Ontmantelen....

En op deze vrijdag ben ik thuis. Ziek, een beetje koorts, gisteren ook al, kou gevat denk ik, een volgens Annemarie heb ik een zwoele stem, en toen ik uit bed kwam zei ze 'ach wat zie jij eruit'. Beetje jammer dat ik me zo beroerd voel. Donderdag nog niks aan de hand lekker druk geweest die dag, en een gezellig feestje van Suzanne, bij Mila op het terras, kortom heerlijk. En die nacht begon het, koud, koorts, transpireren, kortom gewoon ziek. Mijn keel, mijn hoofd, alles zit vol, en dus zit ik hier gewoon lekker aan de tafel. We meten, en bestellen, Annemarie vooral, spiegels, en weet ik wat al niet, voor in de badkamer, tv-steunen, kortom, Nieuw-Vossemeer, bent u er klaar voor, de dames komen eraan. Mensen die ons kennen, rijden er langs. En de huidige bewoners zullen ook wel denken 'wat is het druk in het dorp'. Leuk vind ik dat, en mijn schoonouders zijn koffie gaan drinken in het café, leuk!

En wij hier, gisteren zijn we wat van onze huisraad aan t uitzoeken geweest en plaats ik advertenties op gratis af te halen, cd's, beeldjes die niet meer meeverhuisd gaan worden en er zal vast nog meer komen. Prachtige spullen, waar iemand anders gelukkig mee mag worden. En ondertussen komen er allerlei spullen uit kasten, die we gekocht hadden met het oog op de B&B, dus twee mooie nieuwe pannen, nieuwe wijnglazen. Zodat ik daar met even aantallen kan beginnen. Want zo gaat dat vaak, ooit kreeg ik van Mila en Simone 12 prachtige wijnglazen, grote kelken voor rode wijn. Zo groot dat ze niet in hun vaatwasser pasten. En nu heb ik er nog 5, steeds weer brak er 1. Gelukkig heb ik nieuwe gekocht. Prachtig wederom voor in de kast in de woonkamer. En scherven brengen geluk, heel veel geluk....En het mooie van uitzoeken is dat je prachtige dingen tegenkomt, of zoals Annemarie zegt 'een Anita doosje' met foto's van mijzelf en Dita, bij de auto van mijn vader. Foto's van mijn vader, toen hij ziek was, en zomaar foto's van vervlogen tijden. Prachtig. Maar ook boeken, waarvan ik bij ieder boek denk 'meenemen of weggeven' en ik merk, dat ik boeken niet zo goed kan weggeven, cd's wel, want al die mooie nummers van vroeger, die heb ik alweer in een playlist staan. Heerlijk! En ondertussen denk ik, waar gaan al die mooie dingen een nieuwe plek krijgen straks. Heerlijk vooruitzicht. Verhuizen en dan daarna nog even vrij zijn, voordat ik ga beginnen in Hilversum. 1 september is het echt waar. Tot dat moment doe ik allerlei leuke dingen, en loop ik met regelmaat in Hilversum rond, maar ook in Amsterdam en Den Haag. Maar ook nog voor Yarden, maandag in Doetinchem. Net nog even contact gehad met Paul, de filmer, want ook de documentaire loopt gewoon door. Gek, als deze straks klaar is. De opening van Zuidoost een feit, dat ik al lang iets anders doe in het leven. Ja, zo loopt het leven soms. Voelt gek, en is goed. Loslaten is wel een proces. Maar ik heb wel het gevoel dat ik een klein meisje ben, die aan het begin van een nieuwe schoolperiode staat, alles anders, alles nieuw. De wegen die bewandeld moeten worden, zijn totaal anders, dan ik tot dat moment heb gedaan. Heerlijk.Hieronder de brug van Tholen naar Brabant, over het Rijn-Schelde kanaal, en dan kom je in Nieuw-Vossemeer.Tot voor kort was ik nog nooit deze brug overgegaan. En kijk nu eens, nu lijkt het alsof deze omgeving mij betoverd heeft. De rust, de stilte, de eenvoud bijna. Heerlijk. Dit wordt mijn brug, haha!

