En vandaag is zo'n zaterdagochtend, stil, Annemarie is met Teun naar de hondenschool. Een soort van eerste examen. Ik heb graszaad ingezaaid en de tuin lekker gesproeid, ben benieuwd. Want ook mijn gras is lelijk geworden, door die gekke natte wintermaanden. Mos, modder, rommel, nu maar zien wat er gaat gebeuren. De eerste keer alweer gemaaid, en voor dit moment best tevreden.
Zaterdagochtend dat was voor mij altijd langzaam samen wakker worden, kopje koffie, relaxed en dan beginnen aan een weekend zonder verplichtingen. En nu, met Teun zijn alle dagen anders. Even wennen, even schakelen, uitslapen, dat is er niet meer bij. Wakker worden en gelijk 'aan' staan. En ik, ik was me er niet bewust van, wat een impact een hondje heeft op je hele leven. En aan de andere kant, zie ik een beestje, dat blij is, als je thuis komt, dat lief is, en super trouw, dat je doet lachen (en soms huilen) en dat beestje, dat gedijt wel goed hier. Op kantoor een crime in mijn beleving, omdat hij druk is, onrustig soms ook. Maar voor dit moment kan het even niet anders. Het gaat beter, steeds beter...en ik geniet er nu wel van. Ik moest even wennen...maar ik moet altijd wel even wennen geloof ik. En ik ben in een fase in mijn leven aangekomen, dat ik heel graag zelf de regie wil hebben, de ruimte wil hebben en krijgen om de dingen te doen, op een manier die bij mij past. En nu, met een pup in huis, gaat er niks meer over mij of over jou, alles draait even om dit prachtige lieve beest. Teun.
En Teun doet me denken aan Bas. De Bas die nooit geboren is, de Bas die in mijn gedachten er uit zou zien, als het jongetje van de Calvé reclame, die op dat voetbalveld rent en dan scoort en zijn shirtje over zijn hoofd trekt en gekke bewegingen maakt. Mijn Bas. En mijn Bas is nooit gekomen. Door de keuzes die ik gemaakt heb, in mijn leven. En in al die keuzes zit een patroon. Want ik kies en laat dan soms mijn idealen, mijn eigen dromen gaan, voor de ander. Ik stap dus altijd eventjes op zij. Ik geef dan veel van mezelf, en zet mezelf aan de kant. En manier van zijn, die bij mij hoort. En ik denk, dat sommigen nu deze zinnen nog eens lezen en zich afvragen, is dit Anita van Loon? Ja dit is ook Anita van Loon. Maar dan die kwetsbare, raakbare Anita van Loon. Die Anita van Loon, kennen niet zoveel mensen. Ik heb liever zelf iets minder, dan dat degene van wie ik hou dit heeft. Ik geef mijn laatste euro aan jou. En als ik dan zelf even pas op de plaats moet maken, dan kan en doe ik dat. Gek, hoe dat stukje ook in mij zit. En zo was dat ook met mijn droom over Bas. Ik heb Bas laten gaan, ik heb het idee van een Basje van Loon losgelaten. En nog steeds als ik moeders zie met hun kinderen, dan voel ik een pijn, die me raakt. Een pijn van gemis. Ik had zo graag een Basje op de wereld gezet. En terwijl ik dit schrijf, rolt een traan me over de wangen. Zomaar, omdat die er ook zit, die traan. Omdat ik dit ook zo voel....en het mag er zijn. En wellicht overcompenseer ik dit alles, door lekker hard te werken, veel van mezelf in te zetten, voor iets anders, voor de mensen na mij. Omdat ik iets wil achterlaten, voor anderen. Welnu terug naar nu, vandaag 12 maart 2022.
De stilte is voelbaar. Ik ben stil, ik ben vaker stil dan ooit...in gedachten, over het leven, mijn leven. Over de mensen om me heen. Over alles wat er is en mag zijn. Gisteren een mooi gesprek met een vrouw van Joodse afkomst, beschadigd door het leven. En over wat de oorlog met haar pijn doen. Ongekend, wat oorlog doet. Ik denk aan mijn moeder en hoe zij haar bijdrage leverde aan mensen die niets meer hadden, en moesten vluchten. Prachtig. En ik denk dus ook aan mijn vader, die het mogelijk maakte, dat dit alles kon. Mensen met een groot hart. En als je dit leest, denk dan niet dat ik niet gelukkig ben. Want ik ben zielsgelukkig, meer dan gelukkig en gelukkiger dan ooit. Alleen in dit leven gebeuren vreselijke dingen, en die raken me meer, dan toen ik 20 was. Die raken me, omdat ik me realiseer dat er mensen zijn, die macht inzetten en daarmee zoveel kapot maken. Zoveel levens, gezinnen, families kapot maken. Ongekend. Dus deze zaterdagochtend een wat serieuzer bericht. En terwijl ik nadenk en terugdenk, denk ik aan die lieve meneer, die vriend van de Bosdrift is geworden, en de naam van zijn overleden moeder, op het bordje voor de wand 'Vrienden van de Bosdrift' wil laten plaatsen. Hij schonk ons een cederboom, en gisteren hebben we die cederboom geplant op de Bosdrift. Prachtig, uniek en geheel volgens plan van Leonard Springer, de ontwerper van deze prachtige plek. Dus zomaar loopt er een meneer je leven in, en geeft je een kado, uit dankbaarheid voor die mooie begraafplaats, die we nu hebben of die we nu nog mooier aan het maken zijn. 'Dank u wel meneer...'.
En terwijl de lucht wat lichter wordt, de Nespresso lekker smaakt, de krant voor me ligt, wens ik je een mooi weekend. De aanmeldingen voor de prachtige lezing van Geerteke van Lierop op zondag 27 maart a.s. op de Bosdrift, zie onze website www.uitvaartstichtinghilversum.nl druppelen binnen. Het wordt een prachtige middag, ik weet het zeker...dus wil je komen, geef je dan op via aanmelden@uitvaartstichtinghilversum.nl en haar verhaal zal je raken. Of aanraken...kom maar gewoon. Ik hoop dat je gaat wandelen, buiten gaat zijn, gaat dansen, gaat genieten, gaat liefhebben, gaat....vul maar in. Heb het leven lief....
Dag!
