En als je dit beeld ziet, dan denk je misschien aan opa en oma, aan vroeger tijden, aan een oude boerderij, of aan een plekje van vroeger. Maar dit is onze keuken, en voor de goede kijker, heb ik er zomaar een Delfts blauw tegeltje met een houten lijstje bijgekregen. Dit omdat ik tijdens de bijeenkomst op begraafplaats Zuiderhof vertelde over onze boerderij, de gang, waar een heleboel van deze tegeltjes hingen. Ik heb er twee gekregen en de rest is ergens anders. Geeft niks, maar nu kreeg ik van een lief iemand, zomaar een derde tegeltje uit haar leven erbij. En nu zijn twee levens hier zomaar verenigd bij mij op de oude schouw in de keuken. Gek, hoe herinneringen nu belangrijk zijn. Hoe het verhaal van hoe het ooit was, steeds meer gestalte krijgt in hoe ik nu ben. Hoe vaak ik vertel, over mijn leven, mijn vader, mijn moeder. Hoe ik kan genieten van een man, die een beetje ondeugend is en me doet denken aan mijn lieve vader. Hoe ik hou van slimme wijze vrouwen, die me ergens doen denken aan mijn moeder. Mijn grote voorbeeld als het gaat over wijsheid. En hoe ik vaak diep in mijzelf denk, dat ik echt hele mooie dingen van deze twee mensen in mij mee mag dragen. En ook deze week zat ik weer in zo'n gesprek waar ik als het ware mijn moeders woorden, uit mijn eigen mond hoorde komen. Rustig, zonder opsmuk, maar oprecht en eerlijk. Soms niet zo fijn om te horen, maar toch, welgemeend. En uit dit soort gesprekken, komt vaak een vraag, een coachvraag, of een ander verzoek. En ik hoop, dat deze week de basis is gelegd voor een samenwerking met twee bijzondere mensen. Omdat ik denk, hen te kunnen helpen, met hun vraag. Deze week, een week die bol stond van de emoties, grote emotievolle plechtigheden, mooie ontmoetingen, een weerzien, een rollercoaster, vijf dagen heen en weer naar Hilversum, mooie gesprekken aan de tafel in de tuin, met een glas wijn, en vrienden. Kortom, een week, die me bij blijft, omdat ik hoop dat er veel uit voort zal komen. Vage zinnen denk ik, als je niet weet waar ik het over heb. Maar voor mij geen vage zinnen, maar werkelijk unieke ontwikkelingen, die later wel helder zullen worden. Ik wil alleen maar zeggen, dat deze week, een prachtige intense week was. Hier en in Hilversum, met een kleine afvaardiging van mijn team, snoeihard gewerkt, dagen van 10 uur of meer, files van honderden kilometers of meer, telefoongesprekken, boosheid, emotie en verdriet. Weet ik hoeveel grijze haren erbij, maar ook weer die dankbaarheid. Want wat een rijkdom, een vriendin met een doos supermooie gebakjes voor mijn team, omdat zij jarig was. Hoe lief dan. En nu, in de miezerige regen met mijn telefoon in mijn bh, het gras gemaaid, want ik heb telefoondienst. Haha, hilarisch, en ondertussen gewoon weer crematies en begrafenissen geboekt, en ondertussen ook mijn gras gemaaid, mijn stappen gemaakt. Wat aan het snoeien en knippen en natte brillenglazen krijgen, maar lekker bezig, hier thuis. Genieten van dit alles. Morgen een klein samenzijn met An's familie, want mijn lieve schoonvader wordt 75 jaar. Ongekend en dan nog zo goed eruit zien. Genieten toch, lekkere hapjes, drankjes, een klein feestje met alleen de kinderen en Reynaud en Emmy. Fijn. An is al druk bezig.
Mooi hoe geloof, hoop en liefde, steeds weer lijkt te zijn in mijn leven nu. Afgelopen week kwam onze oude buurman even een kopje thee drinken, hij was een beetje verdrietig nog, voelde het gemis van een verloren vriendin en hoe fijn is het dan, om dit gevoel te mogen delen. En ik vertelde hem over de Bosdrift, en hoe deze weer tot leven komt. En vanmorgen terwijl ik het gras aan het maaien was, kwam hij de tuin in gelopen en vertelde dat mijn verhaal over de Bosdrift hem geïnspireerd heeft om een stukje te schrijven over onze begraafplaats hier bij de kerk. Een vriendin van ons met wie we dromen, over een leven hier in dit mooie dorp. Een ander iemand, die vrijwilliger wil worden bij mij op de Bosdrift, omdat zij vanuit haar hart bij wil dragen aan al dat moois, wat wij daar gaan doen, nu, straks en ooit. En weet je ik geloof er zo in, dat alles wat we nu doen en aan het doen zijn, op die mooie Bosdrift, straks zoveel zal bijdragen aan het samenzijn, het verbinden van mensen in Hilversum en omgeving. Hoe de liefde daar voelbaar zal zijn, en hoe mensen daar weer hoop zullen krijgen, na verlies, kortom of het nu hier is, of daar, het komt allemaal samen. Ik voel het zo...en dit alles maakte dat ik en pebble 'geloof, hoop en liefde' van Henk Schiffmacher heb besteld, zomaar, omdat deze zo mooi past bij mijn Delfts blauwe tegeltjes hier. En natuurlijk ook die andere, de Wave, voor Annemarie. Fijn....en straks als wij er niet meer zijn, zitten die kinderen met al die oude Delfts blauwe dingen, en zullen zij glimlachen en liefde voelen, en herinneren aan wat ooit was. Mooi toch...