Ik noemde deze blog 'ontmantelen' omdat ik het gevoel heb, dat alles ontmanteld wordt op dit moment. Leeg gemaakt, opgeruimd, ik neem er afstand van, ik doe het weg, ik geef het over in andere handen. En uiteindelijk komt alles goed. Krijgt alles een nieuwe, andere plek, en zal er weer een vorm van rust komen. En ontmantelen gaat verder he. Vanmorgen mailde ik met een collega van Yarden en zei ik, gebruik mijn privé mail maar, want op mijn Yarden mail komt nagenoeg niets meer binnen. Ook dat is ontmantelen. Loslaten en weer verder gaan. Grappig was, dat Suus op haar feestje donderdag aan al die dames zei 'dat zijn Anita en Annemarie en zij gaan in Zeeland wonen'. Suus begrijpt het. Mijn gevoel als bijna Zeeuwse, dat ik dit liever hoor, dan wonen in Brabant, en ach, ik glimlach nu, want wat maakt het uiteindelijk uit, ik ga naar Nieuw-Vossemeer. Een werkelijk unieke plek. De vergunning is rond, de tuinkamer mag gebouwd worden van de gemeente Steenbergen. Heerlijk vooruitzicht. Een werkelijk uniek plekje, wordt ons nieuwe huis in Nieuw-Vossemeer.

En nu ga ik terug naar bed. Ik voel me ziek. En in bed is dan de allerfijnste plek. Lekker rustig liggen. Niet zoveel anders. Ik laat het ontmantelen maar even aan me voorbij gaan vandaag. Fijn weekend allemaal! Take care.

Het afgebroken leven...en zie 'ik maak alle dingen nieuw'.....

Deze zuil staat voor het leven dat afgebroken is. Het is dus niet, zoals ik dacht, een afgebroken stuk van een grafmonument, het staat voor het leven, dat afgebroken is, niet meer verder gaat. Een prachtige symboliek, op de begraafplaats Bosdrift in Hilversum. Ik wist al dat ik van graven hou, en dat wandelen over een begraafplaats je de verbinding met het leven laat voelen. Echter ik ervaar en voel nu ook de rust, van het wandelen over een begraafplaats. Het leven van de grote bomen, het je beschermd voelen, de stilte ervaren, en het herinneren van al die mensen, die niet meer hier bij je zijn. De rust overvalt je. En die rust, die overvalt mij ook. Wegen worden afgesloten, hoofdstukken naderen haar einde, en de rust neemt het van me over. Opdrachten worden of zijn uitgevoerd, en ook dan overvalt mij die rust. Als ik om half acht in de auto stap, nadat ik een prachtige dag heb mogen werken met een MT en directie in Kaap Doorn, dan voel ik ook die rust. De muziek van Fernando Lameirinhas galmt nog na, na ons bezoek aan het Concertgebouw afgelopen week. Heerlijk, die fado en soms daarbij die melancholie, past bij hoe ik me voel. Rustig, gelukkig en tevreden. Vooral dat. Vanmorgen in bed, hadden we het nog over die tevredenheid. Ja want wat een rollercoster is mijn leven geweest de afgelopen jaren. Druk, vol en veel. En uiteindelijk je realiseren, dat er weer een hoofdstuk bijna voorbij is. Yarden, dat prachtige bedrijf, waar ik op 1 maand na, 10 jaar heb mogen zijn. Wat heb ik veel geleerd, wat heb ik een mooie mensen ontmoet. En wat is mijn passie voor rouw, verlies en afscheid nemen in mij gegroeid. 1 september is het echt zover, en daarvoor vanaf 1 juli mijn vakantie, in verband met mijn verhuizing. Het einde nadert. Ik kom Yarden overal tegen, in vragen van mensen, in mijn eigen verhalen. Ik vertelde trots over het 'in gesprek met de directie' of over de Yarden collega tour. En hoe mooi was het 1 Yarden programma, maar mooier nog dan alles bij elkaar. Wat een mooie mensen werken en werkten daar. Gek om straks Yarden af te zijn. En ook weer gek, hoe afscheid nemen, het los laten, maakt, dat je weer ruimte krijgt om verder te gaan. En zo is daar Uitvaartstichting Hilversum. Ja, weer verder in de branche, heel anders nu, met Yarden als klant. Bijzonder toch. Maar vooral die verstilde plekken, het wandelen over een begraafplaats, het zien van eekhoorntjes, een specht die in de boom zijn nestje heeft, en de hazen die vroeg over de velden hun weg vinden. Ik loop er al rond, en het voelt als een mooie volgende stap in mijn leven. Straks als ik 60 ben, ja 60 jaar worden, het is me gelukt, ik ben er zo blij mee, en dan deze nieuwe stap maken. Nee en niet meer vanuit Wassenaar, maar vanuit Nieuw-Vossemeer. Rijdend in mijn Mercedes cabrio, genieten van de zon op mijn gezicht, de wind in mijn korte haren, vertrekkend vanaf mijn eigen begraafplaats in Nieuw-Vossemeer, en rijdend naar die andere begraafplaatsen, waar ik directeur van mag zijn. Jawel zie, ik maak alle dingen nieuw.

