Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




woensdag 30 september 2020


Terwijl mijn moeder me lachend aankijkt, mijn vader die ondeugende blik heeft, zit ik hier in mijn werkkamer in Nieuw-Vossemeer heel stil te zijn. Omringd door de herinneringen van mijn leven, frutsels, kaartjes, Mercedes sterren, pennen en potloden en foto’s van de mensen van wie ik hou. Ik ben allerlei documenten aan het voorbereiden, ga zo tussen de middag even naar de kapper, hard nodig, en realiseer me dat de herfst zijn intrede heeft gedaan. De kruiwagen is bezorgd, en straks kan ik in mijn mooie eigen kruiwagen, allerlei grond en grind zelf vervoeren. Ik glimlach, omdat ik dit allemaal zo leuk vind. Ik vind hier een brief geschreven aan mijn vader, precies 1 jaar nadat hij overleden is. En deze brief lezend, voel ik de tranen over mijn wangen rollen. En ook die bekende zin ‘niet het loslaten doet pijn, maar het afgesneden zijn’. En ik schrijf erover dat ik je in het licht zal zetten en precies dat is, wat we gaan doen op 8 oktober, we zetten iedereen in het licht, die we verloren zijn. Een prachtige avond, waar we een levensboom hebben geplant, en hieromheen wordt een schitterende bank geplaatst, gemaakt door Annemieke de Graaf. Zij is ook degene, die ooit voor mij hele mooie dingen heeft gemaakt. Haar houten bordje ‘ieder moment van een zoektocht, is een moment van ontmoeting’ geschreven door Coelho hangt hier in mijn werkkamer. Deze ruimte is een ruimte, waar ik mij omring, met allerlei kleine mooie dingen. De knijper die altijd op mijn vaders bureau lag, met hierin zijn post, zijn briefjes. Hij ligt nu hier, alsof het jouw bureau is. Een foto van mijn vader en ik,  ik denk 42 jaar geleden gemaakt, prachtig. Zijn handschrift lees ik soms nog terug, en koester ik, het is me zo dierbaar.

En vandaag 30 september 2020, is het de stilte die me omringt, een telefoontje tussendoor, een bericht, een zakelijk onderwerp wat in mij leeft en speelt. Thuiswerken anno 2020, ja ook ik doe het af en toe. Om de energie goed te verdelen, tussen Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Beide plekken hebben mij geraakt, om wat er is en speelt. Mooie hele mooie plaatsen, hele mooie thema’s. En ik, ik mag er zomaar zijn.

De rijkdom van dit te voelen, te ervaren, geeft me nu die glimlach. Soms aangetikt, door de woorden die gesproken zijn, of worden. Door oneerlijkheid of onrecht, maar vaker nog, geraakt door schoonheid, intensiteit, dat mooie kaartje in de bus met de tekst ‘Geniet. Want waarom zou je het niet doen?’ of die woorden van mijn collega ‘hoe is het nu met jou’. Fijn, want dit is wat een ieder nodig heeft, dichtbij je hart blijven. Bij jezelf en zorgvuldig je dingen doen. Gisteren werd ik geraakt door de berichten in de krant over mijn vorige werkgever. En dan ben ik in gedachten bij iedereen die hiermee te maken heeft. En hoe lief als dan een vriendinnetje schrijft ‘wat doet dit nu met jou lieverd’. Want ook dat raakt. Als je ooit van iets of iemand hebt gehouden en het gaat hem of haar niet goed, dan voel je dit en zo’n eenvoudige ziel ben ik ook. Jawel zo ben ik, ook ik.

En nu, terwijl ik vogeltjes hoor buiten, de kou een beetje voel, omdat ik natuurlijk nog in mijn korte broek loop, ga ik naar de kapper. Dag, dit was zomaar zo’n kleine geluksmomentje. In de stilte, in de rust, ik gun het jou ook. Oprecht

zaterdag 26 september 2020

Doe ik mijn korte broek aan vandaag.....


