Gisterenochtend ging ik op pad, samen met Teun, en maakten we een wandeling door de polder, bijna 2 uur waren we onderweg. Hij natuurlijk zonder riem, rennend door het hoge gras, ik er naast, ondertussen natte schoenen, in mijn korte broek. Je kunt me uittekenen. De lente is begonnen, de korte broek uit de kast, en zorgen dat alles wat wit is aan mij, geleidelijk aan bijkleurt in de zon. Heerlijk. En als je dan zo door de polder wandelt, zomaar op maandagochtend, dan zie je zoveel kleuren groen, zoals hier op het gemaaide land. Heerlijk om naar te kijken, nog heerlijker om zomaar de tijd te hebben om te wandelen door de polder, in je vrije tijd. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik zoveel op Pa van Loon ga lijken. Hij hoefde nooit weg, omdat hij zijn polder, zijn leefomgeving zo mooi vond. Ik merk aan mezelf, dat ik een beetje hetzelfde heb. Ik zie zoveel fraais hier om me heen, mooie dijkjes, paden, terwijl ik aan het lopen ben met Teun, dat ik nog tijd te kort heb, om alles te kunnen zien. Tijd. Ondertussen is het alweer 2 mei 2023. Het jaar is goed begonnen. Zowel zakelijk als privé. Gezond, gelukkig en tevreden.
In Hilversum de publieksprijs van de Hilversumse Architectuurprijs gewonnen. Een waardering van onze omgeving. Een net eerste kwartaal met de nodige uitdaging. Het zal zo zijn en blijven. Altijd weer. De funeraire wereld is een bijzondere wereld om in te mogen werken. Met veel concurrentie, uit allerlei hoeken, waardoor je keihard je best moet blijven doen, iedere dag weer, om te behouden wat er is. En gelukkig is er veel moois om te behouden, het funeraire culturele erfgoed. Een wereld vol historie, vol verhalen. En met mijn mensen, mijn team en mijn vrijwilligers, kan het alleen maar mooier worden. Het ontmoeten, het zien, het onderschrijven van al die waarden is waar ik voor sta. Gek hoe ik daarnaast ook nadenk over 1 april 2028. Nog ver weg, maar voor mij een mijlpaal die ik wil behalen. Een gekke mijlpaal, omdat ik op dat moment qua verantwoordelijkheid het financiële resultaat van het jaar 2027 achteraf wil afronden, richting mijn Raad van Toezicht en richting het College van B&W. Een verantwoordelijkheid die ik wil nemen en ga nemen. Dus dat betekent voor mij, dat als ik gezond mag blijven, ik nog vijf jaar doorga. Waarbij ik het jaar 2027 al een dag minder wil gaan werken, waardoor ik drie dagen per week in Hilversum ga zijn, en een dag van huis uit ga werken. Afbouwen en alvast wennen aan al die vrije tijd. Het lijkt nog ver en veel, maar de tijd vliegt. Ongekend, deze zomer ben ik al 64 jaar. Klinkt als heel oud, klinkt als heel bejaard, en ik moet lachen om dat getal en ook om dat gevoel. Want was is leeftijd, als je gelukkig bent, nee beter nog als je gezond bent. En ik heb nog zoveel plannen, hier en daar. Met mijn team, ons huis, mijn Uitvaartstichting. Nog zoveel uitdagingen te gaan. Maar ik dwaal af. Ik wilde schrijven over kleuren, de kleuren van het leven.....
Kijk eens hoe blond onze Teun is, en hier met een grijze, zwarte onderkant, van het rennen door het land, de modder, het stof. Hier lopen we samen over een zandpad, een pad vol harde grond, en Teun rolt het liefst door viezigheid heen. Zo heb ik gisteren het gras in de tuin geverticuteerd en van nieuw graszaad en mest voorzien. En jawel, Teun was net schoon en mooi gekamd door Annemarie, en hij rolde door de mest, waardoor ik hem met water en zeep weer schoon moest maken en droog blazen. Hij houdt van gorigheid onze hond. Vanmorgen kwam ik een oude dame tegen met een klein hondje, en ze riep 'oh is dat Teuntje, wat is hij blond geworden'.
