Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 31 augustus 2010

Zorgen om mijn vader.....

En vandaag kwam ik eigenlijk met een klap terug in de realiteit. Ik was al heel vroeg bij Yarden omdat we nieuwe kostuums gingen passen, van een prachtig merk, wordt vervolgd! Schitterende maatwerkkostuums, om trots op te zijn, net dat stuk wat Yarden zo uniek maakt...let maar op, ik hou jullie op de hoogte. En ergens rond half elf werd ik gebeld door mijn vader, maar toen hij belde, viel hij gelijk weg. Zijn telefoon is leeg. Ik via de centrale hem teruggebeld. En hij was zo verdrietig. Want hij heeft zo'n buikpijnt en de dokter was geweest...hij zei ook 'niet schrikken mijn kind' en toen begon hij te huilen, heel erg hard te huilen. Ondertussen kreeg ik een zuster aan de telefoon en vroeg wat er aan de hand was. Zij gaf aan dat de dokter mij zou terugbellen...en ik kreeg mijn vader weer terug. Ik legde hem uit dat het goed was, en dat ik de dokter zou bellen. En dat ik ervoor zou zorgen dat zijn telefoon opgeladen zou worden...want ook daar had hij zorgen over. Ondertussen moest ik weg, voor een intervisie van Coachboulevard, in Soesterberg. Eenmaal daar aangekomen de telefoon op stil gezet. En om vier uur weer aan. En toen stond daar de dokter op de voicemail...ik weer terugbellen (mijn telefoon leeg, hoe leuk kan het zijn :)). En morgen om vijf voor een ben ik met mijn vader bij de Samaritaan, om samen met hem (en Els want we ontmoeten haar daar) naar het ziekenhuis te gaan voor een scan. Het lijkt erop dat zijn aorta ernstig verwijd (schrijf ik dit zo goed??) is en dit, zo zegt mijn vriendinnetje Jannie, is ernstig, een lopende tijdbom. Maar meer zorgen heb ik nog omdat hij zo mager is, en niet meer wil eten...dus wat er ook uit gaat komen, het zal niet goed zijn. En mijn vader opereren is niet meer te doen, dat overleeft hij sowieso niet zegt de dokter...dus zomaar opeens is zijn situatie een heel stuk verslechterd. En morgen rijd ik naar Flakkee om bij hem te zijn. Want dit zijn de momenten dat ik bij hem wil en moet zijn, ongeacht wat er in mijn agenda staat...en vanavond toen ik thuis kwam, moest ik zomaar huilen...omdat ik zo bang ben hem te verliezen en eigenlijk ook zo goed weet dat dit moment heel nabij is...mijn lieve vadertje....jeetje wat hou ik van die man! Wordt vervolgd, morgen meld ik mij weer....Het enige mooie is, dat hij en Els een geweldig weekend hebben gehad in Zorghotel Veghel. Vanavond heb ik dit hotel gebeld om iedereen te bedanken voor de geweldige zorg. En heb ik de factuur betaald...hij was hier zo gelukkig samen met zijn Els!!!
Liefs, Anita

maandag 30 augustus 2010

citaat...

En deze kreeg ik afgelopen zaterdag van Berty 'de mooiste ontdekking die echte vrienden kunnen doen is dat ze elk apart kunnen groeien zonder uit elkaar te groeien'door E.Foley....
en vorige week kreeg ik deze van Manou 'The challenges in life are there not to break you, but to create you' door Norman Vincent Pale....
en zojuist zei iemand tegen me na een coachtraject 'ik heb veel aan je gehad...'en weet je hiermee kan deze week zomaar weer heel mooi beginnen! Halve bomen afgebroken, de wind die dingen kapot maakt, maar mensen maken alles weer heel...en dat is vooral wat me bijblijft, telkens weer!
Een fijne maandag, Anita

Wat een weekend....






Dit weekend stormde het, regende het en was het mooi weer. Alles kwam langs...en spannend was het wel, want hoe zou het gaan tijdens ons feestje. Ons feestje, het feest van Roos en mijzelf...13 jaar en 51 jaar...en op ons feestje kwam de band Zabumba optreden. De band van Mieneke, een vrouw die Arie en ik nog uit onze jeugd kennen...geweldig, zomaar ineens stond zij te swingen hier tijdens Voorschoten Jazz en afgelopen zaterdag stond ze weer te swingen, maar dan hier in onze tuin, of onze woonkamer...net hoe je het wil zien....geweldig! Het was een machtig mooie verjaardag, de foto's spreken voor zich. Hier bij dit stukje plaats ik er nog een paar...voor diegenen die er niet waren of konden zijn.
En zondag was, zo geleidelijk aan ontbijten, de alles opruimen...gesloopt was ik, mijn rug leek wel kapot...en mijn voornemen was om bij mijn tante Tanneke, die in Terneuzen in het ziekenhuis ligt, op bezoek te gaan! Arie en Noor bleven slapen en uiteindelijk was het zaterdagavond half vier ofzo geworden...geweldig! En het mooie is, ik ben bij tante Tanneke geweest, een auto vol met druifjes, tomaatjes en blikjes energy voor onderweg, maar ik was bij haar...en dat was zo mooi!~! En zoals mijn nicht al voorspeld had, geen zieke tante om te zien, maar wel een tante van 85 die kanker heeft, of weer kanker heeft gekregen! 12 jaar geleden had zij borstkanker en nu eenzelfde vorm als ik, en ook mijn tante zat dicht tegen een dwarslaesie aan, dus moet zij nu blijven liggen. En gaat zij de hele week met de ambulance naar Vlissingen om te worden bestraald. En dan komt er weer een scan, om te bezien wat de uitslag is. Dus zo gek kan het zijn...zaterdagavond swingen tot de politie in je tuin staat, en zondag naar mijn lieve tante toe...
En nu, kijk ik terug op een superfeest, met super leuke mensen, met mooie schoenen (zie foto's)en kijk ik terug op een fijn bezoekje aan tante Tanneke..en dank ik iedereen en alles voor dit geweldige feest en ik weet zeker dat Rosanne, mijn bonus-kind er net zo over denkt! Het was geweldig...en voor geinteresseerden www. zabumba.nl een top band...dus ga je trouwen, bereik je een mijlpaal...of zomaar omdat je leuke vrienden hebt en wilt feesten, nodig hen uit te komen spelen en nodig mij dan ook maar uit, ik hou er wel van! Nu weer aan de slag, het gewone serieuze leven ligt voor ons...dag, een fijne werkweek!
Liefs, Anita

Een feestje, of een feest????






