Weekend, zon en zomaar vrij zijn...

Ken je dat? Van die weken, waarop de energie uit je springt, van die weken waar mensen tegen je zeggen 'goh wat zie je er lekker uit...'of nog meer. Een week, intensief, vol energie, mooie ontmoetingen, contacten en ik voel me heerlijk. Of dat door het fietsen komt? Vast en zeker. En door de zon, en door de mensen die je soms mag ontmoeten. Mooi, intens en vooral oprecht. Gesprekken die er toe doen. Collega's, anderen, oud collega's, of zomaar mensen die je onderweg tegen komt. Mijn oude vriendinnetje Matthie, op Flakkee ontmoet. Met haar gehele familie, hoe leuk. Mensen die mijn ouders kennen, van vroeger, van een paar jaar geleden. Mensen die mij kennen en die ik zomaar op 't Vingerling mocht ontmoeten. En daarbij ingewikkelde dingen, een prachtig mens, 36 jaar jong, gekozen voor zelfdoding. Pfffft...en ik, die zomaar een vingerafdruk mag maken, van deze vrouw. Heel dichtbij komen, in een familie vol verdriet. Bijzonder, hoe mijn eiland, mijn Flakkee, me zo intens omarmt soms. Een verhuiskaartje van Lia, de vrouw die zo belangrijk voor mijn vader was. En een vrouw die zoveel heeft meegemaakt, verlies heeft gevoeld, en nu dan Flakkee heeft verlaten. Zomaar een kaartje, out of the blue. En weet je, dit is wat ik ben, nu. De verbinder, de mens, die lijntjes uitlegt, lijntjes maakt naar haar medemens. Steeds maar weer. En hierdoor de rijkdom van het leven, in optima forma iedere dag weer beleeft. Plannetjes voor de toekomst, een website die gemaakt wordt. Een mooi telefoongesprek met Paul, mijn filmer, voor de documentaire. Ik voel me rijker dan een koning. San Remo in het vooruitzicht, een tour maken met onze prachtige cabrio. Gisteren op Flakkee, zag ik een supergave Mercedes SL. Een auto van ruim 250.000 euro, ongekend...mijn merk, die eeuwige ster, die altijd zal stralen. Opeens denk ik aan Rubberen Robbie 'de Nederlandse sterren die stralen overal...'ook weer een nummer uit mijn jeugd. Leuk om te zien, hoe mensen van vroeger, zomaar nog mensen van nu kunnen zijn. Hoe een knuffel, een omhelzing, een groet, je doet beseffen, dat er soms lijntjes zijn voor altijd. Een lunch met Jean-Marc, een diner met Arie en Fransje, kortom, mensen die steeds weer bij me zijn en blijven. Fijn. Nu voetbal, België lijkt te winnen, ik hoop het zo. Een witte wijn, en het opschrijfboek 'Yarden = vast goed' ooit gemaakt door Carla, nu mijn logboek voor dit moment. Mijn toekomstboek. Waarin ik al mijn plannen, mijn gedachten in weergeef. Oh ja, en bijna 59...ook gek he..zo oud alweer. Ik voel me super, dat been dat wil gewoon beweging, fietsen, zon, zee en zaligheid...en dan gaat het best. Medisch gezien heb ik alles gestopt. Hoeft niet voor dit moment. Hoe fijn als je je goed mag voelen. Komt vast ook door de zomer. Net zat ik heerlijk buiten muziek te luisteren, oude nummers van de Rolling Stones, Fleetwood Mac en nog veel meer. En samen eten we sushi en genieten we, van alles wat er is. Hoe fijn. Hoe simpel en hoe fijn. Dus nu zomaar een eenvoudige blog, zonder veel woorden. Gewoon om te delen, dat ik geniet. Aniet geniet. Vandaag een mooie ontmoeting met Margo gehad, een lunch, in het gekke Almere, tussen de kantoren, zomaar gewoon gezellig samen. Fijn. Waardevol. Een team dat straalt, een Anita die vleugels lijkt te hebben soms. Deze week wel, op naar een prachtig weekend. Ik heb er zin in. Voor jullie veel goeds. Liefs, AnitaDeze foto vind ik zo mooi, gaat over leiderschap!