Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




donderdag 25 maart 2021

En zomaar is het voorjaar...2021.....pluk de dag....

Het voorjaar, die mooie periode, waarin alles in de tuin lijkt te ontploffen, waar hyacinten, krokussen, narcissen, tulpen, blauwe druifjes openbarsten. Waar geleidelijk aan diverse kleuren groen zich weer laten zien, de eerste keer het gras weer maaien, kortom prachtig...en eigenlijk zou ik een weekje vrij zijn. Zomaar vrij, en ongedwongen kunnen doen wat ik wil, binnen de Corona maatregelen natuurlijk he...dus op 1,5 meter, met de avondklok. En gek om te zeggen, dat lukt me wel. Hier met deze mooie tuin, ons mooie werk in Hilversum, de omgeving die ons omarmt en die je laat genieten. En nu, op deze donderdag 25 maart 2021 zit ik aan de keukentafel. Mijn vrije dag deze week, want gisteren ben ik op kantoor in Hilversum geweest, en morgen ook weer, dus een weekje is niet gelukt, een paar dagen wel. En dat is al geweldig. Een weldaad aan rust, veel slapen, want oh wat ben ik moe...maar ook werken in de tuin, bloemen planten, genieten van de zon, het mooie gras. Heerlijk...

En ook al is het begin van deze blog vrolijk gekleurd, het leven zelf, laat schaduwkanten zien, en dan denk ik aan mijn vriendinnetje Monique, het verlies van de vader van haar kinderen. Dan denk ik aan Jannie, geopereerd, en nu aan de nabehandeling, dan denk ik aan Mark, aan die jonge vrouw die ziek is, aan de familie waarvan eerst de moeder en nu een week later de vader is overleden, en dan sta je gewoon weer met twee benen op de grond. Dan denk ik aan die ontmoeting op de Bosdrift, van die moeder en haar zieke dochter, met wie ik een graf heb uitgezocht, omdat zij, slechts 28 jaar jong, euthanasie gaat krijgen. Een mooi gesprek, een natuurgraf, een lach en een traan, een ontmoeting zoals mevrouw zei 'door God ingegeven'. Dan voel je weer de verankering met het aardse bestaan. Dan kun je niet zoveel meer doen, dan je hart laten spreken. En oprecht luisteren en er zijn, voor de mensen van wie je houdt. En dan spreek ik de hoop uit, dat ook zij de verschillende tinten groen zien, tussen alle tranen door. Dat zij genieten van 'een zee van bloemen' en de bonte vrolijke kleuren. Dat het kleine wat er is, ook zichtbaar blijft. En tussen licht en schaduw door, daar loop ik. Soms geraakt door de duistere kant van dit leven, soms blij en aangenaam verrast, door een mooie lichtstraal, die zomaar ons leven eventjes oplicht. Of een mooi beeld, wat me raakt juist door de symboliek van deze hand die haar borst vasthoudt. Bizar, dat je al wandelend, soms zomaar geconfronteerd wordt met de pijn van iemand die je liefhebt.

En vandaag, hier aan mijn keukentafel, met mijn krantje, mijn Nespresso en mijn stilte, ben ik zomaar heel stil. En laat ik die stilte even binnenkomen...Mijn leven lijkt een sneltrein, die razend snel rijdt, me van de ene indruk naar de andere slingert, van druk naar rustig en weer terug, en alles wat daartussen zit. Een trein die soms heel lekker zit, en soms echt te hard gaat. Emoties, 'himmelhoch jauchzend zum Tode betrübt' en alles wat daartussen zit. Het hoort blijkbaar bij mij. Ik zeg altijd tegen Annemarie, 'als ik rustig op de stoel ga zitten, en niks meer onderneem, dan is mijn leven voorbij...'dus ja...ik veer af en toe maar op, loop een stukje heel hard, voor zover ik dat nog kan, en pluk de dag, die zich aanbiedt. Ik leef,  en ik realiseer me, dat leven zo ongekend mooi en intens is. Dat leven alles is, en als het leven er niet meer is, tja...wat dan...en nu lees ik een tekst 'als ik mezelf voorbij loop, lach ik wel altijd even vriendelijk' mooie tekst uit een mooi boekje..'Things not to do'. 

