Mooi citaat niet waar! Maar wel een citaat, waar ik weer over nadenk. Omdat ik me realiseer, dat je hiervoor wel kracht nodig hebt. Kracht om weer verder te kunnen gaan. Ik merk dit ook aan mezelf. Ik heb het gevoel alsof mijn leven in een soort van achtbaan gaat. En ik zit ergens vooraan in zo'n karretje, heb geen idee, wat er na het hoogste punt komt, en soms komt er nog een hoger punt, of soms een teleurstellend moment, maar ik kan zelf niet meer of minder gas geven. Wel bijzonder, om het dan gewoon los te kunnen laten, en te zien, wat er komt. Welnu, op dat punt ben ik nu beland. Ik laat het weer los, en ga gewoon weer verder. Ik zet weer een volgende stap. Heerlijk idee eigenlijk wel. Dat je steeds weer een volgende stap kunt zetten. Terug naar die Paasdagen, dat zalige Pasen, waar ik eigenlijk steeds weer werd verrast, door van alles en nog wat. Maar vooral door de mensen om me heen. Zo kwamen er een soort van 'kracht' bloemen van Danielle, ja van mijn leergang. Lief he...zomaar een hart onder de riem of een hart onder mijn been, net hoe je het wil zien. Prachtig.
En met een glimlach nam Roos deze voor me aan. Ze zei 'Aniet bloemen van iemand, die jou beterschap wenst'. Leuk. Ik voel me altijd zo in en in verwend. Juist door dit soort mooie momenten. Rijkdom, zit volgens mij ook in die glimlach om mijn mond. Gisteren deden we een spelletje met mijn schoonouders en de meiden, zo'n spel waar je een kaart mag trekken, en deze kaart geef je aan iemand anders en hij of zij moet dan antwoorden, voor jou. Want de vraag gaat over jou. En de kaart 'waarover klaag ik vaak' gaf ik aan een van de kinderen. En zij zei 'jij klaagt nooit'. Wow, wat gaaf..als een van de kinderen, met wie je mag zijn al ruim 12 jaar, dit over je zegt. Fijn. Ik lijk nu in een fase te komen, in mijn leven, dat ik vooral kan genieten. Genieten van alles wat er is. Mijn schoonvader, die met een prachtige fles wijn komt, juist omdat hij me wil verrassen, met een fles die ik nog niet ken. Speciaal naar de Gouden Ton gegaan, om iets speciaals te zoeken. Geweldig toch...en het is gelukt.
er komt vast een heel bijzonder moment, om deze wijn te gaan proeven. Een moment om even stil te staan, of een moment om intens te genieten. Oh ja, gisteren ging het er ook over, wat ik een minder goede eigenschap van mezelf vind. Welnu en ik gaf als antwoord - ik zou ook wel eens gewoon willen stoppen. Ik heb altijd de neiging om door te willen gaan, als het gezellig is, als ik aan het werk ben, als ik...en op dit soort momenten, word ik wel ernstig teruggefloten door mijn lijf. Ach gelukkig zit er ergens een soort van rem in en op mij. Ik las in de krant, in een interview met ene Eva Crutzen een prachtige zin, deze heb ik genoteerd, omdat deze zin mij bezig houdt :'je bent het scherpste verdriet wat niet went'. Prachtige zin, het gaat over verlies, het gemis voelen. En het klopt wel. Ook ik ben het scherpste verdriet wat niet went. Terwijl ik toch te boek sta, als een optimist, een vrolijk mens, een positief mens, maar ergens in mij, zit ongekend veel verdriet. Verdriet om verlies, en dit verlies, dit went niet, en nooit. Maar ik leer ermee om te gaan, ermee te leven. Ik leer het in te pakken, te omhullen soms, het mee te nemen in mijn lesboek van het leven. Ik probeer het door te geven, door erover te vertellen en te schrijven. Ik deel dit scherpste verdriet in mij met jou, mijn lezer. Mijn vrienden op afstand. En daardoor draag ik het met een glimlach. Want in dit scherpste verdriet zit pure liefde, voor alles wat ooit was. Voor mijn ouders, mijn broer, mijn tante, voor al die mensen die er zijn of waren. En door hen nu op afstand te zien, is alles weer heel puur, en oprecht en echt. Mooi eigenlijk, hoe ik, door dit zo te benaderen, weer terug kom bij de tekst waarmee ik begon - het loslaten, waardoor er weer nieuwe of andere, of soms zelfs oude deuren open kunnen gaan - . Zie niet om in wrok, staat dat ook niet ergens in de bijbel. Zou ik eigenlijk eens aan die oude knorrige oom, die zo enorm lelijk kon doen tegen mij, over