 Gisterenavond hadden we een kleine burenborrel, met René en Andrea, met Thon en Olga. Leuk en gezellig, en hiermee een soort van afsluiting van het leven hier op deze prachtige plek. Met ook deze fijne mensen. Ja ook hier sluit ik dus iets af, wordt iets afgebroken. Lachen om de buren, die ongekende hoeveelheden wijn voor mij hebben aangenomen. Dozen en kisten vol. En als ik dan thuiskwam uit mijn werk, dan was ik als een kind zo blij, dat alles weer voor mijn voordeur stond. Elkaars planten verzorgen en water geven tijdens een vakantie, of de post weghalen. Zo simpel en zo fijn. Straks wonen we naast andere buren en tegenover andere mensen. En ook daar zal het zorgen voor elkaar goed zijn. Ik geloof erin. Ik geloof in het met elkaar zijn en delen, en daar uiteindelijk samen van genieten. Dus ik hoop dat oude buren langs komen op onze nieuwe plek, dat ik op een dag het geronk van een motor hoor en weet dat daar onze oude buurtjes zijn. Gezellig. En nu, nu zit ik op zondag mijn administratie bij te werken, en schrijf ik voor het eerst weer mijn blog. Tijd is kostbaar, tijd en rust. Afgesproken samen dat we ook momenten van rust inbouwen, nu en straks. Dat we ook avonden niets hebben, en zomaar samen in de tuin wat rommelen. Jawel, want tuinieren wordt wat. Ik heb in Hilversum gelukkig veel mannen met verstand van groen, van bomen en bloemen. En ik heb een schoonvader, die hier veel van weet. En natuurlijk onze Pauline, de vriendin in Steenbergen, die zelf een park ongeveer achter haar huis heeft aangelegd, zo waanzinnig mooi. Dus al met al, heb ik nog zoveel te leren, maar ben ik ervan overtuigd, dat het me zal lukken. Nu, straks en ooit. Fijn gevoel, ongeacht wat er komen gaat, het komt goed. Ik zie de schoonheid van het leven. En geloof me, dat is ook weer levenskunst. Ik heb geprobeerd uit te leggen aan een mevrouw, waarom ik voor die naam gekozen heb. En toen moest ik denken aan een bekende psycholoog die zegt (dit is mijn interpretatie van zijn woorden) 'levenskunst is de kunst het leven te leven, met alle dingen die daarbij horen, verdriet, pijn, geluk, gemis, het leven is niet een vlakke weg, het is leven is een weg met butsen en keien, en diepe kuilen en gaten, en als je de kunst verstaat om in dit leven je weg te vinden, het leven te leven, dat is levenskunst. En ik probeer mezelf en anderen deze levenskunst aan te reiken, ik kan het niet voor je doen, ik kan je alleen af en toe mijn hand reiken. Je helpen, je op weg helpen, en dan kun je zelf weer verder gaan. Dag! Ik keek zaterdag omhoog op Bosdrift en ik zag me toch een levenskunst! Al die kleuren groen.

Cabrio rijden en simpelweg genieten! En een beetje verlangen...

Goedemorgen, vanmorgen alweer heel vroeg wakker. De zon schijnt, en lekker met een kopje Nespresso, genieten van de stilte van het dorp. Glimlachen, omdat straks in Nieuw-Vossemeer de kerkklokken volgens mij ieder half uur slaan. Zal wat anders zijn. Deze week was de week van het persmoment in Hilversum. Leuk, en bijzonder, om eigenlijk nu al bij een team te mogen horen, en pas 1 september a.s. in dienst te komen. Een mooie plek om te zijn, te werken. Ik zou iedereen uit willen nodigen, om eens te komen kijken. Ik wil graag vertellen en laten zien, op wat een mooie historische plek ik mag gaan werken. Het lijnenspel van Dudok, en te kijken hoe een historische begraafplaats kan verworden tot een plek van ontmoeten. Een plek waar mensen op zondagmiddag naar toe willen gaan. Een kop koffie kunnen drinken, kunnen herinneren. En daar mag ik vanaf 1 september a.s. directeur van zijn. Uitvaarstichting Hilversum. Met drie prachtige begraafplaatsen, en een schitterend intiem crematorium. Uitzicht op de Hilversumse heide. Mooi het lijnenspel van Dudok. De eenvoud en hierdoor de rust, hier op de foto sta ik bij de zuilengalerij bij de aula op begraafplaats Zuiderhof, trots en blij!

