Hoe tegenstrijdig kan ons leven zijn....

Lieve mensen, en terwijl Nederland, althans in ieder geval Wassenaar prachtig wit gekleurd is, de sneeuwvlokken vallen en blijven liggen, schrijf ik jullie, terwijl ik zonet een aantal mensen, een lange kaart heb gestuurd. Een kaart, omdat het leven me steeds weer laat zien, dat het belangrijk is, bij leven te zeggen wat je te zeggen hebt. Een soort van verdrietig gevoel zit in mij, omdat er weer iemand, die een onderdeel uitmaakt van je mooie dagelijkse bestaan, zomaar is overleden. En altijd weer, neem ik me voor, om dingen anders te gaan doen. Om mensen te zeggen, hoe belangrijk ze voor me zijn. Om gewoon mensen te bedanken, voor hun woord, hun aandacht, hun liefde, hun zijn in mijn mooie en oh zo rijke bestaan. Dus bij deze - dit woord is voor al die mensen, die zelf heel goed weten wat zij voor mij betekenen, en waar ik dit niet zomaar tegen zeg. Soms ook die collega, die zomaar me omhelst op de gang, of gewoon even 'hallo' komt zeggen. En terwijl ik dit schrijf, komt er via Linkedin, zomaar een bericht van iemand, een prachtig mens, Rinus, binnen. Ik hem heb ontmoet, op een moeilijk moment in mijn leven. Ik was net voor mijzelf begonnen, na mijn ziekte met een leergang Servant Leadership. En deze man, voor mij eigenlijk een onbekende, heeft mij op dat moment financieel geholpen, uit vertrouwen, uit liefde voor zijn medemens. En nu heb ik hem gezegd, dat ik het fijn zou vinden, hem weer eens te ontmoeten. Hoe mooi, hij reageert en dit maakt me blij. Het zijn de kleine dingen die het doen, toch... Vrijdagvond hebben wij als team Verenigingszaken waardig afscheid genomen, samen met ons oude en nieuwe Hoofdbestuur van de Vereniging, met de voltallige directie van Yarden, met de voorzitter van de RvC en de voorzitter van de Stichting, van vier leden van het hoofdbestuur. Prachtige live muziek, Nuevo Nocturna, en de ambiance was schitterend, Mariënhof in Amersfoort. Een prachtige locatie, voormalig klooster, weeshuis, culinair museum en sterrenrestaurant van Jon Sistermans, en nu een schitterende locatie, om samen geweldig te dineren, mooie wijnen te drinken in de wijnkelder. Een prachtige avond, vol respect en dank voor diegenen die deel uitgemaakt hebben van ons hoofdbestuur van Vereniging Yarden. En gek, terwijl ik daar stond te speechen, en vol vreugde aan het praten was over mijn geliefde merk Mercedes Benz, was er dichtbij iemand overleden. Ad, een geweldig mens, Annemarie kende hem nog van vroeger en wij kenden Ad en zijn partner Susan, van de live muziek bij Mila, waar Ad samen met een vriend, eens per maand op zondagmiddag geweldig fijn muziek maakte, jazz speelde. Wij waren altijd van de partij, en altijd was daar die omhelzing, die zoen van Ad. En zomaar is dit prachtige mens op 60 jarige leeftijd overleden. En hoe tegenstrijdig is het leven, op het moment dat ik dit hoorde, stond ik op het punt om naar AHOY te gaan met Mas. Om samen te gaan kijken of Rico Verhoeven in staat was zijn wereldtitel kickboksen te verdedigen. En temidden van dit tumult, dit geweldige spektakel in AHOY, zat ik met mijn gedachten af en toe bij Ad. Gek, hoe iemand die je niet van heel nabij kent, maar met wie je wel een mooi contact hebt, als je elkaar ziet, zo dichtbij kan voelen. En terwijl in AHOY het dak eraf ging, door de geweldige wedstrijd, tussen Verhoeven en Saddik, terwijl AHOY twee kampen kende die tegen elkaar op schreeuwden, is er aan de andere kant, een ongekend gemis om je geliefde, om iemand van wie je houdt. Bizar, het voelt zo dubbel. En toen ik vannacht om half twee ofzo thuis kwam, voelde ik een soort van roes van opwinding over de ervaring in AHOY, en tegelijkertijd een gevoel van weemoed om dit verlies. Het effect van dit alles is weer, dat ik ben gaan schrijven. Brieven, kaarten, persoonlijke berichten, aan mensen van wie ik hou. Waarom, omdat we dit niet zo vaak doen. We zeggen niet zo vaak, hoe blij we zijn met elkaar. En vrijdagavond kreeg ik terwijl ik stond te speechen, een app van iemand, die aangaf dat ze me een mooi mens vond. En weet je, nu, juist nu, waardeer ik