Vannacht weer eens heerlijk geslapen. Annemarie ook. En nu, in alle rust nog een stukje schrijven, want de meisjes slapen nog (die kwamen werkelijk doodmoe terug uit Tunesie en moeten a.s. zaterdag weer naar Turkije...vermoeiend voor twee kleine mensjes volgens mij en misschien een beetje te veel van het goede....) en dat laten we dus maar even zo.
Gisteren was een lekker dagje, onverwacht stonden Jannie en Joost op de stoep, gezellig vind ik dat. En met elkaar hebben we uitgesproken dat het eigenlijk wel goed met mij gaat...iedere keer denk ik 'het kan bijna niet' maar ik geniet maar van de goede dagen en zie wel hoe een volgende kuur zal zijn. En ik realiseer me dat ik de helft van de chemo's heb gehad, en dat ik over anderhalve week nummer vijf ga krijgen. Mijn donshaartjes zitten nog op mijn hoofd. Mijn gewicht is stabiel, ik krijg weer iets van interesse in andere dingen dan lezen. Ik wil wat meer gaan bewegen en werken aan mijn conditie. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik ooit weer volledig moet werken en dan bedoel ik qua energie. Ik heb hier gelukkig nog tijd voor om dit op te bouwen en daar focus ik me nu maar op. Want moe ben ik nog steeds. Ik kan om negen uur in de avond al naar bed gaan, maar stel dit soms uit. Raar hoe je lichaam anders reageert, raar hoe er toch van alles aan de hand is met je....ik vind het nog steeds bizar dat ik kanker heb. Als ik hierover na ga denken, dan ervaar ik weer die mengeling aan gevoelens van ongeloof, oneerlijkheid en onmacht. Maar het is een feit.
Vandaag weer een nieuwe dag....met kinderen, wellicht vriendjes die komen spelen. De zon wordt geleidelijk aan wat meer onze vriend en dat is heerlijk...we zitten meer buiten dan we de hele zomer hebben kunnen doen. Een krantje lezen in de zon is toch net even iets anders...voor iedereen die vandaag weer vertrekt naar een zonnig warm oord, zoals Jo-Anne en Ronald, veel plezier. Geniet ervan met elkaar. Rust goed uit.
Voor alle andere mensen, een mooie dag...
Anita