Tja en het is even geleden, dat ik dit soort gedachten had op een vrije dag. Want die korte broek, die hoort bij mij, bij hier thuis, bij de tuin, bij de zomer, bij Covid19? Maar vooral bij mij. Leuk was dat een van de deelnemers van een vorige dag 'levenslessen in levenskunst' mij een app stuurde deze week 'geen korte broeken weer' en toch had ik woensdag heerlijk die korte broek weer aan. Wel met een trui en geloof me, we hebben lekker ook nog heel veel buiten gedaan. En wat was dit weer een mooie dag. Een liedje 'wat een mooie dag voor de dood' flitst nu even door me heen. En nee, laat die dood maar even. Deze tijd lijkt wel gevuld van enge dingen, van ziektes, kanker vooral, en ik heb niet zo snel aan iets een hekel, maar wel aan kanker, en wat dat met jou doet. En met die ander, je geliefde, je man, je vrouw, je moeder, je vader, maar ook met jezelf. Die onzekerheid, dat lijf wat niet doet wat jij wilt. Kanker, en gelukkig zijn die geweldige artsen, die verpleegkundigen in het ziekenhuis, die specialisten zo kundig, dat er veel mensen kunnen genezen. Maar het voelt alsof er een bom gelegd wordt onder je hele bestaan. De bodem dondert eruit, de muren zijn besmeurd, je onbevangenheid is in één klap weg. En nu ik deze woorden teruglees, voel ik mijn eigen pijn. En raakt jouw en jouw verhaal mij intens. En nu is het zaterdag 26 september 2020. Een week vol ingewikkelde dingen, het afscheid van Reinier, een vriendin met Corona (gelukkig alweer beter), de levensboom Acacia geplant, voor onze Avond vol licht, op 8 oktober a.s. Prachtige gesprekken met mensen, mooie verhalen, een lief kaartje als 'dank je wel' en gisteren met Joke, na het afscheid van haar broer, even eten bij Mila. Vertrouwd, gezellig en troostend. En nu, in korte broek, aan de keukentafel. De Nespresso, het NRC en mijn watertje.

Een dag voor kranten, tijdschriften en boeken. Een dag om uit te rusten, bij te komen, tussen de buien door, even naar buiten te gaan. Een dag die ik zomaar mag invullen, zoals ik dat wil. De herfst is begonnen, de zomer is voorbij, een andere tijd, minder licht, meer binnen, en dus ook een ander ritme lijkt het wel. Het ritme van de regen tegen het raam. De zonnebank daar kruip ik straks even onder, lekker warm, niks hoeft en alles dat mag. Mijn wijnkast wat opruimen, zo'n dag vol klusjes, wat lummelen en muziek draaien. Herinneringen komen dan vaak bij me boven. Aan vroeger, aan oude vriendschappen of liefdes, aan de boerderij, aan …..vul maar in. Een dag om te mijmeren, te overdenken, soms met een glimlach, soms met een traan.  En in mijn 'gevulde leven' zijn deze dagen pareltjes. Ik las een verhaal over de rust die je ervaart in een kano, en moest terugdenken aan de kano die ik ooit bezat in Groot-Ammers, en hoe we daar over het water van de rivier De Boezem aan het peddelen waren. De kano soms in het riet lieten lopen en dan midden in een weiland zomaar even zaten. Of vroeger met Cees, mijn jeugdvriend, in zijn zeilbootje het Haringvliet richting Tiengemeeten gingen, de boot het riet in lieten lopen en daar gingen zonnen, of iets anders deden, leuke en fijne, en vooral rustige herinneringen. Ik koester dit alles, ik draag het in mij, en bij mij. En het lijkt alsof ik steeds meer mag koesteren, mag vasthouden, mag meedragen naar ooit. En ik denk, dat als ik ooit oud en alleen ben, en in een zorginstelling woon, op een kamertje van 5 bij 4, dan glimlach ik, omdat mijn hart een onuitputtelijke schat aan ervaringen en herinneringen in zich draagt. En ik zie mijzelf dan aan die arme verpleegkundigen, die heel hard moeten werken, van die mooie verhalen vertellen, over levenslessen in levenskunst, in het atelier in de tuin van onze voormalige pastorie in Nieuw-Vossemeer. En dan hoop ik maar dat zo'n meneer of mevrouw tegen me zal zeggen 'zullen we nog een Nespresso nemen, het is zo leuk al die 'oude' verhalen'. En met deze rijkdom in mij, zal ik nooit eenzaam zijn. Mijn leven is een schatkist gevuld met prachtige verhalen. En als ik hier door mijn huis loop en een kistje of doosje open doe, dan is daar weer zo'n mooi verhaal. Ik ga weer verder lezen, een mooi weekend gewenst. Dag!

dinsdag 22 september 2020

Mistige ochtend de herfst is begonnen.....

