Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




donderdag 2 juni 2022

Donderdag is mijn vertraag dag......

 

Terwijl de tuin letterlijk zich opent, en prachtige kleuren bij elkaar en door elkaar laat zien, is mijn vertraag dag, mijn donderdag weer aangebroken. Een dag, waarop ik in mijn oude korte broek, met Teun ga wandelen door het dorp, en de polder. Een dag waarop de grasmaaier al klaar staat, de heg geknipt gaat worden, althans weer een stukje en ik wat laatste planten in de tuin heb gezet. Mijn vertraag dag. Een dag waarop ik zelf het tempo mag bepalen. En dat begint al met iets later opstaan. Hoe heerlijk. En dan geen net bloesje aan maar mijn vale zwarte of vale blauwe polo met hier en daar vast een gaatje. Mijn oude korte broek, en soms mijn knalblauwe schoenen, als ik ga wandelen. Maar in de tuin, mijn tuinschoenen. Charmant? Nee verre van dat. Fijn? Jazeker meer dan dat. Een touwtje in mijn haar, zodat ik geen 'dode hoeken' heb. Teun die alle potjes, touwtjes, schepjes probeert te 'pikken' en ik die soms als een dolle erachter aan sjouw. Heerlijk een vertraag dag, die begint met het NRC in de tuin, met soms wel drie kopjes Nespresso achter elkaar. Lekker lang onder de douche, in plaats van een paar minuten, om vijf uur in de ochtend. De auto in de garage en er echt niet meer uit. Een vertraag dag is een dag voor mezelf. Jawel, een coachgesprek vanmiddag in de tuin. Ook fijn. Altijd fijn. 

Gek, hoe verschillend mijn leven is. Ik vertelde het vanmorgen in de supermarkt aan Jack, hoe anders mijn leven hier is in Nieuw-Vossemeer. En iedere keer weer, realiseer ik me, hoe heerlijk ook dit leven is. Geen lezing, geen gastcollege, geen belastingdienst of accountant. Geen personeel, geen issues rondom graven, of onderhoud. Gewoon kijken of de passiebloem, die wat in de schaduw staat, al opengaat. Of de blauwe regen zien groeien. Mijn gras dat zich langzaam aan herstelt, zit dat vogeltje nu nog wel of al niet meer in dat huisje. Ik voel me bijna schuldig, als ik dit zo schrijf. Maar aan de andere kant ook helemaal niet. Want ik voel en merk, dat deze dagen ervoor zorgen, dat ik alle andere dagen 'aan' kan staan. Dat ik telefoondienst kan draaien, omdat ik vandaag deze mooie dag heb. Dat ik een mooi gesprek met iemand kan voeren, over zijn leven, of ontwikkeling, omdat ik dit soort momenten heb. Dat ik een leuke vriendin kan zijn, of een lieve partner, als dit er is. Ik zou niet anders willen, veel Hilversum en een mooi stukje Nieuw-Vossemeer. Veel werkdagen en af en toe een vertraag dag. 

Afgelopen week heb ik weer iets geleerd. Leuk, om dit te ervaren bij mezelf. Ik schreef al eerder, dat ik soms veel voor mezelf hou, niet zo mededeelzaam ben. Zeker niet als het over werk gaat. Lastig thema vind ik dat. Want wat deel ik met mijn team, en wat ook niet. Waar wil ik informatie over geven en waar niet over. Wat is handig nu te delen en wat later. Maar soms zijn er ook dingen die me hoog zitten, heel hoog. Waar ik in alles in mij, van voel dat ik dat niet prettig vind. En dan sluit ik me af. Voor alles en iedereen. En als ik het dan eruit laat komen, dan is dat knalhard. Dan lijk ik op een oude bokser, die alles en iedereen uit de ring mept. Tja...en dat is niet zo handig. En deze week heb ik dus geleerd, dat ik als ik dit soort signalen krijg, gewoon direct de telefoon moet pakken en beter kan zeggen 'heb je even voor mij'...is trouwens een liedje, een heel vrolijk liedje, en het dan uitpraten. Weet je, bijna 63 en nog zoveel te leren, dus soms wat beter voor mezelf zorgen en daarmee ook voor de ander, wat eerder aan de bel trekken. En dank je wel weer voor deze wijze les mevrouw van Loon. 

Kijk maar af en toe eens in de spiegel. Deze is nieuw, eigenlijk niet nieuw, maar deze spiegel krijgt een nieuw leven in ons huis. Van een vriendin overgenomen, voor een echt vriendenprijsje, leuk, past wel goed in deze oude dame hier. Ons huis heeft als bijnaam 'de oude dame'. Een oude dame uit 1795, een huis vol verhalen, een Rijksmonument. Met krakende deuren, met geluiden, de voormalige RK pastorie, staat er op het bordje bij de deur. Met de leilindes voor de deur, en de kettingen. Een pand vol leven. Ons mooie huis in de Achterstraat 9 in Nieuw-Vossemeer. 

En die oude dame die past als die oude korte broek bij mij. Ze zit zo lekker, ze is niet altijd even charmant, ze heeft wat mankementen, maar er is zo geweldig goed in te leven. Het huis is net als het leven. Soms doet het zeer, soms laat het je schateren van plezier. Soms ben je intens gelukkig, en soms ben je stil en in jezelf gekeerd. En als het over dit huis gaat, dan heb ik een wens, ik had zo graag gezien, dat mijn vader dit huis, deze plek had kunnen zien. Dat hij zou hebben geweten, dat ik weer heel dichtbij hem woon. Dat hij zomaar even langs kan komen, en dat ik zo bij hem ben, als hij het nodig heeft. En in gedachten zie ik hem glimlachen, bij deze gedachte. Krijg ik herinneringen aan Groot-Ammers, kort na het overlijden van mijn moeder. Waar hij zo vaak in de tuin op me zat te wachten, als ik thuiskwam van mijn werk. Omdat hij alleen was...en ik ook. Hij en ik. Voor altijd samen. En ook op mijn vertraag dag is hij weer even bij me, heel dichtbij...samen in onze oude dame...Pa van Loon en ik. Ik mis hem.