En hier alvast wat impressies van een geweldig feest! Tussen de buiten door, swingend met een bruisende after-party in de keuken!!!! Tekst volgt, eerst wat beelden....

vrijdag 27 augustus 2010

Offertes en reacties.....

De afgelopen zomer heb ik samen met mijn vrienden, collega's Daphne, Monique en Henk prachtige oorspronkelijke authentieke offertes uitgebracht. Een hele grote, waarop we nog geen reactie hebben mogen ontvangen...spannend want dit zou vandaag gebeuren....en een kleinere. En die kleinere die hebben we niet binnengehaald, en dat is een beetje zuur...maar de opdrachtgever gaf aan, dat onze offerte oorspronkelijk, bijzonder en wel sprankelend is...maar te gewaagd voor de doelgroep
(15 ambtenaren)maar....het mooie is, dat zij daarbij aangaf, dat zij wel een workshop met ons willen organiseren, op basis van ons aanbod, voor het totale management van dit Ministerie...en dus is eigenlijk de uitkomst verrassend en bijzonder. En het mooie is dat wij gewaardeerd zijn en worden op onze authenticiteit...fantastisch toch!. Dus belde ik snel Daphne, want gisteren had ik gemeld dat wij de opdracht niet gekregen hadden...en zij was het meest teleurgesteld...en nu, nu zat zij te glimlachen en blij te zijn in de auto...en ik, ik ben simpelweg heel trots. Trots omdat ik vast heb gehouden aan wie ik ben en wat ik wil zijn en blijven, en trots omdat dit aansprekend genoeg is om voor een grote groep managers op hoog niveau iets mee te gaan doen...dus glimlach ik en geniet...
Vandaag was een dagje samen met Annemarie, naar de Sligro, boodschapjes doen, wat hippe mooie kleren gekocht, omdat ik morgen er wel leuk uit wil zien op mijn feestje...en lekker lunchen aan de Vliet samen...genieten! Nu het feestje voorbereiden en vanavond vroeg naar bed. Er komt een vriendinnetje slapen...ik ben zo benieuwd...en ook wel een beetje benieuwd of de zon voorzichtig wil schijnen morgen, zomaar voor ons...en voor jullie!
Dag, een fijne vrijdagavond...
Pa en Els genieten al, ze hebben net gebeld. Het zorghotel is fantastisch zo hoorde ik Els op mijn voicemail zeggen. En dat is nu net wat ik hen zo gun...wordt vervolgd!
Liefs, Anita

donderdag 26 augustus 2010

Mijn 51e verjaardag...en de hemel huilt een beetje....

Tja en dan ben je zomaar 51. En na een prachtig ontbijtje met prachtige en vooral liefdevolle cadeau's van mijn Annemarie, reed ik om half 8 richting Haarlem...de dag was mooi en teder begonnen...en onze 'tenten en zeilen in de tuin stonden vol van het water'...de hemel huilde, of de hemel pieste in zijn broek van het lachen, omdat ik met mijn hippe schoenen aan naar Yarden ging. Omdat ik een drukke dag voor de boeg had, met bezoek, overleg, en nog eens overleg, met een bezoek van de directie uit Almere. Omdat ik trots op mijn uitvaartcentrum trakteerde op gebak en fruit. Omdat ik gezond ben en 51 mag worden...maar onderweg las ik mijn mailtjes, terwijl ik in de file stond...en daar stond een bericht over tante Tanneke, kanker, een tumor in de rug, en opgenomen in het ziekenhuis...mijn lieve tante, de zus van mijn moeder..85 jaar en toen werd ik zo in en in verdrietig....Weet je, soms lijkt het leven zo oneerlijk...waarom moet dit nu, waarom moet iemand die 85 jaar is, dit nog allemaal meemaken...? En op dat moment dacht ik 'de hemel huilt gewoon een beetje met mij mee' omdat ik op mijn 51e verjaardag geconfronteerd wordt, met best wel veel verdriet. En ik dit verdriet in mij meedraag...en een manier probeer te vinden, om in het reine te komen met mijn vader en zijn verdriet. En nu, nu wil ik niets liever, dan heel snel naar mijn tante toe...en dus ga ik, zondagmiddag naar haar toe. In Terneuzen of all places, een verschrikkelijk eind weg, maar ach wat zie ik daar naar uit...en dus is mijn verjaardag een beetje dubbel. Want was mijn dag vol warme en intense indrukken, een mooie ontmoeting met mijn directeur, een prachtige dag met mijn team in Haarlem, en was de avond intensief met de twee meisjes, die kwamen voor mijn verjaardag en kreeg ik van Rosanne een prachtig tweeluik met de tekst - Love is in the air en omdat ik super veel van je hou - en van Florine een mooi boek van Remco Campert. Nu ben ik moe...intens moe, Annemarie is de hele dag in de weer geweest met wateroverlast, de keuken stond blank tot en met de besteklade, de pannenlade toe...continue was zij bezig met het weg laten lopen van ongekende hoeveelheden water, de afvoer raakte verstopt, kortom ellende.....dus mijn 51e verjaardag is nat, en loopt een beetje over...en dus kruipen wij zo in bed, met een glas champagne...om te vieren dat er een nieuw levensjaar voor me ligt. Ik heb er zin in...en dank iedereen voor alle mooie kaarten, smsjes, mails en liefdevolle aandacht. Ik voel me rijker dan een koning, en ben nu gewoon een beetje een verdrietige koning dan...morgen gaan Pa en Els naar het Zorghotel en ik hoop zo, dat het fijn is, dat hebben ze zo verdiend...we spreken elkaar weer. Morgen schijnt de zon...en ik ben moe en ga mijn harde werker hier, mijn lieve Annemarie lekker meenemen naar bed. Slaap lekker...Anita

dinsdag 24 augustus 2010

Drie mannen in een serre....de herenmiddag valt uiteen!

