Vrijheid....

En vandaag 16 september 2021 ben ik vrij, na best een stevige tijd. Lange lange werkdagen, weekend dienst, avondbijeenkomsten, kortom hoog tijd om uit te slapen. Heerlijk, kopje Nespresso, korte broek aan, en in de tuin, ik schat in ca. 20 graden en af en toe komt die zon heerlijk door. Vrijheid noem ik dit, gewoon zomaar vrij kunnen zijn, niets hoeven, en voor je gevoel genoeg te doen hebben. Al boodschappen gedaan in Steenbergen voor mijn nicht en haar Golden Girls met wie ik morgen ga fietsen in Zeeland. En daarna landen we hier in de tuin, voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd, haha met een mooi glas wijn. Wat zou het leven zijn zonder wijn! Voor velen heel normaal, maar dat glas wijn is voor mij als de slingers die het leven nog mooier maken. En ja, ik hoor het sommigen denken, echt een kind van haar vader. 

De tuin alweer bezaaid met bladeren van de bomen, de kleuren veranderen en groen wordt doffer en soms al geel, en toch kan dit najaar nog zoveel mooie dagen brengen. Een nazomer die fijn is, en waar ik optimaal van ga genieten. Ondanks de enorme drukke periode waarin wij als Uitvaartstichting Hilversum beland zijn, want morgen over 2 maanden openen wij de deuren op de Bosdrift. Een meer dan unieke plek, met prachtige verhalen, een gebouw, waar je intens van gaat houden, op het moment dat je er binnenstapt. Een inloop rouwcafé met vrijwilligers, een groep mensen, die een deel van hun tijd klaar willen staan om er te zijn voor hun medemens. Een opening met van alles erop en eraan, met live muziek, met mooie woorden, vol verrassingen, kortom kom er naar toe. Het weekend van 20 en 21 november zijn wij open voor iedereen, voor een kop koffie, een rondleiding, een glas wijn, eventjes luisteren naar mooie muziek, wat wil je nog meer...kom gewoon, alle informatie kun je terugvinden op onze website www.uitvaartstichtinghilversum.nl 

Vrijheid, gisteren kreeg ik een lief bericht van een oud collega van me, over vrij zijn en hierover met elkaar in gesprek zijn. Hij en ik vonden elkaar in die mooie gesprekken, bij een kop koffie, of zomaar aan het bureau. En geloof me, ik ben zo vrij, ik voel me vrijer dan ooit tevoren, in alles. In mijn leven hier en in mijn werk. Ik merk dat ik bevrijd ben van alles waar ik wellicht ooit last van had. En daar komt mijn energie vandaan, daar komt mijn optimisme, mijn vrolijkheid vandaan. Ik geniet punt. En terwijl ik dit schrijf, valt het licht zo mooi over het grasveld, weet ik dat ik straks de rest van mijn bollen ga planten. En ondertussen staat er een lekker beenhammetje in de oven. Lekker vind ik dat, een plakje beenham, met een dikke snee vers gebakken brood met zoute roomboter uit de Camarque...tja, als dat geen genieten is.

Bijzonder ook om te voelen en te ervaren, dat ik vanuit deze staat van zijn, als vanzelf vragen om coaching krijg. Gewoon, omdat iemand anders voelt wat ik voel, rust en ruimte, en mensen hier behoefte aan hebben. Aan rust in je zijn, ondanks drukke werkzaamheden, maar deze rust heeft vooral te maken met tevredenheid. Ben je blij met wat er is, ben je blij als je wakker wordt, als je kijkt naar je vrouw, of je man. Als je liefhebt, als je praat met die ander. Ben je blij, ook al heb je nog wensen, ben je blij, met je leven, met wat het leven je brengt, gebracht heeft en wellicht nog zal brengen ooit. En blij betekent niet dat ik de hele dag jubelend door de tuin loop, blij betekent dat ik rust heb in mij zelf. Dat ik ben geworden wie ik nu ben. En dat ik glimlach bij herinneringen, dat ik mensen mis, die niet meer hier in dit leven bij me zijn, dat ik hen met me meeneem ongeacht waar ik zal gaan. Tja...hier zit dus gewoon een tevreden mens. Met een stapel tijdschriften, de krant, dat hammetje dat gaar gaat worden, een prachtig boek - Hard land - van Benedict Wells, gekregen van lieve vrienden voor mijn verjaardag. En met de wetenschap, dat ik hier zomaar tijd voor heb en krijg, om dit te lezen, en ondertussen maai ik straks het gras, zodat als de Golden Girls morgen komen, het er strak bij ligt hier. 

