Mooi doorkijkje..ik zocht naar een foto die voor mij past bij een tekst. Een tekst waar ik bij moest glimlachen, omdat dit zo klopt voor mij. Een vriendin van mij zei altijd al 'jullie gaan in Zeeland wonen, niet in Drenthe' grappig hoe dit voelt en ook hoe dit uiteindelijk beter voelt. Zeeland, de mooie luchten, het water, de omgeving, mijn roots, mijn herkenning, al die verhalen, die horen bij mijn geboorteland. Jawel, ik hoor sommigen denken, jij bent geboren op Goeree en Overflakkee. En ja dat is Zuid-Holland, maar voor de gemiddelde mens is dit Zeeland. Voor mij niet, voor mij is Flakkee, Flakkee. En als ik van Flakkee, via de Grevelingendam, afsla richting Krammersluizen, tussen het water door rijd, dan kom ik op een plek, waar ik me hoop thuis te gaan voelen. Dit land, ook onder water gestaan in 1953, een monument, wat past bij deze omgeving. Dan kom ik in een gebied 'waar Zeeland Brabant kust'. Deze tekst en dan omgedraaid, las ik in een boekje, gekregen van de kroegbazin in Nieuw Vossemeer. Een kleine gemeenschap, en als ik een kilometer of twee loop, de brug over dan sta ik in Zeeland. Ik die nooit in Noord-Brabant wilde wonen, wie weet gaat het zomaar gebeuren. We zijn nog niet zover, maar het gevoel spreekt aan. Ik ben in mijn dikke Yarden boek, aan het rekenen, allerlei opties aan het uitwerken. Anco is achter de schermen mij aan het helpen, hier weer een bezichtiging, kortom beweging genoeg. En ik, ik heb er zin in. Aardappels poten in de tuin, een fruitboompje erbij, kortom...genoeg vooruitzichten, en nog even heel spannend. En terwijl mijn kop niet stil staat, luister ik naar hele mooie 'stille' muziek, van Jon Hopkins, piano muziek. Heerlijk...het idee, dat ik ooit ook zoiets zal kunnen. Ik ben dingen aan het bedenken, waar ik nooit aandacht aan heb gegeven, omdat ik het zo druk heb. Heerlijk vooruitzicht, een boek lezen. Muziek spelen, in de tuin werken, als ik later oud ben. Ik glimlach, terwijl ik dit schrijf, omdat het nog zo ver af staat, van waar ik nu sta. Nu voel ik mij een file rijder, een Randstad mens, een drukke agenda, veel te doen, veel mensen om je heen. En toch, kriebelt het ergens in mij...en dat is goed. Mijn laatste stap maken in mijn leven, qua wonen dan, en dan uiteindelijk ergens uitkomen, dichtbij mijn roots. Ik bewonder, die stabiele mensen, die dit direct hebben gedaan, die slechts 1 keer verhuisd zijn in hun leven. En nooit meer anders wilden. Ik, ik was op onderzoek, ben op onderzoek en weet nog steeds niet wat ik anders wil worden, dan onafhankelijk. Mijn opmerking toen ik 16 was, en mijn HAVO-diploma in ontvangst mocht nemen 'ik wilde onafhankelijk worden'. Welnu, dat is gelukt. Ik heb mijn hart gevolgd, ik mocht zijn wie ik ben, ik heb mooie mensen ontmoet, vrienden gemaakt, voor het leven. Ik ben wie ik ben. En dat alles dank ik ook aan die prachtige vrouw, die vandaag 87 zou zijn geworden. Ma van Loon. Haar verjaardag vandaag. En Mirna die me een lief berichtje stuurde, omdat ook zij zo dichtbij mijn mooie ouders staat en stond. Onafhankelijk zijn. Je keuzes durven maken. Dichtbij jezelf zijn. Ik heb er mee geworsteld, omdat oordelen dichtbij waren, en er soms waren. En omdat ik geloofde dat als er een god is, dat hij alleen maar wil, dat wij mensen elkaar lief hebben. Ongeacht ras, religie, achtergrond, geaardheid. Ik geloofde toen al in een wereld waar we met elkaar integreren en samenzijn. En ik zal hier altijd in geloven. Vrijdag hadden we een bijeenkomst van de Stichting Een Land Een Samenleving, en vanuit deze mooie Stichting, proberen wij ook met elkaar, mensen in dit leven, in dit land wat meer met elkaar te verbinden. Kijk maar eens op onze website.
Terwijl de muziek heerlijk door de kamer klinkt, ik geniet van de rust, wens ik jullie een fijne zondag. Als je een borrel drinkt, of een mooi glas wijn, breng een toast uit op mijn moeder, mevrouw van Loon-Dirkx. Ik zal het ook doen, met een glimlach. Dank je wel Mam! Als ik ga wonen daar waar Zeeland Brabant kust, dan zal ik altijd dichtbij je zijn....
