Verwondering....

De contacten met onbekenden, die via via mijn weblog bereikt hebben, raken mij tot in iedere vezel...dus alle deze mooie mensen, die of direct, of indirect iets hebben met datgene waarover ik schrijf, ik wens jullie geluk, liefde en heel veel kracht toe...
want het is zo ongelooflijk ingewikkeld om naast iemand te staan die kanker krijgt. Of zelf kanker te krijgen, of je liefste vriendinnetje te verliezen aan kanker, of zomaar een programma op tv te zien, waarin je ziet dat mensen niet lang meer te leven hebben...
Kanker is zo ongelooflijk ingewikkeld, en langzaam aan komt er een kringetje van mensen rondom mij te staan, dichtbij of veraf, die allemaal een lijntje hebben met kanker...mensen die elkaar vast kunnen houden, liefde en kracht kunnen geven. Die een kaarsje voor elkaar kunnen branden, elkaar een warm woord kunnen sturen...sterkte en kracht van mij!
Anita

Het sneeuwt!!!

Een koude zondag, vanmorgen heb ik volgens mij alle laatste bladeren van de Catalpa en andere boompjes/struiken opgeveegd, takjes, rotzooi rond het huis. Het ziet er weer netjes uit. Rosanne was naar het zwembad (brrrr....ik moet er niet aan denken nu), Floor zit met haar vriendje Sjoerd op de bank een dvd te kijken. Annemarie en ik in de keuken, mooie muziek 'Candlelight' en een intensief gesprek over het opvoeden van kinderen. Ingewikkeld, omdat ik geen ouder ben, geen kinderen heb, en dus vanuit een soort 'helicopterview' kijk naar de interactie tussen ouders en kinderen. En ondertussen voel ik mij heel betrokken, want de kinderen van Annemarie zijn ook een beetje 'iets van mij' geworden, ik maak veel met hen mee. Emoties, geluk, blijdschap, vriendschappen, we gaan met elkaar op vakantie. Ik koop kadootjes voor hen, ik zorg voor hen, ik deel met hen wat ik te delen heb, ik ben de partner van hun moeder. En ik realiseer me zo dat dit ingewikkeld is, je moeder te zien met een andere vrouw. Je vader met een andere vrouw, of alleen, maar als kind ben je zo verdomde sensitief en voel je zoveel, krijg je zoveel mee...
En dus praat An nu als moeder met haar Rosanne op de kamer van Roosje. Over hoe het gaat met haar, want blijven zitten, terwijl je klas de leukste van je leven was, en dat gecombineerd met ouders die niet meer samenzijn. Een Anita, die kanker had, nu misschien wel weer helemaal gezond lijkt, maar toch...de impact is niet uit te vlakken...
En dit alles schrijf ik hier op, terwijl het buiten sneeuwt, mooie vlokken, die maken dat de heg langzaam wit kleurt, het terras langzaam aan wit wordt, de tafel, stoelen en banken buiten bedekt zijn met een mooi wit laagje sneeuw...de winter doet zijn intrede. Met alle risico's van dien, sneeuw op de wegen, glibberen en glijden, kortom de kachel wat hoger, een glaasje dieprode wijn....en samenzijn in huis is weer een van onze meest intense bezigheden!
Net had ik mijn vader aan de telefoon en realiseerde ik me weer, steeds maar weer dat hij langzaam aan ouder aan het worden is. Dat ik bang ben mijn familie te verliezen, en een soort van alleen op de wereld te zijn, samen met Arie. Zonder ouders zijn, lijkt me zo onveilig, zo bijzonder ook...want zij hebben met toch gemaakt, tot wie ik nu ben...
Mijn familie wordt ouder, tante Anita al 84, tante Tanneke 83, oom Wim 84 of misschien wel 85, oom De 82 geloof ik, Pa bijna 80 en Els gelukkig nog maar bijna 70...tante Suus ook al iets van 82, Annemarie's vader al 84, An's moeder gelukkig een stuk jonger, Reynaud ook...dus daar hebben we nog voldoende tijd, als alles mee zit en god dit zo wil....
Leeftijd....in 2009 ga ik 50 jaar worden, ongelooflijk he...een halve eeuw! Maar nu voorlopig 49 en sneeuw! Dag, wat een serieus gedoe zeg...
Lieve allemaal, proost, ik ga mijn laatste fles champagne aanbreken!
Anita