60 jaar!

Jawel, 26 augustus ben ik 60 jaar geworden. Een dag als alle anderen in deze drukke tijd! Geen feestje dit jaar! Vijf werkmannen aan de koffie in de tuin, nu met appeltaart, de unit van de vorige eigenaar (een WMO-unit omdat meneer in een rolstoel zit) werd losgemaakt van ons huis. En vrijdag zal dit ding in twee delen met een enorme kraan over ons huis en dat van de buren worden getild. Nieuw-Vossemeer weet inmiddels dat wij hier wonen. Containers met grond, pallets met tegels, kerels die op kleine tractoren en heftrucks rond de kerk rijden en onze tuin omtoveren, tot een droom. Een tuinkamer annex atelier, werkelijk zeer bijzonder.

Vergeten een glazen schuifwand in te meten en dus vertraging van een week of zes. Ach, een weekje meer of minder, het maakt niet meer uit. Het leven is te mooi, om hier zorgen over te hebben. Gek hoe relativeren je kan helpen soms. Nu op deze woensdagochtend, heel vroeg, want An is naar haar werk en ik ben thuis (met een enorme 'to do' lijst)zit ik heerlijk in de keuken, met mijn Nespresso, en kijk ik de tuin in en zie daar een vieze Mercedes staan. Lekker tijd, om deze zelf te wassen. Heerlijk, tijd...wat een rijkdom. Op de achtergrond een playlist, die ik altijd draai als ik alleen ben, omdat daar zoals Annemarie altijd zegt 'hele mooie liedjes, maar ook hele vreselijke liedjes op staan'. Liedjes met een verhaal, of liedjes die ik heel hard in mijn Benz mee kan zingen. Fantastisch. En dat is het fijne van deze tijd, af en toe heb je lekker een moment voor jezelf. En dan geniet je van die liedjes die niemand anders wil horen. Tijd, dat hoort volgens mij bij deze fase in mijn leven. Tijd om zomaar de heg te knippen (jawel heb ik gedaan, en mooi recht ook hoor). Of tijd, om allerlei klusjes te doen. Klusjes die al een tijdje op je wachten. De administratie op orde brengen, netjes in mapjes alles opbergen. Ik hou ervan. Weet je wat hier zo leuk is, het leven heeft zo'n ander tempo, of zit dat in mijzelf. Ik denk dat ik heel veel doe, op mijn verjaardag nog een soort van pitch gedaan voor een teambegeleiding in oktober, maar toch, voelt het zo, alsof ik het rustiger aan doe. Grappig nu luister ik naar het liedje van Joe Buck 'the way you take time'. Lekker, en ondertussen is het licht geworden, en zie ik de tuin, en realiseer ik me, dat deze dag al begonnen is. En heel fijn begonnen is. Een paar zaken van mijn lijstje al afgestreept, een vriendinnetje van me zou zeggen, afgewerkt. Leuk hoe ieder zijn eigen taal of woorden heeft. Ik betrap mezelf erop, dat ik de woorden van mijn ouders vaak gebruik. Dus de taal van mijn jeugd, heb meegenomen naar deze fase in mijn leven. Fijn. Een herinnering, een glimlach die ik met me meedraag. En hoe mooi om te vermelden. Ik heb mijn contract bij Uitvaartstichting Hilversum getekend. Directeur per 1 september a.s. grappig ik die altijd dacht, dat ik ooit nog eens directeur wilde worden, waarvan dat wist ik niet. En ja, ik heb er best wel lang over gedaan, maar ja nu heb ik die respectabele leeftijd en titel. Haha. directeur van een ongekend leuk team. Van een mooie Stichting, met prachtige begraafplaatsen, een schitterend crematorium en een koffiekamer, die uniek is. Met uitzicht over de heide, de rust komt over je, als je daar bent. Een baan, met ruimte voor andere dingen. Ruimte voor mijn Levenskunst, ruimte voor mijn werkzaamheden als tuinvrouw in Nieuw-Vossemeer. Anita van Loon in de weer met de heggenschaar. Prachtige rechte heggen, mijn grasmaaier, mijn onkruid aan het wieden. Heerlijk, echt een nieuwe fase in mijn leven. Ik geniet, meer dan ik zeggen kan. Mijn vriendinnetje Monique stapte op mijn verjaardag binnen, heerlijk! En met mijn schoonouders en de meisjes, zijn wij gaan eten in Bergen op Zoom. Ja het leven hier is alles opnieuw ontdekken. En dus ook nieuwe restaurants vinden, waar het goed vertoeven is. En natuurlijk vergeet ik Mila niet. Dat kan niet, en zal nooit gebeuren, we hadden daar nog een superfeestje afgelopen zaterdag. De dames werden samen 120, ja hoe die som er precies uitziet, mag je zelf uitzoeken, feit is, dat wij heerlijk gedanst, gezongen, gegeten en gedronken hebben. Niet te veel, want ik moest nog rijden naar Nieuw-Vossemeer. Heen met Joke in de auto van Nieuw-Vossemeer naar Wassenaar. Een heerlijke rit, waar ik lekker achterin mijn eigen cabrio zat. De wind door de grijze lokken, de zon op mijn wangen, wat een feest. En ook weer open terug naar huis, het was nog 23 graden toen wij Wassenaar verlieten. De logeerpartij met Joke, was alsof het nooit anders is geweest. Lekker je plekje vinden hier, en dat kan Joke gelukkig goed. En een bezoek aan de wijnboerderij, jawel de grootste van Nederland, de kleine Schorre in Dreischor. Wat een genot, met dank aan de tip van Edward, en wij hebben hier zaterdag een aantal goddelijke wijnen geproefd. Wat dacht je van een 'Brut de Zélande' jawel, staat hier in de kast natuurlijk! En wacht dacht je hiervan....