Zoek je vrijheid, en vind je het niet, dan help ik je wel. Het is niet zo moeilijk denk ik. Begin maar met vandaag te genieten, waar je ook bent, in de zee, op het strand, in binnen- of buitenland, op je werk, of thuis. Geniet maar van het moment, van nu. En nu, nu ben ik even in het ondertussen, nu ben ik eventjes op mezelf en met mezelf. Kijk maar op www.anitavanloon-levenskunst.nl 

 

Miezerig en mooi Delfts blauw...

En als je dit beeld ziet, dan denk je misschien aan opa en oma, aan vroeger tijden, aan een oude boerderij, of aan een plekje van vroeger. Maar dit is onze keuken, en voor de goede kijker, heb ik er zomaar een Delfts blauw tegeltje met een houten lijstje bijgekregen. Dit omdat ik tijdens de bijeenkomst op begraafplaats Zuiderhof vertelde over onze boerderij, de gang, waar een heleboel van deze tegeltjes hingen. Ik heb er twee gekregen en de rest is ergens anders. Geeft niks, maar nu kreeg ik van een lief iemand, zomaar een derde tegeltje uit haar leven erbij. En nu zijn twee levens hier zomaar verenigd bij mij op de oude schouw in de keuken. Gek, hoe herinneringen nu belangrijk zijn. Hoe het verhaal van hoe het ooit was, steeds meer gestalte krijgt in hoe ik nu ben. Hoe vaak ik vertel, over mijn leven, mijn vader, mijn moeder. Hoe ik kan genieten van een man, die een beetje ondeugend is en me doet denken aan mijn lieve vader. Hoe ik hou van slimme wijze vrouwen, die me ergens doen denken aan mijn moeder. Mijn grote voorbeeld als het gaat over wijsheid. En hoe ik vaak diep in mijzelf denk, dat ik echt hele mooie dingen van deze twee mensen in mij mee mag dragen. En ook deze week zat ik weer in zo'n gesprek waar ik als het ware mijn moeders woorden, uit mijn eigen mond hoorde komen. Rustig, zonder opsmuk, maar oprecht en eerlijk. Soms niet zo fijn om te horen, maar toch, welgemeend. En uit dit soort gesprekken, komt vaak een vraag, een coachvraag, of een ander verzoek. En ik hoop, dat deze week de basis is gelegd voor een samenwerking met twee bijzondere mensen. Omdat ik denk, hen te kunnen helpen, met hun vraag. Deze week, een week die bol stond van de emoties, grote emotievolle plechtigheden, mooie ontmoetingen, een weerzien, een rollercoaster, vijf dagen heen en weer naar Hilversum, mooie gesprekken aan de tafel in de tuin, met een glas wijn, en vrienden. Kortom, een week, die me bij blijft, omdat ik hoop dat er veel uit voort zal komen. Vage zinnen denk ik, als je niet weet waar ik het over heb. Maar voor mij geen vage zinnen, maar werkelijk unieke ontwikkelingen, die later wel helder zullen worden. Ik wil alleen maar zeggen, dat deze week, een prachtige intense week was. Hier en in Hilversum, met een kleine afvaardiging van mijn team, snoeihard gewerkt, dagen van 10 uur of meer, files van honderden kilometers of meer, telefoongesprekken, boosheid, emotie en verdriet. Weet ik hoeveel grijze haren erbij, maar ook weer die dankbaarheid. Want wat een rijkdom, een vriendin met een doos supermooie gebakjes voor mijn team, omdat zij jarig was. Hoe lief dan. En nu, in de miezerige regen met mijn telefoon in mijn bh, het gras gemaaid, want ik heb telefoondienst. Haha, hilarisch, en ondertussen gewoon weer crematies en begrafenissen geboekt, en ondertussen ook mijn gras gemaaid, mijn stappen gemaakt. Wat aan het snoeien en knippen en natte brillenglazen krijgen, maar lekker bezig, hier thuis. Genieten van dit alles. Morgen een klein samenzijn met An's familie, want mijn lieve schoonvader wordt 75 jaar. Ongekend en dan nog zo goed eruit zien. Genieten toch, lekkere hapjes, drankjes, een klein feestje met alleen de kinderen en Reynaud en Emmy. Fijn. An is al druk bezig. 

