Het stormt!

En terwijl ik deze titel geef aan deze blog, denk ik aan een liedje van Dana Winner 'storm en regen, westenwind' en bij mij werkt dit dan gelijk zo, dat ik dit nummer wil beluisteren. En nu zingt zij dus haar lied en zit ik in de keuken aan tafel. Het regent, de champignons groeien in het gras, de zilverberk verliest in rap tempo al haar blad, de eikenbladhortensia is bruin, de olijfboom lag al om, en de leilinde voor is geel en verliest snel al zijn blad. Zomaar een impressie van mijn leventje hier, in stilte, met de storm die om ons huis raast. Teun en ik moesten wel naar buiten, en met een dikke jas aan, een grote ronde gedaan. Brrr koud en nat, maar eigenlijk ook wel lekker. Geen hond op straat, alleen Teun en ik. Haha.

Ik vind storm altijd wel iets knus hebben, de haard aan, het wordt al vroeg donker, een muziekje aan, een kaarsje, een stapel kranten en tijdschriften en verder niet zoveel. Mijn eigen hele kleine wereldje. Al mijn broeken uitgezocht, gepast en opgeruimd. En straks komt er iemand 12 broeken ophalen. Die allemaal nog goed zijn, alleen vind ik de pijp te lang, of te wijd, of te weet ik wat. En deze mevrouw is zielsgelukkig met een stapel goede broeken. Zo ruim ik stap voor stap op. Op mijn eigen wijze, in mijn eigen tempo. En maak ik mijn bezit, mijn spullen kleiner en kleiner en minder en minder. En geloof me, dan nog is er nog zoveel.  Lastiger vind ik dit met teksten, kaartjes, krantenknipsels, of zomaar van die prachtige dingen, die iemand me toestuurt. Daar is mijn prikbord voor. Voor die teksten, die je raken. In de krant stond een artikel over kunst op en rond gebouwen, kunst van jongeren. En ergens in Amsterdam hing voor een schoolraam een tekst van ene Erdal , lokaal 37 'uit het raam kijken is normaal, maar als ik jou zie val ik flauw' geweldig toch. Kunst op straat, teksten op gebouwen. We waren ooit in Lissabon, en daar heb ik zoveel foto's gemaakt van mooie kunst op huizen en gebouwen. Het geeft je een glimlach. Heb ik soms ook in de file, rijdt er een auto langs met een leuke tekst erop. Zit ik om kwart over vijf of half zes in de ochtend, gewoon te glimlachen. Moet niet gekker worden toch?

Ik kijk sinds kort ook filmpjes op social media. Van mensen dichtbij en verder weg. Maar ook van die filmpjes van kinderen die net zo praten als hun ouders, met dezelfde gebaren. Geweldig. Een baby die brabbelt in een telefoon, op een bijna volwassen manier. En zo kom ik soms een dagje thuis door. Met niet zoveel activiteit. Heb ik ook geen zin meer in dan merk ik. Ik heb het gevoel dat ik ongelooflijk veel werk, een redelijk gevuld leven heb. En een dagje storm en regen, vult mijn hart weer even. Omringt me weer even met stilte. Nu Kadanz met 'in het donker zien ze je niet'. Mooi hoe muziek je leven kleurt. Afgelopen week had ik met een paar collega's hier een gesprek over. Noemden we onze faovoriete nummers, artiesten en kwamen er mooie verhalen. Mijn eerste concert van Leonard Cohen in Ahoy. Geweldig. Mijn laatste concert van Leonard Cohen, in de buitenlucht, in het Olympisch Stadion, samen met Annemarie. Ongekend wat een stem. Wat een man, wat een prachtige artiest. Maar ook veel dichterbij heb ik mijn favorieten. Soms ook een lied dat ik nooit eerder hoorde, en nu hier waar Zeeland Brabant kust, hoorde ik voor het eerste 'engelbewaarder' geweldig. En het hele dorp deint mee. Inclusief van Loon hier. Hoe fijn. 

Vandaag zijn er veel 'Allerzielen' afgelast in verband met de storm en de regen. De hemel huilt. We herdenken nu, ieder op onze eigen manier. In stilte, alleen, of samen. We branden kaarsen in onze huizen, kerken, zalen en we zijn bij onze geliefden. Waar zij ook zijn. En het mooie is, en dat zie ik vaak op onze begraafplaatsen, we zetten onze geliefden heel veel en vaak in het licht. Dit weekend een herdenking op de Bosdrift, van ouders voor hun kind, een tocht vol liefde door het licht naar haar graf.  Zelf herdenk ik op de meest bijzondere momenten, al die mensen van wie ik hou, of gehouden heb, en die niet meer dichtbij me zijn, hier op aarde. Soms ook in een stiltewandeling over de begraafplaats, of gewoon met Teun in de polder. Dan voel ik me eventjes heel alleen. En soms is dat ook wel fijn. Eventjes heel alleen te zijn. Even te zijn zonder woorden.

En ook de storm van vandaag laat me weer nietig voelen en zijn. Laat me stil staan bij alles wat er echt toe doet. Mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn liefde, mijn vriendschap. Mijn zieke vriendinnen, wat verder weg en wat dichterbij. Die pijn hebben en ziek zijn. Die zich zorgen maken en waarover ik me zorgen maak. Ja ik denk aan je. Het stormt buiten en soms stormt het zomaar in mijn hart, omdat ik bang ben nog meer mensen te verliezen. En ik weet het. Ik leef dagelijks met rouw, verlies en afscheid, ik praat erover, geef lezingen, neem mensen mee. En toch ben ik er soms gewoon een beetje bang voor. Zou het door de storm komen. Soms wil ik even schuilen, net als Teun, die als hij bang is, tegen me aan komt staan of liggen. Me aankijkt met die mooie lieve ogen en alleen maar wil ik dat ik hem aanraak. Heb ik ook soms. Dan wil ik eventjes schuilen. En dan kruip ik onder een dekentje, de kachel aan, de kaarsen aan, muziek om op weg te drijven. En als vanzelf kom ik weer boven water, kom ik weer terug, kan ik de deuren weer openzetten, kan ik de vragen, de soms lelijke en soms mooie woorden weer verdragen. Recht ik mijn rug, en ga ik weer door. Dus dankjewel storm voor deze veilige dag, hier in en rond mijn huis. Het was weer zo'n momentje. Alleen voor mij. Nou ja, en Teun dan. Tja...Teun...hier was hij nog klein....