 Nee niet gelijk invullen. Want ik hoor sommigen al denken, oh ze hebben gelijk een vat vol wijn gekocht. Het is een prachtig wijnvat met hierop het logo van de Kleine Schorre. Een cadeau voor ons nieuwe huis, van Joke. Komt ergens op ons nieuwe terras te staan. Echt zo gaaf. Staat nu nog onder de carport. Tja...zo stap voor stap wordt het hier een heel mooi paradijsje. En genieten wij van alles, wat dit leven ons brengt. Rust, stilte, zomaar even zijn, ondanks de rommel soms, ondanks de chaos, waar soms geen schot in lijkt te komen, maar er zijn steeds weer van die momenten, dat je op een stoel in de tuin zit en luistert naar de vogels. Je realiseert, dat dit onze plek is. Alsof ik thuisgekomen ben. Een enorm intens gevoel. Alsof ik hier altijd al heb gewoond. En als dit geen rijkdom is, dan weet ik het niet meer. Iemand zei me 'de manier waarop jij het leven leeft, en van het leven houdt, is zo bijzonder'. En ja volgens mij is dat de kunst van het leven. Stil staan bij de eenvoud, oordeelloos aanschouwen, los durven laten, en durven te omarmen, wat het leven je aanreikt. Vanuit vertrouwen het leven tegemoet zien. Angsten laten varen, en accepteren, dat sommigen dingen of mensen wellicht niet meer dichtbij je zijn, maar wel voor altijd in je hart verder leven. Volgens mij is dat het leven. Zonder argeloos te worden, zonder onverschillig te zijn, maar af en toe eens voor die spiegel te gaan staan, en naar jezelf te kijken. Jezelf te corrigeren soms. En dan je te realiseren, dat die lijntjes in je gezicht, of die grijze haren, er gewoon bij horen. Dat dit alles maakt, dat jij bent geworden die je bent. Ja ik leef mijn leven, met volle teugen. Ik geniet van ieder moment. En ben zo dankbaar, echt ongekend. Ik voel me zo bevoorrecht...ik ben er (weer) eventjes stil van....en mijn moeder zou zeggen 'wijsheid komt met de jaren'...bedankt Mam!

