Wat een bijzondere ontmoetingen...

En soms neemt de tijd, het leven het gewoon even van je over. Dan ben je nog bezig met een zeer been, een MRI, of wat dan ook en dan realiseer je je, dat er zoveel dingen zijn, die echt raken. En dat een been, wat ze beter kunnen maken, even lastig is, maar meer ook niet. Dus terug met de voetjes op aarde. En hoe ziet die aarde er dan uit haha... Welnu, de zon schijnt en wisselend is er een bui. De cabrio staat glanzend en wel klaar in de stalling, gepoetst, nieuwe banden, prachtige velgen, de kap gestoomd, en is klaar voor een mooie reis naar Frankrijk, Picardië...bekend om glooiende landschappen. Een oud hotel, een oud kasteel, typisch frans, met van die kamers, waarin je je jaren terug waant. Mooi, bijzonder en elegant. Maar vooralsnog zijn we nog niet zo ver. Ik zit nu thuis te werken, te bellen, te mailen en ga zo naar de uitvaart van de vader van een vriendin. Bijzonder, deze meneer is geboren in 1919, onvoorstelbaar, bijna 100 jaar. En dan aansluitend rijd ik naar Oosterhout, het yardenhuis van Brabant, om daar de winnaar van de publieksprijs van de Yarden Afscheidsprijs, het Luizterverhaal te mogen ontvangen. Een mooie avond wacht ons. Ik heb er zin in. Deze week was een week vol werk, diversiteit volop in de verschillende afspraken, ontmoetingen, maar wat mij met twee benen op aarde heeft gezet, was de ontmoetingen met lotgenoten rondom zelfdoding. En deze avond met ca. 30 mensen in Utrecht, was indrukwekkend, warm, intens en bijzonder. Een samenwerking met Humanitas en Yarden. En ik, ik was geraakt, door de liefde, de kracht, de verbinding. En ik realiseerde me, dat wij, ondanks het feit, dat we soms strijd voeren onderling, dat we het soms wel of niet eens zijn, over te maken keuzes, wij komen er wel. Want alles verbleekt, als je dit verdriet, deze onmacht ervaart en tegenkomt. En alles waar wij ons druk over maken, is dan eigenlijk zo klein. Dus weer is mijn pleidooi, let op elkaar, praat met elkaar, ook als het ingewikkeld is. Ook als je ziet, dat je medemens het moeilijk heeft. Hou elkaar vast, en nu, voor al die nabestaanden, zijn wij , als Vereniging Yarden er voor u. Wij kunnen u nu vasthouden, ook na dit grote verlies. Lieve mensen, ik ga afscheid nemen van een prachtig mens. Een mens aan wie ik mooie dierbare herinneringen heb, als meisje, omdat zijn dochter mijn vriendinnetje was, mijn eerste verliefdheid voor een vrouw zelfs, toen ik veertien was. Ik ga haar nu weer ontmoeten, en haar familie, ik ken haar broer, haar zus. Deze familie heeft veel indruk op mij gemaakt, omdat zij gerechten kookten (meneer was van Armeense afkomst) die ik niet kende, dus gerechten met paprika en aubergine heb ik hier leren eten. Ik koester deze mensen in mijn hart en ga nu naar hen toe. Meneer wordt begraven, op de begraafplaats van mijn ouders, dus ik ga hen ook even groeten. En zal dan in de auto - Afscheid van een vriend - van Clouseau draaien. Toepasselijke muziek als mooie mensen aan het einde van hun leven gekomen zijn. Dag!