Tja en ik realiseer me, dat er veel gebeurd is in een paar dagen! En het feit, dat er veel mensen zijn die mijn blog lezen, heeft gemaakt, dat ik er eventjes over na wilde denken wat ik hier allemaal met jullie wil delen. En ik doe dit, omdat ik mijn vader niet te veel wil belasten. Want ik weet dat hij zich zorgen maakt als hij dit alles zou weten. En dat is niet de bedoeling. Dus ik vertel hem wel dat ik onder behandeling ben van de dokter en dat ik hoogstwaarschijnlijk suikerziekte heb. Welnu, wat gebeurde er allemaal...zo was ik zaterdagochtend nog met Annemarie op de fiets in het dorp. Wat boodschapjes doen, voordat ik naar mijn vader ging. En toen ik daar eenmaal aangekomen was, hebben hij en ik een hele leuke middag gehad, naar Crossy, naar de haven, achter langs de haven terug naar Sommelsdijk, een hele fikse wandeling. En weer was ik zo moe. En die avond, terwijl wij normaliter wel naar het weekend van Voorschoten gaan, voor een glas wijn, of iets gezelligs in de voorstraat, die avond wilde ik eigenlijk naar bed. Lekker slapen. Ik was moe. En zondagochtend om 19 minuten over zes, werd ik wakker met een soort van kramp in mijn lenden. Een intense pijn, die langzaam aan naar mijn buik en rug doortrok. Ik verkrampte van de pijn. Ik kon niet meer liggen en lag als een foetus opgekruld om een kussen heen. En volgens Annemarie werd ik groen en grijs. Ik wilde naar het toilet, ik voelde me misselijk en duizelig en ik verging van de pijn. Zelfs na ibuprofin gebeurde er niks, ik kon niet meer...en de tranen liepen over mijn wangen. Wat een pijn. Zo erg dat ik wilde dat Annemarie de dokter zou bellen. En Annemarie belde 112 en in no time was de ambulance er. En werd er een hartfilmpje gemaakt en kreeg ik via het infuus een pijnstiller ingespoten en het werd helemaal warm in me. Eerst dachten ze dat ik naar de afdeling cardiologie moest, maar het werd interne geneeskunde. En strompelend tussen Annemarie en die aardige meneer in liep ik naar de ambulance. Een mercedes, dat wel! Glimlach terwijl ik dit vertel. In het LUMC waar men mijn dossier heeft en kent, werd ik volledig onderzocht, in eerste instantie dacht men aan de darmen, omdat mijn buik hard was, en mijn ontlasting nogal bijzonder is de laatste tijd. Maar uiteindelijk na allerlei onderzoeken kwam het grote nieuws en hierbij werd ook de CT-scan van vorige week betrokken : GEEN KANKER!!!! Welnu, dat maakte me blij. En die mevrouw ook, want het leek even of er iets met die gekke darmen van me was. De aanval was een galsteenaanval, en die is heftig. Pijnstillers hiervoor gekregen. Ook zag men iets van nierstenen en steentjes in de lever, maar die laatste zitten er al langer. Een vertraagd hartritme..en die moedheid en het missen van energie, heeft te maken met het feit, dat ik suikerziekte heb. Althans dat vermoeden ze. En door de juiste medicatie, zal dit ervoor zorgen, dat ik met regelmatig eten, een goede medicatie, snel weer voldoende energie krijg. Kortom een hoop gedoe. Donderdag nog naar de huisarts. Nog steeds heel moe. En zomaar een paar dagen niet werken. En dan maar even verder zien....dus gelukkig is alles weer goed. En mocht ik zondag ook weer gewoon naar huis. En het bijzondere was, dat ik die dag kantoor zou verhuizen en spullen naar Schoonhoven zou brengen, Sil, mijn jonge honkballer uit Voorschoten heeft samen met Reynaud en Annemarie veel werk verricht. Annemarie en Reynaud hebben alles naar Schoonhoven gebracht, kortom er werd gewerkt en ik, ik kreeg een oppas, in de persoon van Emmy. Echt heel lief, heel zorgzaam...het is zo bijzonder, want op dit soort momenten mis ik zo mijn eigen familie. En realiseer ik me, dat mijn moeder is verworden tot die oude wijze vrouw. En zij heeft haar wijsheid in mijn genen gestopt, in mijn collectieve herinnering en in mijn dromen. In het boek 'het magische jaar' zegt Zsuzsanna E. Budapest 'Jawel ik ben de wijze oude vrouw. Ik zal op je wachten op kruispunten. Je zult me instinctief herkennen, en me verwelkomen. Ik zal je opnieuw naar het licht leiden, want je bent een goed kind van me geweest. Ik beloon je met diepe vrede en reincarnatie, als je dat wenst. Moge het je nu goed gaan...totdat we elkaar weer ontmoeten.' Mooi he...bij dit stukje denk ik altijd aan mijn moeder. Want ook in een ziekenhuis, op zo'n bed, denk ik aan haar. Als ze proberen met te prikken en het lukt niet, dan denk ik aan haar. Als ik pijn heb, dan denk ik aan haar woorden en haar kracht. Haar doorzettingsvermogen. Haar lef, haar nooit opgeven. Haar zin om te leven. En in dat boek 'het magische jaar' herken ik zoveel van haar. Prachtig. 'Wij zijn onze keuzen' zegt Jean-Paul Sartre. En ook dit citaat spreekt me zo aan.
Dus lieve mensen, de afgelopen dagen brachten me veel. Wijsheid, inzicht, rust ook wel, duidelijkheid, waarom mijn lichaam protesteerde. Gezonde voeding, daar was ik al zo mooi mee begonnen...en geloof me, in dat mooie kantoortje van me, daar op de Papelaan in Voorschoten, denk ik veel na. Over het leven en de keuze die ik heb gemaakt, over mijn werk, morgen heb ik een mooi gesprek denk ik zomaar met Sabrina, mijn directeur hier thuis. Over mijn andere werk, vanuit mijn Consultancy bureautje...over het klein houden ervan. En ook hoe leuk het is, om zomaar eens thuis te zijn, bij het gezin. Een keertje te koken...naar de groenteboer te gaan. Kortom...over zinvolle dingen...
Voor nu, nog dit citaat en dan is het genoeg :
'De eervolle taak van een mens is lief te hebben' door Maya Angelou
Dag, geen zorgen over mij, ik red me wel. Zoals mijn moeder zei 'het gaat iedere dag een beetje beter; ! Groet, Anita