Wat een gekke titel he...maar zo toepasselijk. Want voor zondag 21 maart 2010(de dag dat mijn vader zijn eerste CVA kreeg, de dag van Annemarie's expositie...)kwamen er altijd drie heren op maandagmiddag bij elkaar in de serre van mijn ouderlijk huis. Mijn vader natuurlijk, oom Dirk en oom Koos. Drie mannen, ietwat varierend in leeftijd, zo is oom Koos de jongste, een kwieke charmante zeventiger, zo was mijn vader de levensgenieter van 80 jaar en zo was oom Dirk, een nog goed ogende man tweede helft 80. Deze drie mannen hebben veel gedeeld in hun leven en op deze 'herenmiddag' bespraken zij het leven, het leven op Flakkee en daarbuiten. Koffie, een glas wijn, een glas sap, het was er allemaal, maar het belangrijkste was, dat zij elkaar zagen! En toen op 21 maart kwam Pa van Loon in het ziekenhuis terecht, zijn eerste CVA. En wie kwamen daar aan zijn bed, zijn vrienden Dirk en Koos. En zo ook in Samaritaan, op een bepaalde manier, probeerden zij de 'herenmiddag' voort te zetten, niet op een vaste dag, maar toch met elkaar. De gesprekken verliepen wat anders, soms zakte Pa van Loon wat weg. Soms kwam er een heer, soms weer twee...en vorige week hoorde ik al dat het met oom Dirk wat minder ging. En gisteren is oom Dirk zomaar overleden...en donderdagavond probeert Els met de rolstoelbus Pa naar de condoleance van zijn vriend te transporteren. Samen met oom Koos...en van die drie mannen uit de serre, resten er ons nu nog maar twee...in een totaal andere hoedanigheid, blijven zij met elkaar verbonden. Voor eeuwig, in mijn, in elkaars geheugen, de 'herenmiddag'is niet meer.....oom Dirk leeft nu voort in mijn gedachten. Hoe blij hij was als we elkaar zagen, hij zoende je altijd boven op je mond, en ach, ik liet het maar zo, blij als ik was, om hem weer te zien. Annemarie en ik zijn bij hem op bezoek geweest in Vroonlande, toen Pa in het ziekenhuis lag. Hij huilde...en zei 'ik hou een plaatsje vrij hier voor je vader, zeg dat maar tegen hem...' en nu is hij er niet meer. Een trouwe vriend is van ons heengegaan. Dag oom Dirk...
En vandaag kreeg ik een mail van de andere vriend, oom Koos. Zo lief, voor mijn verjaardag...ik ben er zomaar een beetje stil van!
Anita

zondag 22 augustus 2010

Het weekend vieren!


Lieve mensen, het is zondagmiddag, en na wat te hebben gerommeld in de tuin, hoog tijd voor de weblog! Want wat kan er veel gebeuren in een week tijd...veel gewerkt, en een aantal mijlpalen bereikt! Veel aan het sparren geweest met Daphne en hoe lekker kan samenwerken dan weer zijn! Offertes af en ingediend, en echt dit is zo ongekend spannend...want wat staat er allemaal te gebeuren als een of twee, of een stukje hiervan doorgaat. Maar niet getreurd als het niet zo is, dan komen er weer nieuwe dingen, daar geloof ik heilig in! Een gesprek met de arts, wat confronterend en eerlijk was. Omdat alles wat ik voelde en eigenlijk diep van binnen al wist, nu benoemd is. Maar ook omdat ik nu zeker weet, dat het enige wat ik, wij nog kan/kunnen doen is, zorgen voor een stukje geluk in het leven van mijn vader. En natuurlijk realiseer ik me, dat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk. Maar ik zie ook, dat mijn vader het zelf niet meer kan. Hij heeft niet meer de kracht om er zelf nog voor te gaan. En zoals ik hem tijdens het ziekbed van mijn moeder heb beloofd, om in zijn laatste levensfase net zo goed voor hem te zorgen, als ik voor mijn moeder heb gedaan, doe ik dit nu. En dit betekent dat ik ga onderzoeken watvoor mogelijkheden er nog zijn, om zijn woon/leefsituatie wat te veraangenamen, zodat hij temidden van zijn eigen spulletjes, aangevuld met heel veel zorg, en therapie, en dagbehandeling, zijn leven kan voortzetten, voor zolang als dit nog duurt. En in deze levensfase, maak je geen plannen voor langere termijn, en plan je steeds maar voor een jaar, of halfjaar. We zien wel....
En gisterenavond was ik om tien over half acht weer thuis en heel erg moe. Want Pa en ik hebben een enorme tocht gemaakt door de Flakkeese polders, hij in de stoel en ik erachter...van ruim drie uur. Met een glaasje appelsap op een terras, weer een overwinning, want dit wil hij normaal gesproken niet. Dat mensen hem zien in zijn rolstoel, in zijn huidige staat van doen...en nadat ik uiteindelijk gedoucht heb, zijn Annemarie en ik vertrokken naar Haarlemmerliede, om daar te genieten van een heerlijk vrolijk feest! Joke, een van mijn medewerkers, mijn secretaresse noem ik haar ook wel, werd 50. En de familie van Joke, is een familie die danst, die geweldig danst en zo ook Joke, het swingde erop los. En er waren een aantal collega's, en zij swingden mee. Het was fijn en vrolijk, en eigenlijk wel een soort eer om daar zomaar te mogen zijn. Joke zei 'welkom in mijn leven, dit is mijn familie'. Lief he...en helaas kon Annemarie niet swingen, doordat zij haar kleine teentje heeft gekneusd, maar het was fijn en leuk.
En nu zit ik onder de pergoal, de poes ligt op onze nieuwe bank en An en ik hebben gewerkt in de tuin, heerlijk...het is rustig, en stil, ik ga zo even slapen onder de zonnebank en eigenlijk hoeft er niets. De krant gelezen...een kopje nespresso...en in de krant las ik een prachtig interview van Annemarie Postma en deze zin wil ik met jullie delen, want deze zin spreekt mij zo aan :
'Zo zie je maar, als je je pijn wegduwt, dan blijft hij branden. Maar als je er middenin gaat staan, verliest de pijn zijn overweldigende kracht. Ja, deze periode voelt als het grote thuiskomen.' En deze zin is wel kenmerkend voor mijn leven vind ik, of misschien wel voor veel levens. Afgelopen week zei ik tegen een collega 'ga er maar doorheen, want ook dit deel van jouw leven, hoort bij jou. En door jezelf ermee te confronteren, door te accepteren, dat dit bij jou hoort, kun je hier alleen maar sterker uitkomen.' En in een gesprek met een coachee deze week, (mijn nieuwe klant) gaf ik aan 'ik wil je helpen met pellen, al die lagen halen we eraf, zodat je uiteindelijk bij je kern zult belanden en weer verder kunt met je leven. Vanuit je kracht, vanuit jezelf, omdat je van jezelf gaat houden' en terwijl ik dit schrijf voel ik me zo enorm rijk...
En kijk me hier nu zitten, zomaar in onze prachtige binnentuin, Annemarie maakt het nog gezelliger, met mooie kussens en vooral met zichzelf...want zeg nu zelf, wat een mooi beeld, mijn liefste Annemarie, op onze nieuwe tuinbank....Kijk maar mee.
Liefs, een prachtige zondag gewenst.
Anita