Zo'n hele lekkere stille ochtend....

Goedemorgen! Het is woensdag 21 augustus 2019. De achterdeur is open, en de lampen branden nog, want het is alweer donker zo vroeg in de ochtend. Vanmorgen ging Annemarie heel vroeg op, op weg naar de praktijk in Wassenaar. Eten voor een weeshuis mee, koffie en nog veel meer. En zij is nu op weg naar haar eerste werkdag na de vakantie. Ik schrijf vakantie, maar als het iets niet is of was, dan is het vakantie. De hele dag mannen om je heen, die van alles doen in je huis, en continue keuzes maken, wat wel of wat niet. Verhuizen is stressvol en dodelijk vermoeiend. Straks komt de tegelzetter, de aannemer en iemand van het bedrijf, dat de tijdelijke unit van de vorige bewoners komt weghalen. Dat wordt me nog een experiment. Het hele ding, moet weliswaar in stukken, over het dak van ons huis heen getild worden. En dan, wat treffen we dan aan. Spannend...dit gaat vandaag nog niet gebeuren. Maar ik hoop wel heel snel. En dan de komende weken de laatste loodjes. Vandaag worden de tegels voor het terras en de vloer in de tuinkamer, het atelier gebracht. Kortom ik loop in mijn korte broek (net iets te koud denk ik, maar toch..)en ik wacht op alles wat komen gaat. En dit is wat Annemarie alleen maar gedaan heeft, de afgelopen weken. En daarbij komt, dat zij hier in huis de handige vrouw is. Ze hangt lampen op, verfraait de boel. En ik, ik maai het gras (jawel vandaag ook weer), ik ga de heg proberen te snoeien, met mijn nieuwe heggenschaar. Grappig, hoe het leven hier, zo totaal anders is, dan welk leven ook. En hoe ik, en ook de poezen, want die wandelen rustig door de tuin, en komen weer binnen, dit leven hier omarmd hebben. De rust, de stilte, het is zo voelbaar. En het doet zoveel met je als mens. Gisteren had ik een wandeling over twee begraafplaatsen met de consul van de Oorlogsgravenstichting. Ja bijzonder he...en op twee van de drie begraafplaatsen van de Uitvaartstichting Hilversum, liggen oorlogsslachtoffers. En jaarlijks is er blijkbaar met de consul een soort van consultatie van de graven, de beplanting en de staat van het monument. Welnu, gisteren mocht ik deze wandeling meemaken. Net zoals ik vorige week de herdenking Nederlands-Indië bij het monument op de Noorderbegraafplaats in Hilversum mocht meemaken, hoogwaardigheidsbekleders, mensen van de ambassade, burgemeesters en wethouders, mensen van Defensie, en Politie, kortom ik keek mijn ogen uit. En steeds weer, ter voorbereiding op mijn nieuwe baan, doe ik nieuwe ervaringen op. Ontmoet ik nieuwe mensen, en realiseer ik me, hoe simpelweg gelukkig ik mag zijn. En tussendoor gebeurt er veel, en ebt geleidelijk aan de onrust uit mijn lijf weg. Onrust over nieuwe ontwikkelingen, onrust doordat vriendinnen van mij relaties hebben of hadden. Onrust of ik het allemaal wel kan, het heen en weer rijden, de nieuwe baan, en het leven hier in Nieuw-Vossemeer. En eigenlijk weet ik, dat ik het allemaal kan. Dat ik toe ben, aan al die nieuwe stappen. Maar eerst gaan we gewoon 60 jaar worden. Wat een getal zeg. 60, het voelt als oud, maar zo voel ik me helemaal niet. Ik voel me energieker dan ooit. Ik heb zin in heel veel dingen, ik heb een andere energie dan voorheen. En ja ik weet wel waar dat vandaan komt. Hoe dat zit en dat dit vooral met mijn innerlijke rust te maken heeft. Gisteren was ik even bij een Mercedes dealer om in mijn eigen stoere bolide mijn navigatie te updaten, en daar stond me toch een pareltje. Grappig ik stuurde deze foto naar wat mensen toe en een collega reageerde met me de link van het nummer van Janis Joplin te sturen 'oh lord won't you buy me a Mercedes benz'.

