Herinneren, loslaten en weer verder gaan...ach en toch doet het allemaal gewoon een beetje pijn!

Vanmorgen vroeg in de auto, op weg naar het crematorium in Haarlem, waar de officiële kick off van de integratie Zorg en Faciliteiten West plaats ging vinden, realiseerde ik me, dit wordt een zware dag. Een dag waar ik weer iets los zal laten, waar ik van hou, waar ik mijn hart voor heb geopend en dat ik nu over mag geven aan iemand anders. Arnold in deze. Een top vent, een super leuke en intelligente kerel, die Yarden en West veel gaat brengen. Goed ook om te constateren, dat keuzes die gemaakt worden met jou, door jou en soms over jou, uiteindelijk ook heel goed kunnen uitpakken. Maar dat verandert niks aan mijn gevoel voor die groep mensen. Maar ik realiseer me, dat zij uitermate gelukkig zijn, nu al, met Arnold en dat dit slechts een kwestie van tijd zal zijn voordat dit voor mij, weer allemaal een rustige emotie is. Afgelopen week waren er veel van die momenten, waarop ik me realiseerde, dat ik langzaam aan doorga, zou het een nieuwe fase in mijn leven zijn. Rustiger, anders, en soms betekent dat, dat er een deur achter je dicht gaat. En altijd gaat er dan ergens anders weer een nieuwe deur open. Ontmoet je weer nieuwe mensen, die in deze fase bij je horen en passen. En zo is het in mijn hele leven...je ontmoet mensen, je reist een tijdje met elkaar verder, en dan laat je elkaar weer los. En sommigen mensen, ook al zie je ze tien jaar niet, zullen altijd bij je blijven, en bij je blijven horen. Ongeacht hoe frequent je hen ziet...anderen worden een herinnering. En het bijzondere is, dat loslaten en weer verder gaan, bij collega's hoort vaak, een of twee blijven onderdeel van je leven uitmaken...en anderen verworden tot collega's die je groet, als je hen tegenkomt en die je die glimlach van herinnering bieden. Steeds maar weer.
En in mijn hoofd en hart, komen nu namen, gezichten langs, van mensen die bij me zijn gebleven, sommigen al heel lang, vanaf mijn jeugd, anderen vanaf mijn Haagse tijd en anderen van een latere periode. En eigenlijk is dit een respectabele rij van prachtige persoonlijkheden, die ieder een eigen plekje hebben in mij, in mijn zijn. Mooi is dat...om je dit te realiseren. Terwijl ik dit schrijf ben ik thuis, ik was emotioneel geraakt en werk wat van huis uit, en ga maandag weer verder met het inwerken van Arnold. Leuk eigenlijk, en dat is de keerzijde van dit verhaal, om te zien, hoe blij het team is met hem. En hij met hen. En dat was waar ik me zorgen over heb  gemaakt, en zo zie je maar, dat ook deze zorgen weer voorbij zijn. Ingelost, opgelost en klaar. Mijn tijd om door te gaan is ook daar. Mijn nieuwe baan, een landschap vol ingewikkelde thema's ligt voor me en wacht op mij. Zoekend nog, onderzoekend, mijn weg vindend, kom ik er wel.
Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat mijn leven een ingewikkelde reis is, met verdriet, verlies, met loslaten, met op je bek gaan en weer opstaan, met hard werken, en je rust vinden, met zoeken naar mijn eigen gevoel, mijn emotie, mijn waarden, mijn liefde, mijn relaties, en nu gevoelsmatig weer een periode van relatieve rust...ik ervaar het missen van mensen, die niet meer hier zijn, of even verder weg zijn, ik ervaar het rusteloos zoeken en weer herijken van zaken. Ik ervaar weer onzekerheid en dit maakt me ook gelukkig. Ik ervaar veel en probeer te leren, wat dit alles me brengt, en waar dit alles me brengt...het is niet voor niets...niets is voor niets in dit leven. Ik wens jullie allen wijsheid toe, juist op dit soort momenten, wijsheid om een volgende stap te zetten en daardoor weer verder te komen. Afscheid nemen bestaat niet, herinneringen sla ik op in mijn hart, ik geef er een mooi randje aan, en mag af en toe een traan voelen. Het hoort bij het leven, zoals ik kan lachen, kan ik ook huilen...Dag, een fijne dag gewenst, mijn schoonmoeder is jarig, mooi he...Aniet