Een boswachtershuisje...

Terwijl de dagen korter worden, je alweer in het donker de deur uitgaat en heel vaak weer in het donker terugkomt, realiseer ik me, dat het jaar 2017 zijn laatste maanden in is gegaan. Een jaar waarin weer veel zaken afgesloten worden, denk maar aan het mooie Schoonhoven, maar denk ook aan bepaalde taken in mijn werk, als bijvoorbeeld Amsterdam Zuidoost, waarvan ik me los heb gemaakt. Logisch want het hoort niet meer bij mijn huidige werk. En loslaten geeft ruimte. Zo hebben we gisterenavond als team in Kampen, met elkaar de taken, de portefeuilles voor 2018 bepaald en afgesproken. We zijn met elkaar in gesprek gegaan, om werkdruk wat meer gelijk te trekken en naar elkaar te luisteren. We hebben onze 'believes' gedeeld. En al die 160 kilomter terug naar huis, langs donkere wegen, nog even lekker gebeld en bijgepraat met een vriendin van me. Fijn! 2017 was ook een jaar, waarin ik me steeds meer realiseer, hoe belangrijk het is, om gewoon iedere dag te genieten van wat er is. Je plekje aan tafel, je werk, je vrienden en je familie. En vooral ook je gezondheid, en de keuzes die je maakt. Deze week moest ik terug voor mijn knie. En zonder fysio, met een injectie, en daarnaast toch veel sjouwen, trappen lopen etc. is ook die knie weer prima in orde. Ongekend he...En afgelopen week, op een van die bijna schaarse momenten samen, hebben we besloten om de kerst gewoon in stilte door te brengen, in de hoop dat Emmy en Reynaud naar ons toekomen, om met ons te eten, en de meisjes ook. Maar voor de rest lekker te wandelen door het bos, boeken te lezen, de houtkachel te branden en te genieten van niet zoveel meer, dan elkaar. En zo zijn we terecht gekomen bij een boswachtershuisje ergens in het bos. Daar vieren we de verjaardag van Annemarie, en zijn we met de kerst...zomaar verstopt in het bos. Heerlijk...kranten mee, boeken mee, scrabble mee en verder niet zoveel. Natuurlijk een doosje wijn, en wat champagne mee. Fijn...om in alle rust dit jaar af te sluiten. Het lijkt me heerlijk...mijn grote droom is ooit een huisje te hebben, ergens in een stilte gebied en toch dicht bij de wijnbar, bij het centrum, om te genieten van de stilte. De rust, en de momenten na je werk. Een mooi plekje om te coachen, te schilderen, te zijn. Wie weet wat er allemaal nog kan gaan gebeuren. Ik zou het superleuk vinden. Ja ook dit is mijn believe...voor ooit. Het komt goed. Voor nu, een heerlijk weekend niks. Fijn...jawel, met mijn krantje, mijn Nespresso het blad LATER. Een gemiste kans vind ik, voor ons bedrijf, maar dit terzijde. Vanmorgen Emmy en Reynaud opgehaald van Schiphol. Ook zij zijn fijn weer thuis. En kunnen lekker in hun eigen huisje wat bijkomen van alle drukte en emoties rondom hun reis. Een verhaal op zich, ik deel het niet. Weet je het is fijn, als je weet, dat die mensen van wie je houdt, ergens in de buurt zijn, en thuis zijn, en veilig zijn. Ja terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Razan, aan Adel, hoe zouden zij over dit soort dingen denken. Wat betekent veiligheid voor hen. Wat betekent veiligheid voor jou. Voor mij gaat veiligheid over je werk. Het hebben (en houden) van werk waar je van houdt. Je veilig voelen, omdat je auto een goede auto is. Maar vooral je veilig voelen, omdat je vertrouwt op jezelf. Op waar jij voor staat, wie jij bent. Je onafhankelijkheid...ja ik weet het, dit is mijn ding. Ik vertrouw op mijzelf, mijn kracht, mijn ruimte, mijn zijn. Ongeacht waar ik ben, en wat ik doe. Ik wilde het al, als jong meisje, onafhankelijk zijn...en dat is gelukt! En volgens mij zit dat in het feit, dat ik altijd weer een weg zie, een mogelijkheid zie, ook al lijkt het soms bijna onmogelijk. Dit gevoel is in mij geboren, toen ik ziek werd, en ik hoe dan ook beter wilde worden. Want die van Loon, die geeft nooit op. Toen niet en nooit niet. Met een glimlach denk ik nu aan mijn moeder, zij heeft met dit geleerd. En gelukkig is het me gelukt om altijd te blijven geloven in Anita van Loon. Nu een onafhankelijk, vrij, niet gepland weekend voor me. Zalig...dikke zoen! Anita