 


Goedemorgen, en zomaar is het herfst. Dichte dichte mist, minder dan 50 meter zicht. En ik, ik zag niks. Dus gedraaid op de Oude Heijdijk en nu lekker aan de keukentafel, nog even terug naar bed, ook lekker. En nu thuis aan het werk. Nog in korte broek, maar met de trui binnen handbereik. Niet willen wennen aan deze verandering van weer, en toch, de bladblazer bij de hand, de kleuren die anders worden, en de beukenhaag, die al weer van kleur aan het veranderen is. De eikenbladhortensia, de bladeren worden al bruin en rood, het leven buiten gaat geleidelijk over naar een leven binnen. En ook deze tijd is weer zo mooi. Veel mensen reageerden op mijn rauwe randje, een vriend overleden zondagmiddag en het leven staat dan weer zomaar even stil. Het loslaten, je eigen herinnering aan loslaten komt voorbij. Herfst in je hart, kou, leeg, je liefste is niet meer hier bij jou. En zoals ooit iemand zei 'hij leeft verder in jou, in je hart'. Mijn laatste ontmoeting met hem, blijft dichtbij. Rust zacht. Het leven lijkt ingepakt te zijn door Covid19. En alles wat daarmee samenhangt, we knuffelen niet meer, we raken niet meer aan. We maken gekke bewegingen met handen en voeten. En ik, ik leg mijn hand maar op mijn hart. Ik zwaai naar je en kijk je aan en zeg 'hallo' of 'dag ik ben Anita van Loon'. 2020  wat een bijzonder jaar. Feestjes zijn er niet meer, althans niet hier, hangen of dansen in de kroeg, doen we niet meer. Carnaval moet creatief gevierd gaan worden, hoorde ik op het journaal. Ziekenhuisbezoeken zijn veranderd van spannend naar nog spannender, door alle regels. Voor mensen die van structuur houden, is dit misschien wel fijn. Voor mij is dit wel een ingewikkelde tijd. Maar ook wel goed. Ik denk goed na, bij alles wat ik doe. Ik ben voorzichtig en soms wel angstig. Ja ik kan ook angst hebben, niet zo vaak en niet zo veel, maar toch...en ondertussen lees ik een prachtig stuk over Teun Toebes, een jongeman van 21 jaar die leeft tussen de demente bewoners in een zorginstelling in Utrecht. Deze man vervult een rol waar in Nederland behoefte aan is, gewoon door gewoon te zijn temidden van mensen die het soms even niet meer weten. Prachtig. Wat kunnen we nog veel doen voor de ander. En wat doen we eigenlijk weinig. Dit soort verhalen raken mij, omdat een mens als Teun, ons leven net wat mooier maakt. Levenskunst heet dat. Het verschil maken simpelweg door je zijn, en door te zijn. Mijn leven is een aaneenschakeling van mooie en vooral bijzondere momenten. De premiere van de documentaire Rouwen, onze Avond vol Licht, onze dagen vol Levenskunst, een uitnodiging om Levenskunst voor een advocatenkantoor te gaan verzorgen, het voorwoord voor een boek mogen schrijven, een nieuw boek overhandigd  krijgen tijdens een formeel samenzijn straks in november. Bijzonder en het maakt me wat verlegen. Mensen mogen begeleiden in hun zoektocht naar....vul maar in. Weet je, soms ben ik er echt van overtuigd, dat er ergens iemand is, die mij helpt en stuurt, die mij de weg wijst in mijn leven. Iemand die ervoor zorgt dat dit leven mijn leven is. Iemand die van mij houdt, om wie ik ben. Mooi om dit zo te voelen. Stef Bos zal hier vast wel een liedje over hebben gezongen, zo hoorde ik hem zingen 'een lied voor niemand anders'. Prachtig, want soms mag dat er ook zijn, iets zomaar alleen voor jou. Gek, ik kan alles delen in mijn leven en soms wil ik iets hebben, voor mezelf. Zo kreeg ik van Nespresso een pen van hergebruikte koffiecapsules en toen hoorde ik mezelf aan Annemarie vragen ' mag ik die pen hebben '. Mooi he...hoe je soms met zoiets kleins zo gelukkig kunt zijn. Zo kreeg ik van een familie, met wie ik een ingewikkelde stukje vanuit het verleden op een van mijn begraafplaatsen heb opgelost, een prachtige zeefdruk van hun vader. Een kunstenaar, die bekend staat om het schilderen van koeien, in deze Lakenfelders, en deze zeefdruk heeft nu een mooie plek hier in mijn huis. En ik voel me zo gezien, het raakt me, en het raakte me, toen ik dit kreeg. Ik vertelde over mijn vader en toen ik ooit in Groot-Ammers ging wonen en mijn vader belde, dat ik van die bijzondere koeien had gezien met grote witte vlakken en toen zei mijn vader 'mijn kind, dat zijn nu Lakenfelders'. En deze familie gaf mij een zeefdruk met door hun vader geschilderde Lakenfelders. Het leven is mij goed gezind. Het maakt mij dankbaar en ook klein. Een mooie dag, ik droog je tranen, ik hou je vast, ik denk aan je. En ik zal je missen, dat zeker! 


