Heb jij dat ook, dat je soms een fractie van een seconde denkt 'oh alles is weer gewoon'. Dat je eventjes vergeet, hoe onze nieuwe werkelijkheid, zoals meneer Rutte zegt, er uitziet. En dat je denkt 'straks ga ik even spontaan een kop koffie drinken bij...'. Of dat je in een impuls je vriendinnetje uitnodigt om een glas wijn op het terras te drinken ergens. Of dat je zegt 'ik moet naar de tandarts in Wassenaar, zullen we daarna samen een hapje eten...' of....vul maar in. En nu, op 26 april 2020 is dit een droom. Is dit iets, waar je intens naar kunt verlangen, het gewone, het kunnen delen van die hele mooie fles wijn, met je schoonouders. Of met je vrienden, die zomaar de tuin in komen lopen. Heb jij dat ook? dat je gewoon iemand een knuffel wil geven, omdat hij of zij verdrietig is. Dat je iemand even vast kunt houden, simpelweg omdat het fijn is. Dat je als je zin hebt, gewoon weer op het terras van het Wagenhuis kunt gaan zitten en je schnitzel a la Anita, daar kunt bestellen. En dat de eigenaar, je dan met zijn grote glimlach verwelkomt. Dat alles weer gewoon is. Dat die kennis die kanker heeft of die vriend met ALS, zonder risico's gewoon behandeld kan worden in het ziekenhuis. En dat die oude oma, of tante, die je af en toe bezocht in de zorginstelling, gewoon bezoek kan krijgen. Ja, ik realiseer me dat iedereen dit ook zo voelt. En toch verwonder ik me maar weer, dat er zoveel mensen zijn, die zich nu eventjes niet gedeisd kunnen houden, totdat we geleidelijk aan weer toe kunnen, naar elkaar ontmoeten, elkaar zien, elkaar begroeten. Nee het is geen pleidooi, of geen tuttig gedoe, het is gewoon mijn gevoel. Ik mis jou en jullie. Ik mis het spontane, het gekke soms, waardoor het leven, dat al zo mooi is, net nog een mooier gekleurd randje krijgt. Nee ik hoef niet te winkelen, want daar hield ik toch al niet van. Ik vind online shoppen prima. Maar ik kan me zo voorstellen, dat het heel gezellig is, om binnenkort weer naar De Zeeland te gaan in Bergen op Zoom, en te genieten van al het lekkers in de slagerij, de bakker en kaasshop daar, om een wijn-spijswandeling te maken, met wat vrienden. Of om zomaar neer te ploffen bij Mila in Wassenaar op het terras, en wat vriendinnen te zien. En dan te genieten van een glas Aalderingh uit Zuid-Afrika en een caesar salade met gamba's. Bijvoorbeeld...en ja natuurlijk kun je zelf van alles in elkaar flansen (niet zo lekker als bij Mila hoor), en dan heb je het thuis ook heel goed. Maar wij als mensen, wij zijn niet gemaakt, om hele dagen als je vrij bent, in de tuin te vertoeven. Fijn dat het kan, maar niet als het moet. En dat moeten, daar zit natuurlijk altijd al een dingetje bij mij, ik wil mijn eigen regisseur zijn van dit leven, die eeuwige onafhankelijkheid komt hier weer even langs. Liever achteraf om vergiffenis vragen, dan vooraf om toestemming. Ja mijn moeder zit nu op een wolkje en kijkt mij streng aan, van bovenaf. En spreekt mij toe, dat ik niet te bijdehand moet zijn nu. Want zo had zij deze uitspraak ooit niet bedoeld. Het is geen vrijbrief, om maar te doen wat je wilt Anita van Loon.
Ik glimlach, want altijd kom ik bij die mooie ouders van mij uit. Bij mijn familie. Gek, hoe een leven zonder ouders is. Hoe leeg dat soms kan voelen. Hoe eenzaam soms ook. Zo vaak, zo graag praat ik nog met hen. Denk ik aan hen. En zo vaak denk ik nu, hoe leuk zou het zijn geweest, als ik als jongere vrouw, bij het leven van mijn ouders nog, hier in Nieuw-Vossemeer zou zijn gaan wonen. Dan zou ik nu mijn ouders ophalen en lekker voor hen koken, hen aan tafel in de zon zetten, en laten genieten samen. Dan zou mijn vader, op de dag dat ik alleen thuis zou zijn, of ook als Annemarie er zou zijn, gewoon de tuin in lopen en zeggen 'he lieve meid, ik dacht...Aniet zal wel thuis zijn' en dan zou ik hem voorstellen aan mijn grote vriend van het Wagenhuis. Dan zou hij plezier hebben en zeggen 'wat een leuke vent is dat'. En we zouden een schnitzel bestellen en genieten. Ja, dat alles dat heb ik zo af en toe. En ik kan me zo voorstellen, dat jij dat ook hebt...dat verlangen naar. Naar vroeger, soms naar heel vroeger, naar een tijd, dat al die mooie mensen er nog gewoon waren. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan dat liedje 'een mens weet pas wat hij mist, als het er niet meer is...'. En dus is dit ook tegelijkertijd een pleidooi voor jou, om in het hier en nu te blijven en te genieten van wat er is. Hoe klein een vooruitgang ook is, of kan zijn, geniet ervan. Hoe intens een contact ook is, geniet ervan. Maar ook van het kleine, het onbeduidende bijna, geniet ervan. Kijk eens om je heen, en luister en zie...het leven is zo ongekend mooi. Dus nog even leren verlangen naar, ook zo'n uitspraak van mijn moeder, als ik iets heel graag wilde hebben, zei ze 'kind leren verlangen naar..'. Dank je wel Ma, wij verlangen naar een wereld, die weer wat meer contact mogelijk maakt, en we zullen er nog even naar verlangen, en ons best doen om dit met elkaar te bereiken. Dag, een fijne zondag, ik werd wakker en had zin om deze blog te schrijven. Voor ons allemaal. voor die '17 miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde...'