 En ik, ik zou maar wat graag een keertje in deze Benz willen rondrijden, wat een bolide, werkelijk prachtig. En glimlachend zei ik tegen de meneer aan de balie 'en ik dacht altijd dat ik zo'n sjieke auto heb'. En die heb ik ook he...ongekend, wat een heerlijkheid, de kilometers te mogen maken met mijn eigen Mercedes, mijn E 250 AMG cabrio.

Een vriendinnetje van me, is net zo gek van cabrio's als ik. Het geeft je dat gevoel van vrijheid, van plezier hebben, van luchtigheid in een soms wat serieus bestaan. Mensen kijken wel naar je alsof je een patser bent. Ik had vroeger een oom, hij leeft niet meer, en die oom was aan het uitrekenen wat een cabrio mij per maand wel niet zou kosten. Ja je kunt je er enorm druk om maken, maar volgens mij is de essentie van alles in ons bestaan, geniet maar en leef maar nu, vandaag. Na mijn ziek zijn, is dit mijn motto 'we leven nu' en nu geniet ik van alles wat er is. Dus van 60 jaar worden (zonder feestje helaas, want we zitten nog teveel in de zooi), van mijn nieuwe baan. Morgen mag ik mijn contract gaan tekenen bij de Wethouder. Voor mij een formeel moment, mijn stap naar een nieuwe toekomst, buiten Yarden. Gisteren kreeg ik een app van een voormalige collega van Yarden met de tekst 'Bijna officieel weg bij Yarden en opnieuw beginnen. Wat fijn dat je zo blij bent. Ik zie mooie foto's van je huis voorbij komen'. Ja fijn, want eigenlijk ben ik niet zo'n ster in afscheid nemen, maar gelukkig is mijn afscheid bij en van Yarden heel geleidelijk gegaan en over het algemeen goed. Lieve collega's, een werkelijk prachtig bedrijf, met hele fijne mensen en het loslaten na bijna 10 jaar, heeft wat van me gevraagd. Maar ik ben trots op het feit, dat ik kan terugkijken op een mooie en vooral fijne loopbaan daar. En weer sluit ik een hoofdstuk af. En leuk, van een andere oud collega kreeg ik een foto van prachtige wijn van Schouwen-Duiveland, jawel dit mooie bijna Zeeuwse land, heeft ook fantastische wijnmakers. De Kleine Schorre. Zullen we opnemen in het assortiment voor een proeverij. Hoe leuk is dat? Dus dank collega. Ik kende het bedrijf wel, volgens mij schenken steeds vaker mooie restaurants Nederlandse wijnen. Trots op ons eigen product, ik wel. Zeker.

