Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 25 december 2010

Kerstmis 2010


Allereerst wens ik een ieder een prachtige kerst toe! Een kerst met diegenen die je dierbaar zijn, in hun nabijheid zijn, of vanuit je hart met hen verbonden. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn moeder. Want kerstfeest is altijd een beetje haar feest, een samenzijn met haar. Nu al 8 jaar geleden hebben wij voor het laatst met mijn moeder in ons midden kerst gevierd...en at zij voor het laatst een hapje garnalencocktail, of een bonbon...en even later gaf zij alles weer terug, ze was zo ziek...Toen ik vanmorgen op bed lag, dacht ik aan haar en wilde ik mijn blog aan haar wijden, aan mijn moeder. Ik vertelde de afgelopen week aan Erika, op mijn werk, dat mijn moeder veel teksten en bundels had van Huub Oosterhuis. En dat ik er nu dus een paar heb, erfstukken van mijn moeder, die ik koester...en hierbij heb ik een mooi stukje tekst uit een lezing van Huub Oosterhuis voor jullie. Een stuk tekst wat mooi zou hebben gepast in mijn kersttoespraak afgelopen woensdag aldaar :

'Beschaving is dat wij andere mensen, van waar ook ter wereld, welkom heten en proberen te ontmoeten zoals zij zijn. Beschaving is dat wij bereid zijn om alle problemen die zo’n ontmoeting met zich meebrengt, onder ogen te zien en op te lossen, zo mogelijk zonder angst. Dat kan. Wij kunnen met ons allen het leven aan.'

Kerstfeest betekent voor Annemarie sms-en met haar kinderen, die met papa in Barcelona zijn. Ingewikkeld toch zo'n scheiding....kerstfeest betekent voor mij, voor ons, dat wij mijn vader, Arie, Noor en Els ontmoeten in Veghel en dat wij Annemarie's ouders en Reynaud en Sophie hier ontmoeten. Dat wij met elkaar samenzijn...genieten van een kerstdiner, een stukje muziek...en vooral van elkaar. Een spelletje doen...simpelweg samenzijn. Heerlijk toch....
Lieve mensen...dit stukje is ook zo prachtig :
Er zijn mensen als cactussen en blinde muren. Ze zijn opgegroeid niet in de
veiligheid van wij, in de lichtkring van betrouwbare woorden, maar in de
onveiligheid van 'men' en 'ze'. Ze zijn bang gemaakt door mensen met
maskers op, en niet vastgehouden, maar overgelaten aan zichzelf toen ze nog
zichzelf niet waren. Ze zijn boos gemaakt en gestraft voor hun boosheid.
Bang en boos vertrouwen ze niemand meer.
Stel, je hebt niet alleen in je eerste kinderjaren, maar ook later in je jeugd
het redelijk goed getroffen. Je hebt leren lachen en huilen, luisteren en
zingen. 'Ze', anderen, lieten je blijken dat ze je belangrijk vonden. Ze
maakten je open en wekten je behoefte aan intimiteit. Ze namen je mee de
ruimte van de vriendschap in; leerden je verlangen en gaan: dat je voor iets
gáán kunt, voor een ideaal, voor een ander, gáán, niet vallen – en hoe
gelukkig dat kan maken.
Stel, je behoort tot die gelukkigen: zou het dan misschien zó kunnen zijn dat
je moet leren verantwoordelijkheid te dragen voor die anderen die onveilig,
bang, boos, ongelukkig zijn?
Er is al jaren een maatschappelijke discussie gaande, over normen en
waarden. De vraag naar de verantwoordelijkheid van gelukkig-welvarend-rijk
voor ongelukkig-zwak-arm, is de kernvraag van deze discussie. En het is
leerzaam te zien hoe er om het antwoord wordt heengestotterd, hoeveel
ingewikkelde nuances worden aangebracht, in hoeveel bochten er gewrongen
wordt.
Dit stukje komt uit zijn boekje 'Jij die ik maakt' van Huub Oosterhuis. Welnu, een prachtig kerstfeest gewenst. Voor mij zijn het dagen van overpeinzing, wel met een lekker glas wijn, of een kopje nespresso. Nu een kerstontbijt samen met mijn liefste...
Dag, Anita