En deze levenskunstenaar, Anita van Loon, want ik ga nu lessen volgen of ervaren, zodat ik ooit ook een genietoloog genoemd mag worden, woont hier in dit prachtige dorp. Met dat mooie gouden haantje op de kerktoren. Hier is mijn haven, hier is mijn thuis....ken je dat liedje. Dat gaat vast over Nieuw-Vossemeer. Grappig gisteren zocht ik een foto, en ik vond er velen, alleen die ene niet...en toen zag ik mezelf in 2017, 2018 etc. tot nu. En grappig dan zie je dat ook een levenskunstenaar lijnen van het leven krijgt, ouder wordt, en dat dit zichtbaar is, dus in dit jaar, waar ik 63 mag gaan worden, zie ik dat de butsen en de deuken, de lijnen van het leven, ook mij raken. Haha...ik dacht altijd, dat dit niet zo was. Welnu, troost jezelf en ga eens door je fotoboeken. En het leuke is, dat iedereen om mij heen, ook deze tekenen van sleetsheid krijgt. En voor mij, ik weet nog hoe mooi ik de handen van mijn vader vond, is dit een teken van schoonheid. Van het leven leven, van genieten, van lessen volgen tot levenskunstenaar, en dan ga ik nu voor mijn master, ik wil genietoloog worden. In een tijd, die bol staat van de spanning, oorlog, Corona in allerlei varianten, uitdagingen op zakelijk gebied, thema's die mijn hoofd doen duizelen soms, mogelijkheden om toe te treden tot diverse besturen, juist in deze tijd, ga ik proberen nog meer te genieten. Gisteren zei iemand dat je aan mijn tuin kon zien, dat Teun er is. En ja dat klopt, Teun plast af en toe in de tuin, sjeest erdoor heen, maar ik leer Teun vooral ook te genieten, en als dit dan betekent, dat mijn grasmat iets minder mooi is, of dat er een narcisje geknakt is, omdat hij nog niet weet dat dit een narcisje is, tja...dan is dat maar zo. Teun moet ook genieten. En soms doet hij dat niet. Net hadden we een tafereel hier, Teun lag binnen voor het kattenluik en de poes wilde naar binnen. En Teun hield het luik dicht, tja...een hond en een poes, En uiteindelijk is de poes toch binnengekomen en was het eventjes een klein beetje spannend hier. Nu liggen beiden te slapen, de een op de tafel (ja dat mag niet) en de ander eronder. En ik, ik probeer een stap te maken als levenskunstenaar, een trede hoger of breder te komen, zodat ik, maar ook jij, nog meer kunt waarderen, hoe ons leven is. Hoe bijzonder...
En ook al ziet de wereld om me heen, er soms echt zo uit als hiernaast, toch blijf ik dit doen. Want dat liedje van Willeke Alberti of zo 'het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen' schiet me nu te binnen. En ik zet deze muziek nu maar aan. En zachtjes zing ik mee...
Zingen, soms zing ik in de auto. Met een grote glimlach, want nu pas begrijp ik waarom ik in de kerk mee moest zingen met de heren. En mijn mond moest houden als de dames zongen. Tja, maar als je tien bent ofzo, snap je dat niet. Doet dat bijna zeer. En gelukkig moest ik veel fietsen, omdat we op de boerderij woonden, maar zingen deed ik, op mijn moment, op mijn eigen plek. En nu zing ik in de auto. En realiseer ik me, dat dit beter is, voor jou. Voor de ander in mijn leven. Maar zingen en muziek en dansen is wel heel fijn. Ik kan intens genieten van onze partybox en keihard muziek draaien in het atelier of buiten in de tuin. Dansen met Annemarie, of dansen met mezelf, of op mijn verjaardag met vrienden in de tuin. Ik hou er zo van...mijn vriendinnetje Jannie, heeft altijd van die mooie verjaardagen, met live muziek van haar man en allerlei vrienden. En hoe leuk was het toen haar vader vroeger op zijn mondharmonica ging meespelen en haar broers de pannenset als drumstel gebruikten. Volgens mij is dit alles zien en waarderen, al een eerste voorwaarde om genietoloog te mogen worden.
Gisteren op mijn werk, kwam er een prachtig kunstenaarsduo het rouwcafé binnen. Geweldige mensen, tachtigers al, op de fiets, ze wonen nog in Zeeuws-Vlaanderen, maar keren terug naar Hilversum. Ik ga iets doen met hun kunst. Geweldig, hoe mensen je leven binnenstappen, en hoeveel plezier je dan hebt met elkaar. Plezier op een begraafplaats. Ik hoop zo, dat mensen onze plek gaan zien als een plek met een glimlach. Waar je komt en binnenkomt, waar je stil mag zijn, maar waar je ook muziek mag spelen, kruip achter die piano en speel een liedje voor mij. Ik zou het zo fijn vinden, doe het maar...
Lieve mensen, terwijl het leven soms en nu heel vaak, getekend wordt door verdriet, verlies, pijn, en juist die rauwe kant laat zien, probeer ik kleine momentjes van geluk te ervaren, te delen. Probeer ik afscheid te nemen morgen, van een prachtig mens en draag ik hem in mijn hart. Hij zal bij mijn vrienden en vriendinnen boven weer verder gaan met genieten, althans dat gun ik hem. Er zitten genoeg leukerds daar, waar hij naar toe gaat. En geloof me, mijn moeder staat bij de hemelpoort, en zij laat deze mens er zeker in. Welkom, een warm welkom. Ik zal je intens missen en je mooie werk als genietoloog voortzetten. Met al die mensen om me heen. Deze levenskunst gaat nooit verloren...dag!
In de schaduw van het leven, zal ik altijd een toost op je uitbrengen!.