zaterdag 21 augustus 2010

een hectische week!

De afgelopen week was hectisch, samen met mijn vrienden/collega's Daphne, Henk en Monique een offerte afgerond. En weet je er gebeurt dan iets met je, want met elkaar ben je meer dan goed in staat om een prachtig aanbod op het gebied van Leiderschap in elkaar te draaien...en de offerte is ingediend! Spannend donderdagavond was het klaar...de andere giga-offerte (waar deze week de beslissing over zal vallen) had op onderdelen nog een aanscherping nodig en dit is ook vrijdag weer de deur uitgegaan. Kortom druk en spannend. Een nieuw coachtraject individueel binnengekregen, tja en hoe dan wel...via iemands'hondenuitlaatservice, hoe gek kan het gaan. Een van mijn vrienden, daar heb ik ooit eens mee gesproken over zijn leven, zijn toekomst, zijn keuzes. En dit gezin maakt gebruik van een hondenuitlaatservice. En deze mevrouw heeft de uitwerking van mijn gesprekken terug gezien in dit gezin. En bij een andere klant van haar, geeft zij mijn naam door...hoe mooi kan het gaan! En na het kennismakingsgesprek heeft deze mevrouw 'ja' gezegd tegen een traject met mij. Maar ook een nieuwe coachee bij OCW! Top toch...en ondertussen loopt mijn werk bij bestaande opdrachtgevers gewoon nog wel wat maanden door...dus ja, deze week was een gekkenwerk, lange dagen, leuke dagen, veel gesprekken, veel werk...en gisterenmiddag stapte ik om half 1 in de auto in Haarlem op weg naar mijn vader. En overal was file, en ik had het gevoel alsof ik vakantie had...de radio aan, met Armin van Buuren, ik vind zijn muziek geweldig, lekker die dreun, heerlijk ik zit dan soms te dansen achter stuur (ja wel een beetje moeilijk). En in het verpleeghuis een serieus gesprek gehad met de verpleeghuisarts en Pa. En de uitkomst is wel heel erg ernstig. Dit is het...hij zal nooit meer zelfstandig kunnen lopen, zitten, naar het toilet gaan, onder de douche. Of zelfs nooit meer kunnen staan..en ook geestelijk gaat hij achteruit, doordat zijn wereldje zo klein is geworden, maar ook door de twee CVA's. Concentratieverlies, alertheid, het is allemaal een stuk minder geworden. En tijdens dit gesprek en ook daarna, was mijn vader erg verdrietig, en moest hij veel huilen...en tijdens ons gesprek, vroeg hij mij of het niet beter zou zijn geweest als hij dood zou zijn gegaan...Tja, en wat moet je dan zeggen tegen je vader...het deed zoveel zeer om hem dit te horen zeggen. Ik zei 'nee Pap, daar hoef je niet over na te denken, want je bent niet door...en je bent nu al zoveel beter, dan toen je hier in april kwam, laten we maar kijken wat nog wel tot de mogelijkheden behoort, terwijl we weten dat je niets meer zelfstandig zult kunnen...en Pap, ik ben blij dat je niet dood bent gegaan....' en in stilte liep ik verder, met mijn vader in de rolstoel, op weg naar de geitjes....
En wat gaan we nu doen, we gaan op zoek naar een betere woonsituatie voor hem, met veel extra hulp, zodat hij wat meer privacy krijgt, zijn eigen spulletjes om hem heen, en zodanig dat hij op emotioneel gebied, psychisch, wat gelukkiger kan worden...want dat is nu, wat wij nog kunnen doen voor hem. Zorgen voor een vorm van veiligheid, een klein beetje geluk...dus ik ga aan de slag. In samenspraak met de verpleeghuisarts...wordt vervolgd!~
Annemarie en ik gaan zo weer weg, op naar mijn vader, hij heeft mazzel vindt hij, want ik kom deze keer zomaar twee keer, vrijdag en zaterdag en eigenlijk drie keer mazzel, want ik neem Annemarie mee....mooi he...Fijne zaterdag! Vanavond een feestje, een dame van mijn werk die 50 wordt...leuk, even gezellig en morgen...eerst heel lang uitslapen en dan zomaar helemaal niks...kus! Van een 50-jarige Aniet, nog even dan....

woensdag 18 augustus 2010

Dunea...

nog eventjes een rustig en mooi plaatje uit Belgie...

