Vanmorgen toen ik wakker werd, wilde ik dat mijn ochtendwandeling met Teun eens ergens anders naar toe zou gaan. Een van mijn favoriete stukjes is langs het kanaal lopen, dat kan nu nog, nu de schaapjes er nog niet zijn. En dus, ondanks de gure lucht, de flinke wind, vertrokken Teun ik en ik, via de begraafplaats naar de polder. Ja via de begraafplaats, ik loop hier wel regelmatig overheen. Te kijken naar de graven, de monumenten. Bijzonder want vandaag is er weer een afscheidsdienst hier in de grote kerk. Dat weet ik, want meneer pastoor houdt mij altijd op de hoogte, van de overledenen, voor wie hier een dienst en of begrafenis georganiseerd wordt. Vandaag mag hij de zoon begeleiden, de zoon is zelf pastoor of priester, dat weet ik niet meer. Zijn moeder is overleden en meneer pastoor is 'zijn hulpje' zoals hij het zelf noemt. Het woord 'knechtje' gebruikt hij ook nog. Zelf gebruik ik dit soort woorden niet meer, ik, die wars ben van hiërarchie, ik hou niet van woorden, die de gelaagdheid in een structuur of organisatie weergeven. Tja, je kan maar ingewikkeld zijn. Je kan maar houden van vrijheid. Een echte van Loon, tja dat blijf je voor altijd. En ik ben er trots op, een echte van Loon te zijn. Niet altijd even makkelijk voor de wereld om je heen.
Maar ja terug naar onze ochtendwandeling, Teun en ik. Kwart voor negen vertrokken we en twintig over tien waren we weer terug. Via de begraafplaats naar het veldje achter 't Wagenhuis. Bijzonder hoe Teun, als hij een hond ziet, die hij leuk of juist niet leuk vindt, gaat zitten wachten. Tot de hond voorbij is. Zo ook bij het veldje. Hij houdt niet zo van deze hond, dus hij zit dan tegen mijn been aan. En samen wachten we. Mooi die verbondenheid die ik dan voel met deze kleine Teun. Daarna door het tunneltje, Teun rennend door het weiland, op naar het water. Langs de molen, het kruis voor de gevallenen van de watersnoodramp, het hek door en dan langs het kanaal. Heerlijk, een mooi stuk om te lopen, de grote boten die voorbij komen, de kracht van het water, de wind, je voelt het allemaal. Het is koud vandaag. Een beetje een miezerig regentje. En dan bij het gemaal de trap op en daar waar ik normaal weer naar rechts terug naar het dorp ga, ging ik nu links. En Teun gaat met mij naar links. Hij sjeest een veld op, en stond voor een hek, waar hij niet doorheen kon. Het hek dicht, en via prikkeldraad wat ik naar beneden drukte, kwam hij samen met mij op een zandweg terecht.
Hier waren we nog nooit geweest, Teun en ik. Een mooi stil pad, met aan weerszijden grasland en jawel, een berg mest...en Teun zou Teun niet zijn, als hij hier eens even doorheen ging liggen rollen.
En al wandelend denk ik terug aan de onthulling van het monument voor de Molukse marinemannen. Aan de rollen die mensen vervullen, bij dit soort plichtplegingen en ik merk, dat ik me geleidelijk aan naar de zijlijn beweeg. Dat ik niet meer zo nodig hoef, en ook niet meer zo nodig op de voorgrond wil staan. Ik merk, dat ik weer stappen maak in mijn persoonlijke groeipad. En het is goed zoals het is.
De komende week staat er veel op stapel. Maandag een bijzondere dag met een filmploeg voor een serie voor Videoland, met allerlei bekende Nederlanders op de Bosdrift. Grappig om te zien, hoe alle voorbereidingen hier naar toe, draait om de positie van die bekende mensen. Hoe grote groepen mensen, hierom heen bewegen en agenda's duizend keer worden aangepast, juist door deze bekende persoonlijkheid. En ik, ik faciliteer. En dan dinsdag voor mij een belangrijke dag. Want ik heb mij voorgenomen om niet meer te trainen en met groepen te werken. En dit is, zonder dat iemand het weet, alleen ik ben me hiervan bewust, de afsluiting van 25 jaar trainen voor grote instituten, denk aan ISBW, Schouten en Nelissen, Coachboulevard, GITP. Ik doe ook dit in stilte. En alleen. Ik sluit die dag af (dinsdag heb ik een vrije dag genomen om een laatste dag te gaan trainen). En als ik klaar ben met die training, gaan we naar The Legends in Gouda. Een heerlijke avond vol muziek, uit allerlei periodes, de vijftiger jaren, de sixties en ga zo maar door. Heerlijk.
Gek hoe ik steeds meer ingewikkelde thema's in mijn leven in mijn eentje doe. Heeft niks te maken met mijn relatie. Maar alles met wie ik ben en hoe ik ben. Ik weet nog dat ik ooit iemand ontmoette en die zei 'ik ben solo' . Ik moest lachen toen ik dat hoorde. En soms ben ik nu ook een beetje 'solo' en dan moet ik in goed Nederlands zeggen 'ik ben een solist'. Fijn, juist heel erg fijn is, dat ik dit mag zijn. In mijn relatie, in mijn werk, in mijn leven.
En zo af en toe in mijn leven, dan wil ik de dingen anders doen, dan dat ik het altijd deed. Om te kijken wat er gaat gebeuren, om te kijken naar de reacties van anderen. Om te ervaren wat er bij mij zelf aan de hand is. En vanmorgen heb ik weer ervaren, door onbekende weggetjes in te slaan, hoe mooi de omgeving is. Hoe fijn voor Teun het is, om ook andere paden te bewandelen. Hij wil het liefst naar de Kreek, omdat hij hoopt dat daar Pebbles of een andere leuke hond is. Maar daar zijn ook mensen, die het lastig vinden, dat Teun los rond loopt. En dat Teun snuffelt aan hun aangelijnde hond. Of dat Teun een tuin in schiet en achter de poes aangaat. Dus probeer ik Teun te leren, dat het soms goed is, om een ander pad te kiezen in dit leven. Een ander uitzicht te krijgen, en dan kom je zomaar een mesthoop tegen. Hoe fijn is dat. En nu ligt hij heel tevreden en weer lekker schoon, naast me te slapen op zijn kleed. Want het was en is soms best heel spannend, om linksaf te slaan. Geen idee wat je tegenkomt, maar geloof me, het verrijkt je geest. Het geeft je nieuw perspectief, het helpt je de wereld met andere ogen te aanschouwen.
Afgelopen week sprak ik met iemand over leiderschap. En leiderschap is ook lef hebben. Keuzes durven te maken. En juist dat laatste is ingewikkeld voor veel mensen. Ik merk, dat ik het durf en doe. Keuzes maken, vragen stellen, van richting veranderen. Omdat het nodig is. Ook in jouw leven soms. Dus probeer het maar, in het klein, net zoals ik vanmorgen, sla gewoon eens linksaf, pak die onbekende weg. En geniet er een beetje van, dat vooral, of een heleboel. Dag! Veel plezier!