 En bij afscheid nemen, hoort ook opnieuw beginnen. Ik heb het gevoel alsof ik in deze week voorafgaand aan mijn 60e verjaardag, opnieuw begin, met heel veel dingen. Mijn nieuwe leven, straks in Hilversum, mijn nieuwe woonplaats in Nieuw-Vossemeer, een aantal vrienden van mij starten ook met een nieuw leven, zonder partner, of in een nieuw huis. Vriendschappen krijgen een nieuwe kleur, doordat mensen nu moeite moeten doen, kilometers moeten maken, om hier te komen. En het gebeurt gewoon. Dus een nieuwe fase is aangebroken. Joke die komt logeren. Hoe leuk is dat. De poezen die opeens weer een tuin hebben, en niet alleen de poezen, ook wij. De zomer die ons nog een toegift komt brengen de komende dagen. Een nieuwe opdracht als dagvoorzitter voor een symposium over ouderenzorg in het Frans Hals Museum in Haarlem. Een voormalig oude mannen huis. Over vitaliteit, over energie, over eenzaamheid. Met elkaar zullen we vanuit verbinding een prachtige dag neerzetten en ik mag het geheel aan elkaar praten. Fraai, en trots dat ik dit mag doen. Een nieuw begin, ook voor mij. En steeds maar weer besef ik me, dat ik dankbaar ben. Voor dit nieuwe begin, ik vertelde het gisteren toen ik rondliep over de begraafplaats en zoveel graven van jonge mensen zag, hoe blij ik ben en hoe dankbaar vooral, dat ik in 2008 opnieuw mocht beginnen. Het maakt me stil en klein, want ik had het nooit gedacht, maar het mocht wel zo zijn. En een dikke Mercedes of een heerlijk glas wijn, het is allemaal niet zo belangrijk meer, als je je realiseert, dat je gewoon een van die gelukkigen bent, die door mag gaan met leven, nadat je kanker hebt gehad. Een litteken, een wond, die soms gevoelig is, een kwetsbaarheid die maakt dat je je heel nietig kunt voelen, en een kracht, een liefde voor het leven, die ongekend is. Dat is echt zo. Ik merk, dat ik er soms opeens weer over praat. Juist als ik van heel dichtbij zie, dat iemand anders kanker krijgt en komt te overlijden. Dan voel ik me die mazzelaar, dan leef ik mee met die ander, de familie, de geliefden die achterblijven en dan realiseer ik me, dat ik als echte van Loon zo genadeloos veel geluk heb gehad. En dat ik simpelweg gelukkig ben. Dus dank je wel, dat ik 60 jaar mag worden. Dank je wel....

Het is stil om me heen....

En vandaag, woensdag 14 augustus 2019, zit ik aan de keukentafel, en het is stil om me heen. Geen geluiden, anders dan de werkmannen, die het atelier aan het afmaken zijn. De dakpannen komen geleidelijk aan op het dak. En stap voor stap komen we dichterbij het uiteindelijke atelier. Straks komen stukadoors, om de zolder te gaan stuken en Ad komt even langs, om de verdere voortgang van de verbouwing te bespreken. Ons huis, wordt steeds meer ons huis. Wat ik hier al geleerd heb, is dat ik niet sneller moet willen dan kan. Dat ik geduldig moet zijn, soms even moet wachten. En ik realiseer me, dat er situaties zijn, die altijd voorrang hebben. Zo is de zoon van een van de mannen die hier werkt onverwachts overleden. En vanmorgen is de crematie. Zo neemt het leven, en de donkere kant van het leven, het soms even van je over. En dan is wat vertraging in de bouw, niet zo erg. We wonen hier, we slapen hier, we ontvangen vrienden, hoe leuk en we genieten met elkaar van dit mooie rustige en vooral zo andere leven. Elisabeth Fagiuoli, een nog levende wijnlegende uit Toscane, zegt 'toen ik hier kwam wonen, was er niets, maar wel was er ruimte, lucht en natuur. Dit is voor iedereen de perfecte plek'. En toen ik dit las, dacht ik aan onze plek hier. Rust, ruimte, mooie luchten en een prachtige natuur. Een soort van eenvoud, die heerlijk aanvoelt. Ik zit hier in mijn korte broek, met blouse en trui (jawel het wordt al kouder) en het voelt alsof ik hier al jaren woon. De vrienden die komen, voelen het ook. En het is goed. En het rijden naar het Westen, ik was al in Hilversum, in Almere, in Amsterdam, in Wassenaar, ach het rijden is eigenlijk wel heel erg okay. Als ik ergens vroeg moet zijn, stap ik heel vroeg in de auto en ja het heeft natuurlijk ook wel met die auto te maken, met die prachtige Benz, dan luister ik naar muziek, of bel met mijn vriendinnen (als die al wakker zijn, of ook onderweg naar hun werk) en dan kom ik vanzelf ter plaatse. Stress helpt mij niet, er eerder te zijn. Rustig luisteren naar mooie muziek, een fijne playlist, of zomaar een radio station of een ouderwetse cd. Kortom, ook het rijden bevalt me wel. De toekomst, hoe die er uit gaat zien...rustig, fijn, met een heerlijke baan in Hilversum. Uitdagingen genoeg met mijn nieuwe team. Ik organiseer een borrel voor hen, op zaterdag 28 september hier, een soort middag/avond borrel, omdat het voor anderen zo ver lijkt, Nieuw-Vossemeer. En terwijl ik stil ben in deze stilte, mijn Nespresso kopje onder de machine staat en langzaam aan gevuld wordt met iets heerlijks, geniet ik nog even verder. Het is stil om me heen...heel stil. Iedere dag weer is die vlinder bij me...vanaf dag één...fijn!