Vanmorgen begin ik bij Dunea, het Duinwaterleidingbedrijf in Zuid-Holland, een voorbespreking voor een lezing over Personal Empowerment ergens in september...en ondertussen is mijn offerte, die vrijdag ingeleverd mag worden, klaar, af, en prachtig...veel gewerkt in deze dagen, maar zo intensief en mooi...dus simpelweg genieten. Nu, na een nacht vol kramp (ik moet weer fietsen, dan heb ik het helemaal niet) eventjes op kantoor, met een lekker kopje koffie en een boterham...en de spreuk voor vandaag is :
'als je altijd de juiste toon vindt, is het hele leven muziek'
En daarmee wens ik jullie een mooie positieve dag toe!
Liefs Anita

dinsdag 17 augustus 2010

Goedemorgen....

En gisterenavond en vannacht hebben we heerlijk geslapen, voor een keertje geen liedjes gezongen, maar gewoon in een heerlijk opgemaakt bed een hele nacht doorgetrokken, en ach wat heerlijk...nu, naar De Bank! Een leuke en mooi gevulde dag ligt voor me....en de dag lacht me tegemoet. Een dagje met die mooie tank van Annemarie, kortom....genieten...liefs, Anita
Gisteren was energiek, gesprekken vol emotie...werkelijk mooi om dit te mogen beleven...maar wel vermoeiend en soms ook pijnlijk om mee te maken...zo was mijn gesprek met nabestaanden gisterenavond intensief...maar ook weer bijna helend....en steeds weer voelt het goed, dat ik bij Yarden rondloop....

maandag 16 augustus 2010

'En het werd zomer....' van Rob de Nijs

En dit liedje zong Annemarie zomaar midden in de nacht....want we waren klaar wakker, zo rond een uur vannacht...en ik, ik ben dat nog, een beetje vrolijk klaarwakker, ken je dat...dan fietst er van alles door je heen, en ondertussen lag ik te luisteren naar de regen...dus waar die zomer nu vandaan komt, weet ik ook niet. En als je wakker ligt, dan denk je aan werk, aan mensen, aan Jan die morgen weer een chemo krijgt. En zomaar eventjes terug in de tijd, aan mijn eigen chemo's...en aan Rosanne, en het feit dat zij naar de middelbare school gaat. En aan mijn vader...ach en ja, ook aan mijn moeder. Want gisteren waren we met Emmy en Reynaud, zomaar een spontaan bedachte actie om elkaar te ontmoeten, toen wij in Scheveningen waren met de meisjes, en oh wat was het weer leuk! En toen Emmy mij zo vasthield, moest ik eventjes zomaar denken aan mijn moeder...en hoe erg je een moeder steeds weer kunt missen. Of je nu bijna 51 bent, of jonger...ingewikkeld blijft. Ik moest ook denken aan het thema welzijn....een thema wat speelt in mijn hoofd als ik denk aan mijn werk bij Yarden, welzijn hoort wel bij de dood vind ik...een gekke verbinding, dat realiseer ik me...maar juist omdat we zo bezig zijn met de dood, vind ik dat ik als regiomanager mijn medewerkers moet sturen op hun welbevinden, op een thema als gezondheid en gezond leven...niet in het extreme, maar toch...en dan kom ik ook bij mijzelf terecht. Want mijn voornemen is om niet weer mezelf onder te dompelen in werk en ongekend lange dagen bezig zijn, maar welzijn is ook met Annemarie samen vroeg naar bed en lekker lezen, of samen scrabble spelen, heerlijk, dat hebben we de afgelopen week weer gedaan...welzijn is ook fietsen en buiten wandelen, met een dikke jas weer aan straks, en welzijn is ook zomaar eventjes niets hoeven...dus daar gaan we maar voor. En dus is welzijn nu, gewoon weer lekker in bed stappen...
Dag, ik hoop dat jullie een beetje slapen allemaal. Succes en sterkte voor morgen (Jan en Jantje!!!)Liefs, Aniet

zondag 15 augustus 2010

Moederschap....stiefmoeder zijn of heet dat nu bonusmama....


