Van de vogels en de bloemen…
Ken je dat liedje met die tekst van ‘ik zing van de vogels en de bloemen, teveel om op te
noemen…’ ik dacht van Armand, maar het kan ook van Boudewijn de Groot zijn. Heerlijk,
soms word ik wakker en dan heb ik opeens zo’n regel tekst in mijn hoofd. De
hele week was de tekst ‘schuilen bij jou’ van de Kik natuurlijk mijn lijflied.
Leuk eigenlijk dat Dave de zanger van de Kik in Ooltgensplaat woont, op Goeree
en Overflakkee, en dat zijn lied nu de songtekst is van ‘Dealing with death’ en
dat komt door mijn vader, die geboren en overleden is op Goereen en Overflakkee
en daar zijn hele leven heeft gewoond.. Op zijn uitvaart is dit lied gespeeld,
en dat zie je ook in de film. Dat ik hem dit liedje liet horen op mijn mobiele
telefoon. Wat een gewaarwording, EYE, de premiere, ik mocht naar voren komen en
iets zeggen. En daarna LinkedIn, en al die honderden of meer reacties. Privé,
via social media, mooi. Een uitkomst, waar ik niet van had durven dromen. Veel
aandacht voor mijn persoon, maar bovenal, veel aandacht voor het prachtige
Afscheidshuis van Yarden. Fijn, voor al mijn oud collega’s, dat dit de uitkomst
is van deze prachtige documentaire van Paul Rigter. Mooi hoe deze film van
Paul, tot de winnende documentaires van IDFA 2020 is uitgeroepen, beste
Nederlandse documentaire. En dus stond deze week, en dit zal ook volgende week
zondag, 6 december nog wel zo zijn, volledig in het teken van deze film,
publiciteit en aandacht stond. Zelfs op de cover van het vakblad Uitvaart, en
een interview in het vakblad. Een uitnodiging om te komen praten in Antwerpen,
en een voorwoord voor een boek schrijven over rouw. Nu ook al een nawoord, voor
weer een ander boek. Kortom, dat het zoveel met zich mee zou brengen, wist ik
niet. Ik deed gewoon, samen met collega John, en later Majid, wat ik besproken
had met mijn directie bij Yarden, informatie op halen. En fijn, dat alle mensen
na mij, nu met dit mooie Afscheidshuis verder mogen. Bijzonder om te voelen, dat
dit achter mij ligt. En dat ik alweer heel lang bezig ben met nieuwe dingen.
Uitvaartstichting Hilversum. En hoe fijn is dat…
Mooi ook, en daar ben ik Paul meer dan dankbaar voor, dat ik
mijn vader, zijn stem, zijn hand, zijn liefde steeds weer mag voelen nu. Dit is
het grootste geschenk. En nu, vandaag op zondag 29 november 2020, heb ik
telefoondienst. Het is nu nog even stil, maar gisteren was het aardig druk.
Vanmorgen begonnen met een zonnebank (hier op zolder) en nu, uitkijkend op die
mooie herfstachtige tuin, met koperen kleuren, en het laatste vallende blad,
zie ik vogeltjes komen en gaan. En vandaar dat liedje…dat zomaar in me op kwam.
Het is rustig in mij. En dat is fijn. Ik ben aangekomen in mijn leven waar ik
wil. En dat voel ik aan alles. Hier maken we de afweging, om een Australische
labradoodle pup te nemen. We staan op de wachtlijst en in juni zou het zomaar
zover kunnen zijn. Een klein hondje erbij. Geweldig lijkt me dit. Ga ik vroeg
in de ochtend, nog even wandelen met dit beestje. En in de avonden, de weekends.
In dit huis en deze omgeving, hoort een hond. Het gekke is, als ik nu vroeg in
de ochtend mijn auto parkeer in Hilversum, dan zie ik opeens allemaal
labradoodles rondlopen. En die komen je dan kwispelend begroeten, fraai he…het
gebeurt gewoon. Annemarie leest erover en bereidt zich serieus voor, gaat op
puppy cursus, kortom, er gaat weer iets gebeuren in 2021 hier. Zin in.
Inmiddels zit ik hier met een nieuwe bril (twee eigenlijk)
en zie ik alles een stuk beter dan gisterenochtend. Fijn is dat. Ook wel
ingewikkeld, want dit alles, en al deze keuzes horen wel bij het leven van een
zestiger. Maar ach, een zestiger met deze energie is niet zo erg toch. Tja, en
gelukkig kan ik dit zeggen. Een aantal mensen om me heen, die me dierbaar zijn,
zijn ziek. En soms heel ernstig weer, gek, om te voelen, dat steeds meer
vrienden, of zelfs hele goede vrienden van me, erg ziek zijn. Dit baart me
zorgen, doet me verdriet. Mijn beste vriendinnetje is ziek. En weet je, dan
huilt mijn hart. Ik kan niet eens reproduceren wat het is, doet er ook niet
toe. Het enige dat telt, is dat iemand, die al ruim 43 jaar in je hart zit,
zomaar gewoon ziek is. En dat we niet weten, wat dit gaat betekenen. Voor mij
betekent dit, dat ik er onvoorwaardelijk ga zijn, voor haar. Tussen alle drukte
door, want zo voelde het voor mij ook, toen ik ooit zo ziek was, toen was zij er
onvoorwaardelijk voor mij, voor ons en als je ziek bent, dan heb je vrienden
nodig. Dan heb je die arm om je heen nodig. Dan heb je het nodig, dat er iemand
gewoon naast je op bed komt liggen, nu in Corona tijd met mondkapje op dan,
maar dat er iemand gewoon bij je is. Je hand vast houdt en je laat voelen ‘je
bent niet alleen’. En nu, zing ik dan wellicht wel van de vogels en de bloemen,
maar in mijn hart huilt het een beetje. Maar ik weet dat op dit soort momenten,
we elkaar zullen vasthouden en omringen met liefde. Samen sta je sterker, en
dat is wat ik geloof. Je kunt soms gedragen worden door de liefde van de mensen
om je heen.
Dus lieve mensen, koester wat er is. Maak je niet boos, als
iemand anders meer aandacht krijgt dan jij, en de aandacht rondom zo’n film, is
dan helemaal niet belangrijk, want het leven zelf, vraagt veel meer van je.
Kijk naar je dierbaren, je vrienden, die lieve mevrouw verder op, en bekommer
je om hem of haar. Niet over in welke auto je rijdt, of niet meer rijdt, niet
meer wie het hoogste woord heeft of niet, maar hou elkaar vast. Juist nu. En ik
geloof altijd, dat mensen die te maken krijgen met ziekte, of de angst voelen
iemand te verliezen, dat juist zij, dit begrijpen. Dus kijk even om je heen,
glimlach, en hou elkaar vast. Ik hou van je, meer dan ik je zeggen kan.
