Mooi gedicht....

Ergens in 2005, toen ik alleen op vakantie was in Griekenland, kreeg ik van Annemarie een gedichtje mee, geweldig mooi...en toen wist ik nog niet, in hoeverre dit gedicht werkelijkheid zou worden :

Sterk staan
Triomferend
tegen het strakste blauw
je openstellen
voor elkaar
het zonlicht laten
zegenvieren
horen zeggen :
'ik kan niet zonder jou'
om te delen
blijheid en verdriet
elkanders lotgenoten
willen zijn
sterk staan
twee aan twee
durven vragen
om aanwezigheid...

Mooi he?
Aniet

Weerstand enzo...

Tja en ik voelde het al, mijn weerstand is wat aan de lage kant. Mijn rug geeft van die mooie speldeprikjes, signaaltjes af, dat het allemaal wat veel is. En volgens de arts laat ik teveel binnenkomen, ben ik te emotioneel betrokken en dit is mijn valkuil. Soms gebeuren er dingen in ons leventje, die ik niet voor kan zijn, die ik niet weg kan werken, die er gewoon zijn. Maar het zijn wel van die dingen die emotioneel belasten en pijn doen. En ik trek mij dit erg aan. Ik wil zo graag dat alles goed is, en mooi en fijn en veilig. Ik hou zo van die harmonie...ik vind het leven soms zo ingewikkeld, omdat mensen het zo ingewikkeld maken met elkaar. Omdat er verdriet is, en pijn. En ziekte. Omdat er mensen zijn, weer dichtbij, dichtbij ons, of dichtbij mijn vrienden, die heel ziek worden, kanker krijgen. En ik voel dan dat dit me raakt. Dat ik hier heel verdrietig van kan worden. Afgelopen week was ik foto's aan het zoeken en kwam ik een hele serie foto's tegen van mijzelf, met mijn zieke hoofd, kaal en grauw en grijs. En ook dat was weer een stukje verwerken. Gisteren was ik bij Franklin Covey en daar sprak ik met iemand, die mijn weblog leest en hij zei 'ik ken je met veel minder haar' en ik glimlachte.....maar ergens raakt het me nog steeds. Ik merk ook dat ik erover praat, dus ik ben het nog niet kwijt. Het is er nog, die angst voor...als ik die speldeprikjes voel, komen er beelden terug van die tijd. Ingewikkeld hoor.
Maar om even terug te komen op mijn gesprek vanmorgen met meneer van Riel. Ik moet even de balans weer terugvinden. Even rust inbouwen, lekker slapen, lekker ontspannen, genieten van de mooie dingen. Niet alleen maar keihard werken, maar ook even zomaar niets hoeven...even lui achterover hangen. En dat gaan we dan maar gewoon weer doen. Goed zorgen voor mijzelf en anderen. Bezig zijn met goede dingen. Lekker ontspannen met Annemarie en de meisjes. Genieten van elkaar. We zijn weer heerlijk aan het sjoelen thuis. Lekker ouderwets, doet me zo denken aan vroeger...op de boerderij. Een mooie herinnering. En mijn weerstand gaan we weer opbouwen. Ben gelijk naar de groenteboer gestapt en heb vers fruit gehaald. Heerlijk...en zit nu op kantoor. Heb even tijd ingeruimd, zodat ik vandaag niet hoef te rijden. En morgen heb ik een prachtige ontmoeting met mijn jeugdvriendinnetje Ina, we hebben elkaar denk ik zo'n 32 jaar niet gezien. Utrecht CS zo rond een uur of tien. Samen koffiedrinken en bijpraten, lekker lunchen en lachen om hoe het ooit was. Vanavond nog eens oude foto's opzoeken...geweldig! Dan nog een foto voor het AD bij Schutter, samen met Annemarie en een gesprek met Wouter. En dan is het koninginnedag...heerlijk! Vrij, genieten, ongedwongen, zomaar...
Oh ja, en volgende week is er een interview voor de krant, samen met Oscar. En vanmorgen kreeg ik bericht dat op 7 mei a.s. het blad 3igenzinnig uitkomt, super he! Jullie horen nog van me...geniet, veel oranje, veel zon, veel gezelligheid...ik heb er zin in!
Liefs, Anita