Zomaar een zomerse foto uit Lefkas...gewoon eventjes lekker!
Moederschap, een thema wat ik al jaren met me mee draag. Zo wilde ik op mijn 28e moeder worden, alleenstaand moeder, omdat ik wist dat ik de combinatie met een man niet zo erg aantrekkelijk vond. En zou ik toen moeder zijn geworden, waarbij ik automatisch uitging van het feit dat ik een zoon zou krijgen, dan zou ik mijn leven lang zijn opgetrokken met mijn 'Bas'. Ik vind 'Bas van Loon' namelijk wel leuk...en door de dochter van mijn toenmalige vriendin, die drie zoons had, wist ik al heel goed hoe ik hem zou aankleden en hoe hij een leuk hip joch zou zijn....Maar juist doordat mijn toenmalige vriendin al drie grote kinderen had, en zelfs al kleinkinderen kreeg, heb ik besloten mijn Bas maar te laten voor wat hij was,een droom, een stille wens. Soms kwam Bas weer bij me boven en wenste ik in stilte nog steeds dat eigen kind. Terwijl ik er aan de andere kant weer vrede mee heb. Nu, met weer een partner met kinderen, Annemarie, ben ik zomaar weer een beetje moeder geworden. En merk ik aan mijzelf hoezeer ik geniet van een smsje of een knuffel,of een vraag 'hoe laat moet ik thuis zijn' en steeds meer merk ik dat ik 'mijn kinderen' die ruimte wil geven, die ik zelf heb mogen hebben in mijn jeugd. Mijn jeugd stond garant voor openheid, eerlijkheid, gezelligheid, vriendjes die mee mochten op vakantie, slapen met elkaar, feestjes bouwen en je eigen verantwoordelijkheid leren kennen. En ik merk als stiefmama, of als bonusmama zoals Roos me af en toe noemt, dat ik hetzelfde doe met de kinderen van Annemarie. En zo was ik deze vakantie gewoon een beetje mama, alleen merk ik tot mijn schande, dat een aantal taken die horen bij die mama-schap ik schroomlijk verwaarloos. En dat is wassen en strijken en zorgen voor...want dat is weer het leuke van twee vrouwen samen, dat deel pakt Annemarie eigenlijk als vanzelf op. Maar gisteren toen ik naar mijn vader reed, realiseerde ik me dat dat andere stuk een heel onaantrekkelijke bijna dagtaak is. Dus is het niet meer dan normaal dat ik heel hard werk buiten de deur, want als ik zie wat Annemarie hier allemaal doet, dan is dat meer dan een dagtaak. En daarbij doet zij ook nog allemaal 'niet mama-achtige dingen' als klussen, de cv-ketel vullen met water, reparaties in en rondom het huis...en dit zijn, als we kijken naar de oorspronkelijke gezinssamenstelling toch 'papa-dingen'en al deze dingen doet mijn Annemarie ook! Dus volgens mij heb ik gewoon mazzel en doe ik de mooie dingen als bonusmama, en mag ik werken op een manier die bij mij hoort, en ook nog bij organisaties die ik erg leuk vind...kortom, ik ben dan wel niet de moeder van Bas van Loon, maar mijn rol als bonusmoeder heb ik steeds naar behoren vervuld geloof ik....En terwijl ik dit schrijf voel ik me zomaar weer een heel gelukkig mens.
Gisteren had ik met mijn vader een prachtige dag samen. Zo waren wij op bezoek bij Jan en Jantje, Jan krijgt morgen zijn tweede chemo...hij moet zo keihard knokken voor zijn leven, en de band die wij met elkaar hebben, is een band voor het leven. En zo was het heel mooi en bijzonder, dat wij gisterenmiddag samen, Pa en ik, bij hen op bezoek waren. Het was zoals Jantje zei 'een prachtige middag', intens, betrokken en echt. Zo echt kan een vriendschap zijn! En daarna reed ik met de rolstoel terug door Middelharnis en toen zag een oude vriendin van mijn ouders ons, mevrouw Vis van Heemst en zij haalde haar auto van de oprit en hup daar ging ik met Pa door de garage naar binnen en toen we daar in de woonkamer zaten, kwamen de herinneringen en moest Pa huilen...want deze mensen hebben ook een belangrijke rol gespeeld in ons leven. De man van deze mevrouw, kwam iedere zondag bij mijn moeder op bezoek, tijdens haar laatste levensmaanden, Willem en ma hadden een bijzonder contact. Hij gaf mijn moeder ooit een mooie zwarte wandelstok met zilveren knop en deze stok heb ik nog bewaard, toen ik de boerderij aan het opruimen was...wat gek he...en opeens zaten Pa en ik daar in de woonkamer. En toen wij vlak voor het avondeten terugkwamen, dachten de zusters dat Pa een weekend weg was, zo lang waren we weggeweest, heerlijk, hij heeft genoten...en ik met hem. Wat is er mooier dan zomaar samen zijn, dan zomaar wat praten, wat delen met elkaar en genieten, gewoonweg de situatie accepteren zoals deze nu is, maar proberen er wat lichtpuntjes aan te geven...want veranderen, hoe graag ik het ook zou willen, kan ik het niet...
En nu zit ik hier, zomaar te genieten van een heerlijke kop nespresso, in de wetenschap dat Arie en Noor bij Pa zijn of naar hem toe gaan vandaag, en heb ik zomaar eventjes vrij...nadenken over mijn offerte, die vrijdag klaar moet zijn.....spannend, het werkzame leven wacht weer op me. Ik ben er klaar voor, de tweede helft van 2010 is ingezet, en tot nu toe is 2010 mooi, intensief en heftig...maar als ik denk aan mijn 'broer Jan' dan knok ik in stilte met hem mee...en terwijl ik dit schrijf, loopt er een traan over mijn wang...want soms ben zelfs ik, de grote optimist, een beetje bang voor alles wat voor ons ligt....dag, liefs, Anita

vrijdag 13 augustus 2010

Weer thuis en nu met inhoud....

En vanmiddag waren we thuis, een beetje moe, want het is een heel gedoe zo'n huisje uitruimen, en voordat vier meisjes, die het laat hebben gemaakt, wakker zijn en aktief, ben je zomaar een paar uur verder. En thuis heerlijk even onder de zonnebank en toen ben ik al mijn boeken op alfabet in de kast gaan zetten. Heerlijk klusje, wat al geruime tijd op mij aan het wachten was...waardoor de zolder nu mooi en klaar is, een lekker plekje om zomaar eens eventjes te zijn nu...mooi, licht en fris.
En thuis zijn is eigenlijk wel weer heerlijk. Wat afspraken gemaakt, een beetje rommelen zo hier en daar, wat betalingen verricht, kortom gewoon weer net als anders...de meisjes houden zich heel rustig, zijn lekker lui en moe, van een heerlijke week met elkaar. Iedereen heeft volop genoten, en de sfeer was meer dan goed, er werden vrienden gemaakt en de dagen schoven wat op, we begonnen wat later en eindigden wat later, ik voerde de zwanen, de eenden, en gisterenavond zagen Annemarie en ik een kip midden op het pad zitten, hij leek wel ziek...hij zat daar maar en opeens kwamen er allemaal kuikenkopjes uit zijn verenpracht en toen ik dichterbij kwam, hobbelden er vijf kuikentjes de weg op en de kip erachter aan...gelukkig zochten ze toen een ander onderkomen en niet midden op het pad. Ergens in het bos...ook waren er eekhoorntjes, en dit was zomaar genieten...heerlijk!
Dag, een fijn weekend, morgen weer lekker naar mijn vader toe...
Liefs, Anita

Weer thuis....

woensdag 11 augustus 2010

Hoe heerlijk simpel kan het leven zijn....