Het voelt gek, zo te voelen. Het leven tikt me soms aan. Raakt me diep van binnen. En ik leef zo intens, althans zo voelt het...soms stap ik mijn bed in, en ben ik volkomen kapot, op, over en uit. En weet je wat zo leuk is, dan slaap je genadeloos lekker. Deze dag vandaag stond wel in het teken van dingen moeten doen, belasting invullen, wat opruimen, mijn gezaaide bloemetjes water geven, afspraak maken voor de zomerbanden, nieuwe velgen kopen, kortom...genoeg te doen. En verder niets, stilte, alleen maar stilte. Fijn hoe je hier aan went. In Wassenaar hoorde ik mensen, een draaiorgel, drukte, en hier hoor je vogels, en als er dan iemand ergens een radio aandoet, dan schrik je van het geluid. De herrie, want dat ben je niet meer gewend. Hier ben ik gewend aan meneer Pastoor, die met zijn armen omhoog de tuin inloopt en roept 'oh wat is het gras weer mooi gemaaid'. En veel meer spannends is er niet, op dit moment...ik glimlach als ik dit schrijf. Want het lijkt wel alsof de cirkel rond is. Dat zei ik nog tegen Carla gisteren aan de telefoon, mijn leven is rond, compleet en fijn zo. Nieuw-Vossemeer en Hilversum, het zijn twee plekken, op enige afstand van elkaar weliswaar, die mijn leven compleet maken. 

Gek, hoe ik altijd dit soort foto's maken. Van kettingen, sloten, oude deuren en huizen. Stegen, afgebladderde ramen, en hoe ik me probeer voor te stellen, wat er ooit is geweest. Deze ketting ligt bij een graf op de Bosdrift, ons renovatie project, waar we prachtige dingen aan het doen zijn. Waar we medio april gaan verbouwen, waar we grafmonumenten gaan herstellen, waar paden gerenoveerd worden, waar we het leven terug gaan geven aan deze bijzondere plek. En daar, ligt zomaar een ketting, en die ketting die hoort daar. Zoals ik hier hoor, met een hordeur die afgebladderd is, met een tuin vol  herinneringen, en nieuwe herinneringen die gemaakt worden, een nieuw leven op een plek vol verhalen. Dat is daar in Hilversum, en dat is hier in Nieuw-Vossemeer. Het leven gaat door, en ik, ik mag er zomaar een tijdje onderdeel van uitmaken...dus pluk de dag...





vrijdag 12 maart 2021

Saudade...


Saudade, staat voor melancholie, gemis, heimwee, weemoed, en is een soort van mengeling van gevoelens. Het komt uit Portugal, maar het heeft ook iets in zich van iets dat nooit echt helemaal te realiseren, te bereiken is, een soort van onbestemd verlangen. Mooi woord. Ik hou van dit soort woorden. Woorden met een laagje...het woord kwam bij me voorbij, toen ik luisterde naar mijn playlist 'relax' een aaneenschakeling van prachtige liedjes, vrolijk, gek, leuk, verdrietig...weemoedig soms. En ook zitten daar liedjes in van het afscheid van mijn ouders. En toen die liedjes langskwamen, toen dacht ik aan mijn vader en zijn vriendschap met oom Leen. Hoe dit twee mannen, ze zijn niet zo lang na elkaar overleden, en volgens mij zijn ze nu samen ergens anders en hebben ze het weer heel goed samen, vrienden waren. Oom Leen kwam vaak bij mijn vader op bezoek. En samen zaten ze te praten over van alles en nog wat, en als ik hen een hapje of drankje gaf, dan ging het maar door. Die twee mannen, die elkaar al heel lang kenden, dat waren vrienden. Door dik en dun, de mannen, hun vrouwen waren vriendinnen, tante Liezeke en mijn moeder. En het was goed. Simpelweg goed. Mooi, en toen kwam natuurlijk mijn eigen vriendschap langs. Mijn vriendschappen moet ik zeggen. En opeens realiseerde ik me, dat er soms zomaar mensen in je leven langskomen, met wie je zoveel deelt. Vorige week kreeg ik zomaar een prachtig gedicht van Joris Vincken toegestuurd met een mooie tekst, vol zielsverwantschap. Prachtig een oud collega, die nu dicht in mijn hart zit. En saudade gaat over dit soort gevoelens, je wilt die mensen in je armen houden, een goed glas met ze drinken, hen dichtbij je hebben en houden. En het mooie is, het komt er weer aan, het zal er weer zijn. En dat gemis, dat heimwee gevoel hoort ook bij deze stille tijd. Vandaag mijn vrije dag, wat rommelen in de tuin, blad harken, takken rapen, opruimen, hout bij de houtkachel zetten. Het mooie hout werd van de week door Miek gebracht. Geweldig...ook mooi hoe zij in mijn leven rondloopt en blijft. En saudade gaat ook over de vergankelijkheid en het verlies, de weemoed die daarbij hoort. En daar kan ik ook nog een boekje over open doen. Dat doe ik niet. Want dat voel ik gewoon, dat hoort bij mij...'would you dance if I ask you to dance' prachtig en terwijl dit liedje door mijn keuken galmt, wil ik dansen, heel dichtbij je, zomaar even dansen, even dat intense gevoel weer voelen. Fijn is dat. Dansen...af en toe dans ik door de kamer. Soms alleen, soms samen. Het is fijn, het is intens, het is goed zo...en vandaag rolt er zomaar een heel schattige trouwkaart in de brievenbus 'there were bells on a hill, but I never heard them ringing, no, I never heard them at all, till there was you'....saudade...mooi door de intensiteit van deze woorden. 


