Gisteren had ik veel dingen te doen op Flakkee. Sleutels afgeven, omdat er in een schuur stoppen waren doorgeslagen, afspraken maken over het gras maaien (is geregeld) nog wat geld bij iemand brengen, wat boodschapjes doen, bloemen voor tante Anita brengen (en oom De natuurlijk). Omdat zij werkelijk ons met zoveel warmte, liefde en lekkere hapjes ontvangt als we bij pa zijn. Tante Anita zorgt dat je tussen alles door, een hapje krijgt, een stukje biefstuk, of een lekker garnaaltje, een glaasje witte wijn of een kopje thee. En oom De zorgt voor het hapje onderweg, de ouderwetse worstebroodjes, heerlijk! Die ochtend ben ik ook nog bij Lia en Freek geweest. Lia had ook een goede band met Pa en zij gaat fijn bij hem op bezoek. Ze mist hem zo...en ik heb het Pa gevraagd, hij vindt het heerlijk als mensen bij hem langs komen. Even zomaar een praatje. De dag is lang in een stoel, waar je zelf geen kant mee op kan toch...eenzaam ook. Men zet je ergens neer en dat is het zo ongeveer en dan maar wachten tot er iemand komt die met je gaat rijden.
En zo rond half drie kwam ik bij mijn vader aan. Na het eten, en het rusten, dat wordt zo van je gevraagd. Hij zat voor zich uit te staren aan tafel, met op het tafeltje van zijn stoel een druipend ondersteboven gekeerd bakje vla ofzo, dat langzaam naar beneden droop. Dus toen ik bij het kwam bekroop mij weer dat gevoel van onmacht...en hij keek naar me en zei 'wat fijn dat je er bent' en omhelsde me met zijn goede arm. Nadat ik die troep had opgeruimd, heb ik hem meegenomen de zon in. Het was heerlijk weer buiten...bodywarmer aan en rijden maar. We hebben ruim anderhalf uur gelopen in de zon, hij had gewoon een lekker kleurtje op zijn hoofd. Hij is zo'n buitenmens, we hebben het hele park doorgecrossd, langs de Langeweg een stukje gelopen, langs de Staver, de Olympiaflat en weer terug. Toen hebben we wat gedronken en nog een half uurtje bij de vijver gezeten, om even uit te rusten. Want het is wel zwaar, maar wel goed voor de lichaamsbeweging. Heerlijk, ik genoot met hem, van de rust, van het samenzijn, van het zomaar genieten van de zon...
Op een gegeven moment moest hij naar het toilet. Maar dat staat niet in het script van de verzorging blijkbaar. Hij heeft een luier om en dat is het volgens mij zo ongeveer...machteloos wordt je hier van. Ik heb wat druk gezet, want ik wilde dat hij op het toilet terecht kwam en dat had wat overleg tot gevolg tussen twee zusters. Mijn vader vindt het niet fijn hier, zegt hij. Hij vindt de zusters niet aardig, het is een ernstig christelijk huis, met bidden, danken en bijbellezen. Welnu...dat kan geen kwaad denk ik. Dat respecteren we wel met elkaar, maar die aandacht die mist, dat is mijn grootste zorg. Uiteindelijk lag hij al om half zeven ofzo in bed. Hij was moe van het buitenzijn. Ik heb lekker zijn benen ingesmeerd, zijn hoofd voorzien van een heerlijke creme...en hij lag er lekker bij. Toen kwamen Jan en Jantje nog. Fijn was dat. En tegen half acht ben ik vertrokken...naar huis. Ik was kwart voor negen thuis en weet je, ik miste Annemarie zo erg...ik ben of aan het werk, of naar Pa, en wij samen hebben niet zoveel tijd voor elkaar. We zouden een weekje op vakantie, maar dat is gecanceld, omdat ik niet zo ver weg wil zijn van mijn vader nu...maar soms is ons samenzijn zo heel klein, dat we hier ook tijd voor willen en moeten maken. Onze liefde is een soort cumulatie van testen of we echt van elkaar houden, van het de eerste moeilijke jaren rondom haar scheiding, ex en kinderen, via mijn ziek zijn, het ongeluk van haar vader, onze opstart als zelfstandigen met alle ongemakken van dien, geldzorgen en nu mijn vader. Maar weet je, onze liefde is sterker dan wat ook...en dat maakt ook dat ik alles kan dragen. Terwijl ik dit schrijf, moet ik steeds denken aan zo'n veelgehoorde uitspraak 'je krijgt wat je dragen kunt' en soms denk ik, 'ik vind het wel genoeg hoor...' maar blijkbaar is mijn draadje rekbaar genoeg. En dat komt misschien omdat ik ook wel geniet...zo zit ik hier in een zomerse broek, een witte polo, nog te witte armen, en ga ik vandaag lekker lezen in de zon. Een paar scripties na kijken, dat moet nog wel even...zomaar vrij zijn. Arie en Noor gaan naar Pa, dat voelt ook wel goed. Al die lieve mensen, Els, Arie, Noor, tante Anita, oom De, Jan, Jantje, oom Koos, oom Dirk, Lia en Freek, Chris, Ha en Hienh en iedereen die ik vergeten ben...die goed voor mijn vader zorgen...hij is niet alleen, en toch is hij alleen...als je ziek bent, heb je dit zelf te dragen, jij alleen, ondanks alle liefde om je heen....want hoe erg het voor je omgeving is, voor mijn vader is dit het meest zwaar. Hij realiseert zich zo goed...wat er nu aan de hand is. Gisteren zei hij me dat hij gedroomd had dat het over was, dat het er niet was, dat hij gewoon kon lopen en toen begon hij heel hard te huilen....
En in de middag zei hij dat hij naar huis wilde. En gisterenavond zei hij'ik heb nog eens nagedacht, maar het hoeft niet meer, het is goed zo, ik ga niet meer naar huis....'en weer begon hij te huilen. En weet je, dan huil ik zomaar in stilte met hem mee...en toen spraken we over wat we hebben met elkaar, de liefde en de warmte om hem heen en toen genoten we weer, zomaar hand in hand aan zijn bed...
Ik las in de Happinez van deze maand 'Kwaad is als je tegen de stroom van het leven in gaat, het goede is als je meebeweegt met de stroom' en volgens mij doen we dat nu, we nemen het als een gegeven en proberen door mee te bewegen, ook hier weer iets van te maken, waarbij liefde ons houvast is. En steeds maar weer voelen we dat met elkaar..
De zon schijnt, we ontbijten laat en weet je, we doen het buiten....genieten he..
Anita