Mooi hoe geloof, hoop en liefde, steeds weer lijkt te zijn in mijn leven nu. Afgelopen week kwam onze oude buurman even een kopje thee drinken, hij was een beetje verdrietig nog, voelde het gemis van een verloren vriendin en hoe fijn is het dan, om dit gevoel te mogen delen. En ik vertelde hem over de Bosdrift, en hoe deze weer tot leven komt. En vanmorgen terwijl ik het gras aan het maaien was, kwam hij de tuin in gelopen en vertelde dat mijn verhaal over de Bosdrift hem geïnspireerd heeft om een stukje te schrijven over onze begraafplaats hier bij de kerk. Een vriendin van ons met wie we dromen, over een leven hier in dit mooie dorp. Een ander iemand, die vrijwilliger wil worden bij mij op de Bosdrift, omdat zij vanuit haar hart bij wil dragen aan al dat moois, wat wij daar gaan doen, nu, straks en ooit. En weet je ik geloof er zo in, dat alles wat we nu doen en aan het doen zijn, op die mooie Bosdrift, straks zoveel zal bijdragen aan het samenzijn, het verbinden van mensen in Hilversum en omgeving. Hoe de liefde daar voelbaar zal zijn, en hoe mensen daar weer hoop zullen krijgen, na verlies, kortom of het nu hier is, of daar, het komt allemaal samen. Ik voel het zo...en dit alles maakte dat ik en pebble 'geloof, hoop en liefde' van Henk Schiffmacher heb besteld, zomaar, omdat deze zo mooi past bij mijn Delfts blauwe tegeltjes hier. En natuurlijk ook die andere, de Wave, voor Annemarie. Fijn....en straks als wij er niet meer zijn, zitten die kinderen met al die oude Delfts blauwe dingen, en zullen zij glimlachen en liefde voelen, en herinneren aan wat ooit was. Mooi toch...

Dit leven is van jou......

Terwijl de kerkklok hier al weken stil is, en op iets voor 7 uur staat, mis ik nu in deze vroege ochtend, dat intense geluid. Een buurman zei me ooit 'als de kerkklok van slag is, dan ben ik het ook'. En soms ben je als mens gewoon even een beetje van slag. Door diverse redenen, dichtbij en ver af. Door iets wat je leest, of hoort. Een verhaal, een intens verdriet, of zomaar doordat het even niet zo goed gaat. En wat ik dan doe, dan lees ik een boek. En boeken, oh ik heb zoveel mooie boeken mogen ontvangen op mijn verjaardag. En een van die boeken is een boek van mijn favoriete schrijfster, ik heb er meer hoor, Tatiana Rosnay. Haar nieuwste boek heeft een mooie titel - dit leven is van jou -.

En als ik me ergens bewust van ben, dan is het hiervan. Mijn leven is van mij. En voor zover ik kan, maak ik hier het allerbeste, allermooiste van. Probeer ik te genieten van wat er is, accepteer ik wat er is, en probeer ik vooral mijn steentje bij te dragen. Er te zijn, voor de mensen om me heen. En voor vandaag betekent dit dat ik eventjes wat later op sta, en wat later richting Hilversum ga. Ik ben er vier dagen per week, lange en lange dagen. Ik werk wel 40 uur daar schat ik zo in, en dan nog 12 uur reistijd. Nee ik klaag niet, ik doe het zelf, maar toch, soms is het best wel even wat. En haha, als je dan 62 bent geworden, is het echt veel. Vooral omdat er zoveel onderwerpen zijn, in een kleine Stichting, waar je verantwoordelijk voor bent. Maar gelukkig voel ik mij omringd door mooie mensen. En worden dat er een paar meer, want wij werven nieuwe vrijwilligers voor ons rouwcafé op de Bosdrift. Geweldig. Wat een leuke mensen reageren nu, en wat een gaaf opleidingsprogramma staat klaar om te worden gevolgd. Ik word er meer dan blij van. Leuk om een groep nieuwe mensen te mogen ontmoeten, die op vrijwillige basis, er willen zijn voor hun medemens. Die met elkaar iets moois willen neerzetten, zodat we iemand die het nodig heeft, een veilige plek kunnen bieden. Kinderen van een vader reikt elkaar de hand. Dat zongen we vroeger op de zondagsschool en dan stond je in een kring en hield je elkaars hand vast. En later in de kerk tijdens het kerstpel, waar ik een van de kinderen van een vader mocht spelen, ik was een soort bijzonder kind, mijn enige tekst was, (en die zou nu echt niet meer kunnen) 'en ik, ik ben een negertje' en ik had zwarte krulletjes, een zwart rokje, een zwarte maillot, een zwart truitje, alleen een wit gezichtje. Want ik was allergisch voor dat spul wat op mijn gezicht gesmeerd moest worden. En toen ik mijn zin uitsprak als 10-jarige en een stap naar voren deed, de kerk in, begon iedereen, inclusief mijn moeder, keihard te lachen. En daar stond ik dan, als kind van een vader. Ik wilde nooit meer meedoen. Ik voelde me zo voor lul staan. Ja echt. Dit is een van die familie verhalen, die je bij zijn gebleven, omdat het ook jaren later, door mijzelf zo werd verteld, en ik lachte erbij. En gelukkig ben ik geworden tot wie ik nu ben. Ben ik niet gefrustreerd geraakt ofzo. Ben ik vrolijk en opgewekt, maar ik zie soms mensen die echt beschadigd zijn door het leven, door hun jeugd, door wat dan ook. En ook dan weer probeer ik maar die hand uit te steken naar de ander.