Trots en blij. En ook wel gek, want als mens die Yarden in het hart meedraagt, is het vreemd, om nu zoveel te voelen al bij mijn nieuwe werkgever. Ach weet je, het is net als het leven, je draagt mensen, herinneringen etc. in je hart met je mee. En zo zal ik ook Yarden, ook na 1 september in mijn hart meedragen. Alle mooie dingen die ik daar heb mogen doen, het samenwerken met prachtige mensen, het contact met Ron, kortom ik neem het mee, daar naar waar ik gaan zal. Fijn!  Bijzonder ook wel, want ik was wel wat huiverig, toen ik op bijna 60-jarige leeftijd, constateerde dat mijn baan ophield te bestaan. En wat dan nu? Welke keuze wilde ik maken? Ik, die zo verknocht ben geraakt aan het 'afscheid' en de uitvaartbranche. En daarbij, wie zit er te wachten op een bijna 60-jarige. We zeggen allemaal dat dit wel meevalt, maar in de praktijk blijkt het anders. En met toestemming van Yarden, mocht ik werkzaam blijven in deze wereld. En maakte ik vele keuzes.Dichtbij mijn hart. Ik kan en wil niet meer anders.

Mijn keuzes zijn www.anitavanloon-levenskunst.nl met een wijnproeverij in Nieuw-Vossemeer straks, met coaching en een mooie training zo nu en dan. En daarnaast onderdeel uitmaken van een klein en mooi team, in Hilversum. Prachtig. En met een enorme portie geluk, en volgens mij onder toeziend oog van mijn ouders, lijkt het alsof de weg naar succes, naar geluk voor me ligt. Ik ben al aan het wandelen op deze route, en deze route bevalt me goed, heel goed. Ik voel me ongekend gelukkig.
En op deze mooie zaterdagmorgen, mocht ik Suzanne naar Schiphol brengen, de cabrio open en daar gingen we dan, lekker samen, haren (grijze haren) in de wind. Samen genieten...en daarna mijn rondje door het dorp, de bloemist, de bakker, de slager, de boekwinkel en nu mijn Nespresso en de blog. Heerlijk...en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me zo, dat er in sommige huizen een andere beleving is van geluk. Het afscheid van een man van een goede collega afgelopen week, deed me dit maar weer eens beseffen. Midden in het leven staand, ziek worden, en binnen een paar maanden weg zijn hier. En toen ik gisteren Maarten van der Weiden zag, die zwemmer, die de ene prestatie na de andere weg zwemt, met als doel nog meer onderzoek naar kanker mogelijk te maken, toen realiseerde ik me weer, hoe hard dit nodig is. Geld om deze vreselijke ziekte, die toch zovelen treft, steeds maar weer, te bestrijden. En zo zijn er veel meer ziektes, denk aan ALS, Alzheimer, pffft...ja op dit soort momenten kun je niet kiezen, is er een hogere macht, die voor jou gekozen heeft. Ik begrijp hier nog steeds niks van. Als er een hogere macht is, waarom gebeurt dit dan, met die enorme regelmaat? En terwijl ik dit schrijf luister ik naar Ludovico Einaudi, prachtige pianomuziek. Met dank aan Ivo op tv gisteren, staat deze man nu weer in mijn playlist...geweldig. De rust overvalt je, praten hoeft even niet. En geniet ik, van dit soort momenten. Even niks, alleen jezelf, de muziek, de krant. Het leven komt voorbij in de meest pure vorm. En terwijl het nummer A fuoco (de focus) klinkt, blijf ik dromen over mezelf, die ooit prachtig piano speelt. En terwijl ik dit maar op blijf schrijven, moet ik lachen. Want wanneer dit zal gebeuren, nodig ik jullie uit. Want dan geef ik een feest. Ik en piano spelen. Drie noten, een klein liedje en het stopt alweer. Maar het lijkt me zo geweldig, zo rustgevend ook. Heerlijk. Nu geniet ik maar van Ludovico. Fijn. Afgelopen week lagen we in bed tv te kijken en toen zagen we het prachtige fietspad bij San Remo, zo leuk, als je dan de mooie plekjes herkent, waar je samen gefietst hebt. Heerlijk, echt heerlijk is het daar. En vanmorgen in de cabrio, zei ik tegen Suus 'waar rijden we naar toe'. Het voelt alsof de vrijheid voor me ligt. Buiten zijn, de wind door je haren. De fiets weer op, kop in de wind. Ruimte in mijn hoofd en hart. Hoe fijn is dat. Ja dat is het...ruimte in mijn hoofd en hart. Ruimte om te creëren, te genieten, stil te staan. Geen paniek, aandacht voor elkaar. Geen zorgen, ja natuurlijk altijd zijn er zorgen, dat de mensen van wie je zielsveel houdt, dichtbij je blijven, niet ziek worden, nog lang leven enzo. En het gemis, van al die prachtige mensen. Maar die draag ik mee in mijn hart. Vanavond mijn eerbetoon aan Papa en een beetje aan Mama van Loon. Nu even met een hoofdletter geschreven, omdat zij mij zoveel hebben gegeven. Hebben aangereikt, en mij de ruimte hebben geboden om te mogen worden wie ik ben. Dankbaarheid en liefde overheerst. Vanavond 18.10 (ja het begint eerder) op NPO2. Ik zal wel emotioneel zijn denk ik, juist omdat ik zo ongekend veel van deze mensen hou. En hen zo intens kan missen. Mijn vader, zo zei ik gisteren tegen Leo, was mijn grootste vriend. Is mijn grootste vriend. Altijd weer. Dag!

