Nee niet schrikken, van deze titel, want toen ik gisterenochtend om vijf over vijf dit prachtige dorp uitreed, op weg naar Hilversum, toen merkte ik nog niets van carnaval. En toen ik om een uur of acht weer thuis kwam, zag ik alleen wat confetti liggen bij de kerk, want de optocht voor de kleine kinderen, was die middag geweest. Hier in 't Vossehol, want zo heet ons dorp nu, is het nu nog rustig. En ik, ik heb telefoondienst, en zit heerlijk met mijn glas water en kopje Nespresso in de keuken. T waait en is best fris buiten. En bij het idee, dat iedereen nu, met een pilske in de hand, aan het zingen is op heel bijzondere liedjes, glimlach ik. En voel ik me even hier niet op mijn plek. Carnaval, het hoort bij wonen in dit mooie huis, daar waar Zeeland Brabant kust, en anders is het niet. En terwijl ik jullie nu het prachtige beeld laat zien, gekregen van mijn vriendinnetje Monique, geniet ik van de stilte. Van de krokusjes, waar nu zomaar heel schattig hele kleine narcisjes bij staan, van de kleuren blauw en paars en de verschillende kleuren van het gras. En spannender is het niet. Dit beeld staat symbool voor vriendschap, voor die ander beschermen, of koesteren, of dichtbij zijn. En deze symboliek past bij de vriendschap die wij hebben, Monique en ik. Jarenlang samengewerkt, elkaar geholpen op momenten dat het nodig was, met juist die dingen, die dan nodig zijn. Een telefoontje, een woord, een opmerking, of zomaar die arm om je heen. Kenmerkend voor mijn leven. Ik laat jullie nog iets heel moois zien. Levenskunst. De naam van mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst. Kijk nog maar eens op die prachtige website. En hoe fraai dat afgelopen week, toen Carla bij me was, ik van haar een werkelijk prachtig stukje levenskunst kreeg. Levenskunst, zoals het hoort bij mij en mijn leven. Iedereen die hier wel eens komt, of blijft logeren, weet dat eten, gewoon puur eten, een mooi glas wijn, bij mij hoort. Ik hou van planken, van hout, van puur materiaal, van wijnkistjes en alles wat daarbij hoort. En dan opeens is er iemand, die speciaal voor mij een houten plank heeft laten graveren met dat ene woord - levenskunst -.
En soms vraag ik me af, en hierover dacht ik deze week nog na, wat doe ik nu dan. En toen kreeg ik als antwoord - je bent -. Tja...en dat klopt. Ik ben, ik ben Anita van Loon. En ik hou van het leven. En ik hou zielsveel van mensen. Niet van allemaal hoor, maar wel van een aantal mensen. Oprecht. En ik help je, als het leven voor jou even niet meer zo fijn is. Of even wat ingewikkeld is. Ik help je op weg terug naar jezelf. En als je het even niet meer weet in dit leven, op een kruispunt staat en keuzes moet maken, dan nodig ik je uit, om hier eens bij mij aan de keukentafel, of straks in de tuin, aan tafel, of in mijn werkkamertje te komen zitten. Of met mij een wandeling te maken, zodat ik je de weg terug of de weg weer vooruit kan helpen vinden. Jouw weg, en soms lijkt dat een levenskunst. Monique sprak over de universiteit van het leven in een van haar coachtrajecten. Soms is het ongekend ingewikkeld, en echt een kunst bijna, om die weg weer terug te vinden. En soms heeft dat te maken met teleurstelling, gekwetst zijn, geconfronteerd zijn met je angsten, je onzekerheden en je dilemma's. En weet je, ik geloof zomaar, dat ik jou, of jouw afdeling kan helpen, met het vinden of terugvinden van deze weg. Dus kijk maar eens op mijn website en zoek me maar op. Ik ben geen alleskunner, juist niet, helemaal niet. Ik ben gewoon Anita. Niks meer en niks minder. Alaaf...En nu, nu mag de telefoon gewoon wel gaan. Met een ondernemer, die ik kan helpen aan een dienst, een plechtigheid, binnen mijn mooie Uitvaartstichting. Leon en Gert-Jan nu druk aan het werk, met het neerzetten van die hele mooie dienstverlening. Uniek, en ook hier, prachtig door zijn eenvoud. De hazen, de vogels, de specht, de heide, het karakteristieke van die drie mooie begraafplaatsen. Ik geniet ervan. Enorm. Ons rouwcafé waar je zomaar binnen kunt wandelen en kunt zijn. Waar je mensen kunt helpen, simpelweg door er te zijn. In stilte of met elkaar. Ook een vorm van levenskunst, doorgaan na verlies, verdriet. En dit hoeft niet altijd te maken te hebben met verlies van het leven. Soms ook verlies van een geliefde, een baan die je altijd zo fijn vond, of een huis, waar je niet meer kunt wonen. Of die hond, die altijd zo je maatje was. Annemarie schilderde voor een goede vriend zijn overleden hond. Zo prachtig mooi...zo heel dichtbij. Ja zij schildert weer. En ook dat is levenskunst, dat is zo bijzonder, om te zien, wat zij kan met een penseel. Ja het gebeurt hier allemaal in t Vossehol. Alaaf...binnenkort gaan wij naar Budapest. Een stad vol herinneringen voor mij. Een stad waar ik vroeger als klein meisje ben geweest, met mijn ouders. Loes en ik, mijn vriendinnetje, sliepen op een begraafplaats bij tante Wallie. Heel spannend vond ik dat toen. En ja, die begraafplaats, ik ga hem opzoeken, bezoeken. Want toen wist ik nog niet, dat begraafplaatsen en de dood, nu zo dichtbij me zijn. En bij me horen bijna. Ik woon bij een begraafplaats en werk op een begraafplaats. Ik zit midden in de natuur. Ik geniet van de stilte, de rust, het beklemmende soms ook. Als ik weer een stoet zie vanuit mijn kantoor, als ik weer mensen zie huilen, omdat zij een dierbare verloren zijn. En daar in Budapest, jutten wij elkaar op, in de nacht, omdat wij dachten dat er spoken waren, doden en geesten. En nu, nu glimlach ik, als zomaar de cd-speler gaat spelen. Of als de deur opeens openwaait. Nu ben ik niet meer bang, nu geloof ik wel in het wonder van het leven. Zie ik hierin levenskunst terug. Maar straks in Budapest, gaan we wandelen door die mooie stad. Hoop ik dat ik dingen terug zal zien, van vroeger. Budapest is voor mij ook de thermale baden (heet dat zo - ik schreef eerst op terminale baden, oeps dat is heel iets anders....), met om het half uur van die grote golven en hoe mij moeder dan omhoog sprong in haar badpak. Leuk, en anders, want die zwembaden stonden in monumentale panden, met prachtige beelden en ornamenten. En hoe leuk was het, dat ik daar gewoon was als kind. Uniek en bijzonder. Budapest, volgens mij nu een trendy stad. Ik heb er zin in. Nu nog een mooi stukje levenskunst, gekregen van Hans en Jacqueline en soms binnen een paar uur, zie je weer nieuwe bolletjes die uitgekomen zijn. Het leven, het groeit, het bloeit, het laat stoms zijn kopje hangen...het is. Prachtig toch...alaaf! Voor iedereen die carnaval gaat vieren of viert. Ook dat is levenskunst, geniet! Alaaf!