donderdag 17 september 2020

Een rauw randje

En soms dan laat het leven dat hele rauwe randje zien. Dan voel je dit tot in iedere vezel van je lijf. Dan raakt het je, tot diep in je ziel. Je voelt de pijn, het verdriet, de emotie en je wilt meer doen dan wat je kunt. Om er te zijn voor al die mensen om je heen, die pijn voelen, angstig zijn, verdriet hebben. En ook al ben je dan van huis uit een levenskunstenaar, die rauwheid, die hardheid van het leven, daar is kracht voor nodig, om daar mee om te gaan. Om door te kunnen gaan, terwijl je weet, dat die verse ouders zoveel zorgen hebben om hun pasgeborene. Of die man, die angst heeft omdat er kanker is geconstateerd bij zijn vrouw, stadium vier. Of die mooie familie, die hun man en vader gaan verliezen. Of die collega, die de medische molen ingaat, om te zien of ook zij kanker heeft. En al die rauwheid, al die pijn, die is er ook. Naast al die zaken die je zo anders raken. Dat gesprek met dat echtpaar vandaag, zij 81 en hij 59 schat ik zo in, vanuit liefde voor elkaar gekozen, al heel lang geleden. En nu zoeken zij samen een graf uit, alleen maar voor het geval dat. Zij willen dit graf te voet kunnen bezoeken vanuit hun huis. En dan praat je over liefde en wat liefde vermag. En dan komt dat telefoontje, die voicemail 'Anita wil je me even bellen'. En die stem, die klankkleur maakt me al bezorgd. Ja dit alles hoort ook bij leven. Rouw, rauwe rouw, verdriet, pijn en angst. En dan zomaar dat kunstwerk dat ik krijg, de afronding van een ingewikkeld proces op het werk, de maker van dit werk, is begraven op mijn begraafplaats. Zaken die ooit niet goed zijn gegaan, en een schilderij krijgen, omdat een oplossing zo menselijk en waardig is gegaan. Dus dankbaarheid, pijn en verdriet, het ligt bijna op dezelfde lijn. Een vriend wiens ouders dinsdag op één dag begraven worden. Hoe bizar kan dit leven zijn. Hoe rauw is dit randje. En nu, terwijl ik de tuin aan het sproeien ben, schrijf ik deze blog. En ben ik stil...en voel ik me heel nietig en klein...dag!

zondag 13 september 2020

Stil zijn...

En nu ben ik even stil. Na een weekend lang wandelen met prachtige mensen, over de drie begraafplaatsen in Hilversum, na veel uitleg, woorden en ontmoeten, luister ik nu naar de kerkklok in de tuin in Nieuw-Vossemeer. Het is acht uur in de avond, na een weekend hard werken, ben ik nu zomaar stil. Geniet ik van leuke berichten op Linkedin over Levenskunst, denk ik na over mijn gesprek met Noor en Reinier, en glimlach ik, bij de herinneringen aan deze prachtige week. Een week met de tweede dag Levenskunst hier in de tuin, een lach, een traan, maar ontmoetingen in de puurste vorm. Mijn hart is deze week zoveel keren geraakt. Ik heb zoveel mogen ontvangen, en zoveel mogen geven. Genieten, en vanmiddag toen ik thuis kwam, heb ik heerlijk in de zon geslapen. Ik was zomaar even heel moe...Annemarie sproeit de tuin, zorgt voor mijn inwendige mens, en ik, ik ben stil. Deze week was zomaar een week, waarin alles weer zo klopte, de mensen hier in de tuin, Monique en ik met ons programma, het weer, het werk, de collega's in Hilversum. De verjaardag van Reynaud, dat mooie glas Eradus, de kleur weer op mijn wangen, en straks lekker op tijd naar bed. Want moe ben ik wel, vanmiddag zei Miek, de meubelmaker die een prachtige spiraalvormige bank maakt voor mijn levensboom, mijn herdenkingsboom op de Zuiderhof 'ik zie het aan de manier waarop je loopt'. Ach, niet zo erg, want moe worden van hele mooie dingen, is simpelweg fijn. Die dame, die alle drie de wandelingen met me mee liep, een trouwe bezoekster, Flos, mijn 'vriendin in Hilversum' met al haar verhalen en kennis, samen 10 duizend stappen zetten, die moeder en dochter die vanmiddag moesten huilen,want pas drie weken geleden hebben zij hun man, hun vader begraven bij mij. En met elkaar waren wij stil in de aula, de deuren open, het prachtige uitzicht, de 'weg naar boven' en dan mogen daar de tranen zijn. Ondertussen het nummer Jerusalema luisteren en heerlijk dansen in gedachten, muziek ververbindt, en deze week was een al verbinding, recht vanuit mijn hart. Ik heb genoten en ben er nu even stil van...fijne avond nog!