Vanmorgen toen ik mijn haar stond te föhnen dacht ik aan mijn moeder. Hoe grijs haar haar was, en hoe grijs ik nu ben. Hetzelfde dikke stugge haar als mijn moeder. Zij al vroeg grijs, maar ik denk dat zij het wel kleurde en ik al vroeg grijs, slechts een keer gekleurd, ik leek wel een lapjeskat. En dat kleuren dat gebeurde, omdat ik een vriendinnetje had, die dat leuk vond denk ik zomaar. Want voor mij hoeft het niet. Ik zie dames bij de kapper zitten met aluminiumfolie in hun haar, uren lang. Zou niks voor mij zijn. Ik vind naar de kapper gaan leuk. Omdat ik dan Marieke zie, en spreek. Omdat ik even iets mee krijg van het dorp, het leven in het dorp. Gezellig, omdat ik daar ook allerlei kleuren roze zie. Een vrolijke mooie kapsalon met leuke in het roze gekleurde geklede vrouwen. Kleuren, ik ben niet zo van de felle kleuren. Ik hou van groen, donkerblauw, bruin, maar in de tuin barsten de kleuren los. Ik heb paarse en blauwe bloemen, maar af en toe komt er zomaar iets van roze doorheen. Zo fraai, zaterdag liep ik met Teun door het dorp en toen zei een mevrouw die in de tuin aan het werken was me gedag. Ze vroeg of ik haar tuin even wilde zien. Zij woont in een mooi oud huis, hier vlakbij. Ik vond haar huis altijd al leuk, anders en authentiek. En nu mocht ik in een kleine maar fraaie achtertuin kijken, vol met planten, bloemen en struiken. Echt gaaf. En mevrouw was bezig en liet mij en Teun haar tuin zien. Zo mooi al die kleuren, veel blauwe, roze, paars, beetje ruig, hou ik wel van. En ze wees me op allerlei planten, wilde orchidee, een bijzondere geranium, een helleborus en ondertussen stak zij met haar schep allerlei planten eruit en kreeg ik deze mee, voor in mijn tuin.
Mevrouw wist waar ik woonde en dat ik een grote tuin had, en ik nodigde haar uit een keer onze tuin in te wandelen, zodat ze kon zien, wat er met haar mooie planten is gebeurd. En zo wordt mijn tuin rijker en rijker. En wat ik zo mooi vind, is die kleine spontaniteit, dat oprechte, dat gewone. Daarom hou ik zo van dit dorp. Je wordt niet zo snel uitgenodigd bij iemand hier in zijn of haar huis. Het lijkt alsof ze dat niet zo doen. Maar ze zijn wel oprecht vriendelijk naar je. Ze maken een praatje, zijn in je geïnteresseerd. Maar de mensen van het dorp, uitzonderingen daar gelaten, houden je wel op afstand. En dat mag he. Het is goed zoals het is. Ik voel me hier goed bij. Het is wel anders, dan hoe ik ben. Als ik dan weer terugga naar mijn kleuren, dan heb ik wat meer nuances in mijn kleurschakeringen wellicht. Bij mij mag je wel mee eten, of wijn komen drinken, of koffie. Ik vind het wel leuk. Het allerleukst vind ik spontaniteit. En ja, bij sommigen loop ik wel even binnen, maar niet bij iedereen. Ik merk dan toch dat ik ergens wat gereserveerd ben en blijf. Ach, het is wat het is.
Het leven in Nieuw-Vossemeer is echt oprecht een mooi leven. En mijn leven is een aaneenschakeling van mooie dingen. Van allerlei kleuren. Ik heb geen regenboogvlag, heb dit ook niet nodig. Maar onderschrijf wel het gedachtegoed hiervan. Ik vind dat iedereen in ons leven er mag zijn. Ongeacht hoe je denkt, leeft, voelt, van wie je houdt, waar je vandaan komt. Ik open mijn armen en mijn hart, voor iedereen. Geleerd van Ma van Loon. Oordeelloos aanschouwen, er zijn voor je medemens, en delen wat je te delen hebt. Mijn leven is kleurrijk. Is een soort aaneenschakeling van schoonheid bijna. Ik vind het leuk om door het dorp te lopen, om me heen te kijken, hoe mensen hun tuinen inrichten, hoe planten en bloemen, de wereld net wat mooier maken. Om langs het kanaal te lopen en ook daar al die kleuren te zien, het water, de groentinten van de bomen en struiken. Prachtig. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik zoveel geluk heb dit allemaal te kunnen zien. En ook al die vogels te horen fluiten, zingen bijna. Een merel heeft een nestje in onze heg, in het boogje naar het atelier toe. Daar zit hij af en toe, en vliegt aan en af met takjes en dingetjes. De beukenhaag, die groener wordt, bijna met de dag, waardoor de tuin zo rijk is aan kleuren en zo vol staat met bloemen. Als je dit leest, en je bent in de buurt, kom een keer achterom. Je bent welkom.
Straks op 2 september komen er veel collega's en vrijwilligers naar ons toe hier. Met een bus, een ontmoeting in onze tuin, met champagne en hapjes. Daarna een rondleiding door de kerk van meneer Pastoor en dan heerlijk eten bij Jack van het Wagenhuis op het achterterras, en Marcel onze muzikant, is er ook. Hij zal spelen in de tuin, en later op het terras. Gezellig. Ik heb er nu al zin in. Een tuin vol vrolijke mensen, we vieren het leven, we vieren ons samenzijn. We vieren de brug tussen Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Hoe bijzonder. Hoe mooi. We staan voor verbinding met elkaar, ik zeg altijd 'onze Huiskamer van Springer is een plek van ontmoeten, van verbinden' en ik hoop zo dat deze verbinding, hier in onze tuin ook voelbaar zal zijn.
Dag, ik zie je graag!