Zondagochtend in Nieuw-Vossemeer

Goedemorgen. Terwijl ik eerst vanuit mijn bed, de luikjes voor het raam geopend heb, en wat naar de tuin heb liggen staren, zit ik nu aan de keukentafel. Ik zie de poezen voor elke hor snuffelen en de nieuwe geur van Nieuw-Vossemeer in zich opnemen. En ik geniet van de stilte, van de kerkklok die om het half uur slaat. En ik realiseer me, hoe mijn leven ongekend anders is geworden. Rustig en stil, en ik die weer luistert naar het ruisen van de boom. En hier een herinnering bij krijg, van vroeger op de boerderij. Leuk om bij mezelf te voelen, hoe fijn ik het leven hier vind. Gezellig, ongedwongen, en als ik een avondwandeling maak, rond de vijver, dan zie ik mezelf zwaaien naar de kroegbaas. En dan glimlach ik, omdat ik zelf vind, dat ik mezelf hier weer in de puurste vorm laat zien. Zonder opsmuk, zonder dat het erom gaat, wat ik doe, ik ben Anita van Loon. En ik geniet van de kleine dingen, die dit leven mij aanreikt. Dus jawel, situatie gewijzigd. Gisterenmiddag zaten wij met vrienden aan de tafel buiten, en moesten we wat harder praten, doordat het ruisen van de bomen zoveel herrie maakte. Maar in de zon, met een prachtig glas witte wijn, voelde dit voor mij als simpelweg leven. En in gedachten zie ik mijn vader zitten op zijn tuinstoel in de tuin van de boerderij, zijn overhemd net iets te ver open, en een glas witte wijn in zijn hand. En de bomen ruisen, het pure leven en niks meer. En soms vraagt iemand me 'maar dat rijden dan naar je werk' of 'ben je al klaar dan in je huis' en dan is mijn antwoord heel simpel. Ik realiseer me dat ik ver weg woon van mijn toekomstige baan bij de Uitvaartstichting Hilversum. Ik realiseer me, dat de meeste trainingen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag of Utrecht plaatsvinden. Ik realiseer me, dat dagvoorzitter zijn van een symposium in Haarlem, ver weg is. Maar weet je wat zo leuk is, het thuiskomen en de weg ernaar toe, doet je 'loslaten', doet je beseffen dat je steeds weer terugkeert naar een prachtige eenvoud. En een plek, waar je in de winter de open haard aan doet, of de houtkachel in de tuinkamer en waar je in de zomer, of het voorjaar geniet van lange mooie avonden buiten. Een plek, waar ik hoop, dat mensen graag gaan komen en willen zijn. Een keertje blijven slapen, om de volgende ochtend lekker met ons te ontbijten. De plek waar mensen komen om een dag te gaan fietsen. Een plek waar de vloeren en trappen kraken, waar het een beetje schuin is, en waar je veel moet lopen, omdat het zo groot is. En dit is de plek, waar ik nu woon, waar wij nu wonen. Een plek waar het weer echt stil is en rustig...Heerlijk! En nee we zijn nog lang niet klaar, er gebeurt nog van alles op zolder, de hal is nog niet klaar, er moet nog geschilderd worden, het atelier is nog niet klaar, maar dat komt wel en het geeft niet als het nog niet helemaal klaar is, we hebben tijd. En dus is er nu een mooie zondagochtend in augustus 2019, de 11e om precies te zijn. Wat ga ik doen, niet zoveel. Mijn auto wassen, misschien de heg knippen met mijn mooie nieuwe heggenschaar? Geen idee, ik zie het wel, ik laat deze dag gewoon maar komen zoals zij komt. Nu een ontbijt, met Nespresso en ook die heerlijke krant, krijgt weer eens aandacht. Ik ben gelukkig, simpelweg gelukkig, met alle keuzes die gemaakt zijn. Een fijne rustige zondag gewenst.

