Believe!

Nee dit is niet ons interieur van Nieuw Vossemeer! Maar het is wel een prachtige foto vol sfeer. En steeds weer realiseer ik me, hoe blij ik ben, met onze keuze. Terug in de tijd, met van die mooie oude vloertegels, een beetje versleten, in de hal liggen zwarte tegels uit een oude school. In de bijkeuken, van die mooie kleine zwart-wit tegeltjes. Een beetje kaal, een beetje aflopend, en juist daardoor zo mooi. Onze inrichting krijgt langzaam vorm. Althans in onze gedachten. Welke tafel, stoelen, welk kastje of kistje wil ik waar hebben? Leuk, en steeds weer heb ik de neiging om nog een oud luik uit een brocante winkeltje te kopen, maar het is wel even genoeg zo denk ik. Ik kan bijna niet wachten, tot het zover is. En als ik dan aan tafel zit, en door dit mooie ronde raam kijk, dan realiseer ik me, hoe geweldig mooi ook dit huis is.

En dan ben ik eventjes heel erg stil en in mijzelf gekeerd. Dankbaar voor alles dat er is. Het loslaten, het verder kunnen gaan. Het afscheid nemen. Het wegdoen, het veranderen. En geleidelijk aan realiseer ik me en hoop ik, dat dit onze laatste verhuizing gaat worden. Dat deze plek onze eindbestemming mag worden. Weg van de randstad, terug naar mijn roots, ruimte voor creativiteit, ruimte om te schrijven. Een moestuin aanleggen? Fruitboompjes in de tuin, het gras maaien. En mooie gesprekken voeren, met de mensen die je omringen. Waar ik erg aan moet wennen, is dat mijn leeftijd van bijna 60, nu opeens 'iets' is. Ook in gesprekken met opdrachtgevers voor 'Levenskunst' is 60 jaar echt wel iets. Dit jaar, 60 jaar, 12,5 jaar getrouwd, een nieuw huis, kortom veel momenten om bij stil te staan. Ook dat is de kunst van het leven. 60 jaar, je voelt het niet, je ziet het wel. Ik vond foto's van 14 jaar geleden, en toen zag ik mezelf als 45 jarige, jeetje wat een verschil zeg. Bij het opruimen van allerlei spullen vond ik dagboeken, notitie boeken, uit mijn werkzame leven, maar ook mijn privé leven. Mijn eerste ontmoeting met Annemarie en hier nog foto's bij. Groot-Ammers toen ik daar alleen woonde, bijzonder. En dan verglijdt de tijd, in een enorm hoog tempo. En hierbij horen ook nieuwe en oude vriendschappen. Mensen die je kwijt raakt, of met wie je steeds minder deelt, en nieuwe mensen, die dichtbij je zijn en met wie je juist veel deelt. Soms kleine dingen, soms grote. Collega's die weg gaan nu bij Yarden, en dan opeens is het blok waaraan je altijd zit, zo leeg, zo stil. Het is zo echt anders geworden. Vanmorgen had ik het er nog over, hoe je dan mensen kunt missen. Mensen, met wie je altijd contact had, een glimlach, oogcontact, een aai over je bol, of zomaar een 'goedemorgen'. En als zij er dan niet meer zijn, wordt ook die basis heel anders. Veranderingen, ook daar ga ik dus anders mee om. Anders dan vroeger, ik probeer er beter bij stil te staan. Ik probeer anders afscheid te nemen. Op een manier, zodat je er later met een goed gevoel op kunt terugkijken. En soms of met sommige mensen lukt dat niet. Omdat de relatie kapot is, omdat er dingen zijn gebeurd, die je niet zomaar terzijde kunt zetten. En voor mij is het dan belangrijk, om dit alles voor mijzelf een plek te geven. Zodanig dat ik er mee verder kan. Ik ben altijd iemand van de harmonie, van het goede contact, van het zorgvuldige contact. En je kunt me niet meer raken, als je deze waarden naar mij als mens, niet overeind houdt. En op dit moment is dit wat speelt in mijn werkzame leven. Ik voel me geraakt. En dit te beseffen, is ook goed. Hiermee begint voor mij het 'opruimen'. Het een plek geven, het van alle kanten bekijken, net als een kristal, en kijkend naar al die facetten, zie je hoe het zo is gekomen. En zie je ook wat je persoonlijke aandeel hierin is geweest. En waar je bent aangehaakt of afgehaakt. Fijn om er zo mee bezig te mogen zijn. Het reflecteren helpt me. Terwijl ik dit schrijf, zie ik hier in prachtige letters 'believe' ingelijst staan. En voor mijn nieuwe kantoor heb ik een prachtige foto met de tekst 'never give up great things take time!'en ook deze foto staat hier klaar om te worden verhuisd naar Nieuw Vossemeer. Heerlijk vooruitzicht. Als het allemaal zover is, dan vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Dan krijgt alles een eigen plek. Dan gaan er boeken dicht en nieuwe weer open. Leuk om blogs te lezen van anderen, die hierover gaan. Hoe de een voorzichtig ruimte maakt voor nieuwe dingen, en hoe de ander alles loslaat en de nieuwe energie laat stromen, zonder te weten wat er komt. Ik had een collega bij Yarden, een jonge vrouw, zij is weg nu. Zij ging samen met haar partner op wereldreis, drie maanden voorlopig. Alles achter zich gelaten, banen opgezegd en op het vliegtuig gestapt. Zij liet me foto's zien, van mooie bergen en meren. Het vooruitzicht, dat zij daar volgende week zal zijn. Ergens ver weg, met een rugzak op, op reis, naar nieuwe wegen, nieuwe bestemmingen! 'believe' is volgens mij haar motto! Dus met dit prachtige woord 'believe' in mijn binnenzak, ga ik zo naar een nieuwe afspraak toe. Nieuwe ontmoeting, bestemming onbekend...