Mooi doorkijkje..ik zocht naar een foto die voor mij past bij een tekst. Een tekst waar ik bij moest glimlachen, omdat dit zo klopt voor mij. Een vriendin van mij zei altijd al 'jullie gaan in Zeeland wonen, niet in Drenthe' grappig hoe dit voelt en ook hoe dit uiteindelijk beter voelt. Zeeland, de mooie luchten, het water, de omgeving, mijn roots, mijn herkenning, al die verhalen, die horen bij mijn geboorteland. Jawel, ik hoor sommigen denken, jij bent geboren op Goeree en Overflakkee. En ja dat is Zuid-Holland, maar voor de gemiddelde mens is dit Zeeland. Voor mij niet, voor mij is Flakkee, Flakkee. En als ik van Flakkee, via de Grevelingendam, afsla richting Krammersluizen, tussen het water door rijd, dan kom ik op een plek, waar ik me hoop thuis te gaan voelen. Dit land, ook onder water gestaan in 1953, een monument, wat past bij deze omgeving. Dan kom ik in een gebied 'waar Zeeland Brabant kust'. Deze tekst en dan omgedraaid, las ik in een boekje, gekregen van de kroegbazin in Nieuw Vossemeer. Een kleine gemeenschap, en als ik een kilometer of twee loop, de brug over dan sta ik in Zeeland. Ik die nooit in Noord-Brabant wilde wonen, wie weet gaat het zomaar gebeuren. We zijn nog niet zover, maar het gevoel spreekt aan. Ik ben in mijn dikke Yarden boek, aan het rekenen, allerlei opties aan het uitwerken. Anco is achter de schermen mij aan het helpen, hier weer een bezichtiging, kortom beweging genoeg. En ik, ik heb er zin in. Aardappels poten in de tuin, een fruitboompje erbij, kortom...genoeg vooruitzichten, en nog even heel spannend. En terwijl mijn kop niet stil staat, luister ik naar hele mooie 'stille' muziek, van Jon Hopkins, piano muziek. Heerlijk...het idee, dat ik ooit ook zoiets zal kunnen. Ik ben dingen aan het bedenken, waar ik nooit aandacht aan heb gegeven, omdat ik het zo druk heb. Heerlijk vooruitzicht, een boek lezen. Muziek spelen, in de tuin werken, als ik later oud ben. Ik glimlach, terwijl ik dit schrijf, omdat het nog zo ver af staat, van waar ik nu sta. Nu voel ik mij een file rijder, een Randstad mens, een drukke agenda, veel te doen, veel mensen om je heen. En toch, kriebelt het ergens in mij...en dat is goed. Mijn laatste stap maken in mijn leven, qua wonen dan, en dan uiteindelijk ergens uitkomen, dichtbij mijn roots. Ik bewonder, die stabiele mensen, die dit direct hebben gedaan, die slechts 1 keer verhuisd zijn in hun leven. En nooit meer anders wilden. Ik, ik was op onderzoek, ben op onderzoek en weet nog steeds niet wat ik anders wil worden, dan onafhankelijk. Mijn opmerking toen ik 16 was, en mijn HAVO-diploma in ontvangst mocht nemen 'ik wilde onafhankelijk worden'. Welnu, dat is gelukt. Ik heb mijn hart gevolgd, ik mocht zijn wie ik ben, ik heb mooie mensen ontmoet, vrienden gemaakt, voor het leven. Ik ben wie ik ben. En dat alles dank ik ook aan die prachtige vrouw, die vandaag 87 zou zijn geworden. Ma van Loon. Haar verjaardag vandaag. En Mirna die me een lief berichtje stuurde, omdat ook zij zo dichtbij mijn mooie ouders staat en stond. Onafhankelijk zijn. Je keuzes durven maken. Dichtbij jezelf zijn. Ik heb er mee geworsteld, omdat oordelen dichtbij waren, en er soms waren. En omdat ik geloofde dat als er een god is, dat hij alleen maar wil, dat wij mensen elkaar lief hebben. Ongeacht ras, religie, achtergrond, geaardheid. Ik geloofde toen al in een wereld waar we met elkaar integreren en samenzijn. En ik zal hier altijd in geloven. Vrijdag hadden we een bijeenkomst van de Stichting Een Land Een Samenleving, en vanuit deze mooie Stichting, proberen wij ook met elkaar, mensen in dit leven, in dit land wat meer met elkaar te verbinden. Kijk maar eens op onze website.
Terwijl de muziek heerlijk door de kamer klinkt, ik geniet van de rust, wens ik jullie een fijne zondag. Als je een borrel drinkt, of een mooi glas wijn, breng een toast uit op mijn moeder, mevrouw van Loon-Dirkx. Ik zal het ook doen, met een glimlach. Dank je wel Mam! Als ik ga wonen daar waar Zeeland Brabant kust, dan zal ik altijd dichtbij je zijn....