Lieve mensen, vandaag 1 september 2021, ben ik alweer 62 jaar. Een geweldige verjaardag had ik in de tuin, een record aantal flessen in de glasbak, een geweldig muzikaal optreden van een vriend, en bezoekers overal vandaan, die elkaar leerden kennen, op deze bijzondere dag. Een weerzien na twee jaar geen verjaardag te hebben gevierd, voor mijn vrienden onderling, een dag vol ontmoetingen, ontboezemingen en ongelooflijk veel verwennerij. Bloemen, boeken, wijnen, op de dag zelf werd ik in Hilversum door mijn team al zo geweldig verwend. Kreeg ik prachtige cadeaus en ging ik met een auto vol lekkers terug naar Nieuw-Vossemeer. De kinderen en Annemarie zorgden voor me, en ik, ik was alleen maar jarig. Ik danste door de tuin, en genoot van alle bloembollen die het volgend voorjaar mijn tuin zullen opfleuren. Het is, het was geweldig. Een diner op de dag zelf met mijn schoonouders, en wederom verwennerij na verwennerij. Grappige dingen, mooie dingen, wijnkisten vol met bloembollen, kortom Anita is 62 geworden. Wat een rijkdom. 

En ondertussen is het alweer 4 september, gisteren werd Roos alweer 24 jaar. Ik leerde haar kennen toen ze 8 jaar was. Prachtig al zo lang een bonusmoeder te mogen zijn. Trots en blij maakt me dit. En als ik dan denk aan die twee meiden en hoe hard zij gewerkt hebben om mijn verjaardag tot een prachtig feestje te maken, dan koester ik dit. Dan voel ik mij rijk. En vandaag is nog een bijzondere dag, want onze Teuntje, we weten nog niet welke pup Teuntje gaat worden, is geboren. 10 kleine labradoodle pups zijn geboren, hier in onze mooie dorp. En wij krijgen er eentje, hoe gaaf is dat. Dus over ongeveer 8 weken, dan huppelt er hier iets door de tuin, schattig volgens mij. En ook wel ingewikkeld, als ik al die boeken zie die Annemarie leest nu. Als ik al die spullen zie, die besteld worden, dan is het krijgen van een pup niet zomaar iets. Maar volgens mij klopt het dan, klopt alles nog beter dan het al deed. En zullen we in ons leven hier, ook deze bewuste keuze, goed doorleven en er vooral van genieten. 

En terwijl ik geniet van mijn glaasje Rivaner uit Beilstein, wens ik iedereen een mooie nazomer toe. De bollen zijn al voor een deel de grond in, vandaag was een lange intensieve tuindag, en was het heerlijk om buiten te zijn. Annemarie sproeit nu nog even in het donker het laatste stukje van de tuin en de borders, want de plantjes hebben dorst. Dit leven, dit leven is van jou...maak er wat moois van. Je kunt het nooit meer over doen. Proost! Met liefs van mij....

Tenslotte nog een foto van het stucwerk in ons toekomstige kantoor, op de Bosdrift, zo fraai.....