En deze dagen staan in het teken van beweging, van flow. Zo starten Monique en ik morgen met de tweede Leergang bij de Politie. Verblijven wij met 14 politiemensen ergens in een hotel in het Brabantse Land. Komt goed. En kreeg ik vanmorgen een berichtje van een ander korps, 't kan zomaar verkeren. Spannend, ondertussen gestart met de Jeugdzorg in Brabant, en ook in gesprek met een andere Zorginstelling, kortom roaring genoeg...en dit, terwijl ik in januari dacht, het zal zomaar een rustig jaar worden. En ondertussen up and running bij Yarden, bezig met een Supermarkt gigant, kortom leuke bijzondere trajecten. Via via...ontwikkelt zich weer een mooi pad, voor mij, voor mijn partners voor 2012. Ik heb er zin in...en dat lijf van mij, houdt zich goed zeg. Ik verlies mooi 1,5 kg per week..ik zal nooit slank worden, want iedere avond is dat 'druifje' zoals mijn collega Hellen zo mooi zegt, voor mij. Dat mooie glas Sauvignon Blanc, gisteren kreeg ik zomaar van twee lieve collega's twee prachtige flessen cadeau..., dat mooie glas dat drink ik graag. Ik drink rustiger, ik eet rustiger, ik slaap rustiger en ik leef regelmatiger en dat alles maakt, dat dat oude lijf van 52 jaar en 8 maanden 't best goed doet. Ik ben gezond en dat voelen, is het ultieme geloof me. Ik hoor om mij heen, vandaag ook weer, over kanker, over dierbaren die aangetikt worden door die rotziekte. Ik ben er bang van of voor. Een sluipmoordenaar...stilletjes woekerend in mooie gezonde lijven. En toen ik zondag met Jannie bij Pa was, keek ik naar de foto's van Freek. En pakte ik zijn foto op de dankbetuiging. En op zo'n moment denk ik aan Jan, 'die arme Jan' zoals mijn vader zo lief zegt, die nog steeds knokt. Een ongelijke strijd, die knokt omdat er zoveel is, wat hem hier bindt. Denk ik aan Ma, aan Ron, aan de man van Anita, mijn collega, en aan al die anderen verder weg. Kanker. Het is er en het blijft...en ik, ik ben een survivor. Zo voelt het ook...de SamenLoop voor Hoop, is voor al diegenen die van veraf of dichtbij kanker hebben meegemaakt. Voor hen die het overleefd hebben, of nog aan het knokken zijn, voor Gitta, voor Sander, voor al die mooie mensen...en ik, ik ben een survivor. En het is alsof het leven dat begrijpt...want ik, ik krijg zoveel moois aangereikt. Van dichtbij, van verderaf, ik mag het leven leven...en dat, dat is zo geweldig. Ik geniet volop. Vol plezier, vol aandacht, vol intensiteit. Geloof me, morgen en overmorgen met al die prachtige politiemensen, dat is genieten. Dat is hard werken en veel delen...en iedere dag weer dankbaar zijn. Dankbaar voor al wat je gegeven is, voor mijn vriendinnetje met wie ik al 35 jaar mooie en intense momenten heb mogen beleven, Jannie. Maar ook voor de liefde in mijn leven, voor ons samenzijn hier in Voorschoten, voor de lol die je hebt, omdat er kinderen zijn in je leven, voor mijn vader die nog steeds bij me is. Voor mijn oude tantes en ooms, voor alles wat er zomaar is. Maar vooral voel ik mij gezegend, met een nieuwe familie, die van Annemarie, en ook daar maak ik me soms zorgen over. Want niets is vanzelfsprekend. En vooral voel ik mij blij met alles wat ik mag ervaren, mag meemaken. Met mooie gesprekken met mooie mensen...hier zit zomaar een enorm 'rijk' mens. Rijkdom is zoveel meer dan materie, ultieme rijkdom is dagdagelijks de dingen doen, die je verrijken. En weet je jongens, dat doe ik...bij Yarden, bij al mijn opdrachten...dus dank je wel voor het leven! Fijne avond. Ik hou van jullie...en ik ben gelukkig...liefs, Anita
