Overpeinzen en verder niet zo veel.....

 Op deze meer dan fijne ochtend, die begon met een prachtige wandeling alweer heel vroeg met Teun, realiseerde ik me, dat dit weer zo'n dag is.

Zo'n dag, waarop ik me het liefst volledig terugtrek, en me overgeef aan mijn overpeinzingen. En verder, niet zo veel...ik zie duizend dingen die ik kan en moet doen, en eigenlijk doe ik niks. De krant, de mails, het werk, mijn Nespresso, de achterdeur open, een dag die ik het beste kan omschrijven als een dag voor mezelf. En soms is het goed, om zomaar zo'n dag te hebben. Ik voel dit altijd als egoïsme. Maar dat is niet zo. Vandaag is hopelijk mijn Mercedes weer klaar, krijgt zij weer een prachtige nieuwe neus, met nieuwe ster en zal zij mij glimmend tegemoet treden. Vanavond een boeiende lezing voor de Kiwanis club in Hilversum, of is het net Loosdrecht, kan ook. Over rouw en verlies, gerelateerd aan onze huidige samenleving, waar religies, culturen samenleven, samen rouwen, en samen verlies ervaren. Welke rituelen kom je tegen. Dit soort lezingen is een soort van na-ijleffect van de prachtige documentaire over mijn vader. Zo noem ik de film 'Dood in de Bijlmer' ook wel eens, de film van mijn vader. Volgende week zou hij 93 zijn geworden. Mijn vader. Ik las ergens dat een jonge vrouw, en zij is ook haar vader verloren, af en toe thuiskomt bij haar lief, bij haar hondje en dan is het er weer. Die pijn, dat rauwe stukje rouw, dat gemis van je vader. Ik heb dat ook. Minder heftig denk ik, zal wel met mijn leeftijd te maken hebben, of met de tijd die hij heeft mogen leven, mijn vader. Maar ik heb dat ook. Ik kan hem zo intens missen. Ik zie soms zijn gezicht voor me, zijn ondeugende glimlach, en ik voel zijn grote handen op de mijne. Ik voelde me altijd zo veilig, 'schuilen bij jou' daar spreekt hij ook over in onze film. Dat we zo goed konden schuilen bij elkaar. Mooi is dat. Als er iemand is, bij wie je kunt en mag schuilen in dit leven. 

En ondertussen heb ik zomaar een klein vriendje gekregen in mijn leven. Een vriendje, die altijd blij is, als hij me ziet. Een vriendje, die bij me komt zitten, als ik in de tuin zit. Een vriendje waar ik soms bij schuilen kan. Zomaar het gaat vanzelf. Een vriendje, die mijn wonden likt, als het even niet gaat. Teun, kijk ons hier lekker zitten samen in de tuin. Die prachtige tuin, waar pioenrozen opengaan, waar paars, blauwe bloemen openknallen, waar de blauwe regen en de passiebloem opengaan, en waar de witte klimhortensia, de muur bedekt. Die tuin, waar mijn gras slechter is dan ooit, maar waar ik langzaam aan, door bij te zaaien, weer wat meer groen ga zien. En in die tuin, daar zit ik vaak, daar denk ik na, daar ervaar ik zoveel. En ook daar als ik daar ben, dan zou ik zo graag hebben gewild, dat mijn vader, deze prachtige plek hier, nog had kunnen zien. Hij zou hebben genoten. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje 'genoten' van Guus en zo mooi verwoord door Suzan en Freek. Ik luister dit liedje nu. 'ik heb genoten, genoten, van jouw liefde, genoten van jouw vriendschap en van jou'. Prachtig. Soms zing je dit voor een verloren gegane liefde. Als je verkering uit is. Of als dat meisje jou niet meer leuk vindt, maar vaak ook hoor je dit mooie liedje bij een afscheid of een begrafenis. Prachtig als ze dit liedje voor je spelen toch? Dan heb je er wel toe gedaan, als je vrouw, je man, je vrienden dit liedje voor je zingen. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de receptie gisterenavond in de pastorie in Hilversum, ter gelegenheid van het 25-jarige jubileum van Jules Dresmee. Dit is zo'n man, voor wie ik een dergelijk lied van toepassing vind. Als je deze man spreekt, of hoort spreken, dan raakt hij je met zijn woorden. En gisteren in de tuin van de pastorie, omringd, door allerlei bijzondere mensen uit Hilversum. Oud burgemeesters en de huidige burgemeester, kerkeraadsleden, de pastores van Hilversum, maar ook vrienden, bekenden, raadsleden. Ik voel me daar wel thuis in Hilversum. Het is mijn tweede 'thuisplek' geworden. Door mijn super gave team. Door al die mooie vrijwilligers, bezoekers van mijn begraafplaatsen, door al die mooie mensen, die binnenwandelen, blijven, terugkomen, door alles wat daar is. En als ik dan na een lange lange dag, weer naar huis rijd, en de kerktoren van Nieuw-Vossemeer, met het prachtig glimmende haantje, voor me op zie doemen, dan kom ik echt thuis.

Dan ben ik er weer. Als ik dan de kreek voor me zie, dan klopt alles weer. Hilversum en Nieuw-Vossemeer zijn verbonden door eindeloze autoritten in die Benz, of zoals de afgelopen dagen in een KIA, haha...allemaal momenten van overpeinzen, van telefoongesprekken, van mooie liedjes, kortom ritten vol verbindingen. Ritten waar dingen samenkomen, soms zelfs met Teun naast me!

En deze dag vol mooie gedachten, aangevuld met mooie liedjes, maakt me tevreden en gelukkig. Haha, terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen, want ik ben eigenlijk altijd wel gelukkig. Ik zie heel vaak de zon, de kansen en de mogelijkheden. En ik realiseer me, dat dit de opbrengst is, van dagen als vandaag. Dagen om na te denken, dichtbij mezelf te zijn. Vanuit rust te zijn. Het is een mooie dag vandaag. Dag!