Vanuit onze B&B zagen we de toren van champagnehuis Castellane in Epernay. Champagne drinken, proeven en prachtige grote en kleine kelders bezoeken. Wat een heerlijkheid, de auto vol laden, en als het ware met een gevulde rijdende schatkist weer terug naar het prachtige Nieuw-Vossemeer. En dan thuiskomen en je realiseren dat een prachtig mens hier in ons dorp overleden is. Je wist dat het zou komen, en toch als die kaart dan op je tafel staat, dan voel je een soort van leegte. Een mens, zo verbonden aan dit bijzondere huis. En wat doe je dan? Roos die met haar vriendinnen voor onze Teun had gezorgd was er nog. Dan open je een van je nieuwe flessen champagne en breng je een toost uit op het leven. En dan vier je het leven. Want op dit soort momenten, realiseer je je zo goed, hoe belangrijk het leven is. Hoe geweldig het is, dat je het leven mag leven. In gezondheid, in geluk, in liefde, in goed gezelschap, in alles. Dus vieren wij het leven. Ook omdat er in mijn nabijheid mensen zijn, die nu afscheid nemen van hun dierbare, mijn collega wiens vader zaterdag is overleden, na een lang ziekbed ook. En voor al die mensen breng ik een toost uit op het leven van hun dierbare. En gisteren kon dat nog heerlijk in de zon, buiten. Vanmorgen maaide ik het gras, heb ik graszaad ingezaaid en regende het, vanmorgen zag het leven er heel anders uit. Verdrietig bijna. De hemel huilt, omdat we afscheid moeten nemen van mooie mensen. En deze mensen dragen we bij ons, als ik hier de trap op loop naar boven, of door de tuin loop, dan denk ik aan deze man. Als ik zondag bij het afscheid ben van de vader van mijn collega in Hilversum, dan denk ik aan die andere man. Een vader, een opa, een echtgenoot. En bij ieder afscheid komt je eigen verdriet weer boven. En dan toost ik op het leven.
Vanmorgen las ik in de krant de rouwadvertenties, die lees ik altijd op zaterdagen. En dan lees je van die prachtige woorden, over mensen. Dan zeggen we het mooiste over iemand. En als ik dat lees, dan neem ik me altijd voor, om bij leven, al die dingen tegen mensen te zeggen. Dus ik zeg nu gewoon tegen mijn vriendinnetje - ik mis je heel erg - of - ik hou van jou - of - fijn je weer te zien, ik heb je gemist - en ik hoop dat iedereen dat doet. Zo zei ik nog niet zo heel lang geleden tegen de man die hier ooit woonde, - ik zal goed voor je tuin zorgen hoor - een gekke zin. Zomaar omdat hij kwam kijken en nu realiseer ik me, dat dit de laatste keer was. Hij nam afscheid van deze plek. En ik hoop dan maar, dat hij dacht dat het goed is, dat wij nu hier wonen. Gek, hoe ik mezelf een rol geef in iemands leven. Maar ik geloof er heilig in, dat het niet voor niets is, dat wij nu hier wonen. In dit prachtige huis vol liefde. Dat voel je, dat ervaar je, als je hier bent, dat dit een huis vol liefde is, en dat dit altijd zo is geweest. Het huis omarmde me toen ik het voor de eerste keer zag. En ik, nee wij, omarmden het huis en dat is nooit meer weggegaan. Gisteren toen we terug kwamen uit Epernay, toen was ik zo blij dat ik weer thuis was. En ik zei tegen Annemarie - dit huis voelt echt als mijn thuis -. Meer nog dan alle huizen hiervoor. Dit is mijn thuis. Niet zo ver weg van mijn geboortegrond, maar als ik hier rondloop, de krakende vloeren hoor, de oude deuren, soms wat afgebladderd, de mooie nu zo fleurige tuin, dan weet ik, ik ben thuisgekomen. Op mijn 60e ben ik hier weer thuisgekomen. Ik heb rondgereisd, op veel plekken gewoond, veel dingen gedaan, en ik ben thuisgekomen, thuis in Nieuw-Vossemeer.