Dus voel jij ergens gemis, heimwee of een stil verlangen. Voel jij je intens alleen, in je strijd, in je zijn, heb je het gevoel, dat het leven doorgaat en het jouwe even niet, laten we dan maar even samen zijn, even praten met elkaar. Een stukje muziek erbij, een kopje Nespresso. Gek hoe Nespresso nu een andere lading krijgt of heeft gekregen. Afgelopen week, een uitvaart, en de familie, ik had hen ontmoet en Nespresso gegeven, vroeg bij het intieme afscheid om deze koffie. Dus het hele kleine apparaatje neergezet voor deze ene keer...en nu is het een herinnering, een mooi intens iets geworden. Ook hier past een woord als saudade bij...het is ook iets wat voorbij is soms, wat niet meer weerkomt. Iets wat overgaat naar iets anders...en zo bouw ik herinneringen op, een verzameling aan mooie indrukken. En gek, hoe ik voel dat ik verander, dat ik geen zin meer heb in gedoe om niks. Omdat het zo niet de moeite waard is. Omdat het leven, zoveel meer te bieden heeft en in zich heeft. Omdat het meedragen van herinneringen, je zoveel rijkdom geeft. En ik soms het gevoel heb, dat we dit vergeten in ons leven. Dat we de essentie uit het oog verliezen met elkaar. En ik voel me soms een eenzame reiziger, die af en toe eens even leunt, of mag uitrusten, mag stil staan, door zomaar die lieve mail, of dat berichtje...en die dan weer verder gaat. Daarom ook is de rol, die ik nu vervul, als mens, in dit leven ,mijn rol. Dichtbij, soms wat verder weg, de kleine dingen waarderen, de essentie van mijn leven voelend, de pijn die daarbij hoort. 'dream baby dream' zingt Bruce nu...heerlijk...afgelopen week sprak een dame op de radio, zij mocht massages verzorgen voor popartiesten en zij vertelde wat een fijn mens Bruce Springsteen is. Hoe zij zich verbonden voelde met hem...'we're gonna keep the fire burning'. En dat doe ik ook met jou, kom op, we blijven dromen, we laten het vuurtje branden, kom op, we gaan door. Altijd maar weer...heerlijk. En als je nooit stopt met dromen, als je het niet opgeeft, hoe klote het nu ook kan zijn. Je tent dicht, je bent ziek, je doet er even niet meer toe, kom op, we blijven dromen, we gaan door. En we blijven mijmeren, verlangen naar, hunkeren naar, kom op, we gaan door. Niet opgeven alsjeblieft, ik zal er zijn, altijd weer. En voel het maar...saudade...