Tja...en nu is het vrijdag en ik ben thuis. Want reintegreren dat doe je niet vanzelf, dat is een ingewikkeld proces. Zeker als je probeert dit te combineren met een bestralingsprogramma. Want alhoewel je hiervoor wel je voorkeurstijd kunt aangeven, kun je zomaar midden op de dag ingepland worden, of vandaag om 14.50 uur.
En als je ziek bent en terug wilt komen, realiseer je je eigenlijk pas goed wat je baan daadwerkelijk betekent, wat dit aan inspanning met zich meebrengt. Dat merkte ik afgelopen woensdag maar eens goed. En zonder dat je dit wilt, want als ziek mens wil je eigenlijk maar 1 ding en dat is beter worden, zit je in een ingewikkelde discussie over je reintegratie.
A.s. maandag praat ik hierover met Peter Bouten, waarbij de intentie van ons beiden is dat ik gezond weer terug kan op mijn stoel, en dat ik geen zorgen heb over mijn baan, toekomst of inkomsten. En met dat gevoel kan ik rustig verder. We moeten nu alleen maar zien hoe de weg naar mijn terugkeer ingevuld moet worden en ik zal veel moeten worden bijgepraat, want negen maanden er niet bij zijn is een hele lange tijd geloof me...
Het mooie van woensdag is voor mij, de warme en lieve reactie van mijn collega Kirsten, en ook van mijn interimmer Hans. Die met de nodige zorg mij omarmen en je bent juist zo op zoek naar een veilige setting van waaruit je je leven langzaam weer op kunt pakken. Maar de directie van Arinso heeft me gisteren overtuigd dat deze veilige setting er is...en dat doet me goed.
Het gekke aan de andere kant is dat als je leven zo onzeker is geworden als het mijne nu is...dat dit soort situaties je wel raken op het moment zelf, maar dat je daarna denkt 'het gaat nu primair om mijn gezondheid, om hier in dit leven door te kunnen gaan' en vanuit dit gevoel wordt al het andere minder belangrijk. Zelfs geld maakt me op dit moment geen donder meer uit. Zolang we de boel maar draaiend kunnen houden vind ik het best...en gelukkig dankzij mijn huis/huur in Schoonhoven, heb ik nu een zorg minder op dat gebied.
En als ik dan nadenk waarom ik woensdag zo verdrietig was (dit was naar aanleiding van een gesprek met iemand bij Arinso) en zo enorm moest huilen, dan was dit omdat mijn integriteit in een kwaad daglicht gesteld werd. Ik voelde me aangevallen en wel recht in mijn hart en dat doet nog zeer. Ik ken mezelf als een kritische donder, die discussies niet uit de weg gaat, maar ik ken mezelf ook als iemand die gaat voor zijn organisatie, en die mee wil denken en een bijdrage wil leveren. Die wil sparren, wil buffelen om doelen te bereiken. Maar die ook mensen een heel warm hart toedraagt. Want juist die mensen maken onze business volgens mij. En politiek en achterklap daar heb ik een broertje dood aan. Zeg me wat je me te zeggen hebt en ik kan erop reageren. En ik ben iemand die voor een ander, die voor haar bedrijf door het vuur gaat. En als hieraan getwijfeld wordt, dan is er een oplossing...dat onze wegen zich scheiden. Geloof me en dit is het laatste wat ik er nu bij kan en wil hebben. Ik wil echt maar een ding - gezond worden en weer terugkeren in mijn baan. Verder gaan met het gewone leven, genieten met Annemarie en haar meiden. Deze week voelden de meiden dat er iets aan de hand was, en Rosanne vroeg me gisteren of 'Peter' al gebeld had met me...geweldig he...voor haar is Peter de man van de pretparken. Die het personeel trakteert op leuke dingen en in zijn oranje t-shirt (zo heeft ze hem ooit ontmoet in een pretpark) snapte ze niet dat hij mijn 'grote baas' was. En volgens mij denkt Rosanne dat Peter alles wel op kan lossen. Lief he...en toen ik zei dat ik maandag met Peter ging lunchen was ze zichtbaar opgelucht. Dus al met al kan ik jullie zeggen, dat ik terugkijk op een ingewikkelde week, maar wel een goede week. Een enerverende week, die me heel veel stof tot nadenken heeft gegeven en ook perspectief. En gisteren zei ik het nog tegen iemand - interpersoonlijke communicatie is iets tussen twee of meer mensen. En als het daar een keer mis gaat, zoals afgelopen week, dan heb je daar zelf ook een bijdrage aan geleverd. En soms moet je je realiseren dat communiceren niet altijd even goed gaat, en ook hieraan liggen veel redenen ten grondslag. En misschien moeten we dit gesprek gewoon nog maar eens in de herkansing gooien en opnieuw doen. Met een schone lei beginnen...dus bij deze is dit mijn aanbod. Let's try again...
Ik wens jullie een mooi weekend, ik ga even naar mijn andere huis en dan naar het ziekenhuis....
en neem nu nog een nespresso...
Anita
PS. bestraling gaat goed. Darmen rommelen en zijn wat van slag. Verder wil ik wel veel slapen, ben ik moe. Rugpijn neemt wat toe. MRI komt medio maart...vind ik wel weer spannend. Mijn haartjes gaan eigenwijs gedrag vertonen, past wel bij me denk ik, en kruintjes gaan allerlei kanten opgroeien, wordt gewoon een rommeltje, dus wie weet een bezoekje aan de kapper binnenkort....