dit gebaar zo geweldig. Want wat ziet de wereld er mooi uit, als je af en toe eens tegen elkaar zegt, wat je echt te zeggen hebt. Dus dank je wel Mas voor alles, voor gisterenavond. Top! Ik glimlach, omdat Mas gisteren genoot van mijn enthousiasme, mijn bijna analyse van de wedstrijden. Haha, ik heb zulke gekke eigenschappen realiseer ik me nu. Ik hou van al die verschillende dingen bij elkaar. Ik hou van mijn werk, mooie diepgaande gesprekken over de dood. Ik hou van geweldig lekkere glazen wijn drinken, met vrienden en vriendinnen. Ik hou van boksen, van Mercedes Benz, van Spa Henriette, van Annemarie, en van zoveel mensen. Ieder op zijn of haar eigen wijze. En ik hou ook heel erg van de sneeuw, maar niet van er doorheen rijden. Dus dat wordt nog een leuk ding de komende periode. Daar ga ik weer, brrr...ik ben niet zo'n held merk ik. En weet je die Rico he...die kreeg een pak slaag zeg in de eerste ronde, tweede nog wel, toen kwam hij toch terug, zijn doorzettingsvermogen, zijn fysieke kracht, ongekend, wat ging hij ervoor. En jawel, in de vijfde ronde tikte hij zijn enorme tegenstander, met die geweldige mokerslagen (en die had Rico wel gevoeld hoor die eerste ronde) zo knock out. Super toch. Ik ben zo trots op die jongen! Ik vond het samenzijn met allemaal boksliefhebbers, ruim 12 duizend, in AHOY ook bijzonder. Heel verschillende mensen samen bij elkaar. Als je het hebt over diversiteit, organiseer een bokswedstrijd en de wereld komt samen, zonder geweld. Er werd geen alcohol geschonken, strenge fouillering bij de entree. Kortom geen gedoe. Rij bij de mannentoilet, niet bij de dames. Wat wil een vrouw nog meer. Nu, kerstkaarten, rommel in huis, wel een beetje kerst, lekkere oldies op de radio en straks komt Joke een lekker glas wijn drinken. Ik denk champagne, omdat we het leven altijd weer moeten vieren. De champagne die ik wil drinken, hebben wij geproefd op de salonboot toen wij door een verlicht Amsterdam voeren. Heerlijk. Rogier, onze buurman heeft buiten een kerstboom met lichtjes neergezet op ons dakterras. Lief he.. Weet je, lieve mensen, het jaar 2017 loopt op zijn einde. Terugkijkend, was dit vooral een mooi, maar ook intensief jaar. Liefdevol, respectvol, in mijn eigen kleine leventje. Ik omarm een ieder in mijn nabijheid, maar soms ook iemand wat verder weg, ik heb net met Razan gemaild, ook zij is zomaar mijn leven in gewandeld, samen met Adel. Prachtige mensen, die mij laten zien, dat wij als kinderen van een vader, echt elkaar de hand kunnen reiken. Om samen die wereld wat aangenamer te maken. Dus zorg voor elkaar, zorg voor die meneer of mevrouw, die alleen is. Zorg ook voor een glimlach, een handreiking, en spreek uit wat je wilt zeggen. En ik, ik wil iedereen bedanken, die dichtbij me is. Ik ga vrijdag naar mijn nichtje, om ook samen met haar in Zeeland, het jaar 2017 af te sluiten. Op de terugweg, wellicht nog even bij Cees en Jolanda langs, als het kan. Ik ben dankbaar, verward, verdrietig en gelukkig tegelijk. Loslaten, verdergaan, het nu en het ooit, het ligt allemaal zo dichtbij elkaar. En zoals wij bij Yarden zeggen, een goed afscheid helpt je verder. Nazorg bieden, is iets waar wij voor zijn, wij van Vereniging Yarden om mensen weer verder te helpen. Want het leven gaat steeds weer door, raar he...afgelopen week was ik aanwezig bij de Footprint Challenge, een soort van wedstrijd, van DELA, Yarden en Greenleave, waarbij wij mensen, ondernemers uitdagen om mee te denken als het gaat over een duurzame uitvaart. En daar waren studenten aanwezig, en ondernemers, en ik mocht vertellen, waarom Yarden hieraan meewerkt. Hoe belangrijk duurzaamheid is. Hoe mooi is het als je de as van je geliefde, laat verworden tot een boom. Dan gaat het leven verder, dan geef je leven verder, dan is iemand altijd bij je. Nu strooien we vaak as in een bos, park, of over zee uit. En ook deze symboliek is mooi, maar hier leerde ik over nieuwe gedachten, een kist van afvalstoffen, hoe mooi. Steeds weer geef je dingen, leven door... Ik wens jullie een mooie witte zondag, hou elkaar maar een beetje vast, ik reik je mijn hand!