'Ik zing van de vogels en de bloemen...'

Een stukje tekst van Armand volgens mij, 'ik zing van de vogels en de bloemen, teveel om op te noemen'...en met deze tekst in mijn hoofd, heb ik gisteren onze vlinder in de tuin geplaatst. Ergens tussen de vrouwenmantel. En bijzonder gisteren was er de gehele dag een vlinder bij me in de buurt. Overal, waar ik ging, was deze vlinder. Fijn!

Terwijl ik hier lekker in mijn hoekje in de keuken zit, die inmiddels wat rustiger is geworden, door nieuwe frontjes en nog wat leuke kleine veranderingen, schrijf ik deze blog. De rust overvalt me hier in dit mooie huis. De omgeving, de gemoedelijkheid in het dorp. Als ik de bak met plastic afval buiten zet, ontmoet ik drie bewoners, en maak ik een praatje, alsof ik hier al jaren woon. Leuk. Samen met een buurman, een pallet wegdragen en als je de buitendeur open laat, is er niet zoveel aan de hand. Heerlijk.

 En morgen, jawel dan komt de grasmaaier. Want Anita gaat het gras maaien voor de eerste keer morgen. Ik heb er zin in. Zoals ik zin heb in veel van die eenvoudige dingen. Gisteren heb ik mijn werkkamer ingericht, de logeerkamer is klaar, de woonkamer bijna, de keuken ook bijna. Vandaag An's kamer en de kleedkamer. Pauline kwam helpen, Floor is er nog. Kortom veel beweging. En ik probeer mijn rust te nemen, want mijn rug speelt enorm op. Ik heb zoveel gesjouwd, dat ik echt verga van de pijn in mijn rug. Dus vandaag is een soort van rustiger dag geweest. De handyman was er. En de tv doet het, schilderijen hangen. Onze champagne mevrouw. De hal is een echte wijn ontmoetingsplek. Verhuizen is vermoeiend en slopend geloof me. En we zijn er nog niet. Maar fraai wordt het wel. En ik ben er nu al van overtuigd, dat het leven hier mij past, ons past. Als je naar bed gaat, is het net alsof je in een soort van kajuit slaapt. Met een raampje met houten luikjes, en vroeg in de ochtend doe ik een luikje open en kijk je naar de tuin. Ondertussen wordt er een nieuw Velux dakraam geplaatst. Prachtig. Is de zolder al geïsoleerd en betimmerd, en staan de wanden van de badkamer al. Kortom, geleidelijk aan is dit weer een huis aan het worden. Een huis dat past als die heerlijke oude jas. Veilig, warm, gezellig en vooral stil. De tv is nog niet aangesloten en ik mis deze niet. Leuk, hoe zoiets werkt. Hoe rust je kan helpen om uiteindelijk helemaal tot rust te komen.

En inmiddels zijn de tegeltjes, die op onze boerderij in de gang hingen, ik heb er twee van een hele serie, ook in de keuken neergezet. Oude herinneringen, aan tijden van vroeger. Aan plekken heel dichtbij. Mijn eigen kamer(tje) is een kamer vol verhalen, verhalen die passen bij mij. Kistjes, doosjes, en nog veel meer moois. Kijk maar.