mij, of over mijn vader, moeten vragen. Ach, het geeft niet. Of het wel of niet in de bijbel staat, het is een levenskunst, om niet om te zien in wrok. Leuk om te vertellen is, dat ik heerlijk ben gaan shoppen zaterdag, een beetje alleen en een beetje met Annemarie. Mooie bijzondere cadeautjes voor mijn nicht, zij is jarig. En ik vind het heerlijk, omdat zij eigenlijk samen met nichtje Noor, mijn enige familie nog is. Althans heel dichtbij dan. En mijn nicht en ik, wij zorgen heel goed voor elkaar. Over en weer, en we hebben het ongekend goed samen. Ook weer zo'n rijkdom. Ook zij kent het scherpste verdriet wat niet went. Haar zus, haar ouders, en nu, hoe zij vol kracht achter haar vuurtoren woont en het leven leeft. Als een van de Golden Girls, althans zo zie ik haar, samen met haar vriendinnen. Geweldig, een lachsalvo is ver over de dijk te horen, als die dames samen zijn. Maar ook mijn nicht en ik kunnen gieren van de lach. Net als onze moeders dit samen deden, onbedaarlijk lachen. Hoe heerlijk is dat. Ja ik vind het ook leuk om pakjes te sturen naar haar. Dus wordt vervolgd. En ook heb ik prachtige schoenen gekocht, alvast voor onder dat super pak, dat komen gaat. Maar eerst ga ik even heel snel 3 kg kwijt raken en dan dat pak aan laten meten. Ik kan me er nu vast op verheugen. Wow, een pak voor hoogtij dagen. Geweldig....maar eerst die ene speciale dag, waarover ik jullie echt pas later kan vertellen. Je ziet en leest het vanzelf, geloof me...volg me maar.
Lieve mensen, volgende week, wordt het prachtig weer, mijn dakterras, ons dakterras, is al een beetje in de sfeer gebracht. Veel prachtige blauwe en paarse bloemen en planten en de rest gaat weer uitkomen denk ik. Komt wel goed. Wie weet zitten we volgende week buiten, en genieten we van de zon, op onze huid. Hoe heerlijk. Ik gun het iedereen.
Voor nu, nog een super mooie foto van prachtige bloemetjes, heel bijzonder gekregen van Emmy. Dan komt daar zo'n bijzonder mooie fragile dame van 80 binnen, die heel modern gekleed is, met zo'n schitterend boeketje in haar hand. Ach, wat ben ik toch een gelukkig mens. Je kunt dus ook zeggen 'ik ben het diepste geluk' door al die mooie dingen in en om mij heen. Dit weekend was een weekend vol van dit diepste geluk. Door alle mooie dingen. En het is nog niet klaar. We gaan zo naar onze Jozefien, ze wordt 1 jaar en geeft een feestje. Hoe fijn is dat, dan pikken we Joke op, die terugkomt uit Bergerac en gaan we nog lekker even het leven vieren in een geweldig tentje, op de hoek van de Denneweg, Bouzy, natuurlijk een wijnrestaurant. Tja het zou gek zijn, als het woord wijn bijna niet voor kwam in deze blog. Fijne Paasdagen nog lieve mensen. Sta maar stil bij je diepste geluk en je scherpste verdriet. Neem het mee, in je leven, in je zijn. Zet het in, en deel het. Het verrijkt je, laat je groeien en ook de pijn, die daarbij hoort, hoort bij jou. Dag, dank je wel, voor alles. En dag, dag iedereen in mij en om mij!
Mooi citaat niet waar! Maar wel een citaat, waar ik weer over nadenk. Omdat ik me realiseer, dat je hiervoor wel kracht nodig hebt. Kracht om weer verder te kunnen gaan. Ik merk dit ook aan mezelf. Ik heb het gevoel alsof mijn leven in een soort van achtbaan gaat. En ik zit ergens vooraan in zo'n karretje, heb geen idee, wat er na het hoogste punt komt, en soms komt er nog een hoger punt, of soms een teleurstellend moment, maar ik kan zelf niet meer of minder gas geven. Wel bijzonder, om het dan gewoon los te kunnen laten, en te zien, wat er komt. Welnu, op dat punt ben ik nu beland. Ik laat het weer los, en ga gewoon weer verder. Ik zet weer een volgende stap. Heerlijk idee eigenlijk wel. Dat je steeds weer een volgende stap kunt zetten. Terug naar die Paasdagen, dat zalige Pasen, waar ik eigenlijk steeds weer werd verrast, door van alles en nog wat. Maar vooral door de mensen om me heen. Zo kwamen er een soort van 'kracht' bloemen van Danielle, ja van mijn leergang. Lief he...zomaar een hart onder de riem of een hart onder mijn been, net hoe je het wil zien. Prachtig.