En vandaag was een rustig dagje, na een giga gekke nacht, want met vier puberende meisjes in huis, is het leven soms wel een feest...en de opdracht was, kom maar thuis wanneer je denkt dat het goed is, welnu...dat is een spektakel, want ze kwamen wel redelijk op tijd thuis, maar voordat vier dolle gekke, leuke lieve meiden dan slapen (en wij dus ook) is het zomaar nacht, diep in de nacht. Gelukkig brengt de bakker ons ontbijt en een krantje en dus ontbijten wij op een tijd, waarop de gemiddelde Nederlander luncht, dan gebeurt er hier van alles, van douchen, tot chillen, van lachen, harde muziek, tot gewoon simpelweg wat werken, wat businesscases nakijken...en als ik daar mee klaar ben, gaan Annemarie en ik op pad. Lekker een stuk fietsen, en vanmiddag om half vijf hadden we afgesproken te gaan waterfietsen met de dames...en dat is ook weer een avontuur, Annemarie en ik op onze eigen waterfiets, de meiden op hun fiets, met zijn vieren, ze springen er vanaf, ze eten, ze drinken en ze chillen gewoon weer verder. Heerlijk...het leven is zo simpel, zo eenvoudig. Een potje scrabble, zomaar genieten met elkaar, een flesje Sancerre...en samenzijn...en voor het eerst in ons leven samen heb ik een keertje gewonnen van Annemarie, maar wat is nu winnen, het gaat om het samenzijn toch...dit is een lekker weekje. Ondertussen mail ik wat heen en weer met deze en gene, en werk ik aan mijn offerte...spannend eigenlijk, maar het voelt als ontspannen en dat is het mooiste, een prachtige reactie van een van mijn nieuwe collega's Jolanda, geweldig is dit...ik heb zomaar een heel geweldig leuk team aan collega's gekregen, door het hele land heen, in Friesland, Groningen, Gelderland, Zwolle, Lelystad, Alkmaar, Utrecht, kortom overal zitten mensen met wie ik samen mag werken, wat ben ik eigenlijk een mazzelaar he...
Liefs, Anita het is leuk!

maandag 9 augustus 2010

Een korte broek en af en toe een trui....

Zo en dan nu even een berichtje, terwijl ik nog steeds op dat mooie rustige plekje zit, met uitzicht op het meer, hoor ik achter mij ongeveer oorlogsgeluiden, omdat de dames een hele spannende film kijken met elkaar. En zo vergaat het ons hier, gezellig, samenzijn, bowlen, fietsen, eten met elkaar, we koken wat, vanavond staat het zwembad op de agenda, en wat vroeger naar bed. Want vakantie zijn is ook uitrusten en met elkaar een balans zien te vinden. En eigenlijk gaat dat heel goed...we vinden elkaar wel lijkt het zo...Het weer is wisselend en Annemarie en ik we maken dagelijks een mooie tocht op de fiets, de Belgische Kempen zijn mooi, met mooie fietsknooppunten, leuk om door de maisvelden te fietsen. Een eekhoorntje, een haasje, een boze zwaan, het hoort er allemaal bij...heerlijk, we genieten....zo simpel kan het leven zijn! Lieve groet, Anita

vrijdag 6 augustus 2010

Uitzicht op een meertje....

En daar zit ik dan, tussen de bomen, met uitzicht op een meertje, lekker buiten te werken...Roos en Niek zijn het park aan het verkennen, Annemarie haalt Floor en Johanna van de trein, en ik heb de spullen uitgepakt en zit nu lkeer met een flesje water zomaar even te chillen...vrijdagmiddag aan het water, een leuk en vooral gezellig huisje, met sauna, bubbelbad voor de meisjes, twee badkamers, heerlijk...lekker de ruimte voor je eigen stukje en toch gezellig met elkaar....
Een auto die bijna niet voller kan...kortom, tijd voor het gezin. Tussendoor nog een beetje werken, het kan bijna niet anders met al die businesscases, en morgen lekker naar mijn papa...Straks fietsen huren voor het gezin, gezellig...ik heb er zin in!
De afgelopen twee weken heb ik weer enorm hard gewerkt, overal eigenlijk, op kantoor, thuis, bij Yarden, bij MoneYou, afspraken gemaakt. En gisterenmiddag mocht ik na een lange rit richting Geldermalsen, rondrijden met mijn collega's in mooie gerestaureerde lelijke eenden, de 2CV, net zoals ik deze vroeger zelf had. Rijdend door de Betuwe, ik achter het stuur, een wandeling door Tiel, bezoek aan een boerenwinkel, waar we lekker kersen meegenomen hebben, een soort groepsopdracht gedaan, die onze eend, genaamd de HotShot gewonnen heeft...de prijs een schitterend badeendje. Heerlijk was het, zomaar even ontspannen, ja dat is ook Yarden, oog en oor en aandacht voor de mens achter de medewerker! Vanaf 16 augustus gaan we weer volop aan de slag, en gaan we alle mooie plannen realiseren! Vannacht was er eventjes paniek, want heel Haarlem had een stroomstoring, en dat heeft nogal een impact op ons Uitvaartcentrum. Maar mijn mensen hebben hier fantastisch aan meegewerkt en gedaan wat ze konden om de dienstverlening mogelijk te blijven maken...alleen is dit wel heftig. Want stroom is onontbeerlijk in onze business....
Er komt een witte zwaan voorbij, we hebben als het ware een heel klein stukje strand hier voor ons huisje, leuk is dat....ook staat hier een buitenbarbeque, kortom er gaat hier van alles gebeuren denk ik zomaar....ik hou jullie op de hoogte!
Veel liefs, en duimen maar dat de zon blijft schijnen, dat het droog is en blijft, dan wordt het genieten in optima forma!!!
Dag, Anita

zondag 1 augustus 2010

Augustus is begonnen.....

