Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 14 mei 2016

Wat een prachtig leven!

Op een hele rustige zaterdagochtend, lekker even de krant lezen met een kopje Nespresso en heerlijke lounge muziek op de achtergrond. Toch nog even contact met Petra uit Cluster West, zij heeft dienst en het is erg druk. Dus help ik met het zoeken van mensen, die haar kunnen helpen...gek hoe dat werk, toch altijd bij me blijft...en gisterenavond nog dacht ik dat ik het niet zou missen...maar ik ben daar nog niet zo zeker van. De mensen staan mij na aan het hart...iedereen is moe, de drukte is enorm...de hectiek groot...en de werkdruk hoog. Mijn aandacht soms dichtbij, en dan weer ver weg...en dat kan niet anders met die twee banen van mij....werk en Anita, terwijl ik dit schrijf, hoor ik mijn vader zeggen 'van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan' en met een glimlach ben ik weer terug, waar ik wil zijn.....thuis. Lekker aan tafel, in mijn eigen wereldje...met mooie tijdschriften, met een cracker en een Nespresso. Kwaliteitsmomentjes vind ik dit...in mijn korte broek, terwijl het 10 graden minder warm is. Ach soms ben ik iets te optimistisch, haha....het is echt waar.
Afgelopen week was een prachtige week. Zo'n week waarvan je van te voren denkt...oef...hoe ga ik deze doorkomen, zo vol, zo veel. En ondertussen vol indrukken en zoveel mooie mensen ontmoet. Zo was ik bij een Theater voorstelling in het museum Tot Zover op de Nieuwe Ooster. Geweldig...en met de acteurs ga ik proberen afspraken te maken, om deze productie aan Yarden te laten zien. Super...meer dan super. Zo was ik in gesprek over de Molukse Gemeenschap in het Oosten van het land. Zo regelde ik sloepen voor mijn nieuwe team en het Hoofdbestuur, zo ontmoette ik de hoofdredacteur van het magazine Filosofie. Geweldige plek, inspirerend, waar magazines als Opzij, NewScientist, Filosofie, Maarten etc gemaakt worden. Barstenvol creativiteit...heerlijk om daar rond te lopen. Maar wat me vooral blij maakt is de energie die ik zelf weer voel en ervaar in mijzelf. Het gevoel alsof ik iedere dag gedragen word, door wie of wat dan ook. Omdat ik zoveel uit mijn leven mag halen, omdat ik me vrij voel, ver weg van negatieve gedachten. Omdat ik me er zo bewust van ben, hoe rijk en prachtig dit leven is. En dan gaat het niet over luxe, geld, of bezit...maar om voelen en ervaren. Om al die mooie mensen om me heen. En weet je wat zo leuk is, straks komt het Parool...ik heb een weekend abonnement op deze krant, omdat dit een Amsterdamse krant is...en hoe leuk is het, om in Wassenaar op zaterdagochtend, te genieten van deze krant. Zomaar deze lekker te lezen...met die heerlijke muziek, mijn hoofd leeg te maken...soms dans ik zomaar even...het leuke is, dat mijn directeur Ron, ook een man is, die altijd vooruit kijkt, en niet meer achterom kijkt. Met hem drink ik soms een kopje koffie heel vroeg in de ochtend, in Almere...en dan praten we over van alles en nog wat. En soms belt hij me zomaar op. Fijn...open en eerlijk. Waarderend...en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan het laatste levensjaar van Ma van Loon. Ik woonde toen, in verband met het verbreken van mijn relatie, een jaartje op de boerderij. Ik sliep daar een paar nachten per week, de weekendtas achter in de auto, zodat ik overal kon slapen. Maar met grote regelmaat stapte ik weer binnen in mijn ouderlijk huis en om daar te bivakkeren. Mijn was werd door Jantje gedaan en gestreken, verwend als ik was. En in die tijd, mijn moeder had weer kanker gekregen en zou gaan sterven. Dat wisten we allemaal. Mijn vader vond het fijn, dat ik er was, en heel vroeg in de ochtend, al om zes uur, ging hij koffie zetten. En als ik dan fris en gekleed beneden kwam om naar ADP te gaan, waar ik toen nog werkte, dronken we samen een kop koffie. En deelden we veel met elkaar...onze kleine gesprekjes, waar we de afgelopen jaren gewoon weer mee door gingen samen. Hij en ik...mooi. En leuk is nu, dat er een andere man is, met wie ik zo af en toe een gesprekje heb, vroeg in de ochtend. Twee totaal verschillende werelden, mannen, maar als het ware een ritueel, wat bij mij past. Even een rustige start up van een dag, die veel zal brengen. Ik voel me rijk, door deze ervaring. Dankbaarheid, dat past me, zei Jan Glas. Jan gaf aan, dat ik het woord dankbaar veel en vaak gebruik. En ik realiseer me dat nu zelf ook. En ja ik onderschrijf dit wel. Ik ben erg dankbaar, voor de liefde, de vriendschap, voor alle mooie dingen die ik in mijn leven heb mogen ontvangen. Voor mooie woorden die mensen naar me uitspreken. Voor contacten die zomaar ontstaan...of gewoon voor het leven zelf. Ja dankbaar, dat ik door mocht gaan, daar waar veel mensen dit niet meer konden of mochten. Voor het feit, dat ik kanker kreeg en mocht overwinnen. Ongekend...wat een rijkdom. Dank je wel. Ook weer voor deze dag, voor Douwe Bob met zijn Slow down...lekker liedje, voor vandaag. Dag, Anita