten, lekker eten bij mijn beste vriendinnetje, al veertig jaar...prachtig he..ooit samen op kamers gewoond, verliefd geworden, liefdes ontmoet en weer verlaten, samen zoveel gedeeld, lief en leed...echte vriendschap. Heerlijk...samen lekker eten, een mooi glas wijn, wat is het leven toch waardevol. Wat brengt dit leven ons veel he...wat kun je als mens simpelweg gelukkig zijn...ja dat ben ik echt. Heel simpel gelukkig....ik wens eigenlijk iedereen dit toe. Gelukkig zijn....met de dingen die er zijn, iedere dag weer, om je heen, je dagelijkse dingen...een fijne dag gewenst...