En zomaar, hoe snel gaat de tijd, is het zondag 1 augustus. De zon doet niet zo goed zijn best vandaag, maar wij, wij genieten, in korte broek, met wat vervellende benen (gek woord he...vervellen)doen wij onze dingetjes. Een dagje vrij, of bijna vrij, wat businesscases nakijken, wat rommelen in huis. Straks komen Jannie en Joost lekker eten, gezellig...gisteren was onze 'vaderdag', eerst naar Pa Smitshuysen, en genieten van zijn supersonische tv, met alle technische hoogstandjes die je maar bedenken kunt, modern als het gaat om de technologie, om beeld en geluid...en daarna naar (en een groter contrast is er bijna niet) mijn vader. Een tafel opgeschoven in de Samaritaan, wat zegt, dat hij aktiever is, en meer aktiviteiten nodig heeft voor zijn ontwikkeling, een stap voorwaarts. We zijn er bij lange na nog niet, want een tafel opschuiven kost zo'n drie maanden schat ik in, en op deze kamer is nog een tafel, dus hier zit hij nog zeker een half jaar. Ik wil niet oneerbiedig zijn, maar dit is wel onze realiteit. Hij doet zijn best, is opgewekter en als hij zegt ik heb twee stapjes gezet, dan is dat met veel hulp en ondersteuning, maar nuchter als ik ben, realiseer ik me dan, dat Vroonlande zomaar nog ver weg is. Want dan, met een vorm van zelfstandigheid, moet je meer stappen kunnen zetten, een toiletbezoek zelfstandig kunnen doen, en zelf een deur kunnen opendoen. Dus ook al willen we dit graag, en 'smoelt' dit beter, want natuurlijk zie ik hem liever daar dan waar hij nu is, we (en dat is de familie, de mensen om hem heen) moeten wel realistisch zijn en blijven. En ik betrap mezelf er ook op. Ik roep dan, het gaat best wel al goed met mijn vader. Maar best wel al goed, is nog niet zelfstandig of met enige hulp kunnen wonen in Vroonlande. Maar de tijd zal ons helpen en zijn inzet ook. Zodra mijn broertje terug is, gaan hij en ik eens met Pa in gesprek en met instanties om te bezien wat realistisch is. En nu zie ik, dat hij lacht en een vorm van contact krijgt met andere bewoners, met mensen om hem heen. Dat hij aanspraak heeft....en dat hij stapje voor stapje vooruit gaat. Ingewikkeld, en meer nog dan ingewikkeld, vind ik de druk van anderen. Mensen die het allemaal wel beter weten dan ik...maar lieve mensen, dank jullie wel voor al dit medeleven, geloof me, ik, Arie en ik, wij hebben een ding voor ogen. Een rustige realistische benadering naar mijn vader toe. Een benadering, een levensvorm die past bij de realiteit waar wij vandaag mee te maken hebben. Voor alles en iedereen goed. Zodat een ieder het vol kan houden, zijn vriendin Els, zijn vrienden, zijn kinderen, al die lieverds om hem heen, die allemaal zielsveel van hem houden. En het gaat er nu niet om, of wij dit willen, het gaat om mijn vader en om wat hij nodig heeft. En dat is therapie en veel zorg, hij kan nog niet zoveel...wel kan hij steeds meer, en dus zal tijd onze redder zijn...zo het is eruit. Ik ga morgen de dokter bellen voor een gesprek. Het komt goed. Gisteren was het gezellig, Annemarie en ik waren er. We hebben gewandeld, gegeten, journaal gekeken, gepraat met hem en andere bewoners in de woonkamer. Hij had het naar zijn zin gehad. En lastig vind ik altijd hem alleen achterlaten, maar ook weet je gelukkig dat hij niet alleen is. Toen ik wegging, was mevrouw Groen er nog en zij stelt mij dan gerust. En hij was moe, van alles weer, van onze grapjes, van ons samenzijn, hand en hand zit ik dan met mijn vader, en ik, ik ben als een kind zo blij, met hem, met wat er nu nog is en zijn mag....daarna nog even langs bij mijn tante. Want weet je, als je een tante hebt, die ook zo intens betrokken is bij mijn vader, haar broer, maar die ondertussen een bloeddruk heeft die echt veel en veel te hoog is, dan moet je die ook een beetje in de gaten houden. Wij als 'van Lonen' kunnen redelijk eigenwijs zijn, en eigenzinnig bijna...en we weten niet van ophouden en in dat opzicht lijk ik wel op mijn tante. Volgens mij gaat zij door, tot ze er zo ongeveer bij neervalt...en ik hoop dat dat nog even weg is...een familie wordt door de tijd zomaar kleiner en kleiner, mensen vallen weg...en vandaag de dag, realiseer ik me dat..meer dan anders. En dus denk ik aan tante Tanneke en oom Wim, die ik mis, de familie van mijn moeders kant. Nicht Anne, mijn fietsmaatje, met wie ik de grenzen heb overschreden, al trappend door de prachtige polders in Zeeuws Vlaanderen...en dus wil ik ook daar naar toe...maar tijd is een factor die schaars is geworden in mijn leven...dus ga ik nu even genieten, van mijn tijd met mijn liefste, met Annemarie...
Dikke kus, mooie zondag....Aniet