Terwijl heel Brabant carnaval viert, het druk is hier in 't Wagenhuis, ik op de achtergrond een blaasorkest hoor zo nu en dan, was ik vandaag op deze stille zondag, zomaar lekker buiten. De hele dag...mijn kasje voorzien van nieuwe aarde en veel zaden, spannend vind ik dat. Glasplaat erop, en maar kijken wat er komen gaat. Tegels ontdaan van groene aanslag, vlinderstruiken teruggesnoeid en ondertussen genieten van alle bollen die uitkomen, narcissen, tulpen, krokussen, sneeuwklokjes, kortom, het voorjaar lonkt. Heerlijk. De hele dag buiten gezeten en buiten gegeten en buiten gewerkt, hoe genadeloos fijn kan het zijn. Een strak blauwe lucht, wat prachtig!
En ondertussen is er simpelweg oorlog. Schuilen mensen, is er angst, is er moed en alles wat daar nog tussen zit. Vallen er onschuldige doden en voel je op afstand mee. Ik ken iemand, wiens ouders in een schuilkelder zitten, vlakbij Kiev. Ongekend, en dan zit jij hier en kun je niets doen. Niets anders dan hopen en bidden en wensen, dat hen verder niets zal overkomen. Maar de angst is er. Angst voor dwaze mensen die dit soort machtsvertoon laten zien. Angst voor de waanzin die er ook is.
Ik was moe dit weekend, moe van veel indrukken, dialogen, stevige confrontaties en mooie ontmoetingen. Moe, van alles wat er op mijn bordje ligt. En moe van lange, lange dagen. En toen ik vrijdagavond om half tien hier binnenstapte, was ik helemaal op en leeg. Verward ook wel een beetje. Want weet je, ik ben een vrouw die houdt van de harmonie. En die het lastig vindt, om uiteindelijk stevige uitspraken te doen. En toch doe ik het, voor de ander, voor mijn organisatie, voor de toekomst, of om mijn visie en ambitie niet verloren te laten gaan. En als de impact dan confronterend is, dan worstel ik wel een poosje met mijzelf. Maar uiteindelijk voel ik, dat het goed is. Soms laat ik iets te lang lopen, wil ik niet mevrouw de directeur spelen en ingrijpen. En dan opeens, dan is het moment daar. Omdat het simpelweg nodig is en dat heb ik deze week vele keren gedaan. En eigenlijk doe ik mijzelf dan wel geweld aan. Want dit is niet wie ik wil zijn. En soms dan hoort het er gewoon bij. En dit weekend betaalde ik een soort van tol. Wilde ik vroeg slapen , nadenken, tot mezelf komen. En dit heb ik ook gedaan. En vanmiddag, toen Annemarie thuis kwam, nadat zij Roos en Floor had weggebracht, had ik een glas champagne ingeschonken. In de glazen van Goutorbe en dacht ik even aan mijn vriendinnetje in het hoge Noorden, met wie ik altijd samen naar Goutorbe in Ay ging, om champagne te kopen.
Haar moeder is gisteren overleden. En nu is ook zij, een vrouw zonder ouders. Gek, hoe dat voelt, ook al ben je al wat ouder, geen ouders meer hebben. De leegte is daar. De herinnering blijft. Ik brand een kaarsje voor haar, en voor haar moeder natuurlijk. En ik zal er zijn. Verlies....een dagelijks onderwerp in mijn leven. Verlies, gemis, het zonder die ander moeten...een prachtig ritueel, dat heb ik vrijdag geleerd, is een kaarsje branden en de ander laten vertellen, wat rouw is voor hem of voor haar. Tranen stromen, bij al die verhalen...doe het maar. Neem zo'n doos met lange lucifers en steek een kaarsje aan, en zeg voor wie je dit doet. En vertel dan, zolang de lucifer brandt, wat rouw voor jou is. Prachtig, intens, keihard, het raakt, het helpt...en ik, ik brand een kaarsje voor jou...voor jouw verlies, voor jouw gemis.
En nu, nu eindig ik deze stille zondag, met zomaar wat woorden. Woorden die mij raken, die mij bij blijven, die indruk op mij maken of gemaakt hebben. Ooit zei iemand tegen mij 'dank je wel voor je aanstekelijke lust voor het leven'. En die lust voor het leven, die levenskunst, die draagt mij door het leven, op al die momenten, dat ik het even niet meer weet. Die doet me glimlachen, als Teun door de tuin sjeest, die doet me glimlachen bij een mooi gezicht. Vrijdag zat een van de vrijwilligers intens verdrietig te zijn, en toen ik haar zag, realiseerde ik me waarom ik haar zo prachtig vond, omdat zij zo echt is. Zo puur, zo eerlijk en zo vol leven en daarmee ook soms zo vol verdriet. En dus dank ik haar, voor wie ze is, dat ze bij me is, bij me in de buurt. En dat ik het genoegen heb, met al deze mooie mensen te mogen zijn. En dan komt natuurlijk mijn moeder weer langs, en mijn vader, en realiseer ik me, dat ik weer al mijn zegeningen aan het tellen ben. Dat ik gezond en wel, hier door die tuin aan het sjouwen was vandaag, bukken, overeind komen, en weer doorgaan. Mijn gezicht in de zon, genieten van alles en nagenietend van alles. Met de mensen om me heen van wie ik zielsveel hou...dank je wel.....Ik ben gelukkig, simpelweg gelukkig nu. Dag!