Jawel, het is echt waar per 1 september a.s. heb ik een nieuwe baan. Als directeur van Uitvaartstichting Hilversum. Een pracht baan, met prachtige mensen om mee samen te mogen werken. Toen ik afgelopen woensdag ging kennismaken en de komende tijd, al mensen mag ontmoeten en meelopen, tot het echt zover is, voelde ik me 'oh zo welkom'. Een prachtige plek, midden op de begraafplaats, het crematorium biedt uitzicht op de heide, kortom een omgeving, waar het gaat over aandacht, rust en een plek vinden. En ik, ik ben meer dan trots en blij. En natuurlijk vragen mensen mij, of mijn vertrek te maken heeft met alle publiciteit en de ontstane situatie bij Yarden. En het antwoord is volmondig 'nee' want altijd zal ik aan Yarden denken, als die prachtige werkgever, dat mooie bedrijf, waar mensen recht vanuit het hart werken. En zelf ben en blijf ik verzekerd bij Yarden, en ik geloof in de toekomst van Yarden. Maar mijn keuze was al eerder gemaakt, vorig jaar eigenlijk al, heb ik ervoor gekozen om mijn hele leven een andere wending te geven. Een nieuw huis, in Nieuw-Vossemeer, ja ook bij een begraafplaats, mijn inschrijving in de Kamer van Koophandel vorig jaar september, mijn opdracht bij de Politie, een nieuwe coachopdracht, trainen voor het GITP, de lancering van mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl kortom, mijn keuze is al veel eerder gemaakt, en heeft te maken, ook met het feit, dat ik 60 jaar ga worden, wat minder uren wil werken. En nu, nu kan ik alleen maar zeggen, dat alles mooi op zijn plek lijkt te vallen. Een mooi team van 15 mensen mag ik aansturen, het boegbeeld worden van de Stichting, een fijne samenwerking met de Raad van Toezicht. En straks ons schitterende huis in Nieuw-Vossemeer. Zoveel zin in. Vandaag waren An en ik op zoek naar een auto voor An, maar ook een auto, waar we met groot gemak, van alles in kunnen schuiven. En ook dat lijkt gelukt. Weer een droom die uitkomt en uitgekomen is.
En terwijl ik dit schrijf, staat de tv aan, en worden er prachtige woorden gesproken, over al diegenen die het leven hebben gelaten tijdens een oorlog, een vredesmissie, en altijd weer, krijg ik het koud, als ik dit soort verhalen hoor. Als ik films bekijk, nadenk, over wat mensen elkaar aan doen en aan hebben gedaan. Belangrijk om te zien, en te lezen, dat ook de nieuwe generatie, de jeugd, wil blijven herdenken op 4 mei. Intens en nodig. Om steeds maar weer te blijven herdenken en herinneren. Ook dat is wat wij doen, in Hilversum, wij zullen momenten organiseren, waar u uw dierbare kunt herinneren en herdenken. Mooi en waardig. Menswaardig.
En dus lieve mensen, ga ik nu stil zijn. En denken en luisteren, en aandachtig zijn. En tel ik steeds maar weer mijn zegeningen. Bedenk ik mij, hoe liefdevol mijn leven is. Vol van mooie vriendschappen, het diner gisterenavond met Joke bij Floris V. Een plek vol herinneringen aan Loes en Wilma. Aan al die mooie momenten in ons leven in Voorschoten. Fijn om dan met Marcel, de manager daar, dit te kunnen delen. Ik wens jullie je herinneringen, je gedachten, je eigen stilte en wil iedereen bedanken, voor alle lieve woorden, kaarten, momenten, apps, bloemen. Met felicitaties voor mijn nieuwe baan, of voor ons 12,5 jaar huwelijk, gisteren, of zomaar omdat je in mijn leven bent. Dank je wel!