Ik heb wel iets met deuren. Vooral oude, gebruikte deuren. Deuren die honderden keren geopend zijn en soms niet meer zo goed sluiten. Deuren die kraken, of een beetje beschadigd zijn. Deuren die anders zijn van kleur, of die juist helemaal ontdaan zijn van hun oorspronkelijke kleur. En in de Bosdrift is daar iets mee gedaan. Met al die oude gebruikte deuren. Vroeger was zo'n deur misschien de deur van de woonkamer, of van de slaapkamer. En zo'n deur heeft dus een geheel eigen verhaal. En het mooie is, dat zo'n deur niks zegt. Fijn he...zo'n stille deur zonder woorden, maar met zoveel verhalen in zijn of haar leven. Soms zou ik zomaar willen dat mensen een beetje op oude deuren lijken. En eventjes stil zijn, niks zeggen over wat zij vinden, zien of hebben meegemaakt. Gewoon maar zijn, eenvoudigweg zijn. Dus mijn woorden over de Bosdrift - we hebben het leven teruggegeven aan de Bosdrift - en - een begraafplaats is een plek vol verhalen - kloppen wel. Want ook dit prachtige pand, waar volgens mij iedereen graag wil zijn en komen straks, heeft zoveel verhalen. En het leuke is, dat voor iedereen zo'n verhaal wordt ingekleurd door je eigen verhaal. Je eigen herinnering, en dus als ik over die zolder loop, die prachtige oude pure houten zolder. Dan is het net alsof ik naar mijn eigen slaapkamertje loop daar op Flakkee, die balken, die houten dakspanten, dat door de tijd donker geworden hout. De hoogte, dat donkere (vroeger vond ik dat heel spannend) die kleine raampjes waar een beetje licht doorkomt, ik liep gisterenavond alleen door het pand. Alle werkmannen waren weg, en voordat ik naar huis ging, opende ik die grote niet goed sluitende voordeur. Ik moest er echt een klap tegenaan geven, en toen stond ik daar. Helemaal alleen. En ik liep de nieuwe trap op, en kwam op zolder, spannend, donker, afgewerkt met zwarte bakken voor de bekabeling, en in mijn gedachten gebeurde veel. Ik zag in gedachten de kelder, en daar staan in mijn beleving wat mooie kisten met wijn. De Bosdrift wijnen, zo ga ik deze maar noemen. Voor onze gasten, voor onszelf, voor die bezoeker die het even helemaal niet ziet zitten, die trakteer ik dan. Want het wordt geen horeca gelegenheid, maar wel een inloop rouwcafé en die naam vermoedt van alles, dus er komt nog een wedstrijd voor een nieuwe naam. Een naam die past bij deze plek. Ik stond in de keuken, en voelde me een hele chique directeur, haha. Want wie heeft er nu zo'n mooie horeca keuken, met van die fantastische klapdeuren van 100 jaar oud. Ja wij, wij van de Uitvaartstichting. En ja, ik realiseer me, dat voor de dames van de catering, werken in dit pand, vast veel ongemakken met zich meebrengt, maar ik hoop dan maar, dat de mensen die hier werken, de schoonheid en de authenticiteit ervaren, die ik voel en zie. En dat je even vergeet hoe het is om te werken in een flitsend nieuw pand, maar dat je de beleving krijgt, die ik nu heb. Dat gun ik je.
Grappig is dat hier tussen al die nu nog spullen van de werkmannen, een splinternieuwe serveerwagen staat. Voor de dames van de catering. En dat zij met die gevulde serveerwagen, dat prachtige liftje ingaan naar boven. Het is allemaal zo anders dan mensen gewend zijn. Het pand past zo bij mij, bij wie ik ben en waar ik voor sta. En nu hoop ik maar dat Hilversum en de mensen die graag bij ons komen, dit pand omarmen. Er net zo van gaan houden als ik. Dat zij dit pand gaan zien, als een plek om samen te komen, om te herdenken, om aandacht te geven, om stil te zijn. Om je verhaal te vertellen, bij de houtkachel, aan elkaar. Om samen je tranen te laten lopen. Maar ook, om de deur door te gaan, op weg naar iets totaal nieuws. Een nieuw leven, vol nieuwe verhalen. En misschien kun je hier deuren sluiten, nog even omkijken, wat mijmeren en dan een nieuwe deur weer openen. Naar....t geeft niet waar naar toe. En als je straks op die mooie oude zolder, les krijgt van een van de docenten van Apres La Vie, of een stilte yoga mag ervaren en je ligt daar op je matje, dan hoop ik dat je geniet van het kraken van de trap. Van die mooie strakke toilet, zonder M of V erop, gewoon een toilet, genderneutraal, zonder iets erop, en dat je als je moet bukken, omdat je lang bent, en anders je hoofd stoot, doordat het deurtje zo laag is, voelt dat dit pand uit 1890 jou meeneemt naar een andere tijd. Dat dit een plek is, waar je hoe gek dat ook klinkt, wilt zijn als het om een afscheid gaat. Hoe mooi als je diegene van wie je houdt kunt herdenken, en ergens de geur van de houtkachel ruikt, en het is net alsof je vroeger op de boerderij een houtvuur stookte. En ja, daar ga je weer, met je gedachten aan toen, aan ooit, aan hoe het ooit was. En als dan die glimlach op je gezicht verschijnt, als jij straks binnenwandelt, om even daar te zijn, dan is mijn plan gelukt. Dan ben je welkom of zelfs weer even terug in de tijd. Dus kom gewoon, ons Open Huis is op 20 en 21 november a.s. vanaf 10 uur. En in dat grand café is live muziek die dagen, gezellig, en het vuur brandt, je bent welkom.
